สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 567

"งั้น เจ้าเกาะ ตอนนี้ผมขอท้าประลองกับผู้เสว่ฉางเฟิงผู้ปราดเปรื่องของเกาะอย่างเป็นทางการ ขอให้เขาสู้ในฐานะผู้ปราดเปรื่องกับผมได้หรือไม่?"

เมื่อสิ้นเสียง เจ้าเกาะหวางโยวก็ตัวสั่น มองหลินหยางด้วยความตกใจ

ผู้เฒ่ารอบๆ อึ้งเช่นกัน

ยังจะสู้อีกหรอ?

เสว่ฉางเฟิงนั่นแพ้อย่างแน่นอน!

แม้แต่สามคนยังไม่สามารถเอาชนะหลินหยางได้ เสว่ฉางเฟิงตอนนี้ต้องสู้กับหลินหยางคนเดียว นั่นเท่ากับหาเรื่องตรายชัดๆ!

"ผู้ปราดเปรื่องหลิน เอ่อ...นี่..."

"ผมว่า...ไม่จำเป็นมั้ง?"

"พวกเราเป็นเพื่อนกัน จะมาต่อสู้ฆ่าฟันกัน ทำร้ายกันแล้วมีความสุขหรอ?"

"ใช่ อีกทั้งวันนี้ร่างกายของฉางเฟิงยังไม่เหมาะเท่าไหร่ เกรงว่า...มันไม่เหมาะสำหรับการต่อสู้กัน..."

คนรอบๆ ต่างหัวเราะออกมาและรีบพูด

เมื่อหลินหยางได้ยินก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น

"มีกฎอยู่ในโลกของศิลปะการต่อสู้ สำหรับตราสัญลักษณ์นี้ ตราบใดที่เอาชนะผู้ปราดเปรื่องได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไร ตราบใดที่สามารถเอาชนะได้ ก็จะได้กลายเป็นผู้ปราดเปรื่อง และต้องได้รับตราสัญลักษณ์เทียนเจียว ซึ่งต้องปฏิบัติตาม! เพื่อความแข็งแกร่งไม่เพียงพอที่จะปกป้องรักษาตราสัญลักษณ์เทียนเจียวเอาไว้ได้! ดังนั้นไม่มีใครต้องกังวลว่าตราสัญลักษณ์เทียนเจียวจะถูกคนขโมยไป!"

"ผู้ปราดเปรื่องหลิน คุณหมายความว่ายังไง?" เจ้าเกาะหวางโยวกัดฟัน ถามอย่างเยือกเย็น

"เจ้าเกาะ สามคนนี้พุ่งเข้ามาเพื่อจะเอาตราสัญลักษณ์เทียนเจียวของผมแต่ถูกผมจัดการ ถ้าผมแพ้ คุณจะบอกกับพวกเขาไหมว่านี่เป็นเพียงการต่อสู้เล่นๆ กันเฉยๆ? คุณคงไม่ใช่ว่าจะดีใจที่ได้ตราสัญลักษณ์เทียนเจียวไปจากผมใช่ไหม? ตอนนี้พวกเขาแพ้แล้ว คุณไม่ยอมรับ คุณไม่คิดว่า...นี่มันไร้ยางอายไปหน่อยหรอ?" หลินหยางพูดอย่างเยือกเย็น

"หลินหยาง! คุณ...คุณบังอาจ กล้ามาพูดทำให้เจ้าเกาะของพวกเราอับอายหรอ?"

"ไม่ยอมรับอะไร? คุณหยุดพูดมั่วซั่ว!"

"พวกเราบอกไปตั้งนานแล้วว่าเป็นการต่อสู้เพื่อพบปะกัน คุณคิดเอาจริงเอาจังเอง! ไม่งั้นคุณคิดว่าฉางเฟิงจะสู้คุณไม่ได้หรอ?"

เหล่าผู้เต่าต่างโมโห ชี้หาด่า

เจ้าเกาะหวางโยวจะไม่รู้เหตุผลนี้ได้อย่างไร? แต่เขาไม่สามารถยอมรับได้จริงๆ

"ผู้ปราดเปรื่องหลิน คุณก็แค่ผู้ปราดเปรื่องลำดับที่ยี่สิบ แต่ฉางเฟิงของพวกเราอยู่ลำดับที่สิบแปด ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันฉางเฟิงได้รับบาดเจ็บจากการฝึกฝน วันนี้มาสู้กับคุณจริงๆ ไม่ใช่แค่นี้ เขาไม่สามารถใช้แรงทั้งหมดได้ แม้ว่าคุณจะชนะ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาอ่อนแอ ดังนั้นไม่นับ!"

"แล้วตอนนี้หล่ะ?"

"ตอนนี้...แน่นอนว่าจะไม่สู้กับคุณ คุณว่าฉางเฟิงได้รับบาดเจ็บจากการฝึกฝน! สภาพของเขาไม่มั่นคงนัก ที่คุณทำนี้ไม่เป็นการรังแกคนอื่นไปหน่อยหรอ?" เจ้าเกาะหวางโยวพูดอย่างไร้ความรู้สึก

"พวกที่รังแกคนอื่นหน่ะคือพวกคุณ!"

ด้านเหลียงซวนเหม่ยดูเหมือนจะมีปฏิกิริยามา เธอกระทืบเท้า ชี้ไปทางเจ้าเกาะและสาปแช่ง: "เจ้าเกาะ คุณมันไร้ยางอาย! หลินหยางชนะศิษย์พี่ฉางเฟิงแล้ว ตอนนี้คุณกลับไม่ยอมรับหน้าตาย! คุณ...มันไร้ยางอาย!"

"อวดดี ยวนหนี่ คุณเป็นศิษย์ของเกาะเรา กล้ามาชี้หน้าด่าเจ้าเกาะหรอ? คุณ...ทำไมถึงดื้อรั้น? น่ารำคาญเสียจริง!" ฉู่ซู่ข้างๆ รีบร้อน ด่าออกมา

"ด่าหรอ? เหอะ พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉัน? พวกคุณเกาะหวางโยว คิดว่าตัวเองสูงส่ง แต่ไม่ยอมที่จะให้คำสั่งสอนศิษย์ของเกาะชั้นนอก เป็นแค่คนรับใช้ในสายตาของพวกคุณมาโดยตลอด พวกเราไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีสิทธิ์เรียนศิลปะการต่อสู้ ต้องเป็นทาสสามปีเต็มๆ แถมยังโดนพวกคุณใช้อย่างไร้มนุษยธรรม ไม่มีการเคารพกันเลย ฉันถามหน่อย คุณปฏิบัติกับฉันในฐานะลูกศิษย์ของคุณจริงๆหรือ?" เหลียงซวนเหม่ยพูดด้วยความโกรธ

เมื่อสิ้นเสียง ฉู่ซู่ก็เงียบพูดไม่ออก

เจ้าเกาะหวางโยวขมวดคิ้ว

อย่างไรก็ตามศิษย์เกาะชั้นนอกหลายคนก็ใช้สายตาที่เร่าร้อนมองเหลียงซวนเหม่ย

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพูดถึงความเจ็บปวดของทุกคน...

ผู้เฒ่าเหล่านั้นจะลงโทษคนที่ทำแบบนี้อย่างผิวเผิน หากตายก็จะถูกส่งลงโทษ

เหมือนกับว่าการฆ่าคนไม่ได้สำคัญกับศิษย์เกาะชั้นในเลย

เพราะเหตุนี้ จางจื่อเฉียง ศิษย์พี่เถ๋าและคนอื่นๆ จึงกล้าสร้างเรื่องทุกหนแห่งกับคนเกาะชั้นนอก

ในสายตาของคนเกาะชั้นใน จุดประสงค์ที่คนเกาะชั้นนอกเข้ามานั้นเพื่อเป็นเครื่องมือในการฝึกฝนของพวกเขาเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่แยแสคนเหล่านี้

ศิษย์เกาะชั้นนอกเมื่อได้รับการรังแกและได้รับบาดเจ็บจนพิการก็จะกลับไปที่บ้านเกิดโดยมีความทุพพลภาพกลับไปด้วย

เมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่ค่อยมีคนมาที่เกาะหวางโยวแล้ว

และศิษย์ที่มาที่เกาะส่วนมากก็ถูกหลอกมา

จึงเป็นเหตุว่าทำไมเกาะหวางโยวจึงต้องส่งคนออกไปหาต้นกล้าที่ยอดเยี่ยมมาศึกษาที่เกาะทุกครั้ง เพราะศิษย์ส่วนมาที่อยู่ที่เกาะนั้นเริ่มไร้ความสามารถ

ตอนนี้หลินหยางเป็นผู้ปราดเปรื่องที่สนับสนุนหลังของเหลียงซวนเหม่ย เธอจึงมีโอกาสได้พูดความคับข้องใจตลอดหลายปีที่ผานมา

"ฉันรู้ว่าการกระทำบางอย่างในแต่ละวันของฉันเห็นแก่ตัวและไร้ยางอาย แต่ฉันต้องบอกคุณ ทั้งหมดนี้ถูกกดดันให้ฉันทำ! โดยเฉพาะเสว่ฉางเฟิงผู้ซึ่งอาศัยสถานะของเขาในฐานะศิษย์อันดับหนึ่ง คุณต้องการบังคับให้ฉันยอมจำนนทุกที่ ถ้าฉันไม่เห็นแก่ตัวและโหดเหี้ยม ฉันคงตายไปนานแล้ว! การมาอยู่เกาะหวางโยวอย่าคิดว่าควรจะทำตัวดีๆ เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนดีจะเอาตัวรอดได้..."

เหลียงซวนเหม่ยกล่าวอย่างขมขื่น คำพูดของเธอสะท้อนความในใจของศิษย์หลายคน

ศิษย์บางคนกำหมัดย่างลับๆ ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ และใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเหลียงซวนเหม่ยสัมผัสได้ถึงหัวใจของพวกเขา...

สีหน้าของเสว่หยานและผู้เฒ่าอื่นๆ ย่ำแย่

สีหน้าของเกาะหวางโยวย่ำแย่ไม่เป็นธรรมชาติเช่นกัน

เมื่อเหลียงซวนเหม่ยพูดจบ ศิษย์ที่อยู่ที่นี่หลายคนเดือดดาลขึ้นมา