สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 703

ลูกศิษย์สี่คนเฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด พวกเขาไม่เคยเจอหลินหยาง แต่ละคนเผยให้เห็นสีหน้าที่กังวลใจ พูดตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "คุณเป็นใคร?"

"ผมคือ…"

หลินหยางลังเลสักพัก เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน ขยับนิ้วมือ

ฟิ่วฟิ่วฟิ่วฟิ่ว!

มีเข็มเงินสี่เล่มบินออกจากปลายนิ้วของเขา เสียบลงบนร่างกายของคนทั้งสี่โดยตรง

ทันใดนั้น คนทั้งสี่ไม่สามารถขยับตัว ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนรูปปั้น

หลินหยางรีบวิ่งเข้าไปค้นตัวพวกเขา

ไม่นาน เขาก็เจอกุญแจดอกขนาดใหญ่

โครม…

หลินหยางเปิดประตูใหญ่

ดูเหมือนด้านในมีคนคุ้มกัน มีเสียงพูดดังขึ้นทันที

"ศิษย์พี่คนไหน? ดึกขนาดนี้แล้วมาส่งข้าวเหรอ? หนูภายในสำนักฉี๋หลินของเรายังโดนจับกินไม่หมดเลย?"

น้ำเสียงฟังดูตลกหลายส่วน

หลินหยางไม่พูดอะไร วิ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

"ศิษย์พี่?"

คนคนนั้นรู้สึกประหลาดใจ ตะโกนพูดด้วยความระมัดระวัง

แต่คนที่เข้ามากลับไม่มีท่าทีที่จะสนใจเขาแม้แต่นิดเดียว เสียงฝีเท้าที่ดังจากหน้าประตูยิ่งอยู่ก็ยิ่งเร็วขึ้น

คนคนนั้นรู้สึกถึงความผิดปกติทันที เขารีบตะโกนเสียงดัง "คุณเป็นใคร! ทุกคน! มีคนบุกรุกคุกใต้ดิน! ! !"

หลังจากสิ้นเสียงคำพูดประโยคนี้ ทั้งคุกใต้ดินเกิดความวุ่นวายขึ้นทันที

มีลูกศิษย์หลายคนหยิบอาวุธที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นแล้ววิ่งตรงไปทางหลินหยาง

แต่ภายในคุกใต้ดินมืดมาก พวกเขาไม่สามารถมองเห็นร่องรอยของหลินหยาง ทันใดนั้นได้ยินเสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้นจากความมืด

ฟิ่วฟิ่วฟิ่วฟิ่ว…

เข็มเงินหลายเล่มบินออกไปพร้อมกับเสียง กลุ่มคนที่พุ่งเข้ามาหาหลินหยางหยุดชะงักทันที

พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยาง!

"คุณเป็นใคร?"

"ใจกล้าไม่เบา ถึงขั้นกล้าบุกรุกคุกใต้ดินของสำนักฉี๋หลิน?"

"คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่?"

พวกคนที่ถูกลงโทษคุมขังอยู่ในคุกใต้ดินของสำนักฉี๋หลินเห็นภาพนี้ แต่ละคนมือจับลูกกรง เริ่มทยอยกันตะโกนเสียงดัง

ถึงแม้พวกเขาจะถูกขังอยู่ที่นี่ แต่ก็เป็นเพียงแค่การลงโทษเท่านั้น พวกเขายังคงเป็นคนของสำนักฉี๋หลิน ย่อมต้องพูดแทนสำนักฉี๋หลินเป็นเรื่องธรรมดา

"ใครคือจิงหมิ่น!"

หลินหยางเดินไปตามทาง กวาดสายตามองคนที่อยู่ในห้องขังพร้อมกับตะโกนถามไปด้วย

"ผมเอง คุณมีธุระอะไร?"

ด้านในสุดของห้องขัง มีเสียงที่แหบแห้งและอ่อนแรงดังขึ้น

มุมปากของหลินหยางกระตุกขึ้น รีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วทันที

ในขณะเดียวกัน โดยรอบของสำนักฉี๋หลิน

"ศิษย์พี่ ไม่อยู่ตรงนี้!"

"ศิษย์พี่ ที่นี่ก็ไม่เจอ!"

"ศิษย์พี่ พวกเราหาจนทั่วแล้ว! ไม่เจอหมอเทวดาหลินเลย!"

ลูกศิษย์ของสำนักฉี๋หลินแต่ละคนถือคบเพลิง เดินค้นหาไปทั่วเขาเทียนคุน แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เจอร่องรอยของหมอเทวดาหลินแม้แต่นิดเดียว

"บัดซบ!"

หลิวหวู่เหิงชกหมัดใส่ต้นไม้ที่อยู่ด้านข้างด้วยความโกรธ

แควก!

ต้นไม้ขนาดใหญ่มีรอยแตกร้าวปรากฏขึ้นทันที

"หวู่เหิง มีอะไร?"

รองเจ้าสำนักหลิวเหิงพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

"พ่อ หมอเทวดาหลินหนีไปแล้ว!" หลิวหวู่เหิงกัดฟันพูด

"อะไรนะ? หนีไปแล้ว? พวกแกจับตาดูเขายังไง?" หลิวกุยตะคอกอย่างหัวเสีย

"พ่อ หมอเทวดาหลินก็ไม่ธรรมดา เขาแอบหนีไปโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง พวกเราเองก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกัน!" หลิวหวู่เหิงพูดอย่างช่วยไม่ได้

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว เขาอยู่ไหน?"

"พวกเราตามหามาสักพักแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบร่องรอย!"

"อย่าปล่อยไปเด็ดขาด! เพิ่มคนค้นหาต่อไป!"

"ครับ!"

หลังจากสิ้นเสียง มีลูกศิษย์ของสำนักฉี๋หลินเข้าร่วมกันค้นหามากขึ้น บนเขาเทียนคุนเต็มไปด้วยเปลวไฟที่สว่างไสว…

คนของสำนักฉี๋หลินเริ่มเคลื่อนไหวทั้งหมด ทั่วเขาเทียนคุนเต็มไปด้วยเงาของลูกศิษย์สำนักฉี๋หลิน

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะหายังไงก็ไม่พบร่องรอยของหลินหยางแม้แต่นิดเดียว

เรื่องนี้ทำให้หลิวกุยทั้งโกรธทั้งร้อนใจ

"ศิษย์น้องจ้าว ศิษย์น้องหวัง รองเจ้าสำนักถามว่ามีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า?" ลูกศิษย์คนหนึ่งเดินเข้าไปแล้วตะโกนถาม

แต่หลังจากที่พูดจบ คนทั้งสี่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับตัวเหมือนกับรูปปั้น ราวกับไม่ได้ยินคำถามของลูกศิษย์คนนี้

มันทำให้ลูกศิษย์คนนี้อึ้งไปสักพัก

หลิวกุยรู้สึกถึงความผิดปกติทันที เขารีบวิ่งเข้าไป

"ศิษย์น้องจ้าว? ศิษย์น้องหวัง? พวกคุณเป็นอะไรไป? ผมกำลังคุยกับพวกคุณอยู่ได้ยินหรือเปล่า?" ลูกศิษย์คนนั้นเริ่มรู้สึกไม่พอใจ จึงถามอีกครั้ง

แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบแม้แต่นิดเดียว

"นี่พวกคุณกล้ามองข้ามศิษย์พี่อย่างผมเหรอ? เหลวไหลสิ้นดี!" ลูกศิษย์คนนั้นโกรธแล้ว เขาพุ่งเข้าไปผลักตัวของลูกศิษย์คนหนึ่ง

ทันใดนั้น คนคนนั้นล้มลงพื้นโดยตรง

ปัง!

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

"อะไรกัน?"

ลูกศิษย์คนนั้นตกตะลึงทันที

"นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

"รองเจ้าสำนัก พวกเขา…"

คนที่กำลังเดินเข้าไปก็ตกตะลึงเช่นกัน

"รองเจ้าสำนัก ผม…ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ! ไม่เกี่ยวกับผมนะรองเจ้าสำนัก…" ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

แต่หลิวกุยไม่ได้สนใจเขา เพียงแค่วิ่งตรงเข้าไปตรวจดูร่างกายของลูกศิษย์ที่ยืนแข็งเหมือนรูปปั้น หลังจากนั้นสักพักเขาสังเกตเห็นเข็มเงินที่อยู่บนตัวของลูกศิษย์กลุ่มนี้

"นี่มัน?" คนที่อยู่ด้านข้างอุทาน

"ดูเหมือนหมอเทวดาหลินมาที่นี่จริงด้วย! เร็ว รีบพาคนเข้าไปตรวจดูด้านในเดี๋ยวนี้!" หลิวกุยพูดเสียงเบา

"ครับ เจ้าสำนัก!"

ทุกคนรีบพุ่งเข้าไปในคุกใต้ดินทันที

แต่ผ่านไปสักพัก มีคนวิ่งออกมา

"รองเจ้าสำนัก! หมอเทวดาหลินพาจงหมิ่นหนีไปแล้ว!" เสียงตะโกนดังขึ้น

ทุกคนรู้สึกตกใจทันที

ไม่มีใครเคยคาดคิด หมอเทวดาหลินจะมาปล้นคุก…

"บัดซบ!"

หลิวกุยรู้สึกโกรธจนหน้าแดง

"พ่อ!"