สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 49

รุ่งเช้าของวันที่สอง

สนามกีฬาเจียงเฉิน

ฟ้าเพิ่งจะสว่าง ตอนนี้ที่นี่มีประชาชนมารวมตัวกันนับหมื่น

หลังจากที่รัฐบาลรู้ข่าว มีการส่งกำลังตำรวจเข้ามาดูแลรักษาความสงบทันที

นักข่าวจากสื่อทั่วโลกมารวมตัวกันที่หน้าประตูใหญ่

มีรถหลายคันเริ่มขับเข้าไปในสนามกีฬา

สมาคมการแพทย์จีนแห่งประเทศจีนส่งตัวแทนมา

สมาคมการแพทย์ระหว่างประเทศก็ส่งตัวแทนมาด้วย

นอกเหนือจากนี้ หมอที่มีชื่อเสียงจากมณฑลต่างๆก็มารวมตัวกันที่นี่ด้วย

แต่สีหน้าของทุกคนดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

อย่างไรก็ตามผลการแข่งในครั้งนี้ทุกคนย่อมรู้อยู่เต็มอก

สมาคมการแพทย์และสำนักงานสาธารณสุขประชุมกันทั้งคืน สุดท้ายตัดสินใจให้ฉีจ้งกั๋วศาสตราจารย์ของสมาคมการแพทย์จีนเป็นตัวแทนของเจียงเฉินแข่งวัดความรู้ทักษะการแพทย์กับราชาการแพทย์แห่งเกาหลี

ลั่วเฉียนโดนถีบออกจากสนามแข่ง!

ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะทุกคนคิดว่าทักษะการแพทย์ของลั่วเฉียนด้อยกว่าฉีจ้งกั๋ว ในทางกลับกัน ลั่วเฉียนในฐานะที่เป็นหลานสาวของลั่วเป่ยหมิง ความสามารถของเธอย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว และมีโอกาสชนะมากกว่าฉีจ้งกั๋วด้วยซ้ำไป

เดิมทีทางสมาคมตัดสินใจให้ลั่วเฉียนเป็นตัวแทนแข่งต่อ

แต่…ฉีจ้งกั๋วพูดเพียงแค่ประโยคเดียว ทำให้ทุกคนเปลี่ยนความคิดทันที

"พวกเราไม่ได้ปกป้องการแพทย์จีนให้ดี นั่นมันเป็นความรับผิดชอบของพวกเรา ไม่ควรปล่อยให้พวกเด็กๆมาเป็นคนรับกรรมแทน!"

คำพูดประโยคเดียวพูดแทงใจทุกคน

ทุกคนรู้ดี ฉีจ้งกั๋วตั้งใจนำเอาความอัปยศและความสบประมาททั้งหมดไปแบกรับคนเดียว

รถจอดลงที่หน้าประตู

ฉีจ้งกั๋วเดินลงจากรถยนต์ภายใต้การประคองของแพทย์ฝึกหัดจากโรงพยาบาลการแพทย์จีน

"ผู้เฒ่าฉี!"

"ผู้เฒ่าฉี!"

"ผู้อาวุโสฉี!"

คนที่ยืนอยู่สองข้างทางคอยตะโกนเรียกชื่อเขา

บางคนดวงตาแดงก่ำ บางคนอยู่ในอารมณ์ที่รู้สึกซาบซึ้ง

ฉีจ้งกั๋วเม้มริมฝีปาก ดวงตาขุ่นมัวเล็กน้อย เขาอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับพูดอะไรไม่ออก

ท้ายที่สุด เขาถอนหายใจแล้วเดินตรงเข้าไปในสนามกีฬา

ลั่วเฉียนก็มาด้วย

ไม่เพียงแต่เธอ แม้แต่ลั่วเป่ยหมิงก็มา

เขานั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีคนคอยดูแลอยู่ด้านข้างคนหนึ่ง เขานั่งอยู่ตรงนั้นไม่สามารถขยับตัวได้ ตามหลักแล้วเขาไม่ควรจะออกจากโรงพยาบาล แต่สุดท้ายเขาก็ยืนกรานจะมาให้ได้

"คุณปู่ พวกเราเข้าไปกันเถอะ!"

