สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 456

"เจ้าบ้านใจเย็นๆก่อน ตอนนี้คนยังอยู่ในมือของเรา พวกเราไม่ส่งคนออกไปก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ?" เฝิงฉือรีบพูด

"ไม่ส่ง? คุณแบกรับความโกรธของตระกูลซือหม่าไว้หรือเปล่า? ถึงแม้ซือหม่าซั่วฟางล้มลงแล้ว แต่อิทธิพลของตระกูลซือหม่ายังอยู่ ภูมิหลังของพวกเขายังอยู่ ซือหม่าชังไม่ใช่คนตาย! ถ้าหากเขาลงมือ บ้านโอสถฉีของเรามีแต่ตายสถานเดียว!" เจ้าบ้านโอสถฉีเบิกตากว้างจ้องเฝิงฉือแล้วพูด

เฝิงฉืออ้าปากพูดอะไรไม่ออก

"เจ้า…เจ้าบ้าน พวกเราควรจะทำยังไง?"

"ให้ผมคิดดูก่อน!"

เจ้าบ้านโอสถฉีหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

คนทั้งสองนั่งอยู่ภายในศาลา ครุ่นคิดมาตรการรับมือ

เป็นแบบนี้อยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง

อาจารย์โจววิ่งเข้ามาอีกครั้ง สีหน้าของเขาดูตื่นตระหนกและร้อนรนมาก

"อาจารย์โจว มีเรื่องอะไรอีก?" เจ้าบ้านโอสถถามอย่างไม่สบอารมณ์

"เจ้าบ้าน ดอกหนงหยางสามพันดอกถูกขายออกไปแล้ว พวกเราทำกำไรได้สามพันล้าน!" อาจารย์โจวพูด

"ดีมาก ทำได้ดีมาก!" เจ้าบ้านโอสถถอนหายใจอย่างโล่งอก

ในที่สุดก็มีข่าวดีสักที

"แต่ว่า…"

"แต่ว่าอะไร?" เจ้าบ้านโอสถหันไปถาม

"แต่ว่า…หมอเทวดาเล่นมาแล้ว!" อาจารย์โจวพูด "ตอนนี้เขายืนอยู่ที่หน้าประตู บอกว่าต้องการขอพบคุณ!"

เจ้าบ้านโอสถรีบพาเฝิงฉือและอัจฉริยะทั้งหมดตรงไปที่ประตูอย่างเร่งรีบทันที

ในขณะเดียวกัน ตอนนี้ตรงประตูใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน แม้แต่อาจารย์ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่นี่ด้วย

สถานที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยเสียงที่วุ่นวาย

มีเสียงด่าทอและพูดจาเยาะเย้ยดังขึ้นไม่หยุด

"โอ้? ไอ้พวกพรรคซวนอีมาแล้ว!"

"พวกคุณเพิ่งซื้อดอกหนงหยางไปเองไม่ใช่เหรอ? ยังไม่รีบใส่หัวกลับไปปรุงยา? ถ้าหากช้ากว่านี้ สรรพคุณของดอกหนงหยางไม่มีผล เงินหลายพันล้านของพวกคุณก็จะลอยไปกับสายน้ำ!"

"ไอ้พวกไม่รู้อะไรเลย เป็นศัตรูกับบ้านโอสถของพวกเรา? พวกคุณคู่ควรเหรอ? คราวนี้รู้ถึงความร้ายกาจของพวกเราหรือยัง?"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่หยุด

ทางด้านของพวกนักเรียนพูดเยาะเย้ย ส่วนอาจารย์ของบ้านโอสถฉียิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร และไม่คิดจะไปห้ามด้วย

คนของพรรคซวนอีโกรธจนตัวสั่น

"เจ้าบ้านมาแล้ว เจ้าบ้านมาแล้ว!"

ในตอนนั้นเอง ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนขึ้น

ในที่เกิดเหตุเงียบลงทันที

หลังจากนั้น ฝูงชนแยกออกจากกันเป็นสองฝั่ง เจ้าบ้านโอสถเดินตรงไปที่หน้าประตู

ด้านในและด้านนอกของประตูมีคนของพรรคซวนอีไม่น้อย

บนพื้นยังมีเปลหามจำนวนมากถูกวางไว้ตรงนั้น ส่วนบนเปลหามล้วนแต่มีคนอยู่บนนั้น แต่ละคนไม่ใช่แขนหักก็ขาหัก

คนพวกนี้คือกลุ่มคนที่โดนคนของบ้านโอสถฉีทำร้าย

หลินหยางยืนอยู่ตรงกลางของพวกเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ เขาหลับตาทั้งคู่ลงเหมือนกำลังพักสายตา

เจ้าบ้านโอสถฉีเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าสุดของฝูงชน กวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "หมอเทวดาหลิน? พวกเราหรือว่าเพิ่งเจอกันครั้งแรกใช่หรือเปล่า? คุณสมกับคำร่ำลือ เป็นคนหนุ่มที่หล่อเหลามากความสามารถ!"

"เข้าประเด็นเถอะ อย่าทำให้ทุกคนเสียเวลา" หลินหยางลืมตาขึ้น "ดอกเหอหลินล่ะ?"

"ดอกเหอหลิง?"

เจ้าบ้านโอสถฉีขมวดคิ้ว หลังจากนั้นถอนหายใจ ยิ้มแล้วพูด "ใช่แล้ว หมอเทวดาหลินเคยบอกจะให้เวลาพวกเราหนึ่งวันในการส่งมอบดอกเหอหลิง ถ้าหากไม่ส่งมอบ หมอเทวดาหลินก็จะทำลายบ้านโอสถฉีของเรา แต่ไม่รู้ว่าหมอเทวดาหลินตั้งใจจะทำลายพวกเรายังไง?"

หลังจากพูดคำพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่ว ราวกับสามารถแผ่ขยายไปไกลพันลี่

คนของพรรคซวนอีสีหน้าแดงก่ำ แต่ละคนถึงกับพูดอะไรไม่ออก

"คิดบัญชีกันทีละอย่างดีกว่า คุณก็เห็นแล้ว คนพวกนี้น่าจะโดนคุณทำร้ายใช่หรือเปล่า? คุณตั้งใจจะให้คำอธิบายกับผมยังไง?" หลินหยางถาม

"บ้านโอสถฉีของเราจะโดนพวกคุณทำลายอยู่แล้ว พวกคุณยังจะขอคำอธิบายจากเราอีก? หรือว่าบ้านโอสถฉียังไม่พอที่จะเป็นค่าชดเชยเหรอ?" ทางด้านของอาจารย์โจวทนไม่ไหวจนหัวเราะออกมาแล้วพูด

"ยิ่งไปกว่านั้นคนพวกนี้เกี่ยวข้องอะไรกับบ้านโอสถฉีของเรา? คุณกำลังจะบอกว่าพวกเขาโดนบ้านโอสถฉีของเราทำร้าย? ถ้าอย่างนั้นขอถามหน่อย หมอเทวดาหลินมีหลักฐานหรือเปล่า? กรุณาอย่าใช้คำพูดมาใส่ร้ายคนอื่นส่งเดช" เฝิงฉือกระตุกมุมปากขึ้น พูดอย่างยิ้มแย้ม

"พวกคุณ…"

"ถูกต้องหมอเทวดาหลิน บ้านโอสถของเราเพิ่งได้เงินก้อนโตมา เมื่อกี้เพิ่งสั่งวัตถุดิบสมุนไพรล็อตใหญ่ ตอนนี้รถขนส่งสมุนไพรกำลังขับมาที่นี่ ถ้าหากคุณยังไม่รีบพาคนพวกนี้ไป เกรงว่าอีกเดี๋ยวคนขับรถจะไม่ทันระวัง อาจจะเกิดอุบัติเหตุถึงขั้นชีวิตก็ได้" เฝิงฉือยิ้มแล้วพูด

"ฮ่าฮ่าฮ่า…"

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"ไสหัวไป!"

"ไอ้พวกหมาหัวเน่า ไสหัวกลับไปรังหมาของพวกคุณเลย!"

"ที่นี่ใช่ที่ที่พวกคุณควรอยู่เหรอ? รีบไสหัวไป! ไอ้พวกลูกสำส่อน!"

"ไอ้พวกไร้ประโยชน์ รีบไสหัวกลับไปเลยไป!"

นักเรียนของบ้านโอสถฉีเริ่มพากันด่าทอ

สถานที่เกิดเหตุตกอยู่ในความวุ่นวาย

เสียงพูดจาด่าทอดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

คนของพรรคซวนอีโกรธจนหน้าแดง อารมณ์พลุ่งพล่าน มีคนด่ากลับไปเหมือนกัน แต่ก็ต้านบ้านโอสถฉีที่มีคนมากกว่าไม่ไหว เห็นได้ชัดว่าคำพูดของพวกเขาไม่มีประโยชน์เลย

"อาจารย์หลิน หรือไม่…พวกเรากลับกันเถอะ?" มีอาจารย์คนหนึ่งของพรรคซวนอีทนไม่ไหวจึงก้าวออกมาพูดด้วยความระมัดระวัง

สำหรับเรื่องในวันนี้ การเดินจากไปยังสามารถปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองเอาไว้ แต่ถ้าอยู่ต่อ ไม่ต่างอะไรกับการเอาศักดิ์ศรีของตัวเองมาให้คนอื่นเหยียบย่ำ!

แต่ทว่าหลินหยางกลับไม่คิดจะถอย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกลับ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าตรงหน้าอก หยิบกระดาษออกมาแผ่นนึง บนกระดาษเต็มไปด้วยอักษรที่เขียนด้วยเลือด

หลังจากที่เห็นกระดาษแผ่นนี้ ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก เสียงด่าทอที่อยู่โดยรอบก็เริ่มเบาบางลง

เจ้าบ้านโอสถฉีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

เห็นเพียงหลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "เจ้าบ้านโอสถ คุณรู้หรือเปล่าว่านี่คืออะไร?"

"หนังสือเลือด เป็นหนังสือเลือดที่ผมเขียนตอนท้าคุณ! แต่ตอนนั้นคุณเบี้ยวผม" เจ้าบ้านโอสถพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ถูกต้อง หนังสือฉบับนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว!"

พูดจบ หลินหยางฉีกทำลายหนังสือเลือดต่อหน้าทุกคน

ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าหลินหยางคิดจะทำอะไรกันแน่

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง เขาหยิบกระดาษเปล่าออกมาจากกระเป๋าอีกแผ่น กัดนิ้วมือของตัวเองแล้วเริ่มเขียนลงบนกระดาษ

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกอึ้ง

ผ่านไปสักพัก หลินหยางยกนิ้วขึ้น หลังจากนั้นชูหนังสือเลือดที่เพิ่งเขียนขึ้นมาใหม่ขึ้นสูง พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "วันนี้ ผมเขียนหนังสือเลือดอีกครั้ง โดยใช้สถาบันพรรคซวนอีเป็นเดิมพัน ขอท้าประลองกับคุณ! เจ้าบ้านโอสถ!"