สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 411

"คนอย่างคุณมันไม่มีวันได้ตายดี! คุณจะต้องตกนรก!" ซูเหยียนกัดฟันพูด

"เหอะเหอะ ถึงฉันจะไม่ตายดียังไง แต่สิ่งที่แน่นอนคือจะตายหลังพวกเธอ! แต่ตอนนี้เธอลองคิดดูก่อนดีกว่าว่าอีกเดี๋ยวจะกลับยังไง!" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มแล้วพูด

ลมหายใจของซูเหยียนหยุดชะงัก รู้สึกถึงความผิดปกติ รีบตะโกนเสียงดัง "คุณ…คุณคิดจะทำอะไร?"

"เหอะเหอะ ทำอะไร? อีกเดี๋ยวเธอก็รู้เอง" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มแล้วพูด หลังจากนั้นโบกมือ "ไป แก้ผ้าของนางผู้หญิงคนนี้ให้หมด หลังจากนั้นเอาไปโยนทิ้งที่ใจกลางเมือง!"

"คุณหนู แบบ…แบบนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง ถ้าหากเรื่องมันบานปลาย เบื้องบนอาจจะตำหนิเอาได้" บอดี้การ์ดหญิงคนหนึ่งพูดด้วยความระมัดระวัง

"กลัวอะไร? ก็บอกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นโรคประสาท เกี่ยวอะไรกับพวกเรา? รีบลงมือเถอะ ฉันจะรับผลทั้งหมดที่ตามมาเอง" ผู้หญิงคนนั้นยืนกราน

บอดี้การ์ดหญิงที่ได้ยินไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้แต่ลงมือ

"ไม่ พวกคุณหยุดเดี๋ยวนี้!" ซูเหยียนทั้งโกรธทั้งเจ็บใจจนถึงขีดสุด

วินาทีนี้เธอถึงขั้นคิดถึงความตาย

แต่ในขณะที่พวกบอดี้การ์ดหญิงกำลังลงมือ มีเสียงที่เย็นชาสายหนึ่งดังขึ้น

"เหลียงหนานฟาง ถ้าคุณลงมือจริงก็เท่ากับทำลายชื่อเสียงของตระกูลเหลียง ฉันคิดว่าถึงเวลาคุณจะต้องไม่ตายดีแน่นอน อย่าคิดว่าคนอื่นจะไม่รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมแค่นั้นของคุณ! ถ้าหากคุณไม่กลัวโดนลงโทษ งั้นคุณก็ลองแตะต้องผู้หญิงคนนี้ดู!"

หลังจากที่พูดจบ บอดี้การ์ดหญิงทุกคนหยุดทันที

เหลียงหนานฟางก็ขมวดคิ้ว มองไปตามทิศทางของเสียง

เธอพบว่ามีรถยนต์คันหนึ่งมาจอดที่ด้านข้างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เหลียงหงอิงกำลังก้าวเท้าออกมาจากรถยนต์อย่างรวดเร็ว

"เหอะ นางแพศยาอย่างเธอก็มาด้วย?" สีหน้าของเหลียงหนานฟางดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที แต่ปากยังคงไม่ยอมจำนน

เหลียงหงอิงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอหันไปเห็นเหลียงชิวเยี้ยนที่หมดสติบนพื้นอย่างกะทันหัน รีบวิ่งเข้าไปประคองเหลียงชิวเยี้ยนทันที

"ป้าชิวเยี้ยน! ป้าชิวเยี้ยน!"

เธอตะโกนด้วยความกังวล แต่เหลียงชืวเยี้ยนไม่ตอบสนอง

"คุณเป็นคนทำ?" เหลียงหงอิงเงยหน้าขึ้นจ้องเหลียงหนานฟาง

"มัน…มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน เธอล้มเอง ฉันจะบอกอะไรเธอเหลียงหงอิง เธออย่ามาพูดจาใส่ร้ายคนอื่น!" สีหน้าของเหลียงหนานฟางไม่เป็นธรรมชาติ พูดด้วยน้ำเสียงที่ติดๆขัดๆเล็กน้อย "ฉันยังมีธุระต้องทำ ฉันจะไปแล้ว ฉันไม่อยากเสียเวลากับนางแพศยาอย่างพวกเธอ!"

พูดจบ เธอมุดเข้าไปในรถเฟอร์รารี่คันนั้น ขับตรงออกไปทันที

ส่วนบอดี้การ์ดหญิงพวกนั้นก็ปล่อยมือซูเหยียน ขึ้นรถเก๋งที่จอดอยู่ด้านข้างแล้วจากไป

ซูเหยียนทรุดตัวลงพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพน่าเวทนา

เหลียงหงอิงมองดูทุกอย่างเงียบๆ สีหน้าของเธอแล้วมืดมนลง

"คุณซูเหยียน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า…" เหลียงฟงอิงมองซูเหยียนแล้วถาม

แต่ซูเหยียนก้มหน้าไม่ตอบคำถามของเธอ

"สุดท้ายฉันก็…มาช้าไปเหรอ?" เหลียงหงอิงพูดพึมพำรู้สึกโทษตัวเองเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยียน ผมซื้อยามาแล้ว!"

