สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 517

"อาหว้าง! เกิดอะไรขึ้น?" หัวหน้าตระกูลต้วนมองชายหนุ่มแล้วถาม

"ยา! ยา! พ่อของผมต้องการยา!" ชายหนุ่มน้ำตานองหน้า พูดพร้อมกับร้องไห้สะอื้น "หยางหัวดึงตระกูลของพวกเราเข้าไปในรายชื่อบัญชีดำ ตอนนี้ตระกูลของเราซื้อยารักษาโรคเส้นเลือดในสมองตีบไม่ได้ พ่อของผมขาดยาอย่างกะทันหัน ถ้าหากไม่ได้รับยาทันเวลา พ่อของผมก็จะตกอยู่ในอันตราย คุณลุง! ขอร้อง ช่วยพ่อผมด้วย ช่วยพ่อผมด้วย!"

ทุกคนได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

"ไม่ต้องห่วง ลุงจะคิดหาวิธีเอง" หัวหน้าตระกูลต้วนพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"คุณลุง หมอบอกว่าอาการของพ่อผมในตอนนี้อยู่ได้ไม่เกินวันนี้ ถ้าหากวันนี้ไม่ได้รับยา คง…คง…" ชายหนุ่มไม่สามารถพูดประโยคสุดท้ายออกมา

"อาหว้าง วางใจเถอะ แกกลับไปก่อน ยังไงวันนี้ฉันก็จะต้องนำยาไปส่งถึงปากของพ่อแกแน่นอน เอาแบบนี้ แกกลับไปก่อน ดูแลพ่อของแกให้ดี รอฉันได้รับยาแล้ว ฉันจะโทรหาแก แบบนี้ดีไหม?" หัวหน้าตระกูลต้วนพูดด้วยน้ำเสียงที่สนิทสนม

"ได้ ขอบคุณคุณลุง!" ชายหนุ่มเช็ดน้ำตา หันหลังแล้วเดินจากไป

รอจนกระทั่งชายหนุ่มไปแล้ว หัวหน้าตระกูลต้วนจ้องประตูใหญ่ที่ปิดสนิทด้วยสายตาที่เยือกเย็น พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ส่งคนไปซื้อยาเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าต้องไปซื้อที่ร้านยาหรือโรงงานหรือแม้กระทั่งจากผู้ป่วยที่มียาอยู่ในมือ ยังไงก็ต้องซื้อมาให้ได้! เข้าใจหรือเปล่า?"

"ครับ หัวหน้าตระกูล!" มีคนตอบรับแล้ววิ่งออกไป

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนของตระกูลต้วนวิ่งเข้ามาอีกคน

"หัวหน้าตระกูล เกิดเรื่องแล้ว มีตำรวจหลายคนไปปิดโรงงานของพวกเรา" คนคนนั้นพูดด้วยความร้อนใจ

"อะไรนะ?" สีหน้าของหัวหน้าตระกูลต้วนเปลี่ยนไปทันที "อยู่ดีๆโรงงานของเราถูกปิดได้ยังไง?"

"มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า? ขั้นตอนการดำเนินงานของโรงงานสมบูรณ์ทุกอย่าง และไม่มีอะไรผิดกฎหมายด้วย" ชายสวมแว่นคนหนึ่งพูด

"หรือว่า…เป็นปัญหาของเรื่องนั้น?" หญิงวัยกลางคนอีกคนพูดเสียงเบา

"เป็นไปไม่ได้ เรื่องของวัตถุดิบพวกเราเคลียร์ตั้งแต่ล่างยันบนหมดแล้ว ไม่มีทางตรวจสอบมาถึงตัวเราแน่นอน!" ผู้ชายสวมแว่นพูด

"แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?" หัวหน้าตระกูลต้วนถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ผมโทรศัพท์ถามก่อน!" ชายสวมแว่นรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร

ผ่านไปสักพัก เขาเงยหน้าขึ้นพูดด้วยเสียงที่พึมพำ "พี่ใหญ่ ทางนั้นบอกว่าเบื้องบนต้องการทำการตรวจสอบ แม้…แม้แต่พวกเขาก็ก้าวก่ายไม่ได้…"

"อะไรนะ?"