ลั่วเฉียนพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง หลังจากนั้นดันรถเข็นเดินเข้าไปข้างใน

ตัวแทนการแพทย์จากทุกที่มากันครบ

ผู้อำนวยการเฮ่าของสำนักงานสาธารณสุขและเจ้าหน้าที่คนอื่นก็มากันครบหมดแล้ว

แอนนา เจสซี่และคนอื่นมาถึงตั้งแต่เช้า

การแข่งในครั้งนี้เป็นที่จับตาของทุกคน!

"ผู้เฒ่าฉี!"

เห็นเพียงผู้อำนวยการเฮ่าเดินออกมาจับมือฉีจ้งกั๋ว หลังจากนั้นถอนหายใจ "ต้องลำบากคุณแล้ว"

"ผมอายุมากขนาดนี้เห็นทุกอย่างเฉยชาไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรหรอก แต่น่าเสียดายที่ต้องปล่อยให้ไอ้พวกตัวตลกพรุ่งนี้เหยียบย่ำมาถึงหัว ตายไปไม่รู้จะไปพบหน้าบรรพบุรุษยังไง!" ฉีจ้งกั๋วยิ้มอย่างขมขื่น

ผู้อำนวยการเฮ่าไม่ได้พูดอะไรอีก

"ผู้เฒ่าฉี คุณแค่ทำทุกอย่างให้เต็มที่ก็พอ ไม่ว่าผลจะแพ้หรือชนะคุณก็เป็นวีรบุรุษของพวกเรา"

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาแล้วพูด

เขาชื่อโม่ชิง เป็นหนึ่งในสมาชิกของสมาคมการแพทย์จีนแห่งประเทศจีน และเป็นตัวแทนจากเมืองเยี้ยนจิน

"ประธานไป๋เธอ…ไม่ได้มาด้วยเหรอ?" แววตาทั้งคู่ของฉีจ้งกั๋วขุ่นมัว ถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"สถานการณ์ของประธานไป๋ไม่เหมือนคนอื่น เรื่องนี้คุณก็รู้…" โม่ชิงพูดด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ

"ช่างเถอะ"

ฉีจ้งกั๋วถอนหายใจ สีหน้าแน่วแน่มาก "ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะผมจะทำให้เต็มที่ ผมจะแสดงความยิ่งใหญ่ของการแพทย์แผนจีนให้ทุกคนได้เห็น!"

"ผู้เฒ่าฉี รักษาตัวด้วย!"

โม่ชิงโค้งคำนับแล้วพูด

ฉีจ้งกั๋วมองโม่ชิงแวบหนึ่ง หลังจากนั้นหันไปมองคนที่อยู่โดยรอบ

สายตาของผู้คนนับไม่ถ้วนเต็มไปด้วยความกระหายและความคาดหวัง

เขาสูดลมหายใจเข้าแล้วพยักหน้า "ปล่อยให้ผมเป็นคนจัดการเอง!"

หลังจากที่พูดจบ เขาเดินไปข้างหน้าโดยสะบัดมือหลุดจากคนทั้งสองที่กำลังประคองเขา

หมอที่เดินทางมาเพื่อดูการแข่งสองข้างทางโค้งคำนับเป็นการแสดงความเคารพ

ผู้อำนวยการเฮ่าและคนอื่นเดินตามฉีจ้งกั๋วเดินเข้าไป

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เคร่งขรึม

ผู้คนที่อยู่โดยรอบพากันเงียบลงไม่น้อย

พวกนักข่าวรีบบันทึกภาพนี้

แต่ในตอนนั้นเอง…

มีชายวัยกลางคนสวมเสื้อกาวน์สีขาวคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"หมอหลิน ผมรู้ว่าทักษะการแพทย์ของคุณสูงส่ง แต่คนที่อยู่ด้านในเป็นถึงราชาการแพทย์ของเกาหลี…คุณยังมีอนาคตอีกยาวไกล อย่าเอาชื่อเสียงมาทิ้งที่นี่เลย ถ้าหากคุณอยากชมการแข่งก็ตามพวกเรามา! การแข่งครั้งนี้ต้องให้ผู้เฒ่าฉีลงสนามเท่านั้น!" ผู้อำนวยการเฮ่าถอนหายใจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ลำบากใจ

หลังจากเห็นว่าดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักของผู้อำนวยการเฮ่า พวกคนที่กำลังจะเดินออกมาไล่หลินหยางรีบหยุดฝีเท้าของตัวเองลงทันที

"ถ้าหากผู้เฒ่าฉีแค่กำลังจะแลกเปลี่ยนความรู้ทางการแพทย์กับราชาการแพทย์เกาหลีคนนั้นผมไม่มีอะไรจะคัดค้าน แต่ครั้งนี้ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนความรู้ แต่เป็นศึกแห่งเกียรติยศ! มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหมอการแพทย์แผนจีนทุกคน การแข่งครั้งนี้ ทุกคนมากมายสามารถยื่นออกมาข้างหน้ายกเว้นผู้เฒ่าฉี!"

"ทำไม?"

มีคนถามออกมาโดยไม่รู้ตัว

"เพราะเขาไม่คู่ควร!" หลินหยางพูด

"ซ่า!"

โดยรอบเกิดความโกลาหลขึ้นทันที

ฉีจ้งกั๋วก็รู้สึกตกตะลึงเหมือนกัน

พวกแพทย์จีนอาวุโสที่มาด้วยกันรู้สึกโกรธจนพ่นลมออกจากจมูก

"บัดซบ! บัดซบ!"

"เด็กหนุ่มสมัยนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งทำตัวอวดดีมากเกินไปแล้ว!"

"หมอฉีเขาเป็นผู้อาวุโสในโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนของเรา เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญของวงการการแพทย์จีนเจียงเฉิน! คุณเป็นใคร ถึงขั้นกล้ามาพูดจาดูหมิ่นหมอฉีที่นี่!"

"ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!"

"รปภ. รีบพาคนคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบตะโกนด้วยความโกรธ

ครั้งนี้แม้แต่ผู้อำนวยการเฮ่าก็เริ่มรู้สึกโกรธแล้ว

ผู้เฒ่าฉีเดินออกมาแบกรับความอัปยศทั้งหมด หลินหยางกลับพูดจาแบบนี้กับเขา! แบบนี้มันเป็นการไม่ให้เกียรติกัน!

ต้องบอกก่อน การแข่งครั้งนี้ถ้าหากแพ้ขึ้นมาไม่เพียงแต่แค่โดนด่าเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ เป็นผู้ที่ถูกครหาของคนรุ่นหลัง!

ไม่มีใครยอมรับการแข่งที่มีแต่แพ้แบบนี้ แต่ว่าผู้เฒ่าฉีเขาเดินออกมา

คนแบบนี้คู่ควรที่จะให้ยกย่อง!

แต่หลินหยางล่ะ?

ไม่ต่างอะไรกับเด็กหนุ่มที่ทำตัวอวดดีคนหนึ่ง!

แต่ว่าหลินหยางกลับมองข้ามคำด่าทอและคำถามของผู้คนโดยรอบ

"ผู้เฒ่าฉี คำพูดของผมไม่ได้ตั้งใจดูหมิ่นคุณ ที่ผมบอกว่าคุณไม่คู่ควรที่จะลงแข่งครั้งนี้ เป็นเพราะคุณแทบจะไม่มีโอกาสชนะราชาการแพทย์ของเกาหลีเลย! คุณลงแข่ง! การแพทย์จีนมีแต่จะแพ้! คุณมีแต่จะทำให้การแพทย์จีนเสียหน้า"

เขาพูดตรงเกินไปหรือเปล่า?

ผู้เฒ่าฉีตกตะลึง เขาพูดพึมพำ "แล้วความหมายของน้องหลินคือ…"

"ให้ผมลงแข่ง!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "เพราะผมสามารถชนะ!"

หลังจากที่พูดจบ โดยรอบเกิดความโกลาหลขึ้นอีกครั้ง