ในตอนนั้นเอง มีเสียงพูดที่เร่งรีบดังขึ้น เห็นเพียงหลินหยางวิ่งเหยาะๆตรงเข้ามา

วิ่งไปวิ่งมา ฝีเท้าของเขาเริ่มช้าลง

ยาที่อยู่ในมือ…ร่วงตกลงกระจายเกลื่อนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…

"หลินหยาง?" ทางด้านของเหลียงหงอิงเพิ่งสังเกตเห็นหลินหยาง เธอรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นรีบลุกขึ้นอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นสีหน้าที่เย็นชาจนถึงขีดสุดของหลินหยาง คำพูดที่มาถึงปลายลิ้น กลับไม่สามารถพูดมันออกมา…

หลินหยางรีบเดินเข้าไปประคองเหลียงชิวเยี้ยนลุกขึ้น

"เมื่อกี้ป้าชิวเยี้ยนล้ม ที่หลังศรีษะมีเลือดเต็มเลย หลินหยาง คุณรีบหาวิธีเถอะ!" เหลียงหงอิงพูด

หลินหยางตรวจดูหนังศีรษะของเหลียงหงอิง เขาเห็นตรงนั้นกลายเป็นสีแดงสด เลือดทำให้ผมเปียกชุ่มไปหมด ไม่ว่าใครเห็นแล้วก็ต้องรู้สึกเย็นวูบในใจ

หลินหยางไม่กล้าลังเล รีบตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "เอาน้ำสะอาดมา แล้วไปซื้อเข็มกับด้ายที่ร้านยาแถวนี้ แล้วก็แอลกอฮอล์และผ้าพันแผลด้วย!"

"ได้!" เหลียงหงอิงรีบพยักหน้าแล้วเดินจากไป ผ่านไปสักพัก เธอวิ่งหอบหายใจกลับมาพร้อมกับถุงพลาสติกหนึ่งใบในมือ

"ไม่จำเป็นแล้ว เหลียงหงอิง เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง" หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร

ผ่านไปสักพักมีรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามา คนที่นั่งอยู่บนรถเป็นผู้หญิง เธอหันมาพยักหน้าให้หลินหยางแต่ไม่ได้พูดอะไร

หลินหยางแบกเหลียงชิวเยี้ยนขึ้นเบาะหลัง หลังจากนั้นกลับมาประคองซูเหยียน

หลังจากที่ขึ้นนั่งบนรถ ซูเหยียนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

หลินหยางขึ้นนั่งฝั่งข้างคนขับ

เหลียงหงอิงเหมือนจะยังไม่ยอมตายใจ เธอรีบวิ่งเข้ามาพูดกับหลินหยาง "หลินหยาง ถ้าหากคุณยังพาป้าชิวเยี้ยนไปแบบนี้ ตระกูลเหลียงไม่ปล่อยคุณแน่! มีทางเดียวคือส่งป้าชิวเยี้ยนกลับไป คุณถึงจะปลอดภัย ส่วนป้าชิวเยี้ยนก็จะไม่มีปัญหาอะไรอีก! คุณฟังฉันหน่อยเถอะ ส่งเธอกลับไป!"

"ส่งกลับไป?" หลินหยางกวาดสายตามองเธอแวบหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "คุณต้องการให้ผมโยนแม่ทูนหัวของผมไปรอความตายในห้องใต้ดินที่ทั้งสกปรกทั้งเหม็นทั้งแคบแบบนั้นเหรอ?"

"คือ…" เหลียงหงอิงพูดอะไรไม่ออก

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมกับตระกูลเหลียงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผมจะไปทวงความยุติธรรมคืนที่บ้านตระกูลเหลียง"

หลินหยางพูดเสียงเบา รถยนต์ถูกสตาร์ทเครื่อง ผ่านไปสักพักหายไปจากตรงหน้าของเหลียงหงอิง

จบแล้ว จบแล้ว!

คราวนี้จบแล้ว!

เหลียงหงอิงรู้สึกกังวลมาก รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเหลียงเว่ยกั๋ว

หลังจากโทรอยู่สามครั้งถึงมีคนรับสาย

"ใคร?" มีเสียงที่เคร่งขรึมของผู้ชายดังขึ้นจากปลายสาย

เหลียงหงอิงรีบพูด "พี่ฉี หงอิง ฉันคิอหงอิง!"

"อ๋อ ที่แท้ก็คุณหนูหงอิง มีธุระอะไรหรือเปล่า?" ผู้ชายถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"พี่ฉี ฉันมีธุระสำคัญมากต้องคุยกับคุณปู่ รบกวนคุณช่วยเอาโทรศัพท์ให้คุณปู่เร็วเข้า เร็ว…" เหลียงหงอิงพูดด้วยความร้อนรน