คนของตระกูลต้วนที่อยู่โดยรอบแสดงสีหน้าตกใจออกมาทั้งหมด

สีหน้าของหัวหน้าตระกูลต้วนเคร่งขรึมลง

"ต้องเป็นฝีมือของหยางหัวกรุ๊ปแน่นอน!"

"ถ้าหากปล่อยให้เรื่องนี้แดงขึ้นมา ผู้รับผิดชอบของโรงงานหนีไม่พ้นความรับผิดชอบไหมแต่คนเดียว ถึงเวลาไม่เพียงต้องรับการลงโทษที่แสนสาหัส ผู้รับผิดชอบของโรงงาน…ส่วนใหญ่ก็ต้องเข้าไปอยู่ในนั้น!" ชายสวมแว่นพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

คนของตระกูลต้วนนั่งไม่ติดแล้ว มีคนรีบลุกขึ้นเดินไปจับมือของหัวหน้าตระกูลต้วนแล้วพูดด้วยความร้อนใจ "พี่ใหญ่ ผมไม่อยากเข้าไปอยู่ในนั้น! พี่ใหญ่ คุณจะต้องช่วยพวกเราด้วย!"

เสียงที่วุ่นวายดังขึ้นไม่หยุด

"หุบปากให้หมด!" หัวหน้าตระกูลต้วนที่รู้สึกว้าวุ่นใจตะคอกเสียงดัง

ทุกคนหยุดชะงัก

เขากวาดสายตามองทุกคนแวบหนึ่ง สีน่าดูน่าเกลียดมาก ครุ่นคิดสักพักแล้วพูด "ไป ไปติดต่อตระกูลซือหม่าเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการคุยกับพวกเขา!"

"ครับ"

คนของตระกูลต้วนหยิบโทรศัพท์ออกมา

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนของตระกูลต้วนอีกหลายคนวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความร้อนใจ

หัวหน้าตระกูลต้วนมองไป ภายในใจรู้สึกเย็นวูบทันที

"รอก่อน…" เขาพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง สั่งห้ามคนที่กำลังจะโทรหาซือหม่าซัง

คนคนนั้นรู้สึกอึ้ง กลับเห็นคนกลุ่มนั้นวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าหัวหน้าตระกูลต้วน แทบจะพูดขึ้นพร้อมกันในเวลาเดียวกัน

"หัวหน้าตระกูล แย่แล้ว…เกิดเรื่องแล้ว…"

ลมหายใจของคนตระกูลต้วนที่อยู่ในเหตุการหยุดชะงัก…

.......

.......

หึ่มหึ่ม

โทรศัพท์สั่น

หลินหยางที่นั่งอยู่บนรถหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เขารู้สึกอึ้งเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นกดรับสายทันที

"ฮัลโหล คุณอยู่ไหน?" มีเสียงที่อ่อนแรงของผู้หญิงดังขึ้นจากปลายสาย

"มีอะไรเหรอ?"

"ฉันรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว? ฉันบอกแม่ไปแล้ว แม่คงไม่เข้าใจผิดอีก"

"โอเค"

"ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"ฉัน…ฉันได้รับโทรศัพท์จากแม่ บอกว่าพ่อโดนคนทำร้าย ฉันก็เลยรีบเดินทางมาจากมหาลัยทันที แม่บอกว่าวันนี้พวกเงินกู้นอกระบบมาเคาะประตูบ้าน พ่อสั่งให้แม่หลบอยู่ในบ้าน เขาเข้าไปดู แม่รออยู่พักใหญ่แต่ไม่เห็นพ่อกลับมา ก็เลยออกไปดู ใครจะไปคิดว่าพ่อของฉันจะไปล้มกองอยู่บนพื้น มีเลือดไหลท่วมตัว พี่เขย ควรทำยังไงดี? ตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี?"

ซูหยูในตอนนี้ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก สีหน้าซีดขาว ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

"เสี่ยวหยู วางใจเถอะ พี่เขยจะช่วยจัดการปัญหาทุกอย่างเอง!"

ซูหยูใจเย็นลงเล็กน้อย

แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของซูหยูดังอย่างกะทันหัน

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเป็นเบอร์โทรที่ไม่รู้จัก เกิดความรู้สึกกลัวไม่กล้ารับสาย

หลินหยางหยิบโทรศัพท์มา กดรับสายแล้วเปิดลำโพง

"คุณซูหยูหรือเปล่า?"

มีเสียงผู้ชายพูดอย่างยิ้มแย้มดังขึ้นจากปลายสาย

"คุณ…คุณคือ?" ซูเหยียนถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"ผมเป็นเจ้าหนี้ของพวกคุณ! คุณซูหยู พวกเราไปตามหาคนที่มหาลัย พบว่าคุณไม่ได้อยู่ที่นั่น ผมรู้สึกผิดหวังจริงๆ ตอนนี้คุณอยู่ไหน? มาคุยเรื่องหนี้สินกับพวกเราหน่อยได้หรือเปล่า?" คนคนนั้นยิ้มแล้วพูด

"พวกคุณคิดจะทำอะไร?" ซูหยูถามด้วยความหวาดกลัว

อีกฝ่ายไปหาเธอถึงมหาลัยแล้ว…เรื่องนี้ร้ายแรงกว่าที่คิด!

"ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ตอนที่พวกเราไปบ้านคุณ พบว่าบ้านของคุณแทบจะไม่มีของมีค่าอะไรเลย คุณตั้งใจจะใช้หนี้พวกเรายังไง?" ผู้ชายคนนั้นยิ้มแล้วถาม

"ของมีค่าในบ้านของเราถูกขายเพื่อใช้หนี้หมดแล้ว เงินของพวกคุณ…ต้องรอก่อน…เพราะดอกเบี้ยของพวกคุณสูงมาก มันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวอย่างไร้เหตุผล พวกเราจะเอาที่ไหนมาคืน…" ซูหยูถามทั้งน้ำตา

"รอ? คงรอไม่ได้แล้ว พวกเราเคยให้เวลาพวกคุณไปเตรียมตัวแล้ว นี่พวกคุณคิดจะไม่จ่ายเหรอ?"

"แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น!" จิตใจของซูหยูพังทลาย

"ไม่มีเงิน? ไม่เป็นไร! ผมมีวิธีการหาเงิน ถ้าหากคุณซูหยูสนใจมาร่วมงานกับผมก็ได้ ต้องได้เงินก้อนใหญ่แน่นอนและยังสามารถจ่ายหนี้ทั้งหมดให้ผม" ผู้ชายคนนั้นยิ้มแล้วพูด

ซูหยูรู้สึกอึ้ง "วิธีอะไร?"

"คุณซู ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ผู้กำกับซ่งจิงต้องการร่วมงานกับคุณ แต่ปรากฏว่าผู้กำกับซ่งจิงเปลี่ยนตัวอย่างกะทันหัน สุดท้ายทำให้เส้นทางอนาคตของคุณดับ ใช่หรือเปล่า?"

"ใช่…" ซูหยูเม้มริมฝีปาก

"เหอะเหอะ คุณซู ถึงแม้คุณจะโดนยกเลิกสัญญาการถ่ายหนัง แต่เรื่องนี้มันก็ช่วยโปรโมทตัวคุณไม่น้อย คุณนายตอนนี้ถือว่าพอมีชื่อเสียง ไม่สู้เอาแบบนี้ ที่ผมก็มีหนังอยู่เรื่องหนึ่ง ถ้าหากคุณยินดีมาเป็นนางเอกเรื่องนี้ของผม เรื่องเงินพวกเราถือว่าหายกัน คุณเห็นว่ายังไง?" ผู้ชายยิ้มแล้วพูด