สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 708

กำแพงหินสูงชัน แต่ศิษย์สำนักฉี๋หลินล้วนเป็นคนฝีมือดี ทุกคนกระโดดอย่างว่องไวและพุ่งไปทางรูหน้าผา

ลี่หวู่จี๋ไม่สามารถใช้พลังได้แล้ว แต่ก็ยังมีแรงอยู่ เขาเหลือบมองซ้ายขวา เห็นกรวดบนพื้น คว้ามันทันที และโยนมันใส่มือและเท้าของผู้ที่กำลังปีนขึ้นมา

ปัก!

ก้อนกรวดโดนมือของศิษย์คนหนึ่ง

มือของคนนั้นชา ไม่สามารถจับก้อนหินที่นูนออกมาได้และหล่นลงจากหน้าผาทันที

"อ๊า! !"

เสียงร้องที่อนาถดังไปทั่วหุบเขาเฟยอิง

"อะไร? ?"

คนอื่นๆ ตกใจ มองไปที่ชายคนนั้น

ชายคนนั้นตกลงไปที่ก้นหน้าผาอย่างรุนแรง ฝุ่นอบอวล ไม่มีการเคลื่อนไหวใด

ทุกคนตื่นตระหนกและหวาดกลัว

"ถ้าใครกล้าเข้ามาอีก ก็จะจบลงเหมือนเขา!" ลี่หวู่จี๋ตะโกนด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นศิษย์ทุกคนก็ไม่กล้าปีนขึ้นมาที่รูถ้ำ

แม้ว่าพวกเขาจะมีทักษะ แต่ด้วยสถานที่แบบนี้ พวกเขาไม่สามารถใช้มันได้!

พวกเขาไม่ใช่เทพเซียนที่จะสามารถบินขึ้นบนท้องฟ้าได้

หลิวหวู่เหิงที่อยู่บนหุบเขาเฟยอิงเห็นสถานการณ์ก็โกรธอย่างมาก

"พวกคุณนี่มันอะไร! เข้าไป! เข้าไป!"

"แต่...ศิษย์พี่หวู่เหิง สถานการณ์แบบนี้ พวกเรา...พวกเราจะเข้าไปยังไง..." ศิษย์คนหนึ่งพูดเสียงสั่น

"ทำไม ต้องให้ผมสอนหรอ?" หลิวหวู่เหิงตะคอก

"เอ่อ..."

ทุกคนอ้าปากค้าง แจ่ไม่กล้าเข้าไป

"ขยะ! ขยะทั้งนั้น! ฟังนั้น ใครกล้าอยู่นิ่งอีก ก็ออกไปจากสำนักฉี๋หลินแล้วกลายเป็นพวกทรยศต่อสำนักฉี๋หลินซะ สำนักฉี๋หลินของพวกเราจะทำยังไงต่อผู้ที่ทรยศ! พวกคุณน่าจะเข้าใจดี!" หลิวหวู่เหิงพูดอย่างเย็นชา

สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงปีนขึ้นไปบนหน้าผาเท่านั้นอย่างหมดหนทาง

ลี่หวู่จี๋ไม่ยอม รีบหยิบก้อนหินมาและปาใส่ศิษย์สำนักฉี๋หลินเหล่านั้น

วิธีการของเขายุ่งยากมาก แค่กระแทกมือและเท้า เมื่อมีคนจับไม่ไหวก็จะสูญเสียการควบคุมและตกลงไปจากหน้าผา เจียนตาย

ปัง!

ปัง!

ปัง...

หลังจากเสียงอู้อี้ ก็มีเสียงร้องที่อนาถดังขึ้น

ศิษย์ตกลงไปทีละคน ทีละคน

ศิษย์สำนักฉี๋หลินกลัวสุดขีด

ความเร็วในการปีนขึ้นไปชะลอตัวลง

"ศิษย์พี่ จะเป็นอย่างงี้ต่อไปไม่ได้ มีศิษย์ตายไปแล้วห้าหกคน ถ้ายังส่งพวกเขาไปตายแบบนี้ เกรงว่า...จะเกิดการกบฎ!" คนสำนักฉี๋หลินข้างๆ พูดชักจูงหลิวหวู่เหิง

"กบฎหรอ? พวกเขากล้าหรอ? พวกเขาอาศัยอยู่ในสำนักฉี๋หลินของผม กินของในสำนักฉี๋หลิน สำนักฉี๋หลินของพวกเราสั่งสอนศิลปะการต่อสู้ให้พวกเขา พวกเขากล้าขัดคำสั่งผมหรอ?" หลิวหวู่เหิงตะคอก

คนข้างๆ สีหน้าหมดหนทาง

หลิวหวู่เหิงคนนี้ถือว่าสำนักฉี๋หลินเป็นของตัวเอง!

หลังจากศิษย์สำนักฉี๋หลินหลายคนได้ยินก็โมโหอย่างมาก

แน่นอนว่าพวกเขามาที่สำนักฉี๋หลินเพื่อนเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ แต่วันปกติก็ทำงานให้กับสำนักฉี๋หลินไม่น้อย! อีกอย่าง พวกเขามาเพื่อเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ ไม่ได้มาขายชีวิต มีคนตายเป็นจำนวนมากในเวลาอันสั่น พวกเขาจะไม่กลัวได้ยังไง?

หลิวหวู่เหิงโบกมือ หัวเราะและพูด

"โอเค! โอเค!"

จางเป้ยพยักหน้า วิ่งไปจัดการ

สักพักควันจากควันหุงต้มก็ลอยขึ้นมา

กลิ่นหอมของไวน์และเนื้อแท้หอมอบอวลไปทุกทิศทุกทาง และยังลอยไปถึงถ้ำผาอีกด้วย

"นี่ ลี่หวู่จี๋ คุณพาอาจารย์และหมอเทวดาหลินนั่นออกมาเถอะ ถ้าออกมา มีเหล้า มีเนื้อ! ถ้าคุณยอม ของเหล่านี้เป็นของคุณ! อีกทั้งผมรับประกันว่าสำนักจะไม่ตามให้คุณมารับผิดชอบด้วย!" จางเป้ยถือแก้วเหล้าและตะโกนเสียงดัง จากนั้นก็ดื่มลงไป

"ฮ่าๆๆ ดี!"

"มาๆๆ ศิษย์พี่ ชนกันหน่อย!"

"ว้าว เนื้อนี่หอมมาก!"

"ศิษย์น้องหวู่จี๋! อยากกินไหม? อยากกินก็มา!"

"ตราบใดที่คุณลงมาดีๆ ขาไก่นี้จะเป็นของคุณ!"

"ฮ่าๆๆๆ"

เสียงหัวเราะดังไปทั่วหุบเขาเฟยอิง

สีหน้าลี่หวู่จี๋จริงจังขึ้น ไม่ส่งเสียงใดๆ นั่งลงและหลับตา

ไม่ว่าเสียงเหล่านั้นจะดังในหูแค่ไหน...

แต่ในเวลานี้...

ปัง!

เสียงเบาๆ ดังมาจากด้านข้าง

ลี่หวู่จี๋ตกใจ มองไปและเห็นหลินหยางที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงนั้น เขายืนขึ้นแล้ว...