สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 619

ความวุ่นวายในการถ่ายทำหนังพยัคฆ์สงครามครั้งนี้ ถึงแม้ฟานเล่อจะเป็นผู้นำ แต่ก็มีผู้สมรู้ร่วมคิดไม่น้อย เหมือนกับเฉิงเจิ้งนายคนอื่นที่ถูกไล่ออกจากการเป็นสมาชิกกองถ่ายพยักฆ์สงคราม ทุกคนล้วนแต่ได้รับจดหมายทนาย ถูกยื่นฟ้องในข้อหาปลอมเอกสารสัญญาและกล่าวหาผู้อื่นอย่างเป็นเท็จ

เมื่ออยู่ต่อหน้ากฎหมาย พวกเขาสารภาพสมรู้ร่วมคิดกับฟานเล่ออย่างรวดเร็ว

หลังจากที่จัดการคนพวกนี้ สำนักงานกฎหมายของหยางหัวไล่รายชื่อคนกลุ่มหนึ่งออกมา

คนพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นบุคคลในวงการบันเทิง มีทั้งหมดแปดคน

คนทั้งแปดล้วนแต่เคยสนับสนุนฟานเล่อ กล่าวหาว่าร้ายคนของหยางหัว

ทันทีที่ได้รับจดหมายทนาย คนทั้งแปดรีบแสดงความคิดเห็นต่อสาธารณะชนทันที คนที่ถูกเรียกว่าประธานหลินของหยางหัวกรุ๊ปกำลังจงใจเอาคืนพวกเขา ตั้งใจใช้ประโยชน์จากทีมทนายความใส่ร้ายพวกเขา ต้องการให้พวกเขาพบกับจุดจบที่เหมือนกับฟานเล่อ

แต่หลินหยางกลับไม่ได้โต้แย้ง แต่สั่งให้คังเจียห่าวเปิดคลิปวีดีโอช่วงหนึ่งบนศาล

ภาพของคลิปวีดีโอเป็นคนทั้งแปดกำลังสนุกอย่างบ้าคลั่งกับเด็กสาวหลายคนในห้อง หลังจากที่เห็นเด็กสาวพวกนี้ ทุกคนเงียบขรึมลงทันที

คนทั้งแปดไม่มีใครพูดอะไรอีก

บนโลกอินเตอร์เน็ต ผู้คนพากันด้าคนทั้งแปดอย่างบ้าคลั่ง

"สัตว์เดรัจฉาน!"

"พวกจัญไร!"

"อายุของพวกเธอเพิ่งจะเท่ากับลูกสาวของพวกคุณ!"

"พวกคุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?"

"น่าขยะแขยงสิ้นดี!"

สาธารณชนรู้สึกโกรธเกลียดการกระทำของพวกเขามาก

ในบรรดาคนทั้งแปดมีนักแสดงและผู้กำกับ หลังจากที่เรื่องนี้ถูกเปิดเผย คนพวกนี้ต้องเข้าไปอยู่ข้างในอย่างน้อยสามปี

ส่วนหนังที่พวกเขากำลังถ่ายทำต้องหยุดพักโปรเจคทั้งหมด

สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งวงการบันเทิง!

ทุกคนถึงกับลิ้นพันกันพูดอะไรไม่ออก ไม่มีใครเคยคิดเพียงเพราะฟานเล่อคนเดียว กลับส่งผลกระทบในวงกว้างมากขนาดนี้

ซ่งจิงนั่งดูข่าวบนโทรศัพท์ในบ้านอย่างเงียบๆ สูดหายใจลึกแล้วหลับตาลง

อันที่จริงวงการบันเทิงลึกซึ้งแค่ไหนสกปรกแค่ไหนเขารู้ตั้งนานแล้ว

แต่เนื่องจากเพื่อผลประโยชน์ จึงไม่มีใครไปเจาะม่านที่ถูกปิดกั้น

แต่ประธานหลินคนนี้แตกต่างกัน!

เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจและสนใจเรื่องพวกนี้

เมื่อไหร่ที่มีคนมายุ่งกับเขา เขาก็จะไม่ปล่อยให้คนคนนั้นได้อยู่อย่างสุขสบาย

"หลังจากผ่านเรื่องนี้ การถ่ายทำพยัคฆ์สงคราม…น่าจะราบรื่นมั้ง? แต่หลังจากที่ปล่อยหนังออกมา เกรงว่าคนทั้งวงการบันเทิงและภาพยนตร์ต้องต่อต้านแน่นอน ประธานหลินนะประธานหลิน คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณดึงหน้ากากของผู้คนจำนวนมากออกมาแล้ว คุณล่วงเกินบุคคลที่มองไม่เห็นมากมาย ไม่มีความช่วยเหลือจากคนพวกนี้ ถึงผมจะสามารถถ่ายทำพยัคฆ์สงครามออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เกรงว่ายอดขายคงไม่เกินหนึ่งร้อยล้าน…ดูเหมือน เงินสามพันล้านของคุณต้องสูญเปล่าแล้ว!"

