สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 556

"อัจฉริยะในหมู่ผู้ปราดเปรื่อง ผู้ที่มีพรสวรรค์และไม่มีใครสามารถเทียบได้ แม้ว่าคุณจะเคยได้ยินมาก่อน แต่คุณต้องไม่เคยเห็นมาก่อน วันนี้คุณจะได้เห็นมัน เป็นยังไง? ตื่นเต้นใช่ไหม?"

"ยังโอเค" หลินหยางยิ้ม

เสว่โยวโยวมุ่ยปาก รู้สึกน่าเบื่อ และไม่ได้สนใจหลินหยางต่อ

แต่ในเวลานี้ เกิดความโกลาหลขึ้นอีกครั้ง

หลินหยางผงะ

แต่เสว่โยวโยวข้างๆ กลับอุทานด้วยความตื่นเต้น

"หลินหยาง ดูเร็ว ศิษย์พี่ฉางเฟิงมาแล้ว!"

เดือดไปทั่วสถานที่! !

หลินหยางรีบมองไปทางประตู

เห็นชายหนุ่มรูปงามสวมชุดคลุมสีขาวเดินเข้ามา

คิ้วที่สง่างาม ใบหน้าที่หล่อเหล่า อารมณ์ที่เย็นชา ดาบยาวพันรอบเอวของเขา กำลังก้าวมาทางนี้

ศิษย์ที่อยู่ด้านหน้าต่างก้มหน้าและหลีให้

"สวัสดีศิษย์พี่ฉางเฟิง!"

"สวัสดีศิษย์พี่ฉางเฟิง!"

"สวัสดีศิษย์พี่ฉางเฟิง!"

...

ทุกคนเคารพอย่างมาก

แม้แต่เหล่าผู้เฒ่าที่อยู่บนเวทีก็ลุกขึ้น มองดูเขาเดินมาทางนี้

นี่คือเสว่ฉางเฟิงหรอ?

มีออร่าจริงๆ สมกับเป็นศิษย์อันดับหนึ่ง!

หลินหยางอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า

เสว่ฉางเฟิงเดินไปยังเวทีสูงและกำหมัดของเขา: "เข้าพบเจ้าเกาะ!"

เขาแค่แสดงการทักทายเจ้าเกาะคนเดียว ผู้เฒ่าคนอื่นๆ ไม่อยู่ในสายตา!

นี่คือความเย่อหยิ่งของอัจฉริยะอันดับแรกของเกาะหวางโยว!

อย่างไรก็ตาม เหล่าผู้เฒ่าก็ไม่ได้โกรธ การดำรงอยู่ของผู้ปราดเปรื่อง มีความเย่อหยิ่งเช่นนี้เป็นเรื่องปกติ

"อืม! ดี! ดี! ฉางเฟงิ วันนี้คุณมาที่สนามการต่อสู้ มาดูกันว่าศิลปะการต่อสู้ของเหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องของคุณเป็นยังไง! เมื่อถึงเวลาจะได้ให้คำแนะนำที่เหมาะสม ท้ายที่สุดอนาคตของเกาะหวางโยวขึ้นอยู่กับคุณ!" เจ้าเกาะพูดด้วยรอยยิ้ม

"รับทราบ เจ้าเกาะ!"

เสว่ฉางเฟิงพยักหน้า เดินไปยังที่นั่งว่างและนั่งลง

ชายหญิงที่เดิมตามเขาด้านหลังทุกคนยืนอยู่ด้านหลังเขา ไม่มีใครนั่ง

เกรงว่าคงไม่มีใครเทียบเขาได้นอกจากเจ้าเกาะ

"เสว่ฉางเฟิงนี่มีแซ่เหมือนกับคุณ เขามีความสัมพันธ์อะไรกับคุณไหม?" หลินหยางกวาดสายตามองเสว่ฉางเฟิงและถาม

"เสว่ฉางเฟิงเป็นลูกบุญธรรมของพ่อฉัน ดังนั้นเขาจึงมีแซ่ว่าเสว่เหมือนกัน" เสว่โยวโยวยิ้ม

"อย่างงี้นี่เอง..."

