สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 620

"อ๋อ ผมจำได้แล้ว!" หลินหยางรีบพูดขัดจังหวะของเธอ เค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด "วันนี้ตอนขับรถมากองถ่ายบังเอิญเจอเขาพอดี เขากำลังจะไปคลินิกที่อยู่ใจกลางเมือง ผมก็เลยขับไปส่งเขา อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ทันระวังเลยลืมมั้ง"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!" ความสงสัยที่อยู่บนใบหน้าของซูหยูหายไปไม่น้อย แต่กลับมีความหนักใจและความกังวลใจเข้ามาแทนที่

เห็นท่าทางของเธอแล้วหลินหยางรู้สึกโล่งใจ

โชคดีที่ความลับยังไม่ถูกเปิดเผย ไม่อย่างนั้นไม่รู้ควรจะอธิบายยังไงแล้ว

อันที่จริงเขาก็เคยพิจารณาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ซูหยูได้รับรู้ แต่กลัวยัยผู้หญิงคนนี้รับไม่ได้และไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

อีกอย่างเขาไม่อยากให้สถานะของประธานหลินเกี่ยวข้องอะไรกับซูหยู

เพราะถ้าเป็นแบบนั้น หลังจากที่งานประชุมเริ่มขึ้น ศัตรูทั้งหมดของเขาอาจจะล็อคเป้าไปที่ตัวของซูหยู

ถึงเวลานั้นซูหยูก็จะตกอยู่ในอันตราย

เขาไม่อยากเป็นภาระให้คนพวกนี้

"ประธานหลิน เดี๋ยวฉันเอาโทรศัพท์ไปคืนพี่เขยเอง" ซูหยูพูดเสียงเบา

"นี่…ได้…ได้สิ…"

"ไปตอนนี้เลยก็แล้วกัน คุณขับไปส่งฉันที่คลินิก ที่นั่นเป็นคลินิกของพี่ลั่วเฉียน คุณน่าจะรู้เส้นทางอยู่มั้ง?"

"ไป…ไปตอนนี้เลยเหรอ? คือ…ผม…"

"ประธานหลิน คุณมีอะไรไม่สะดวกหรือเปล่า?" บนใบหน้าของซูหยูมีความสงสัยปรากฏให้เห็นอีกครั้ง

"ไม่มี ไม่มี พวกเราไปกันเดี๋ยวนี้เลย!"

หลินหยางรีบตอบตกลง

ถ้าแสดงพฤติกรรมที่ผิดปกติอะไร มีแต่จะยิ่งทำให้ซูหยูรู้สึกสงสัยมากขึ้น

"ได้ งั้นเลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลย"

"ได้…"

รถยนต์มุ่งตรงไปข้างหน้า

แต่บรรยากาศภายในรถกลับอึดอัดเล็กน้อยอย่างน่าประหลาด

ซูหยูถือโทรศัพท์ของหลินหยางไว้ในมือ ก้มหน้าไม่พูดอะไรสักคำ ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

หลินหยางแอบเหลือบมองเธอ ภายในใจรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ในตอนนั้นเอง ซูหยูเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน

"คุณหลิน คุณช่วยขับรถไปจอดข้างทางก่อนได้หรือเปล่า ฉันมีอะไรอยากจะพูดกับคุณ"

หลินหยางรู้สึกอึ้ง มองไปทางซูหยู เห็นเพียงใบหน้าที่บอบบางละเอียดอ่อนของเธอเต็มไปด้วยความจริงจัง หลินหยางขับรถไปจอดข้างถนนแล้วเปิดไฟฉุกเฉิน

"มีอะไรเหรอ?" หลินหยางถาม

ซูหยูกำโทรศัพท์ไว้แน่น นิ้วมือของเธอปัดไปปัดมาอยู่บนหน้าจอ เงียบขรึมไปสักพักถึงยอมเอ่ยปากพูด

"คุณหลิน ฉันหวังว่า…ต่อไปคุณจะสามารถเว้นระยะห่างจากพี่สาวของฉัน ได้หรือเปล่า?"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ หลินหยางแทบจะหายใจไม่ออก

"หา? ? หา?"

"คุณหลิน ฉันรู้ว่าคุณชอบพี่สาวของฉัน! แต่พี่สาวของฉันแต่งงานแล้ว พี่เขยของฉันก็เป็นคนดีมาก! ฉันไม่อยากให้คุณเข้าไปแยกพวกเขาออกจากกัน ฉันไม่อยากให้คุณเป็นมือที่สาม!" ซูหยูเหมือนรวบรวมความกล้าแล้วพูด เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน ในแววตามีน้ำตานองเล็กน้อย แต่กลับจ้องหลินหยางไม่กระพริบตา ราวกับต้องการมองเขาให้ทะลุ

หลินหยางจะร้องไห้ก็ไม่ได้จะหัวเราะก็ไม่เชิง

"ไม่ใช่ คุณซูหยู คุณพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง? พี่สาวที่คุณพูดหมายถึงซูเหยียนใช่หรือเปล่า? คุณเข้าใจผิดแล้ว…"

"ฉันไม่ได้เข้าใจผิด! นอกเสียจากคนทั้งเมืองเจียงเฉินเข้าใจคุณผิด! ประธานหลิน พี่เขยของฉันเป็นคนยังไงฉันรู้ดี ภายในใจของผู้คนมากมายก็รู้ดี ทุกคนบอกว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกิน เรื่องนี้ฉันไม่โต้แย้ง เขาอายุมากขนาดนี้แล้วแต่กลับไม่สามารถทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยังคงอาศัยพี่สาวของฉันเพื่อดำรงชีพ แต่ถึงเขาจะไม่เอาไหนยังไง ถึงเขาจะล้มเหลวยังไง แต่นั่นก็เป็นพี่เขยของฉัน! เป็นสามีของพี่สาวฉัน! พี่เขยของฉันรักพี่สาวฉันมาก เรื่องนี้ฉันรู้ดี! ประธานหลิน คุณร่ำรวยมากขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นรูปร่างหน้าตาก็หล่อมาก มีผู้หญิงแบบไหนบ้างที่ไม่อยากได้คุณ? แต่ทำไมคุณต้องไปยุ่งกับพี่สาวของฉันด้วย? ประธานหลิน ถือว่าฉันขอร้อง ต่อไป…อย่าไปยุ่งกับพี่สาวของฉันอีกเลย ได้หรือเปล่า?"

ซูหยูพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ส่วนหลินหยางงงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว

อันที่จริงคนทั้งเจียงเฉินล้วนแต่เข้าใจฉันผิด!

หลินหยางอยากพูดคำนี้ออกไปมาก

แต่เขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์!

เพราะซูหยูไม่มีทางเชื่อเขา!

"พี่เขยของเธอเหรอ? อ๋อ…เขาออกไปช่วยซื้อวัตถุดิบให้ฉัน!" ลั่วเฉียนยิ้มแล้วพูด

"เหรอ…โทรศัพท์ของเขาอยู่กับฉัน ฉันตั้งใจเอาโทรศัพท์มาให้เขา"

"ฝากไว้ที่ฉันก็ได้ หลังจากที่เขากลับมาแล้วฉันจะเอาให้เขาเอง"

"นี่…ก็ได้ งั้นรบกวนพี่ลั่วเฉียนแล้ว"

"คุณซูหยู ให้ผมส่งคุณกลับบ้านเถอะ" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

"ฉันจะรอพี่เขยของฉันก่อน คุณหลิน คุณกลับไปก่อนเถอะ!" ซูหยูพูด

เห็นได้ชัด เธอมีเรื่องอยากจะคุยกับหลินหยาง

"นี่…" หลินหยางเริ่มลังเลแล้ว

"เสี่ยวหยู ไม่ต้องรอพี่เขยของคุณแล้ว พี่เขยของคุณไปไกลมาก ยังไม่สามารถกลับมาในตอนนี้ คุณฝากโทรศัพท์ไว้ที่นี่ หลังจากเขากลับมาฉันจะเอาให้เขาเอง" ลั่วเฉียนรีบพูด

ซูหยูได้ยินแล้วเลือกที่จะกลับบ้านโดยไม่ยืนกรานอีก

เธอปฏิเสธหลินหยางไปส่ง ที่นี่อยู่ห่างจากที่พักของเธอไม่ไกล จึงเลือกที่จะเดินกลับเอง

หลังจากที่ซูหยูเดินจากไปแล้ว หลินหยางถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เป็นอะไรไป? ทำไมโทรศัพท์ของท่านประธานใหญ่ของเราถึงไปอยู่ในมือของเสี่ยวหยู?" ลั่วเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงที่หยอกล้อ

หลินหยางทำหน้าช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นเล่าเรื่องความเป็นมาให้เธอฟัง

"คุณก็ไม่ระวังเลย ถ้าเกิดเสี่ยวหยูรู้สถานะที่แท้จริงของคุณ คุณจะอธิบายยังไง" ลั่วเฉียนส่ายหัว

"ผมก็แค่ไม่อยากเป็นภาระให้เธอ เฮ้อ เรื่องบางเรื่องมันก็พูดยาก" หลินหยางส่ายหัว

ลั่วเฉียนเป็นคนฉลาด เธอมองออกแต่ไม่พูด รู้ดีว่าหลินหยางก็มีความลำบากใจไม่น้อยเก็บซ่อนเอาไว้ จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ

หลังจากนั้นหันมาถามเรื่องเกี่ยวกับคดีความ อย่างไรก็ตามเรื่องนี้โด่งดังไปทั่วประเทศ ช่วงสองวันนี้ลั่วเฉียนก็ติดตามข่าวอยู่ตลอดเวลา

แต่โชคดีที่หลินหยางชนะคดีความแล้ว

คนทั้งสองพูดคุยกันสักพัก