สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 423

ที่นี่คือเยี้ยนจิน ไม่ใช่เจียงเฉิน

ก่อนที่แผนการของหลินหยางจะเริ่มต้นขึ้น เขาไม่อยากเปิดเผยสถานะของตัวเอง

ถ้าหากปล่อยให้ทุกคนรู้ว่าหมอเทวดาหลินก็คือหลินหยาง มีแต่จะทำลายแผนการของเขา และมันจะส่งผลเสียต่อขั้นตอนต่อไป

ทางด้านของเหลียงเว่ยกั๋วก็มีเรื่องมากมายต้องจัดการ หลินหยางขี้เกียจไปรบกวนเขา ส่วนให้หม่าไห่ทำงาน อย่างน้อยก็ยังสามารถใช้ชื่อของหมอเทวดาหลิน จะใช้ชื่อของหลินหยางไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลินหยางก้าวเท้าเดินตามไป

ส่วนเหลียงเสี่ยวเตี๋ยร่างกายกำลังสั่นเทา ก้มหน้าเดินตามพี่เพียวไปด้วยท่าทางที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

คนทั้งกลุ่มเดินเข้าไปในตรอกที่อยู่ข้างประตูใหญ่

ที่นี่มีผู้คนสัญจรไปมาน้อย ค่อนข้างเงียบสงบ

แต่อีกด้านหนึ่งของตรอก มีวัยรุ่นชายหญิงเจ็ดแปดคนยืนอยู่ตรงนั้น แต่ละคนแต่งตัวทันสมัยเหมือนกับพวกนักเลง

พวกเขากำลังยืนเกาะกลุ่มสูบบุหรี่กันอย่างสบายใจ เหมือนกำลังพูดคุยอะไรบางอย่าง มีเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นครั้งคราว คนที่เดินเข้ามาในตรอก ถ้าหากมองพวกเขานานเกินไป ก็จะโดนชายหญิงกลุ่มนี้หันมาด่าทอ

เป็นพฤติกรรมที่อวดดีมาก!

มีบางคนกล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร ส่วนบางคนก็ขี้เกียจถือสาเด็กกลุ่มนี้

ในตอนนั้นเอง คนกลุ่มนั้นดูเหมือนจะสังเกตเห็นพี่เพียวและเหลียงเสี่ยวเตี๋ย แต่ละคนผิวปากแล้วเริ่มพูด

"แหม คุณหนูสุดสวยของเรามาแล้ว!"

"อิอิ สุดสวย คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?"

"ฉันกำลังคิดอยู่เลยว่าฉันชวี่หม่าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าหนุ่มหน้าตาดีพวกนั้น ทำไมเธอถึงไม่เลือกฉัน!"

"เหอะเหอะ นางแพศยา ในที่สุดก็ยอมเผยโฉมหน้าที่แท้จริงแล้วเหรอ?"

บางคนพูดด่าทอบางคนพูดเยาะเย้ย หลังจากได้ยินคำพูดของคนกลุ่มนี้ เหลียงเสี่ยวเตี๋ยไม่กล้าก้าวเท้าอีกแล้ว

สีหน้าของเธอดูซีดขาว มองคนกลุ่มนี้ด้วยความหวาดกลัว ภายในใจเกิดความคิดที่จะวิ่งหนี

"นี่ ยังจะยืนบื้ออยู่ตรงนั้นทำไม? ทำไม? คิดจะหนี? ฉันจะบอกอะไรเธอ ถึงเธอจะหนีไปถึงบ้านตระกูลเหลียงมันก็ไม่มีประโยชน์ เจ๊ฮ่าวต้องการลากเธอออกมามันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พ่อแม่ที่ไร้ประโยชน์ของเธอช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก อ๋อ ตอนนี้แม่ของเธอยังเอาตัวไม่รอดเลย ไม่แน่วันใดวันหนึ่งเธอจะต้องไปร่วมงานศพแม่ของเธอแล้ว!" พี่เพียวพูดจาถากถางด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาด คำพูดที่พูดออกมาล้วนแต่น่าขยะแขยง

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยที่ได้ยินทั้งโกรธทั้งกลัว มองพี่เพียวด้วยร่างกายที่สั่นเทา "เธอ…เธอพูดเกินไปแล้วนะ! จะด่าจะว่าฉันก็ได้ แต่ห้ามดูหมิ่นแม่ของฉัน!"