หลินหยางพยักหน้า

แต่ในเวลานี้ เขาก็สังเกตเห็นว่าเสว่ฉางเฟิงเอาแต่จ้องไปทางด้านขวาของสนามประลองตลอด

เมื่อมองดู ที่แท้เสว่ฉางเฟิงก็กำลังมองยวนหนี่

ในเวลานี้ยวนหนี่ทำงานเสร็จแล้ว กำลังนั่งอยู่พร้อมกับเสี่ยวชุ่ยและศิษย์เกาะชั้นนอกคนอื่นๆ รอการประลองเริ่มต้น

อย่างไรก็ตามกลุ่มของเธอถือว่าโชคร้าย ทุกคนได้รับบาดเจ็บ และแม้แต่สภาพของยวนหนี่ก็ย่ำแย่อย่างมาก ใบหน้าของเธอซีดเผือด และจิตวิญญาณของเธอก็เฉยเมย ..

ในเวลานี้ทันใดนั้นจางจื่อเฉียงก็พาคนอื่นๆ เดินเข้ามา

"ยวนหนี่ คุณมาได้ยังไง? งานยังทำได้ไม่ดีเลย คุณยังกล้ามาแอบอู้ที่นี่หรอ?" มุมปากของจางจื่อเฉียงยกขึ้น พูดพร้อมเสียงหัวเราะ

"จางจื่อเฉียง คุณจะทำอะไร?" ยวนหนี่ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะถาม

"ทำอะไรหรอ? เหอะ มีขยะเยอะแยะตรงที่นั่งของศิษย์พี่ฉางเฟิง คุณรีบไปเก็บกวาดที่นั่นหน่อย ได้ยินไหม?" จางจื่อเฉียงกระแทกเสียง

"อะไรนะ?" ลมหายใจของยวนหนี่หยุดนิ่ง มองไปที่เสว่ฉางเฟิง

และเห็นเสว่ฉางเฟิงกำลังมองตัวเองอย่างนิ่งสงบ

ยวนหนี่ตัวสั่นทันใด เม้มริมฝีปากล่างและลังเลสักพัก

"ทำไม? ไม่ไปหรอ? ถ้าศิษย์พี่ฉางเฟิงโมโหขึ้นมา คุณคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" จางจื่อเฉียงหรี่ตามองและยิ้ม

ยวนหนี่ลังเลสักพัก หยิบไม้กวาดของเธอและเดินไปทางเสว่ฉางเฟิง

อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงที่นั่งของเสว่ฉางเฟิง เธอก็เห็นว่าพื้นสะอาดมาก ไม่มีขยะสักนิดเดียว

ยวนหนี่ลังเลสักพัก จากนั้นก็เดินเข้าไปและกวาดสองสามครั้ง จากนั้นก็หันตัวจะเดินออก

"หยุด!"

ในเวลานี้ผู้หญิงคนหนึ่งข้างๆ เสว่ฉางเฟิงตะโกนออกมาด้วยรอยยิ้ม

ยวนหนี่ตกใจเล็กน้อย หันหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้น พูดเบาๆ: "ศิษย์พี่เถ๋า...มีเรื่องอะไรหรอ?"

"คุณกวาดพื้นแบบนี้หรอ? ไม่เห็นสะอาด! รีบมากวาดใหม่!" ศิษย์พี่เถ๋ากระแทกเสียง

"บนพื้นก็สะอาดแล้วหนิ..." ยวนหนี่ขมวดคิ้ว

กลับเห็นพี่เถ๋าถุยน้ำลายลงไปบนพื้น ส่งเสียงหัวเราะ: "ตอนนี้ไม่สะอาดแล้ว...ไม่ใช่หรอ?"

"นังตัวดี! กล้ามาลงมือกับฉันหรอ! ต่อต้านจริงๆ มาเกาะหวางโยวกี่ปีเอง?" ศิษย์พี่เถ๋าไม่เกรงใจ ตบกลับไปอีกสองครั้ง และเตะอีกครั้งหนึ่ง

ปัง!

ยวนหนี่ถูกตบที่แก้มอย่างแรง ล้มลงไปบนพื้น เธอยังไม่ทันลุกขึ้นมา บนมุมปากก็มีเลือดแล้ว

ศิษย์หลายคนรอบๆ มองมาทางนี้

แม้แต่เหล่าผู้เฒ่าบนเวทีก็อดไม่ได้ที่จะมองมา

แต่...ไม่มีใครหยุดศิษย์พี่เถ๋า

ไม่มีใครอยากยุ่งกับยวนหนี่จริงๆ

ยวนหนี่หมดหวังแล้ว

แต่เธอก็ไม่ได้หวังว่าใครจะช่วยเธอ

เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำไปไม่สามารถแลกกับความเห็นใจจากใครได้

"ไปตายซะ!"

ศิษย์พี่เถ๋าด่า เดินเข้ามาอีกครั้งและกำลังจะเตะเธอ

แต่ในเวลานี้มีเสียงที่เฉยเมยดังขึ้นมา

"หยุด!"

เท้าของศิษย์พี่เถ๋านิ่ง มองไปทางต้นเสียง เมื่อเห็นเสว่ฉางเฟิงจึงหยุด

จากนั้นก็เห็นเสว่ฉางเฟิงมองไปที่ยวนหนี่และพูดอย่างสงบ: "อยู่กับผม คุณก็คงไม่โดนใครรังแกแบบนี้! เข้าใจไหม?"

"พูดขนาดนี้ คุณอยากจะบังคับให้ฉันยอมจำนนมากสินะ! แต่น่าเสียด่า ฉันไม่ตกลงหรอก!" ยวนหนี่กัดฟันพูด

วินาทีต่อมา

"อ๊า..."

เสียงร้องที่น่าอนาถดังขึ้น

เห็นศิษย์พี่เถ๋าใช้เท้าเหยียบมือของยวนหนี่ และกระทืบต่อด้วยแรงมากขึ้น

ความเจ็บปวดทำให้ยวนหนี่เหงื่อออก หน้าซีด แทบจะเป็นลมไป

มือน้อยๆ นั้นกำลังเลือดไหล

ในเวลานี้ เสว่ฉางเฟิงยืนขึ้น เดินไปด้านหน้าของยวนหนี่และพูดอย่างเฉยเมย: "คุณเองก็เห็นแล้วว่าผมทรมานคุณ แต่ไม่มีใครมาช่วยคุณ ไม่มีศิษย์พี่ศิษย์น้องที่คุณอยู่ด้วยตลอดออกหน้ามาเพื่อคุณ แม้กระทั่งผู้เฒ่า เจ้าเกาะต่างก็ไม่สนใจความเป็นตายของคุณ! คุณรู้ไหมทำไม? เพราะ...ผมคือเสว่ฉางเฟิง! ผมเป็นความหวังของเกาะหวางโยว ผมคืออัจฉริยะอันดับหนึ่งของเกาะหวางโยว ผมคือผู้ปราดเปรื่อง! พวกเขารู้ ถ้าช่วยคุณก็จะทำให้ผมขุ่นเคือง ดังนั้นจึงไม่มีใครมาช่วยคุณ คุณมีแค่หนทางเดียว นั่นคือยอมจำนนต่อผม! เชื่อฟังผม! คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอ?"

"เสว่ฉางเฟิง แม้ว่าคุณจะฆ่าฉัน ฉันเหลียงซวนเหม่ยคนนี้ก็จะไม่ยอมจำนนต่อคุณ! คุณล้มเลิกความคิดซะเถอะ!" ยวนหนี่ตะโกน

เมื่อเธอตะโกนออกมา หลินหยางที่นั่งอยู่บนเวทีสูงก็ลุกขึ้นมา มองไปที่ยวนหนี่

"ซวน...เหม่ยหรอ?"