สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 732

"คุณต้องเข้าใจด้วย ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน คุณกำลังเผชิญหน้ากับใคร!"

ยี่กุ้ยหลินรู้สึกอึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นส่งเสียงฮึ่ม "ผมจะบอกอะไรคุณ ผมไม่ได้มาเพื่อก้มหัวให้คุณ! คุณอย่าคิดว่าผมต้องยอมจำนนต่อคุณ!"

"ประตูอยู่ทางนั้น!"

หลินหยางชี้นิ้วไปทางประตู พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "ถ้าคุณยินดี ผมสามารถช่วยคุณติดต่อสถานที่จัดงานศพ!"

"คุณ…"

ยี่กุ้ยหลินรู้สึกโกรธมากจนหน้ากลายเป็นสีแดง

"ยี่กุ้ยหลิน! มาจนถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าหากคุณยังไม่ยอมวางศักดิ์ศรีของคุณลง เกรงว่าพวกเราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่อง สิ่งที่ผมต้องการคือคุณและสำนักฉี๋หลินยอมจำนนต่อผมด้วยตัวเอง ไม่ใช่ผมต้องไปขอร้องพวกคุณ! ถ้าหากคุณคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องพึ่งใคร ไม่มีใครบังคับการตัดสินใจของพวกคุณ!" หลินหยางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ายี่กุ้ยหลิน โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ยี่กุ้ยหลินโกรธจนกัดฟันแน่น แต่เขาเข้าใจดีว่าสถานการณ์ของเขาในปัจจุบันไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้แต่ส่งเสียงฮึ่มด้วยความโกรธ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "งั้นเชิญหมอเทวดาหลินรักษาผม ผมยินดีนำคนของสำนักฉี๋หลินตั้งแต่ล่างจนบน…จำนนต่อคุณ…"

ถึงปากจะพูดแบบนี้!

แต่ท่าทางของยี่กุ้ยหลินยังคงดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด!

แต่หลินหยางไม่สนใจ

ตอนนี้เขาต้องการกำลังคน คิดจะรับมือสมาคมอิงเก๋อ จำเป็นต้องใช้กองกำลังของสำนักฉี๋หลิน!

หลินหยางหยิบขวดหยกใบเล็กที่เตรียมเอาไว้แล้วออกมาวางลงบนโต๊ะ

"กินซะ!" หลินหยางพูด

"ได้!"

ดวงตาทั้งคู่ของยี่กุ้ยหลินเป็นประกาย รีบเปิดฝาแล้วเทยาออกมาจากขวดหนึ่งเม็ด ยัดใส่ปากของตนเองทันที

หลินหยางรู้สึกอึ้ง "คุณจะไม่ถามสักคำเลยเหรอว่านี่เป็นยาอะไร?"

"ก็นี่ไม่ใช่ยาที่รักษาอาการบาดเจ็บของผมเหรอ?" ยี่กุ้ยหลินก็ตกตะลึงเช่นกัน

"ใครบอกคุณว่านี่เป็นยารักษาอาการบาดเจ็บของคุณ?"

"หา?" ยี่หุ้ยหลินถือขวดยาไว้ในมือ สีหน้าซีดขาว "แล้ว…แล้วมันคือยาอะไร?"

"ยาพิษ!" หลินหยางพูดออกไปโดยไม่ลังเล

ร่างกายของยี่กุ้ยหลินสั่นสะท้านทันที

"คุณ…คุณ…วางยาผม? คุณมันต่ำช้า!"

"ผมเห็นว่าทัศนคติของคุณดูแย่มาก กังวลว่าคุณจะแทงข้างหลังผม ก็เลยตั้งใจจะให้คุณกินยาพิษชนิดออกอาการช้า แบบนี้คุณถึงจะสามารถทำงานให้ผมได้อย่างเต็มที่ แต่ผมยังพูดไม่ทันจบ คุณก็กินหมดแล้ว คุณใจร้อนเกินไป และผมเองก็ไม่ได้บังคับคุณ!" หลินหยางยักไหล่

"ผมขอสู้ตายกับคุณ!"

ยี่กุ้นหลินกระโดดลุกขึ้นด้วยความโกรธ ยกฝ่ามือขึ้นกำลังจะซัดตรงไปที่ศีรษะของหลินหยาง

แต่ฝ่ามือของเขากลับค้างอยู่กลางอากาศ ไม่กล้าฟาดลงไป

"ทำไม? ไม่ฆ่าแล้วเหรอ?" หลินหยางมองเขาแล้วพูด

ยี่กุ้ยหลินกัดฟันแน่น เบิกตากว้าง มือที่ยกค้างอยู่กลางอากาศกำลังสั่นเทา

แต่สุดท้ายเขาสะบัดแขนแล้วนั่งลงด้วยความเกลียดชัง

ใครที่สุดยี่กุ้ยหลินก็ยังตัดสินใจยอมจำนน

ถึงเขาจะกินยาพิษของหลินหยาง แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน หลินหยางจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้หาย

แต่น่าเสียดายอยู่อย่างหนึ่งคือ เขาเองก็ต้องถูกหลินหยางควบคุมด้วย

สำหรับคนอย่างยี่กุ้ยหลิน หลินหยางไม่มีอะไรต้องให้สงสาร

ถ้าหากไม่ให้ยี่กุ้ยหลินกินยาพิษ หลังจากที่อาการบาดเจ็บหายดีต้องแว้งกัดแน่นอน! จิ้งจอกเฒ่าแบบนี้ไม่ได้ควบคุมง่ายขนาดนั้น

