สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 712

เจ้าสำนักของสำนักฉี๋หลินปรากฏตัวแล้ว!

สีหน้าของลี่หวู่จี๋เคร่งขรึมลง

หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่สิ่งที่เขาอยากรู้มากกว่านั้นคือ ทำไมเจ้าสำนักฉี๋หลินเพิ่งปรากฏตัวตอนนี้?

"เจ้าสำนัก ช่วย…ช่วยผม! เจ้าสำนัก! ช่วยผมด้วย!" หลิวหวู่เหิงราวกับมองเห็นต้นหญ้าช่วยชีวิต เขารีบตะโกนด้วยความยากลำบาก

แต่เจ้าสำนักไม่ได้สนใจเขา เพียงแค่เดินไปหยุดอยู่ตรงข้างกายของหลิวกุย ตรวจดูอาการบาดเจ็บของหลิวกุย

"รองเจ้าสำนักหลิว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" เจ้าสำนักปลุกเขาตื่น

"เจ้า…เจ้าสำนัก?" หลิวกุยพูดด้วยความยากลำบาก

"อาการบาดเจ็บของคุณหนักมาก ผมจะรักษาให้คุณ!" เจ้าสำนักพูด หลังจากนั้นกดลงบนตัวของหลิวกุยหลายจุด

ท่าทางก็เหมือนกับการนวดธรรมดา แต่หลิวกุยกลับเบิกตากว้าง มีเลือดกระอักออกมาจากปากจำนวนมาก

"หา?"

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบหน้าถอดสี

"พ่อ!" หลิวหวู่เหิงตะโกนเสียงดังลั่น

แต่เห็นเพียงร่างกายของหลิวกุยชักกระตุก หลังจากนั้นเบิกตากว้างมองเจ้าสำนัก สุดท้ายสิ้นใจไปในที่สุด

"รองเจ้าสำนัก!"

มีลูกศิษย์คนหนึ่งคุกเข่าลงพื้นร้องไห้ออกมาโดยตรง

"พ่อ!" หลิวหวู่เหิงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง เจ็บปวดจนสิ้นหวัง

"อาการบาดเจ็บของรองเจ้าสำนักสาหัสเกินไป เขาตายแล้ว! หมอเทวดาหลิน นี่คือสิ่งที่คุณทำเหรอ?" เจ้าสำนักฉี๋หลินลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ตะคอกด้วยความโกรธ

"เป็นการป้ายความผิดที่ยอดเยี่ยมมาก! เจ้าสำนักฉี๋หลิน สิ่งที่คุณทำเมื่อกี้ล้วนแต่กดลงบนจุดตายของรองเจ้าสำนักหลิว ทั้งที่คุณเป็นคนลงมือฆ่าเขา กลับโยนความผิดมาให้ผม! เป็นแผนยืมมีดฆ่าคนที่สมบูรณ์แบบมาก!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ยืมมีดฆ่าคน?"

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบมึนงงไปหมด

"หมอเทวดาหลิน! ผมกับคุณมันอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว!"

หลิวหวู่เหิงกลับดวงตาแดงก่ำ ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งเหมือนบ้าไปแล้ว

"หลิวหวู่เหิง คุณก็คิดว่าผมเป็นคนฆ่าพ่อคุณเหรอ? ทำไมคุณถึงโง่แบบนี้? ที่นี่คือเขาเทียนคุน เป็นถิ่นของสำนักฉี๋หลิน ทำไมผ่านไปตั้งนาน เจ้าสำนักฉี๋หลินถึงเพิ่งปรากฏตัว? นอกเสียจากเขาต้องการยืมมือของผมกำจัดพวกคุณสองพ่อลูก คุณลองมองศพของพ่อคุณอย่างละเอียด ตรงหน้าอกของเขามีจุดตายสามจุดที่ยุบลงไป และชีพจรทั้งสามจุด คือตำแหน่งที่เจ้าสำนักของคุณกดเมื่อกี้! มันจริงที่ผมต้องการฆ่าพ่อของคุณ แต่ถ้าหากผมฆ่าคนจริง ผมต้องยอมรับอยู่แล้ว ผมไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก แต่ผมไม่ได้ฆ่า ทำไมผมต้องมาแบกรับความผิดนี้ด้วย?"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นคลายมือ

หลิวหวู่เหิงล้มลงพื้นทันที

ครั้งนี้ เขาไม่ได้วู่วามเหมือนก่อนหน้านี้

เพราะสิ่งที่หลินหยางพูดมามีเหตุผล!

ใช่

ถ้าหากหลินหยางเป็นคนฆ่า ทำไมหลินหยางต้องปฏิเสธ?

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี้พ่อของเขายังสามารถฝืนพูดได้อยู่เลย แต่พอเจ้าสำนักเข้าไปแตะต้องตัวเขาไม่กี่ครั้ง พ่อของเขาถึงตายไปแบบนั้น?

สิ่งสำคัญที่สุดคือที่นี่อยู่ห่างจากสำนักฉี๋หลินไม่ไกล เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าสำนักจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ ทำไมเขาถึงเพิ่งมาปรากฏตัวตอนนี้?

ตกลงเขามาเพื่อช่วยคน? หรือมาเพื่อแทงซ้ำ?

