สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 662

"หืม ลูก มาแล้วหรอ? มาๆๆ ด้านนอกหน้า รีบเข้ามาเร็ว เตรียมกินข้าว!" เหลียงชิวเยี้ยนเดินเข้าไปและจับมือหลินหยาง

"แม่ ช่วงนี้สบายดีใช่ไหม?" หลินหยางสบายใจขึ้น พูดด้วยรอยยิ้ม

"ดี...ดี...ฉันสบายดีมาก! ลูก หิวแล้วหรือยัง? รีบเข้ามานั่งเร็ว! มา!"

เหลียงชิวเยี้ยนยิม จูงหลินหยางมานั่งในบ้าน

"หืม เสี่ยวหยางมาแล้วหรอ? มาๆๆๆ วันนี้มาดื่มกันเถอะ!" เหลียงเฟิงหยานถือซุปเดินออกมาเสิร์ฟ จากนั้นก็หยิบขวดมาจากด้านข้าง พูดด้วยรอยยิ้ม

"โอเค" หลินหยางพยักหน้า

"อะไรหน่ะ ทำไมทำกับคนนี้ดีจัง! จริงๆ เลย!"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยมุ่ยปาก พึมพำเบาๆ

"เธอพูดอะไรหน่ะ ตักซุปให้พี่ใหญ่สิ!" เหลียงชิวเยี้ยนพูดอย่างเคร่งขรึม

"แม่..." เหลียงเสี่ยวเตี๋ยไม่พอใจ

"ไป!"

"เหอะ!"

ปากของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยคว่ำลง เธอหยิบชามมาเพื่อตักซุป

ครอบครัวกินกันอย่างมีความสุข

เหลียงชิวเยี้ยนเอาแต่บนว่าเหลียงก่วนเจ๋อลูกชายคนโตของเธอและเหลียงผิงเฉาลูกสาวคนรองของเธอไม่กลับมา

"สองคนนี้นี่ยังไง ไม่รู้ว่ามัวไปที่ไหน! ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา มาๆ เสี่ยวหยาง!"

"โอเค! ดื่ม!"

หลินหยางยิ้ม ยกแก้วขึ้น

แต่ร่างกายของเขาอยู่กับเหล้าสมุนไพรมาหลายปี เหล้าธรรมดาไม่ได้ทำให้เขารู้สึกใดๆ หลังจากดื่มไวน์ไป 2-3 แก้ว ใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

"โอ้ ดูไม่ออกเลยว่าคุณมีความสามารถแค่ไหน!" เหลียงเฟิงหยานแปลกใจ

"พ่อทูนหัว ผมก็ไม่ได้อะไรมาก..." หลินหยางยิ้ม

"พวกดื่มเหล้าได้ก็มักจะพูดแบบนี้! คุณต้องเป็นคนดื่มเก่งแต่ไม่บอกใครแน่ๆ! วันนี้ต้องแสดงมันออกมา!" เหลียงเฟิงหยานพูด จากนั้นก็หยิบขวดเหล้ามาอีกขวดและเริ่มดื่ม

"พ่อ ไม่ต้องดื่มแล้ว! คุณดื่มน้อยๆ หน่อย"

เหลียงซวนเหม่ยพูดเตือนข้างๆ

แต่ก็ไร้ประโยชน์

เหลียงเฟิงหยานต้องการแข่งกับหลิหยาง

หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดเหลียงเฟิงหยานก็ทนไม่ไหว เสียง ตึก ดังขึ้น เขานอนหลับลงไปบนโต๊ะ

เหลียงซวนเหม่ยทำอะไรไม่ได้

เหลียงชิวเยี้ยนที่กำลังยุ่งอยู่ในครัว ก็ยื่นหัวออกมาและยิ้มอย่างขมขื่น

หลินหยางลุกขึ้น ช่วยพยุงเหลียงเฟิงหยานเข้าไปพักผ่อนในห้อง

"พ่อไม่ค่อยดื่มกับคนอื่นแล้วเป็นแบบนี้" เหลียงซวนเหม่อยพูดอย่างหมดหนทาง

"วันนี้คงจะดีใจ"

หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม

เหลียงซวนเหม่ยถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ทำได้แค่พยักหน้า

แต่เธอก็เพิ่งเคยเห็นพ่อของตัวเองมีความสุขขนาดนี้

เมื่อมองไปที่บรรยากาศรอบๆ เหลียงซวนเหมายก็ดีใจเช่นกัน

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยที่กลับมาที่ห้องของตัวเองนานแล้วจู่ๆ ก็เปิดประตูห้อง มือของเธอกำลังถือกระเป๋าและเดินออกไปด้านนอก

"เสี่ยวเตี๋ย จะไปไหนหน่ะ?" เหลียงซวนเหม่ยถาม

"พี่ ฉันมีคลาสตอนเย็น ต้องไปมหาลัย!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยมองเหลียงซวนเหม่ยด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคือง

"อ๋อหรอ...เดี๋ยวฉันไปส่งละกัน เธอไปคนเดียวไม่ปลอดภัย"

"เพราะฉันเป็นศิษย์ของเกาะหวางโยวไง? เกาะหวางโยวเป็นสถานที่ที่พิเศษมากถ้าเทียบกับที่นี่ ศิลปะการต่อสู้ของเกาะหวางโยวได้ก้าวข้ามขอบเขตของศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิม ทำลายกฎต่างๆ ดังนั้นจึงจับตามองฉันช่วงหนึ่ง ถ้าในช่วงนี้ฉันทำอะไรผิด สมาคมศิลปะการต่อสู้เยี้ยนจิงก็จะไม่แค่เข้ามาจัดการฉัน ทั้งยังกดดันให้ตระกูลดำเนินการลงโทษด้วย!" เหลียงซวนเหม่ยพูดเบาๆ

"ดังนั้นจะบอกว่า...คุณหยุนมาตามกวนเสี่ยวเตี๋ย เพื่อที่จะใช้ประโยชน์ให้สมาคมศิลปะการต่อสู้กดดันตระกูลเหลียงหรอ?" หลินหยางถาม

"นั่นก็ไม่ใช่ ก่อนหน้าที่ฉันยังไม่กลับมา คุณหยุนก็ทำแบบนั้นอยู่แล้ว แต่เรื่องการกดดันตระกูลเหลียง อาจมีแรงจูงใจซ่อนเร้นที่สั่งให้เขาทำเช่นนั้น"

"น่าจะเป็นอย่างงั้น งั้นคุณก็ไม่ต้องไปส่งเสี่ยวเตี๋ย จะได้ไม่ต้องไปเจอกับคุณหยุน!"

"แต่...เสี่ยวเตี๋ยต้องไปมหาลัยคนเดียว ฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่อง..." เหลียงซวนเหม่ยลังเล ใบหน้าของเธอเศร้า

"นี่กลัวอะไร? ไม่ใช่มีผมหรอ? ผมไปส่งเสี่ยวเตี๋ยกลับมหาลัยละกัน" หลินหยางยิ้มเล็กน้อย

เมื่อคำพูดนี้ออกมา เหลียงเสี่ยวเตี๋ยก็ขนลุก รีบพูดเสียงแหลมออกมา: "ไม่ได้! ฉันไม่อยากให้คุณไปส่ง! ฉันจะไปมหาลัยด้วยตัวเอง! แม้ว่าฉันจะต้องตายก็ไม่ให้คุณไปส่งเด็ดขาด! !"

"เสี่ยวเตี๋ย อย่าวุ่นวาย! ให้พี่ใหญ่ไปส่ง!" เหลียงซวนเหม่ยพูดจริงจัง

มีหลินหยางไปส่งเสี่ยวเตี๋ย เธอถึงจะสบายใจ

เมื่อนึกถึงการปรากฎตัวของวีรบุรุษอย่างไม่หยุดยั้งบนเกาะหวางโยว เธอก็ยังคงรู้สึกตื่นเต้นมากจนถึงทุกวันนี้

ให้เขาไปส่งเสี่ยวเตี๋ย คุณหยุนนั่นจะทำอะไรได้? เสี่ยวเตี๋ยปลอดภัยหายห่วงอย่างแน่นอน

"ฉันไม่เอา! ฉันไม่เอา พี่ ฉันไปคนเดียว ฉันจะระวัง ไม่ให้เกิดเรื่อง ไม่ต้องให้เขาไปส่งฉันได้ไหม? พี่! ฉันขอหล่ะ!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยกอดแขนเหลียงซวนเหม่ย พูดร้องขอ เธอแทบจะร้องไห้ออกมา

"เชื่อฟัง!" เหลียงซวนเหม่ยพูดอย่างจริงจัง

"พี่..."

"มันไม่มีประโยชน์ที่เธอจะทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจ นี่เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง!" เหลียงซวนเหม่ยจริงจังขึ้น ใบหน้าเล็กๆ ที่แน่วแน่ของเธอหนักแน่น

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยมองไปที่พี่สาวของตัวเองด้วยความงุนงง ดวงตาแดง น้ำตาไหลออกมา

"พี่...คุณ...คุณต้องใจร้ายขนาดนี้เลยหรอ?" เสียงของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยสั่นไหว พูดด้วยความไม่เข้าใจ

"เสี่ยวเตี๋ย พี่ทำไปก็เพื่อเธอเอง!"

"คุณไม่ได้ทำเพื่อฉัน! คุณไม่ได้เข้าใจฉันเลย! คุณไม่รู้ว่าคนนี้คือใครหรอ? ถ้าไปเจอกับคุณหยุน เขาคงโดนอัดเป็นหมู ถ้าคนที่มหาลัยให้เขา ชื่อเสียงฉันก็คงพังทลาย!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยร้องไห้โหออกา

"เสี่ยวเตี๋ย เธอทำไมถึงคิดแบบนี้?" เหลียงซวนเหม่ยรู้สึกประหลาดใจเป็นพิเศษ