หลังจากรักษายี่กุ้ยหลินเรียบร้อย หลินหยางมอบหมายภารกิจให้ยี่กุ้ยหลินทันที

สั่งให้เขาไปเฝ้าจับตาดูการเคลื่อนไหวของสมาคมอิงเก๋อในเยี้ยนจิน

"อะไรนะ? เฝ้าจับตาดูสมาคมอิงเก๋อ? คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณกำลังจะต่อกรกับสมาคมอิงเก๋อ?" ยี่กุ้ยหลินรู้สึกตกใจ แม้กระทั่งเขาที่เป็นสำนักซ่อนตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของสมาคมอิงเก๋อ

"ไม่ใช่ผมต้องการต่อกรสมาคมอิงเก๋อ แต่เป็นสมาคมอิงเก๋อที่กำลังจ้องเล่นงานผม"

"ฮึ่ม หมอเทวดาหลิน ถึงแม้หยางหัวของคุณจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และมีสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีคอยช่วยเหลือ แต่ในมุมมองของผม เมื่อเทียบกับสมาคมอิงเก๋อ ก็ไม่ต่างกับการเอาไข่ไปกระทบหิน ผมคิดว่าคุณไม่ควรไปงัดข้อกับสมาคมอิงเก๋อ แต่ควรจะเติมเต็มความปรารถนาของสมาคมอิงเก๋อแทน ยอมจำนนต่อสมาคมอิงเก๋อ เพราะคุณไม่มีทางเอาชนะสมาคมอิงเก๋อ"

"คุณเป็นคนของสมาคมอิงเก๋อเหรอ?"

"ไม่ใช่อยู่แล้ว"

"แล้วคุณจะมาบอกให้ผมยอมจำนนต่อพวกเขาทำไม?"

"คุณ…ไม่ฟังคำพูดคนแก่คนเฒ่า ช่างเถอะ! นี่เป็นการตัดสินใจของคุณ ในอนาคตคุณอย่าหาว่าผมไม่เตือนคุณก็แล้วกัน!"

"เรื่องในอนาคตก็ค่อยว่ากันในอนาคต ผมจองตั๋วเครื่องบินไปเยี่ยนจินให้คุณเรียบร้อยแล้ว หลังจากไปถึงที่นั่น จะมีคนมารับคุณ"

หลินหยางกดวางสาย สั่งให้หม่าไห่ไปเตรียมรถ หลังจากนั้นออกเดินทางไปสวนสาธารณะปิงไห่

ช่วงนี้ซูหยู่ต้องเดินทางไปกับกองถ่ายตลอด ทำให้การเรียนการสอนของเธอล่าช้าไปไม่น้อย

แต่เธอก็ยังถือว่าพยายามมาก ถึงจะไม่สามารถเข้าเรียน แต่เธอก็ใช้เวลาที่เหลือจากการถ่ายทำละครหาความรู้ศึกษาเอง

สวนปิงไห่ในตอนนี้มีผู้คนมารวมตัวกันไม่น้อย

พวกเขามาเพื่อชมการถ่ายทำละคร

แต่ซ่งจิงมีการจัดทีมรักษาความปลอดภัยไว้ล่วงหน้า ดังนั้นการถ่ายทำจึงเป็นไปอย่างราบรื่น

"เอ๋? ท่านประธานหลินไม่ใช่เหรอ?"

"พระเจ้า ประธานหลินมาแล้ว!"

"ประธานหลิน ช่วยเซ็นลายเซ็นให้ฉันได้หรือเปล่า?"

"ประธานหลิน ฉันเป็นแฟนคลับของคุณ! ฉันขอถ่ายรูปกับคุณได้หรือเปล่า?"

"ประธานหลิน ฉันรักคุณ!"

"ฉันจะมีลูกให้คุณ ประธานหลิน!"

มีผู้คนมากมายวิ่งมาทางหลินหยางอย่างบ้าคลั่ง โดยเฉพาะผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นเด็กวัยรุ่นหรือคุณป้าวัยกลางคนราวกับคลั่งไปแล้ว

หลินหยางรู้สึกอึ้ง ไม่เคยคิดว่าตนเองในตอนนี้จะได้รับความนิยมมากขนาดนี้ เขารีบเบียดเสียดฝูงชนเดินเข้าไปในกองถ่ายอย่างรวดเร็ว

ทีมรักษาความปลอดภัยก็รีบวิ่งเข้าไปล้อมรอบหลินหยาง พยายามกีดกันแฟนคลับที่บ้าคลั่งพวกนี้

และมีนักข่าวไม่น้อยที่วิ่งเข้ามาถ่ายรูปหลินหยางอย่างบ้าคลั่ง

หลินหยางส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

เขาไม่เคยคิดจะเป็นดาราดังอะไรแบบนี้

หลังจากไปถึงที่ทำการถ่ายทำของซ่งจิง ซูหยูกำลังเข้าฉากอยู่พอดี

เขานั่งลงมองอยู่ด้านข้างโดยไม่คิดจะเข้าไปรบกวน

แต่ในตอนนั้นเอง เขามีความรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก

หันไปมอง กลับพบใบหน้าของคนที่คุ้นเคยนั่งอยู่ห่างจากตนเองไม่ไกล

"ซูเหยียน?" หลินหยางอุทานโดยไม่รู้ตัว