สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 745

จ้องมองหลินหยางด้วยสายตาที่เย็นชา เธอจมอยู่กับความคิดของตนเองโดยไม่รู้ตัว

แต่ทางด้านของเลิ้นกุยไม่คิดจะให้เวลาซูเหยียนมากกว่านี้อีกแล้ว

"คุณซู พวกคุณคุยกันไปถึงไหนแล้ว? เกรงว่าทุกคนคงไม่มีเวลารอพวกคุณนานมากนัก" เลิ้นกุยยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ที่เหลือ…ฉันจัดการเอง!"

ซูเหยียนดึงสติกลับมา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ส่ายหัวปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป หลังจากนั้นหันไปมองเลิ้นกุย

สายตาของทุกคนไปรวมกันที่บนตัวเธอ

"คุณซู คุณหลินสามารถอธิบายที่ไปที่มาชุดของเขาได้หรือยัง?" เลิ้นกุยถาม

"ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น เพราะฉันรู้" ซูเหยียนพูดเสียงเบา

"ฮืม? แล้วเขาไปเอาชุดมาจากไหน?" เลิ้นกุยถาม

"ฉันเป็นคนให้เขาเอง!" ซูเหยียนตอบโดยแทบจะไม่ต้องคิด แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความปวดใจ

"คุณให้เขา? แล้วชุดของคุณ…ไปเอามาจากไหน?" เลิ้นกุยเผยให้เห็นสีหน้าที่ดีใจ มุมปากกระตุกขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงที่ขี้เล่น

"หมอเทวดาหลิน…เป็นคนให้ฉัน!" ซูเหยียนก้มหน้าลงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

คำพูดประโยคนี้ ทำให้ภายในงานเงียบสนิทอีกครั้ง

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกอึ้ง

คำพูดประโยคนี้ของซูเหยียนหมายความว่ายังไง ทุกคนในเหตุการณ์ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ

ซูเหยียนยอมรับแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้นยอมรับต่อหน้าทุกคน

เธอยอมรับว่ารับของขวัญของหมอเทวดาหลิน

แบบนั้นก็เท่ากับว่าเธอยอมรับหมอเทวดาหลิน

จุดประสงค์ที่เลิ้นกุยจัดงานเลี้ยงก็เพื่อจับคู่ประธานหลินกับซูเหยียน ไล่หลินหยางไป

ตอนนี้ จุดประสงค์ของเขาบรรลุผลแล้ว!

ในสายตาของผู้คนมากมาย ประธานหลินช่วยซูเหยียนครั้งแล้วครั้งเล่า และถึงขั้นเคยลงมือช่วยซูเหยียนในสวนปิงไห่! ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน แค่นี้ผลแห่งความรักก็เริ่มผลิบานออกผลแล้ว

ทุกคนคิดว่าเมื่อไหร่ที่ซูเหยียนยอมรับ เรื่องนี้จะต้องสำเร็จแน่นอน

แต่ซูเหยียนกลับเงียบไม่พูดอะไร

เพราะเหตุนี้ เลิ้นกุยและคนอื่นคิดว่าขอเพียงบีบคั้นให้ซูเหยียนยอมรับประทานหลิน เมื่อเป็นแบบนั้นประธานหลินก็จะติดค้างพวกเขา! เมื่อเป็นแบบนี้ พวกเขาก็จะได้เข้าไปอยู่ใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่อย่างหยางหัว

เพราะเหตุนี้เลิ้นกุยจึงใช้หลินหยางบีบบังคับซูเหยียน

วิธีการของเลิ้นกุยถือว่าฉลาดกว่าจูจือเฉียงไปเยอะมาก

จูจือเฉียงมองเลิ้นกุยด้วยสายตาที่ลึกซึ้งแวบหนึ่ง คิดในใจท้ายที่สุดตนเองก็ยังเด็กเกินไป…

"คุณซู ทำไมคุณถึงยอมรับของขวัญที่มีค่ามากแบบนี้ของหมอเทวดาหลิน? คุณไม่รู้เหรอว่ามันหมายความว่ายังไง?" เลิ้นกุยใช้โอกาสนี้ถามต่อ

ซูเหยียนกุมมือของตนเองแน่น ก้มหน้าลงพูด "ประธานเลิ้น นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับประธานหลิน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ…"

"คุณซู ที่ผมถามก็เพราะเป็นห่วงคุณ ผมคิดว่าการที่ประธานหลินมอบชุดให้คุณ เขาคงไม่หวังที่จะได้เห็นคุณนำไปให้สามีของคุณสวมใส่หรอกมั้ง ผมคิดว่าน่าจะเป็นการตัดสินใจโดยพละการของคุณ ตอนนี้ชุดทั้งสองได้รับความเสียหาย คุณจะไปอธิบายกับหมอเทวดาหลินยังไง? อันที่จริง เท่าที่ผมดูจากความสัมพันธ์ของคุณและหมอเทวดาหลิน เขาคงจะไม่ถามหาความรับผิดชอบกับคุณหรอก แต่ตอนนี้ชุดถูกสวมอยู่บนตัวของหลินหยาง เขาเองก็หนีไม่พ้นความรับผิดชอบของเรื่องนี้ ถ้าเกิดประธานหลินเอาเรื่อง หลินหยางก็ต้องชดใช้อยู่ดีไม่ใช่เหรอ?" เลิ้นกุยยิ้มแล้วพูด

"แต่เธอเป็นคนทำให้ชุดได้รับความเสียหาย! ถ้าเกิดประธานหลินต้องการค่าชดใช้ เขาก็ควรไปหาเธอถึงจะถูก!" ซูเหยียนเริ่มรู้สึกร้อนใจแล้ว เธอรีบชี้ไปทางผู้หญิงคนนั้นแล้วพูด

"ฉันไม่มีเงิน ทางครอบครัวของฉันก็ไม่มีทางมอบเงินก้อนโตขนาดนี้ให้ฉัน…ฉัน…ฉันยินดีรับผิดชอบตามกฎหมาย ถึงจับฉันเข้าคุกฉันก็ไม่เสียใจ…" ผู้หญิงคนนั้นถูกนวดขมับจนตื่น พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

ซูเหยียนหน้าซีด

"เธอเป็นผู้รับผิดชอบหลัก ส่วนผู้รับผิดชอบรองคือหลินหยาง ไม่มีใครหนีพ้นความผิดทั้งนั้น!" เลิ้นกุยส่ายหัวแล้วพูด

ซูเหยียนเซถอยหลังไปหลายก้าว ลมหายใจเริ่มติดขัด ขารู้สึกอ่อนแรงเล็กน้อย…

"แล้วคุณมีความคิดเห็นดีๆอะไรหรือเปล่า?"

หลินหยางก้าวออกไปประคองซูเหยียน หันไปถามเลิ้นกุย

"ให้ภรรยาของคุณไปขอความเห็นใจประธานหลินที่ห้องทำงานของเขา บางทีประธานหลินอาจจะใจกว้าง ไม่ถามหาความรับผิดชอบกับคุณก็ได้" เลิ้นกุยหรี่ตาลงพูด

ไปขอความเห็นใจที่ห้องทำงาน

เห็นได้ชัดว่าต้องการส่งตัวซูเหยียนเข้าถ้ำเสือ

หากประธานหลินสนใจซูเหยียนจริง เขาต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้อย่างแน่นอน เขาจะกินซูเหยียนจนไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก

ทว่าเพียงแค่แวบเดียว ร่างกายของเขาสั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า…

มันคือหลักฐานการสั่งซื้อฉบับหนึ่ง

มีชื่อของหลินหยางลงนามอยู่ด้านบน ส่วนด้านล่างคือภาษาอังกฤษเป็นแถวยาวเหยียด

พลิกมาอีกด้านหนึ่ง ที่แท้มันคือใบเสร็จการซื้อชุดดอกไม้คู่แห่งความหวัง…

"อะไรกัน?"

แขกทุกคนเบิกตากว้าง

"อันที่จริงพวกคุณเข้าใจผิดมาโดยตลอด! พวกคุณมักจะคิดว่าประธานหลินเป็นคนมอบชุดให้ภรรยาของผม? ความจริงแล้วชุดเป็นของผม! ไม่เกี่ยวอะไรกับหมอเทวดาหลินเลยสักนิด เบิกตาสุนัขของพวกคุณดูให้ดี! ผมหลินหยางเป็นคนซื้อชุดให้ภรรยาของผม! "

หลินหยางถือสัญญาสั่งซื้อไว้ในมือ มองทุกคนแล้วตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เสียงของหลินหยางดังก้องไปทั่วงานเลี้ยง

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับสะดุ้ง เบิกตากว้างมองหลินหยางอย่างไม่เชื่อสายตา พูดให้ถูกคือมองใบเสร็จที่อยู่ในมือของเขา

นี่มันอะไรกัน?

หลินหยาง…เป็นคนซื้อดอกไม้คู่แห่งความหวัง?

บ้าไปแล้ว!

เขาหลินหยางเป็นใคร?

เขาไปเอาเงินซื้อของล้ำค่าแบบนี้จากไหน?

ถึงเขาไปขายเลือดขายอวัยวะก็คงจะไม่พอซื้อแม้กระทั่งแขนเสื้อด้วยซ้ำมั้ง…

ต้องมีปัญหาแน่นอน!

ต้องมีปัญหาตรงไหนสักที่แน่นอน

หัวใจของทุกคนเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แต่ละคนรู้สึกตัวสั่นไปหมด มีผู้คนมากมายที่ไม่สามารถใช้ความคิดของตนเองต่อ

ไม่มีใครสามารถยอมรับความจริงที่น่าตกใจแบบนี้…

"ของปลอม! ต้องเป็นของปลอมแน่นอน!"