"เกินไป? เหอะ เป็นลูกกตัญญูด้วย แต่แค่นี้มันนับประสาอะไรไม่ได้หรอก รีบเข้ามาเถอะ ไม่อย่างนั้นเจ๊ฮ่าวจะโกรธเอา สิ่งที่เกินไปมากกว่านี้จะตามมา!" พี่เพียวยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกแน่นหน้าอกทันที

"เสี่ยวเตี๋ยไปเถอะ ไม่ต้องกลัวมีฉันอยู่นี่" หลินหยางพูดปลอบใจอย่างกะทันหัน

"คุณ?"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยมองหลินหยางแวบหนึ่ง แต่ในสายตาของเธอไม่ได้มีความหวังและความคาดหวังเท่าไหร่…

เห็นได้ชัด เธอไม่คิดจะฝากความหวังไว้ที่บนตัวของหลินหยาง

ในสายตาของเธอ คนไร้ประโยชน์ที่โดนตระกูลหลินไล่ออกจากบ้าน คนไร้ความสามารถที่เกาะผู้หญิงกิน กล้ามากับเธอก็ถือว่าไม่เลวแล้ว คาดหวังในตัวเขา? เธอยอมที่จะฝากความหวังให้กับตัวเองมากกว่า…

คนทั้งสามเดินเข้าไปในส่วนลึกของตรอก

ทุกคนใช้สายตาที่ติดตลกมองเหลียงเสี่ยวเตี๋ย

ในตอนนั้นเอง มีเสียงแหลมที่แสบแก้วหูดังออกมา

"มานี่!"

คำพูดประโยคที่เรียบง่ายเป็นเหมือนกับไฟฟ้าช็อตลงบนตัวของเหลียงเสี่ยวเตี๋ย

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยหยุดชะงักอยู่ตรงที่เดิมสักพัก หลังจากนั้นก้าวเท้าออกไปข้างหน้าสามก้าวแล้วไม่ขยับตัวอีก

ส่วนกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าก็หลบทาง

เห็นเพียงตรงบันไดที่อยู่ไม่ไกลออกไป มีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมหมวกแก๊ปนั่งอยู่ตรงนั้น

หญิงสาวคนนี้สวมเสื้อกั๊กสีดำ ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั่น เสื้อแจ็คเก็ตผูกอยู่ตรงเอว ท่าทางดูอ่อนวัยมาก แขนและขาที่ขาวเนียนทำให้ผู้คนจินตนาการได้ไม่จำกัด

เธอไม่ได้สูบบุหรี่ ยิ่งไม่ได้แต่งหน้า ในทางกลับกันกำลังเปิดอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่มีเสน่ห์แบบหนอนหนังสือ

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยในตอนนี้แทบจะเป็นบ้าไปแล้ว

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง เธอที่กำลังก้าวถอยหลังหยุดชะงักอย่างกะทันหัน แผ่นหลังเหมือนชนเข้าใส่อะไรบางอย่าง หันกลับไปมองด้วยความสั่นเทา เธอเพิ่งจะพบว่าที่ด้านหลังของตัวเองยังมีคนอีกคนยืนอยู่

คนคนนั้น…ก็คือหลินหยาง!

"ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้"

หลินหยางตบไหล่ของเสี่ยวเตี๋ยเพื่อเป็นการปลอบใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"นายเป็นใคร?"

แทบจะทุกคนเพิ่งสังเกตเห็นหลินหยาง แต่ก็ไม่มีใครเห็นเขาอยู่ในสายตา

อย่างไรก็ตามมีเจ๊ฮ่าวคอยหนุนหลัง พวกเขาจะกลัวใคร?

"ฉันเป็นพี่บุญธรรมของเสี่ยวเตี๋ย ฉันขอแนะนำพวกนายหยุดเดี๋ยวนี้ อย่ามายุ่งกับเหลียงเสี่ยวเตี๋ยอีก ไม่อย่างนั้น…ผลที่ตามมารับผิดชอบเอาเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ ความเย็นชาที่อยู่ในแววตาชัดเจนเป็นพิเศษ

"พี่บุญธรรม?"

ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

"พี่บุญธรรม? เหอะ! นางแพศยา แฟนก็คือแฟนสิ ยังจะมาพี่บุญธรรมอะไรอีก? ปัดโธ่ จะแสร้งทำเป็นใสซื่อไปถึงไหน?"

"เธอยังมีพ่อบุญธรรมอีกคนใช่หรือเปล่า? ฮ่าฮ่าฮ่า…"

ชายหญิงกลุ่มนี้พูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาด สายตาที่มองมาทางเหลียงเสี่ยวเตี๋ยเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

สีหน้าของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยดูน่าเกลียดมาก

หลินหยางขมวดคิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "พวกนายทุกคนถึงดูแล้วจะยังเด็ก แต่ทุกคนก็มีอายุครบสิบแปดแล้ว ถือว่าบรรลุนิติภาวะ ถ้าพวกนายยังคิดจะทำแบบนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องการหยอกล้อของเด็ก ถ้ามีคนผ่านมาจะต้องยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างแน่นอน ฉันขอแนะนำพวกนายอย่าทำอะไรวู่วาม ไม่อย่างนั้นเกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วย "

"โอ้? นายกำลังขู่พวกฉันเหรอ?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเรากลัวจังเลย!"

มีผู้ชายสองคนหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาด