สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 410

หลินหยางพยักหน้า หลังจากนั้นก้าวเท้ามุ่งตรงไปที่ร้านยา

เพียงแต่…

หลังจากที่หลินหยางเพิ่งก้าวเท้าออกไป ด้านหลังมีเสียงของรถยนต์เบรคดังเอี๊ยดอย่างกะทันหันจอดลงบนสะพาน

ซูเหยียนสะดุ้งเล็กน้อย

มันเป็นรถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีแดงเพลิง หลังจากที่รถจอดสนิท ประตูรถถูกเปิดออก มีผู้หญิงสวมชุดกระโปรงสีดำที่สั้นมากเดินออกมา

ผู้หญิงคนนั้นถอดแว่นออก ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาซูเหยียนและเหลียงชิวเยี้ยน ก้มหน้ามองเหลียงชิวเยี้ยนด้วยความเย่อหยิ่งแวบหนึ่ง หลังจากนั้นหันไปมองซูเหยียน

"โอ๊ย? นี่ไม่ใช่ป้าชิวเยี้ยนของเราเหรอ? เป็นอะไรไป? ทำไมคุณถึงเหมือนกับขอทานข้างถนนไม่มีผิดเลย?" น้ำเสียงของผู้หญิงเต็มไปด้วยอารมณ์ของการเยาะเย้ย

เหลียงชิวเยี้ยนเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบากมองผู้มาแวบหนึ่ง

ซูเหยียนขมวดคิ้ว ลุกขึ้นยืนมองผู้หญิงคนนั้นด้วยความโกรธแล้วพูด "นี่คุณ มีธุระอะไรหรือเปล่า?"

"เธอเป็นใคร?" ผู้หญิงคนนั้นมองใบหน้าที่สวยงามของซูเหยียนด้วยความอิจฉา

เธอสังเกตเห็นซูเหยียนมาสักพักแล้ว แม้ซูเหยียนจะไม่ได้ใส่ชุดแบรนด์เนมอะไร แต่ใบหน้าของเธอสมบูรณ์แบบมาก ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเห็นแล้วก็ต้องอิจฉาจนเป็นบ้า

"ฉันเป็นสะใภ้บุญธรรมของเหลียงชิวเยี้ยน!" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"สะใภ้บุญธรรม?" ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน เธอชี้หน้าซูเหยียนแล้วหัวเราะฮ่าฮ่า "ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันนึกขึ้นได้แล้ว ฉันนึกขึ้นได้แล้ว เธอเป็นผู้หญิงโง่ที่แต่งงานกับคนที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลหลินใช่หรือเปล่า! ฮ่าฮ่า ตลกสิ้นดี!"

"คนที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลหลิน?" ใบหน้าของซูเหยียนเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไม่รู้ตระกูลหลินไม่หลินอะไรทั้งนั้น

"ตอนเหลียงชิวเยี้ยนอยู่บ้าน วันๆก็เอาแต่เพ้อถึงไอ้คนไร้ประโยชน์หลินหยาง ฉันก็เคยได้ยินมาบ้าง สามีที่ไร้ประโยชน์คนนั้นของเธอหลังจากแต่งงานเข้าบ้านตระกูลซูของเธอ โดยพื้นฐานแล้วอยู่ในการเลี้ยงดูของเธอ เหอะเหอะ คนไร้ประโยชน์แบบนี้ ฉันต้องนับถือที่เธอทนได้ ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงบอกลาคนไร้ประโยชน์แบบนี้ไปตั้งนานแล้ว" ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองซูเหยียนแล้วหัวเราะเยาะ

ภายในใจของซูเหยียนเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดคือความจริง

เมื่อโต้แย้งไม่ได้ ซูเหยียนจึงไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นอีก ทำเพียงแค่ยืนเป็นเพื่อนอยู่ข้างเหลียงชิวเยี้ยน

แต่ผู้หญิงคนนั้นจะยอมปล่อยเหลียงชิวเยี้ยนไปเหรอ?

"นี่ นางหนู รีบพาหนูตัวนี้กลับไปที่รังหนูของเธอเถอะ! ที่นี่ไม่ใช่สถานที่เธอควรอยู่!" ผู้หญิงคนนั้นหันไปพูดกับซูเหยียน

"นี่คุณ กรุณาพูดจาเกรงใจกันหน่อย!" ซูเหยียนเริ่มทนไม่ไหวแล้ว หันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

แต่หลังจากที่เธอเพิ่งพูดจบ ผู้หญิงคนนั้นยกฝ่ามือขึ้นเหวี่ยงตรงมาที่ใบหน้าของซูเหยียน

เพี๊ยะ!

