สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 424

สีหน้าของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยก็ดูไม่เป็นธรรมชาติ ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว จึงทำได้แต่แอบพูดกับหลินหยาง "นี่ รีบหาวิธีพาฉันออกจากที่นี่! ได้ยินหรือเปล่า?"

"ไม่ต้องห่วง เสี่ยวเตี๋ย ถ้าพวกเขาลงมือในที่สาธารณะแบบนี้ คนที่เดินผ่านมาต้องช่วยพวกเราอย่างแน่นอน!" หลินหยางพูด

ในที่สาธารณะ?

มีคนช่วย?

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยที่ได้ยินแทบจะกระอักเลือด

นายตรอกลึกแบบนี้จะมีสักกี่คนที่เดินผ่าน?

นักศึกษาที่เช่าห้องอยู่ในละแวกนี้หรือไม่ก็ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ที่นี่ จะมีสักกี่คนที่ยอมพาตัวเองเข้ามาเจอกับปัญหาแบบนี้?

เด็กหนุ่มกลุ่มนั้นได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ส่วนผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ตรงบันไดพลิกหน้าหนังสือ พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "งั้นฉันจะรอดูว่าใครจะช่วยพวกคุณได้ หักขาของผู้ชายคนนี้ หลังจากนั้นถอดเสื้อผ้าของเหลียงเสี่ยวเตี๋ย เอาเธอไปโยนทิ้งที่หน้าประตู ให้คุณชายหยุนได้เห็นสภาพของนางแพศยากับผู้ชายของเธอเป็นยังไง"

"เธอ…" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยถึงกับตัวสั่น

"แหะแหะ พี่ชาย ต้องโทษที่นายซวยมายุ่งกับผู้หญิงคนนี้ ในเมื่อเจ๊ฮ่าวของเราพูดแบบนี้ งั้นก็ต้องขอโทษด้วย!"

ผู้ชายย้อมผมสีเขียวคนหนึ่งหัวเราะแล้วพูด หลังจากนั้นหยิบท่อนเหล็กออกมาจากไหนก็ไม่รู้ ก้าวเท้าเดินตรงเข้ามา

"นายจะทำอะไร? หยุด…หยุดเดี๋ยวนี้…"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยกลัวจนก้าวถอยหลัง เธอคิดจะวิ่งหนี

"หยุด? ได้สิ รอหลังจากที่ฉันกระทืบเขาก่อนแล้วค่อยว่ากัน!"

รอยยิ้มของชายหัวเขียวดูน่ากลัวอย่างกะทันหัน เขาเร่งฝีเท้าเดินเข้ามา หลังจากนั้นกระโดดเข้ามาใช้ท่อนเหล็กฟาดลงตรงหัวของหลินหยาง

ถ้าเกิดฟาดลงไป คนทั่วไปยังไงก็ต้องเลือดอาบแน่นอน

แต่ทันทีที่ชายหัวเขียวเพิ่งยกท่อนเหล็กขึ้น ด้านข้างมีลูกถีบลอยมาใส่บนหน้าอกของชายหัวเขียวอย่างกะทันหัน

แคว่ก!

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้น

ร่างของชายหัวเขียวลอยกระเด็นออกไปเหมือนกระสอบทรายล้มอยู่บนพื้นห่างจากหญิงสาวไม่กี่เมตร เขากระอักเลือดแล้วหมดสติไปโดยตรง

"อะไรกัน?"

สีหน้าของทุกเปลี่ยนไปทันที

โดยเฉพาะพี่เพียวตกใจจนเกือบจะตกจากขอบรั้วที่เธอนั่ง

เห็นเพียงชายฉกรรจ์สวมเสื้อกั๊กสีขาวเดินออกมาจากตรอก

ถูกต้อง ลูกถีบเมื่อกี้เป็นของเขาเอง

"ฮืม?"

หญิงสาวขมวดคิ้ว ปิดหนังสือ มองมาทางนี้ด้วยความประหลาดใจ

"คุณเป็นใคร?" พี่เพียวตะโกนถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"คนผ่านทาง!" ชายฉกรรจ์พูดอย่างไม่ใส่ใจ

"คนผ่านทาง?"

ทุกคนรู้สึกตกใจ

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยก็รู้สึกมึนงงไปหมด

มีคนผ่านทางยื่นมือเข้ามาช่วยจริงด้วย?

นี่มันอะไรกันแน่?

บังเอิญเหรอ?

มีบางคนมองไปทางหลินหยาง

"น่าสนใจ"

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยโดยก้มหน้าลงอ่านหนังสือของตัวเองต่อ "เล่นเป็นเพื่อนคนผ่านทางคนนี้หน่อยก็แล้วกัน ไม่ตายก็พอ ค่ารักษาพยาบาลฉันจ่ายเอง!"

"ได้เลยเจ๊ฮ่าว!"

สายตาของทุกคนเริ่มเคร่งขรึม บางคนหยิบมีดสั้นออกมาจากเอวบางคนหยิบโซ่เหล็กออกมาจากกระเป๋า เดินตรงเข้าไปหาชายฉกรรจ์คนนั้น

สีหน้าของชายฉกรรจ์ยังคงเป็นเหมือนเดิม เขาเองก็เตรียมตัวลงมือด้วยเช่นกัน

แต่ในตอนนั้นเอง…

"พวกเธอกำลังทำอะไร?"

"ไอ้พวกเด็กเวร เรียนหนังสือไม่เรียนมาหัดทำตัวเป็นนักเลงเหรอ?"

"อยากโดนหาที่ตายหรือยังไง?"

หลังจากเสียงพูดดังขึ้น มีชายฉกรรจ์อีกหลายคนเดินออกมาจากด้านหลังของชายฉกรรจ์

ผู้ชายกลุ่มนี้บางคนสวมชุดสูท บางคนสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่ แต่ละคนแต่งตัวไม่เหมือนกัน และยังมีบางคนที่ถือตะกร้าผัก เห็นได้ชัดว่าเป็นการปลอมตัวเป็นคนผ่านทาง

แต่ว่า…ร่างกายของคนพวกนี้ล้วนแต่กำยำมาก แม้แต่คนที่เตี้ยที่สุดก็มีความสูงถึงหนึ่งเมตรเก้า

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ประเทศจีนมีคนผ่านทางที่น่ากลัวแบบนี้อัตราสูงขนาดนี้?

"คน…คนของตระกูลเหลียง?"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยอ้าปากไม่รู้ควรจะตอบยังไง

ตระกูลเหลียงออกหน้าช่วยเธอเหรอ?

ล้อเล่นหรือเปล่า ในตระกูลเหลียงสถานะของเธอเป็นยังไงเธอรู้ดี เป็นไปได้เหรอที่ตระกูลเหลียงจะใช้คนมากมายเพราะเรื่องแค่นี้?

แต่ถ้าไม่ใช่คนของตระกูลเหลียงหรีอเป็นคนผ่านทางจริงเหรอ?

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยไม่กล้ามั่นใจ เงียบขรึมไปสักพัก

เธอเชื่อ การไม่พูดอะไรเป็นคำตอบที่ดีที่สุด

เป็นอย่างที่คิด แววตาของหญิงสาวเย็นชาลง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น "ดูเหมือนน่าจะใช่! เหลียงเสี่ยวเตี๋ย ใช้ได้เลยนะเธอ!"

"เธอจะเอายังไง?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยฉลาดมาก เธอใช้คำตอบที่สามารถคิดได้แง่ ในขณะเดียวกันเธอใช้มือเท้าเอวพูดท่าทางดูมั่นใจมาก

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนเงียบอยู่ตรงนั้น

ในตอนนั้นเอง โทรโทรศัพท์ของเขาสั่นอย่างกะทันหัน

หลินหยางกวาดสายตามองข้อความบนโทรศัพท์แวบหนึ่ง

"คุณหลิน ด้านนอกมีคนอีกหนึ่งร้อยคนเตรียมพร้อมแล้ว จะให้เข้าไปทั้งหมดเลยหรือเปล่า?"

เข้าไปทั้งหมด?

ตรอกเล็กแค่นี้สามารถอัดคนเข้าไปได้หนึ่งร้อยคนเหรอ? มันก็เวอร์เกินไปหรือเปล่า?

ตรอกเล็กแบบนี้ อยู่ดีๆจะไปมีคนผ่านทางปรากฏตัวขึ้นเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ? คิดว่านี่เป็นถนนสายหลักหรือยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้นรับมือกับพวกเด็กหนุ่มสาวที่ไม่รู้ความแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นก็ได้

หลินหยางส่ายหัวแล้วยิ้มอย่างขมขื่น ตอบกลับไปเพียงแค่คำเดียว "ไม่" หลังจากนั้นเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

พฤติกรรมแข็งข้อของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยกระตุ้นหญิงคนนั้นโดยตรง

เธอกำหนังสือที่อยู่ในมือแน่นจนหน้ากระดาษเริ่มมีรอยย่น แต่สุดท้ายเธอก็สามารถข่มอารมณ์ของตัวเองได้ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เหลียงเสี่ยวเตี๋ย อย่าได้ใจมากเกินไป คนอย่างเธอแข่งกับฉันไม่ได้หรอก ฉันขอเตือนเธอเอาไว้ก่อน อยู่ห่างจากคุณชายหยุน ไม่อย่างนั้นครั้งต่อไปถึงเธอจะหาคนมามากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์!"

พูดจบ เธอลุกขึ้นจากบันได เตรียมตัวเดินจากไปด้วยความโกรธ

"ใครอนุญาตให้เธอไป?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยเหมือนยังไม่พอใจ ต้องการหยุดหญิงสาวคนนั้น

แต่ในตอนนั้นเอง มีบอดี้การ์ดในชุดสูทแว่นดำวิ่งเข้ามาในตรอกอย่างกะทันหัน

บอดี้การ์ดพวกนี้มีประมาณยี่สิบคน ยืนเป็นสองแถวอยู่ด้านข้างของหญิงสาว พวกเขาแต่ละคนก็ร่างกายกำยำเหมือนกัน และท่าทางดูมีฝีมือไม่ธรรมดา

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยถึงกับหน้าซีด ก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัวไปหลายก้าว