หลิวหวู่เหิงไม่ใช่คนโง่ เขาเองก็ตระหนักถึงความผิดปกติ

"คุณและพ่อของคุณมองว่าสำนักฉี๋หลินเป็นของตัวเองมาโดยตลอด เดิมทีนี่ก็เป็นเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์ ในฐานะเจ้าสำนัก ทำไมเขาจะกำจัดพวกคุณไม่ได้? ที่เขาไม่ยอมลงมือสักที นั่นเป็นเพราะอิทธิพลของพวกคุณในสำนัก เขาไม่ต้องการทำให้สำนักฉี๋หลินแตกแยกเพียงเพราะพวกคุณ! ดังนั้นเขากำลังรอโอกาส ตอนนี้ โอกาสมาถึงแล้ว!" หลินหยางพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

หลิวหวู่เหิงได้ยินแบบนี้ รูม่านตาหดเล็กลงทันที

"เจ้าสำนัก…เป็นแบบนี้จริงเหรอ?" หลิวหวู่เหิงหันไปถามพึมพำ

"ดูเหมือนหลิวหวู่เหิงโดนอีกฝ่ายเกลี้ยกล่อมจนยอมแล้ว เขากำลังจะทรยศสำนักฉี๋หลิน!" เจ้าสำนักฉี๋หลินพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "ทุกคนฟังให้ดี ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หลิวหวู่เหิงคือคนทรยศของสำนักฉี๋หลิน ผมขอสั่งให้พวกคุณฆ่าหลิวหวู่เหิงไม่มีเว้น! ห้ามปราณีเด็ดขาด! ได้ยินหรือเปล่า?"

ลูกศิษย์ทั้งกลุ่มสบตากัน แต่ก็ยังตอบรับพร้อมกัน "รับคำสั่ง!"

หลิวหวู่เหิงหน้าซีดทันที

ตอนนี้ เขาถือว่าเชื่อคำพูดของหลินหยางแล้ว

ท้ายที่สุดเจ้าสำนัก…ถึงจะเป็นคนที่น่ากลัวที่สุด!

เจ้าสำนักฉี๋หลินตะคอก แววตาปรากฏให้เห็นความเยือกเย็น อากาศโดยรอบปั่นป่วน มีกลิ่นอายที่รุนแรงพุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยางและลี่หวู๋จี๋

กลิ่นอายสายนั้นแข็งแกร่งอยู่ยงคงกระพัน!

ที่แท้ฉี๋หลินเปี้ยนไม่เคยหายไปจากสำนักฉี๋หลิน

เจ้าสำนักฝึกวิชาฉี๋หลินเปี้ยนมาโดยตลอด

แต่สิ่งหนึ่งที่หลินหยางไม่เข้าใจคือ ทำไมเจ้าสำนักฉี๋หลินต้องทำให้เรื่องมันซับซ้อนขนาดนี้?

ในเมื่อเขาต้องการฝึกวิชาฉี๋หลินเปี้ยน เขาต้องกลัวหลิวกุยและจิงหมิ่นด้วยเหรอ?

สำนักฉี๋หลินที่ถือว่าไม่ธรรมดา แต่ทำไมถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้?

หลินหยางไม่เข้าใจ

แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มีเวลาให้คิดอะไรมากกว่านี้

มือของเขาเริ่มขยับ โคจรพลังลมปราณ พุ่งออกไปทางเจ้าสำนักฉี๋หลิน

กลิ่นอายของคนทั้งสองปะทุขึ้น ทุกคนที่อยู่โดยรอบเห็นกลิ่นอายบนตัวของคนทั้งสองกลายเป็นกิเลนที่น่าสะพรึงกลัว พุ่งปะทะกัน

เพียงแต่…ท้ายที่สุดพลังของเจ้าสำนักฉี๋หลินแกร่งกล้ากว่าหลินหยาง และสามารถใช้วิชาฉี๋หลินเปี้ยนชำนาญกว่าหลินหยางไม่รู้มากเท่าไหร่ การพุ่งชนโดยตรงแบบนี้ หลินหยางย่อมเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ ร่างกายของเขาลอยกระเด็นออกไปล้มลงบนพื้น มุมปากมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

"หมอเทวดาหลิน!"

ลี่หวู่จี๋รีบวิ่งเข้าไปประคองเขา

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่เป็นไร…" หลินหยางหายใจลำบากเล็กน้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

"คิดไม่ถึงว่าจิ้งจอกเฒ่าคนนี้ก็ใช้วิชาฉี๋หลินเปี้ยนเป็นด้วย! หมอเทวดาหลิน คุณเพิ่งฝึกฉี๋หลินเปี้ยนเมื่อกี้ สู้กับเขาแบบนี้เสียเปรียบเกินไป พวกเราสู้ต่อไปไม่ได้แล้ว จำเป็นต้องหาวิธีออกจากที่นี่!" ลี่หวู่จี๋กัดฟันพูด

"คุณพูดถูก แต่คิดว่าอยากไปตอนนี้คงไม่ทันแล้ว! พวกเรามีแค่วิธีเดียว!"

"วิธีอะไร?"

"โทรศัพท์ยังอยู่บนตัวคุณใช่หรือเปล่า?"

"อยู่…อยู่…"