สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 568

"ศิษย์พี่ยวนหนี่พูดถูก! ทำไม? พวกเรามาเพื่อเรียนศิลปะการต่อสู้ ไม่ใช่มาเพื่อนเป็นทาสใคร ทำไมพวกเราถึงต้องลำบากแบบนี้ด้วย?"

"ใช่ ผมอยากกลับบ้าน ยังไม่ให้ผมไปอีก! บังคับให้ผมรับใช้พวกเขา! มันมากเกินไปแล้ว!"

"เจ้าเกาะหวางโยวจะรังแกคนอื่นแบบนี้ได้หรอ?"

"ผมมาที่นี่เป็นเวลาห้าปีแล้ว ศิลปะการต่อสู้ที่ได้เรียนรู้จนถึงตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรเลย"

"ห้าปีอะไรของคุณ? ผมเรียนมาสิบปีแล้ว แต่ไม่สามารถเอาชนะคนเกาะชั้นในที่เรียนมาแค่ปีเดียวได้เลย!"

"มันเกินไปแล้ว!"

"คนเกาะหวางโยวไม่ยอมถ่ายทอดวิชาที่แท้จริงให้กับพวกเรา! พวกเขาแค่อยากจะเก็บพวกเราเป็นทาสเท่านั้น!"

"ทำไมพวกเราถึงต้องด้อยกว่าหล่ะ?"

"พวกเราอยู่ที่นี่ทั้งชีวิต แต่ไม่ได้เรียนรู้อะไรจริงจังเลย!"

"ใช่ พวกเราไม่ทำแล้ว! จะออกไปจากเกาะ! ผมจะออกไปจากที่นี่!"

"ใช่ ผมต้องการถอนตัวออกจากเกาะหวางโยว!"

"ออกจากที่นี่!"

...

เหล่าศิษย์เกาะชั้นนอกทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาตะโกนออกมาพร้อมกัน

เหล่าผู้เฒ่าสีหน้าเปลี่ยน

"พวกคุณใจเย็นก่อน ใจเย็นก่อน! เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณคิด!" เสว่หยานพยายามจะอธิบาย

แต่ไม่มีใครฟังคำพูดของเขา ทั้งยังทำให้พวกเขาอารมณ์ขึ้นมากวว่าเดิม

ทุกอย่างไร้ความควบคุม

เจ้าเกาะหวางโยวดูเย็นชา

เขารู้ว่าทั้งหมดนี่เป็นเพราะหลินหยาง เขากัดฟันและถามหลินหยาง: "ผู้ปราดเปรื่องหลิน คุณต้องการอะไรกันแน่?"

"อันที่จริงผมไม่ได้สนใจตราสัญลักษณ์เทียนเจียวอะไรนั่นหรอก ถ้าเกิดผมต้องการ ผมคงไม่มีตราสัญลักษณ์เทียนเจียวแค่อันเดียวหรอก ความจริงแล้วผมชื่นชมเสว่ฉางเฟิงที่เต็มใจเดิมพันและยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เขามารังแกน้องสาวของผม และคุณก็ปกป้องเขา เอาใจเขา ทั้งยังพยายามทำลายกฎไม่ยอมรับผลการต่อสู้ ไม่ยอมมอบตราสัญลักษณ์เทียนเจียวเอาไว้ ถ้าอย่างงั้น! ผมให้คุณสองตัวเลือก!"

"สองตัวเลือกอะไร?" เจ้าเกาะหวางโยวถาม

ได้ยินหลินหยางพูดอย่างเฉยเมย:

"หนึ่ง! รีบให้เสว่ฉางเฟิงมาขอโทษน้องสาวของผม และมอบตราสัญลักษณ์เทียนเจียวออกมา! จากนั้นผมจะไปจากเกาะ! สอง! ผมฆ่าเสว่ฉางเฟิงและเอาตราสัญลักษณ์เทียนเจียวมาด้วยตัวเอง!"

เมื่อสิ้นเสียง ทุกอย่างก็ตื่นตัว

ลมหายใจของผู้เฒ่าทุกคนนิ่ง

เจ้าเกาะหวางโยวสั่นสะท้าน

สำหรับเสว่ฉางเฟิง เขากำหมัดแน่น แต่ไม่นานก็ผ่อนคลายลง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เขา...กลัว...

หลังจากต่อสู้กับหลินหยาง เขาก็ตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างตัวเองกับเขา

เสว่ฉางเฟิงเข้าใจดี ถ้าหลินหยางต้องการจะฆ่าเขา เขาสามารถทำได้อย่างแน่นอน

แต่ประโยคนี้คือความอับอายที่ยิ่งใหญ่ของเจ้าเกาะหวางโยว

รอบๆ รายล้อมไปด้วยคนเกาะหวางโยว

คำพูดของหลินหยางเหมือนตบหน้าของเขา ถ้าเขาเลือกที่จะไม่ทำอะไรเลยแปลว่าเขาได้ละทิ้งเกียรติของเขาแล้วใช่ไหม?

เจ้าเกาะหวางโยวโมโห

ถึงคราวนี้จะไม่โกรธก็ต้องโกรธ

"ไอสารเลว หลินหยาง! คุณหมายความว่าอะไร? คุณกำลังข่มขู่ผมหรอ?" เจ้าเกาะหวางโยวโมโห

"ผมไม่ได้ข่มขู่ ผมกำลังพูดความจริง!"

"คุณ...อวดดี!"

เจ้าเกาะหวางโยวชี้หลินหยางและด่า: "คุณเป็นใครกัน? กล้ามาอวดดีกับผม? หลินหยาง ผมเห็ฯว่าคุณช่วยพี่สะใภ้ของผม ผมจะไม่ทำอะไรกับคุณ คุณรีบพายวนหนี่ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ รีบออกไปจากเกาะหวางโยว! ไม่งั้นอย่ามาหาว่าผมไม่เกรงใจ!"

"ถ้าผมไปแบบนี้จะปล่อยเกาะหวางโยวของพวกคุณง่ายไปหรือเปล่า?" หลินหยางไม่โกรธเลยแม้แต่นิดเดียว เขายิ้มออกมา

"คุณหมายความว่าอะไร?"

เจ้าเกาะหวางโยวผงะ

"จางห้วน! ใช้เวลาพูดหรอ? เงียบปาก!" ผู้เฒ่าหกจ้องศิษย์ที่ชื่อจางห้วน

"ผู้เฒ่า เขาท้าเจ้าเกาะแล้ว แต่เจ้าเกาะไม่ยอมสู้ ทั้งยังให้พวกเราไปล้อมโจมตีเขา ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป เกียรติของเกาะหวางโยวพวกเราจะไปอยู่ตรงไหน?" คนที่ชื่อจางห้วนตอบกลับมา

"คุณ...คุณพูดอะไร? คุณกำลังสอนผมอยู่หรอ?" ผู้เฒ่าหกเสียงสั่น

"ผมไม่กล้า แต่ถ้าแม้แต่เจ้าเกาะยังไม่กล้าสู้กับผู้ปราดเปรื่องหลิน งั้นผมจะอยู่ที่เกาะหวางโยวที่เอาแต่รังแกคนอ่อนแอและกลัวคนแข็งแกร่งไปทำไม?"

คนที่ชื่อจางห้วนพูดด้วยความโมโห เขาหยิบตราสัญลักษณ์ศิษย์ของเกาะหวางโยวออกมาจากเอวและโยนลงไปบนพื้น วิ่งไปทางหลินหยางและโค้งคำนับ คุกเข่าต่อหน้าหลินหยาง

หลินหยางแปลกใจอย่างมาก

แต่จางห้วนตะโกน: "ผู้ปราดเปรื่องหลิน พาผมออกไปจากเกาะที รับผมเป็นศิษย์ด้วย! แม้แต่เจ้าเกาะยังไม่กล้าสู้กับคุณ ศิลปะการต่อสู้ของคุณทำให้เขากลัว! ตราบใดที่คุณตกลง ชีวิตของจางห้วนยอมมอบให้กับคุณ!"

เมื่อพูดเสร็จเขาก็เขกหัวอย่างแรง

หลินหยางรีบพยุงคนนั้นขึ้นมา

แต่ในช่วงเวลานั้น ศิษย์เกาะชั้นนอกก็วิ่งเข้ามาเรื่อย

พวกเขาคุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยางและเขกหัวตะโกน

"ผู้ปราดเปรื่องหลิน รับพวกเราเป็นศิษย์ด้วย!"

"ผู้ปราดเปรื่องหลิน ขอร้องแหละ พาพวกเราออกไปจากที่นี่ด้วยเถอะ!"

"พวกเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว!"

"เกาะหวางโยวไม่ยอมสอดพวกเรา งั้นพวกเราก็จะเรียนจากผู้ปราดเปรื่องหลิน!"

"ผู้ปราดเปรื่องหลิน รับพวกเราด้วยเถอะ!"

"ขอร้องแหละ..."

เสียงตะโกนดังอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายนาที ศิษย์เกาะชั้นนอกเกือบพันคน คุกเข่าเคารพหลินหยาง

ผู้เฒ่าทุกคนมองตาค้าง

เจ้าเกาะหวางโยวถอยออกไปหลายก้าว มองภาพตรงหน้าด้วยความสับสน เหมือนวิญญาณของเขาล่องลอยไป...