ซ่งจิงหลับตาลงแล้วพูดพึมพำ

รุ่งเช้าวันที่สอง ซ่งจิงกลับไปที่กองถ่ายอีกครั้ง

ซูหยูและหลินหยางก็ไปถึงแล้ว

แน่นอน หลินหยางยังคงอยู่ในโฉมของประธานหลินผู้สง่างาม บวกกับกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่รู้ว่ามีเสน่ห์มากกว่าฟานเล่อกี่เท่า

แม้กระทั่งซูหยูก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองหลายครั้ง

"สวัสดีประธานหลิน!"

ซ่งจิงพูดทักทาย ท่าทีของเขาไม่กระตือรือร้นแต่ก็ไม่เย็นชา

เห็นได้ชัด เขาไม่สนับสนุนการกระทำของหลินหยาง ถึงแม้หยางหัวจะได้รับชัยชนะ แต่เขายังคงคิดว่าหยางหัวไม่สามารถหัวเราะจนถึงตอนจบ

"อืม" หลินหยางพยักหน้า "ดูเหมือนวันนี้จะมีคิวถ่ายของผมใช่หรือเปล่า? พวกเรามาเริ่มกันเลย"

"ได้ อายิง คุณพาประธานหลินไปแต่งตัว"

"ได้ค่ะผู้กำกับซ่ง ประธานหลิน เชิญตามฉันมา" ผู้หญิงหน้าแดงอายุไม่ถึงสามสิบคนหนึ่งพูดกับหลินหยางด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย

"อืม" หลินหยางพยักหน้า หลังจากนั้นเดินตามเธอเข้าไปในห้องแต่งตัว

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง หลินหยางในชุดเครื่องแบบทหารเดินออกมา

เขาสวมชุดลายพราง แขนเสื้อถูกพับขึ้น สวมเสื้อเกราะกันกระสุนทับอีกชั้น มือถือปืนกลอัตโนมัติ ดูแล้วเหมือนหน่วยรบพิเศษที่มีความเด็ดเดี่ยวและเย็นชา

ทุกคนหันไปมองแล้วรู้สึกอึ้ง

มีพนักงานผู้หญิงไม่น้อยที่มองหลินหยางไม่กระพริบตา

"ผู้กำกับซ่ง คุณอาจจะแพ้แล้ว เกรงว่าแค่รูปโฉมของประธานหลิน ยอดขายก็คงจะสามารถทะลุร้อยล้านได้อย่างง่ายดาย" พนักงานคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูด

ทว่าซ่งจิงกลับส่ายหัวแล้วพูดเสียงเบา "คุณไม่เข้าใจวงการภาพยนตร์ของประเทศเรา ยอดขายของภาพยนตร์ไม่ได้ขึ้นอยู่กับพล็อตเรื่องและหน้าตา แต่ต้องขึ้นอยู่กับการดำเนินงาน…ตอนนี้ทางด้านประธานหลินได้สูญเสียการดำเนินงานไปแล้ว ด้วยใบหน้าของเขาอย่างมากก็ห้าสิบล้าน ยอดขายไปไม่ถึงไหนหรอก พวกเรารอดูกันต่อไป"

ซูหยูนึกขึ้นได้จึงรีบเปิดวีแชทแล้วส่งข้อความหาหลินหยาง เธอจะเล่าเรื่องที่ถ่ายหนังคู่กับประธานหลินในวันนี้ให้เขาฟัง

ทว่าว่าหลังจากที่ส่งข้อความออกไป

ติง

โทรศัพท์ของหลินหยางแสดงข้อความเข้าทันที

ซูหยูรู้สึกอึ้งไปสักพัก แต่ก็ไม่ได้เก็บเอาไปใส่ใจ เห็นหลินหยางไม่ยอมตอบ จึงกดส่งข้อความอีกครั้ง

ติง

โทรศัพท์ของหลินหยางที่วางไว้บนชั้นวางหน้ารถสว่างขึ้นอีกครั้ง

มันทำให้ซูหยูรู้สึกสงสัยมาก

อดไม่ได้ที่จะกวาดสายตามองบนหน้าจอ

ทว่าเพียงแค่แวบเดียว ซูหยูต้องตกตะลึง

เป็นเพียงข้อความที่ถูกส่งเข้าเป็นของ…ซูหยู!

ซูหยูตกตะลึง

"ประ…ประธานหลิน?" ซูหยูเอ่ยปากด้วยความยากลำบาก

"ฮืม?"

หลินหยางที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจรู้สึกตัว พอดีกับรถยนต์ขับมาจอดลงที่ไฟแดง หันไปมองซูหยูและโทรศัพท์ หลินหยางก็รู้สึกอึ้งทันที

กลับเห็นซูหยูมองโทรศัพท์ด้วยสายตาที่สับสน หลังจากนั้นกดส่งข้อความอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

ติง…

โทรศัพท์ของหลินหยางดังอีกครั้ง

บนหน้าจอมีข้อความจากซูหยูสว่างขึ้น…

คราวนี้มั่นใจได้แล้ว

"ประธานหลิน ทำไมโทรศัพท์ของพี่เขยฉัน…ถึงมาอยู่ที่นี่?" ซูหยูเงยหน้าขึ้นมองหลินหยางอย่างกะทันหัน

"นี่…ใช่…ใช่…น่าแปลกจัง ทำไมโทรศัพท์ของหลินหยางถึงมาอยู่ที่นี่?" หลินหยางรีบตั้งสติแล้วพูดด้วยความสงสัย

ยิ่งมีความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูหยู อดไม่ได้ที่จะพูด "หรือว่า…"