เสียงตบหน้าดังขึ้นอย่างชัดเจน

ใบหน้าที่ขาวเนียนของซูเหยียนมีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นทันที

ซูเหยียนถึงกับมึน เธอกุมใบหน้า สมองว่างเปล่า

เหลียงชิวเยี้ยนเริ่มร้อนรนแล้ว เธอพยายามลุกขึ้นยืนแล้วตะโกน "หนานฟาง…หยุด…หยุดเดี๋ยวนี้…"

เสียงของเธอแผ่วเบามาก ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ยินด้วยซ้ำ

"นางตัวเหม็น ที่นี่เธอมีสิทธิ์พูดเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นตัวอะไร มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันเกรงใจ? เธอเชื่อหรือเปล่า วันนี้ฉันสามารถทำให้เธอไม่ได้ออกไปจากเยี้ยนจิน?" ผู้หญิงคนนั้นแหกปากตะโกนโดยตรง เธอชี้หน้าซูเหยียนแล้วด่าทอ

น้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้อวดดีจนถึงขีดสุดจนไม่รู้จะอธิบายยังไง

ซูเหยียนที่เป็นคนนิสัยดีก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูกแล้ว

"คุณ…คุณ…คุณ…คุณพูดอะไรนะ?" ซูเหยียนเบิกตากว้าง ทั้งโมโหทั้งโกรธ

"นางตัวเหม็น ยังกล้าเถียงฉันเหรอ? ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!" ผู้หญิงคนนั้นตะโกน หลังจากนั้นเหวี่ยงฝ่ามือตรงเข้าไปหาซูเหยียนอีกครั้ง

เป็นการกระทำที่บ้าคลั่งมาก!

เธอไม่เห็นซูเหยียนอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว

แก้มของซูเหยียนกลายเป็นสีแดงทันที ความเจ็บปวดที่แสบร้อนทำให้เธอรู้สึกเย็นวูบ

แต่ทว่าแค่นั้นยังไม่พอ ผู้หญิงคนนั้นกระชากผมของซูเหยียนอย่างบ้าคลั่ง ราวกับป้องกันกระชากหนังหัวของเธอให้หลุดออกมา

"อ๊าย…"

ซูเหยียนส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"รู้จักความร้ายกาจของฉันหรือยัง? รู้หรือยัง? นางตัวเหม็น! นางเเพศยา! นางผู้หญิงสำส่อน! อย่างเธอเนี่ยเหรอคิดจะมาเป็นศัตรูกับฉัน? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้รู้จักกลัวหรือยัง?" ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

แต่ทว่าถึงจะเป็นแบบนั้น สายตาของซูเหยียนก็ยังคงเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เธออดทนความเจ็บปวดมองผู้หญิงคนนั้นด้วยความโกรธ

"หยุดเดี๋ยวนี้…รีบหยุดเดี๋ยวนี้!"

ในตอนนั้นเอง เหลียงชิวเยี้ยนไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน เธอพุ่งเข้ามากอดผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ คิดจะทำให้เธอหยุด

"ไสหัวไป นางแก่! หลบไปให้พ้นเดี๋ยวนี้!" ผู้หญิงคนนั้นเหวี่ยงเหลียงชิวเยี้ยนออกไป

เหลียงชิวเยี้ยนที่ไม่ทันระวังล้มลงไปที่พื้น หลังจากนั้นหลังศีรษะกระแทกพื้นอย่างแรง เธอหมดสติไปโดยตรงไม่รู้เป็นหรือตาย

"แม่! ! !"

ซูเหยียนเบิกตากว้างตะโกนเสียงดัง

แต่เหลียงชิวเยี้ยนไม่รู้สึกตัวแล้ว

เห็นภาพนี้ ในตาของซูเหยียนนองไปด้วยน้ำตา ภายในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก

ถึงแม้เธอและเหลียงชิวเยี้ยนจะเคยพบหน้ากันไม่กี่ครั้ง แต่ท้ายที่สุดยังไงก็เป็นแม่ทูนหัวของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นคนทั้งคนกลายเป็นแบบนี้ต่อหน้าอย่างกะทันหัน ใครสามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้บ้าง?

"ทำไม? โกรธเหรอ? เจ็บปวดเหรอ? เจ็บใจเหรอ? ผู้หญิงคนนี้ตายไปก็ยังมีบาปติดตัว! แล้วก็เธอ ไม่ต้องรีบร้อน สิ่งที่น่าสนุกกว่านั้นยังรออยู่ข้างหลัง!" ผู้หญิงคนนั้นปล่อยผมซูเหยียน ใช้มือลูบไล้ไปตามคางของเธอ หรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด