สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 542

"หมอ?"

เสว่โยวโยวพูดพึมพำเสียงเบา "ฉันไม่เคยเห็นหมอคนไหนใช้ยาพิษเก่งเหมือนคุณเลย"

"มีวิธีการรักษาแบบหนึ่งในแพทย์แผนจีนเรียกว่าใช้พิษถอนพิษ ดังนั้นแพทย์แผนจีนส่วนใหญ่จึงมีการวิจัยเกี่ยวกับยาพิษ"

"แบบนี้เองเหรอ…เท่าที่ฉันไปสืบมา คุณเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนหนึ่ง ได้ยินมาว่ายังเป็นคนไร้ประโยชน์ที่งอมืองอเท้ารอให้ผู้หญิงเลี้ยง คนแบบคุณ ไปมีทักษะการแพทย์ที่ลึกซึ้งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เสว่โยวโยวถามอย่างไม่เข้าใจ

"คนเราทุกคนล้วนแต่มีสิ่งที่ตนเองชอบ สิ่งที่ผมชอบก็คืออ่านตำราการแพทย์ เวลาที่ไม่มีอะไรทำก็จะไปหายามาทดลอง ก็แค่นั้น"

"ก็แค่นั้น?"

"เอาล่ะ นี่มันก็สายแล้ว ผมควรไปได้แล้ว" หลินหยางขี้เกียจพูดเสียเวลากับเสว่โยวโยว หลังจากที่จัดการธุระเรียบร้อยแล้ว จึงขอตัวลา

แต่ในตอนนั้นเอง มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"คุณหนู คุณหนู แย่แล้ว!" บอดี้การ์ดคนนั้นวิ่งเข้ามาตะโกนพูดด้วยความร้อนใจ

"เกิดอะไรขึ้น?" เสว่โยวฏยวเลิกคิ้วขึ้นถาม

"คน…คนบนเกาะมาแล้ว!" คนคนนั้นพูดด้วยความตื่นตระหนก

ตึก!

เสว่โยวโยวสะดุ้งตกใจจนตกจากเก้าอี้ก้นทิ่มลงพื้น

แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บ ยิ่งไปกว่านั้นยังลืมตาอ้าปากค้างมองบอดี้การ์ดคนนั้น หลังจากนั้นตะโกนเสียงดัง "เร็วเข้า รีบไปเตรียมตัว เก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อย!"

"ครับ ครับ…"

ทุกคนรีบวิ่งออกจากสำนักงานทันที

"เกาะ?"

หลินหยางรู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ส่ายหัวหันหลังแล้วเดินจากไป

แต่ในตอนนั้นเอง เสว่โยวโยวตะโกนอย่างกะทันหัน

"หลินหยาง! คุณรอก่อน!"

"ทำไม? ท่านประธานใหญ่เสว่ยังมีธุระอะไรอีก?" หลินหยางมองเธอด้วยความไม่เข้าใจ

"หลินหยาง คุณ…คุณมีความรู้เกี่ยวกับการแพทย์ใช่หรือเปล่า?" เสว่โยวโยวถามด้วยความร้อนใจ

"คุณก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ? ก็พอมีความรู้อยู่บ้าง"

"งั้นคุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้หรือเปล่า?" เสว่โยวโยวเค้นรอยยิ้มออกมา สองมือถือถูขึ้นลงแล้วพูด

"ไม่ได้" หลินหยางปฏิเสธโดยตรง พูดจบแล้วกำลังจะก้าวเท้าเดินต่อ

"อย่าเพิ่งไป!" เสว่โยวโยวพูดด้วยเสียงที่ร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา หลังจากนั้นวิ่งเข้าไปจับแขนของหลินหยางแล้วพูดด้วยความร้อนใจ "หลินหยาง ขอแค่คุณไม่ไป ขอแค่คุณช่วยฉัน ขอแค่คุณช่วยฉัน ฉันไม่เอาเงินของคุณ ได้หรือเปล่า?"

"คุณคิดว่ามหาเศรษฐีอย่างผมจะใส่ใจกับเงินแค่นั้นของคุณเหรอ?"

"หลินหยาง ขอเพียงคุณยอมช่วยฉัน คุณอยากให้ฉันทำอะไรฉันจะทำทุกอย่าง!" เสว่โยวโยวร้อนใจจนกระทืบเท้า

"ไม่ได้!"

"คุณ…" เสว่โยวโยวกัดฟัน พูดด้วยความโกรธ "ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ถึงฉันต้องตาย ฉันก็จะทำทุกวิถีทางทำให้ตระกูลซูทนทุกข์ทรมาน ตายทั้งเป็น!"

"คุณกำลังขู่ผมเหรอ?" หลินหยางหันหน้ากลับมาเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา ในรูม่านตาปรากฏให้เห็นแววของความโกรธ

ร่างกายของเสว่โยวโยวสั่นสะท้าน รีบเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด "ไม่ใช่ ไม่ใช่…ฉัน…ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…ฉัน…ฉันแค่อยากขอให้คุณช่วยฉัน…"

"ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ คุณพูดมาก่อน!"

หลินหยางถอนหายใจ

เขามองออกว่าเสว่โยวโยวกำลังกลัว

ถึงแม้เขาจะไม่ได้กลัวเสว่โยวโยว แต่เนื่องจากไม่อยากสร้างปัญหาแบบนี้เพิ่ม เพราะกลัวคนรอบข้างจะได้รับผลกระทบ ถ้าประนีประนอมได้ก็ควรประนีประนอม

"คุณยอมตกลงช่วยฉัน? เยี่ยมไปเลย!" เสว่โยวโยวรู้สึกดีใจจนปรบมือ หลังจากนั้นพูด "อีกเดี๋ยวจะมีคนเข้ามา คุณไม่ต้องสนว่าเขาเป็นใคร และคุณก็ไม่ต้องสนว่าเขาพูดอะไร เอาเป็นว่าคุณแค่บอกว่าคุณเป็นหมอที่ฉันหามาก็พอ เข้าใจหรือเปล่า?"

"แค่นี้?"

"อะไรนะ? หุบเขาสำนึก?" เสว่โยวโยวหน้าถอดสี รีบตะโกนพูด "ฉันไม่ไป ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไปหุบเขาสำนึก! ฉันออกมาตามหาหมอที่มีชื่อเสียงเพื่อคุณป้า ฉันไม่ผิด มีสิทธิ์อะไรมาส่งฉันเข้าหุบเขาสำนึก ฉันไม่ไปเด็ดขาด!"

"เลิกเอะอะได้แล้ว? ตามหาหมอที่มีชื่อเสียงเพื่อคุณป้าอะไรของคุณ? มันก็เป็นแค่ข้ออ้างที่คุณจะออกมาทำเรื่องเหลวไหลข้างนอกเท่านั้น! คุณคิดว่าพวกเราเป็นคนโง่เหรอ? ไม่รู้อะไรเลยเหรอ? บริษัทรักษาความปลอดภัยแห่งนี้เป็นของเกาะเรา ตั้งแต่คุณรับช่วงต่อ คุณทำเรื่องชั่วช้าเดือดร้อนคนอื่นไปมากน้อยแค่ไหน คุณคิดว่าท่านเจ้าเกาะไม่รู้อะไรเลยเหรอ?" ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"แต่ว่า…ฉันก็ทำเงินให้กับเกาะตั้งมากมาย ผลกำไรปีนี้ของบริษัทมากกว่าปีที่แล้วถึงหนึ่งร้อยเจ็ดเท่า ตัวเลขทั้งหมดถูกบันทึกไว้ที่นี่! ฉัน…ฉันก็ทำเพื่อเกาะไม่ใช่เหรอ?" เสว่โยวโยวพูดด้วยความร้อนใจ

"ผายลม! หนึ่งร้อยเจ็ดเท่า? ยัยเด็กบ้า เงินพวกนี้มีเม็ดไหนบ้างที่เป็นเงินบริสุทธิ์? คุณรู้หรือเปล่าว่าท่านเจ้าเกาะต้องคอยตามล้างตามเช็ดปัญหาที่คุณก่อ ต้องใช้เงินและคนไปมากน้อยเท่าไหร่ เงินที่คุณหามาได้แค่นี้ มันพอที่จะชดเชยเหรอ?"

เสว่โยวโยวแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รีบตามฉันกลับไป! เดี๋ยวนี้!"

พูดจบ ชายวัยกลางคนคิดจะลากเสว่โยวโยวออกไป

"ไม่! ลุงหยาน ฉันไม่กลับ ฉัน…ฉันไม่ไปหุบเขาสำนึก ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด!" เสว่โยวโยวร้องไห้เสียงดัง

"คุณอาศัยข้ออ้างออกมาตามหาหมอทำเรื่องเลวทรามชั่วช้า อาศัยวิธีการคดโกงทำผลกำไล คุณคิดจะใช้เงินพวกนี้เป็นเครื่องอธิบาย? คุณคิดว่าพ่อของคุณโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ฉัน…ฉันไม่…ฉันออกมาตามหาหมอจริง! ฉันต้องหาหมอจริง…ลุงหยาน คุณดู หมอมีชื่อเสียงที่ฉันหามาอยู่นี่แล้วไง! เขา…เขาสามารถรักษาคุณป้า เขารักษาได้แน่นอน!" เสว่โยวโยวรู้สึกร้อนใจมาก น้ำตาไหลอาบหน้า เธอหันไปสังเกตเห็นหลินหยางที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงโซฟาจึงรีบตะโกน

หลังจากที่พูดจบ ชายวัยกลางคนรู้สึกอึ้งเล็กน้อย หันหน้าไปมองทางหลินหยาง

หลินหยางยื่นมือออกไปเขี่ยขี้บุหรี่ ยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร

"นี่คือหมอที่คุณไปหามา?" ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วถาม

"ใช่ใช่ เขาชื่อหลินหยาง มีทักษะการแพทย์ที่ดีมาก ทั่วทั้งเมืองเจียงเฉินรู้จักเขา ถ้าไม่เชื่อคุณก็ลองไปสืบดูที่เจียงเฉิน!" เสว่โยวโยวพูดด้วยความร้อนใจ

แต่หลังจากที่พูดจบ เธอรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที

ไปสืบที่เจียงเฉิน?

ถ้าเกิดเขาไปสืบจนรู้ว่าหลินหยางเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าไปที่ไร้ประโยชน์ แบบนี้ไม่เท่ากับตบหน้าตัวเองหรือ?

"จริงเหรอ?" ลุงหยานไม่ค่อยเชื่อ "เขาดูแล้วยังเด็กอยู่เลย หมอที่มีอายุน้อยแบบนี้ ทักษะการแพทย์จะดีไปถึงไหน?"

"ลุงหยาน จะดูคนเฉพาะภายนอกไม่ได้! ถึงแม้เขาอายุยังน้อย แต่…แต่ทักษะการแพทย์ล้ำเลิศ พี่เฟิงของเราก็อายุยังน้อยไม่ใช่เหรอ?" เสว่โยวโยวเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด