สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 748

หม่าไห่ตัวสั่นรีบพูด: "ประธานหลิน คนเหล่านี้ส่วนใหญ่มีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกับหยางหัวกรุ๊ป...ผมคิดว่า...ให้พวกเราตระหนักถึงความผิดของตัวเองก็พอ ถ้าพวกเขาทำมากกว่านี้จะส่งผลต่อความร่วมมือ...สร้างความสูญเสียอย่างใหญ่หลวงต่อหยางหัวกรุ๊ป..."

"คุณคิดว่าผมจะสนใจหรอ?"

หลินหยางพูดอย่างเย็นชา: "หม่าไห่ ผมไม่เคยอยากได้กำไรจากการตั้งหยางหัวกรุ๊ปขึ้นมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!"

"ประธานหลิน...ความหมายของคุณคือ..."

"พรุ้งนี้ช่วยนำข้อตกลงความร่วมมือกับคนเหล่านั้นมาด้วย" หลินหยางพูด

หม่าไห่รีบพูดตอบ: "รับทราบ ประธานหลิน..."

"มีเรื่องอะไรติดต่อผมละกัน"

เมื่อพูดเสร็จเขาก็วางสาย

"ใครกัน?"

ซูเหยียนกำลังเช็ดผมที่เปียกและเดินออกมาจากห้องน้ำ

หลินหยางยิ้ม: "ไม่มีอะไร ก็แค่เพื่อน"

"โอ้ะ..."

หลินหยางอาบน้ำเสร็จก็ไปนอน

เรื่องในงานเลี้ยงแผ่กระจายไปทั่วเจียงเฉินราวกับว่ามันบินได้อย่างอิสระ

แม้ว่าหม่าไห่พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะปิดข่าว แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดการนินทาและสายตาของปาปารัสซี่ได้

เช้าตรู่

ก๊อกก๊อกก๊อก

เสียงประตูดังขึ้นจนปลุกให้หลินหยางและซูเหยียนที่อยู่ในความฝันตื่นขึ้น

หลินหยางเดินออกมาจากห้องและเปิดประตูด้วยท่าทางง่วงนอน จากนั้นก็เห็นจากชิงหยูและซูกวงยืนอยู่นอกประตู

"หลินหยาง!"

จางชิงหยูพุ่งเข้ามาและตะโกนคำว่าหลินหยางเสียงดัง

"มีเรื่องอะไรหรอ?" หลินหยางถามพร้อมกับขมวดคิ้วเข้มขณะที่ความง่วงนอนของเขาหายไป

"คุณกล้ามา! ได้รางวัลพิเศษแล้วกล้าไม่บอกฉันหรอ? ในสายตาคุณยังเห็นฉันเป็นพ่อตาแม่ยายอยู่รึเปล่า? ?" จางชิงหยูตบโต๊ะ ชี้จมูกหลินหยางและด่า

หลินหยางโกรธมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่ตอนนี้ เขาถูกปลุกโดยชิงหยูในตอนเช้าและเขาก็อารมณ์ไม่ดี เขาจะยืนหยัดต่อข้อกล่าวหาของจางชิงหยูได้ยังไง?

ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์และจ้องไปที่จางชิงหยูและตอบ: "ไม่!"

"คุณพูดอะไรนะ?" จางชิงหยูอึ้ง

"คุณคิดว่าผมไม่คู่ควรเป็นลูกเขยไม่ใช่หรอ? ก็ได้ ตอนนี้ผมจะหย่ากับซูเหยียน! คุณพอใจไหม?" หลินหยางจ้องจางชิงหยูและกระแทกเสียง

คำพูดของหลินหยางเหมือนสายฟ้าฟาด จางชิงหยูมองตาค้าง

ซูกวงที่เดินเข้ามาด้วยกันอึ้งเช่นกัน มองหลินหยางด้วยความเหลือเชื่อ คิดว่าตัวเองฟังผิดไป

ตอนไหนกันที่พวกเขาเคยเห็นหลินหยางหัวรั้นขนาดนี้ เมื่อไหร่กันที่ลูกเขยที่แต่งงานเข้าบ้านผู้หญิงคนนี้แสดงท่าทีที่ครอบงำขนาดนี้?

"คุณ...คุณ...คุณว่าอะไรนะ?"

จางชิงหยูชี้หลินหยาง พึมพำ ดวงตาของเธอสั่นไหวและถาม

"ทำไม? อยากให้ผมพูดอีกครั้งหรอ?" หลินหยางกระแทกเสียงอย่างเยือกเย็น

หลินหยางมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ซูเหยียนรีบพูด: "แม่ หลินหยางไม่ได้หมายความแบบนั้น...แค่ว่าตอนนี้ทางนั้นยังไม่ได้ให้คำตอบกับพวกเราเลย และไม่มีตัวเลขที่แน่นอนสำหรับราคาเสื้อผ้า ถ้าคุณมาถามแบบนี้ พวกเราก็ไม่รู้จะตอบยังไง!"

"ตัวเลขไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือทัศนคติ!" จางชิงหยูกระแทกเสียง

"ทัศนคติหรอ? แม่ คุณหมายความว่าอะไร?"

"ไม่มีหมายความว่าอะไร! ฉันเตรียมพร้อมตั้งแต่เช้า! ตราบใดที่สามีของเธอยอมเซ็นชื่อ งั้นเขาก็ยังคงเป็นลูกเขยที่ดีของฉันอยู่!"

จางชิงหยูพูดไปด้วย หยิบกระดาษจากกระเป๋าออกมากางและวางมันลงบนโต๊ะ

ซูเหยียนรีบหยิบขึ้นมาดู สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

แม่...นี่...คุณทำเกินไปรึเปล่า!"

"เกินไปหรอ? อะไรเกินไป? ฉันก็แค่เสนอเงื่อนไขปกติ! มีอะไรเกินไป? อีกทั้งลูกสาวเธอนี่อะไรกัน! ทำไมเธอถึงหันข้อศอกออกหล่ะ? ฉันเป็นแม่ของเธอนะ เธอนี่มันอะไรกัน?" จางชิงหยูไม่พอใจ จ้องซูเหยียน

"แต่...แม่ คุณอย่าทำแบบนี้เลย! หลินหยางเขาก็ไม่ใช่ว่าได้รางวัลมาง่ายๆ คุณจะมาเอาค่าตอบแทน 80% ทั้งหมดของเขาให้กับคุณหรอ? คุณ...ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว"! ซูเหยียนโมโหเล็กน้อย

"ฉันไม่ใช่เหลือ 20% ให้กับเขาหรอ! ลูกสาว สามีของเธอมีคุณธรรมแบบไหนกันใช่ว่าไม่รู้! เขาได้เงินจำนวนนี้มา ถ้าเกิดถูกคนหลอกเอาไปจะทำยังไง? เอาไว้ที่ฉัน ฉันจะช่วยเขาจัดการเอง!" จางชิงหยูรีบพูดออกมา

"แต่..." ซูเหยียนยังอยากพูดอะไรบางอย่างอีก

แต่หลินหยางข้างๆ เริ่มเอ่ยปากออกมา

"จางชิงหยู เงินเหล่านี้ ผมจะไม่ให้คุณแม้แต่แดงเดียว!"

"คุณว่าอะไรนะ?" จางชิงหยูตกตะลึง

ซูกวงเองก็ตกตะลึงและโมโห: "เสี่ยวหยาง! คุณนี่อะไรกัน? ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง? กล้าเรียกชื่อของแม่ยายโดยตรงเลยหรอ?"

"แม่ยายหรอ? เธอเคยเห็นว่าผมเป็นลูกเขยของเธอรึเปล่า? ผมถามพวกคุณหน่อย ผมเป็นลูกเขยของพวกคุณจริงๆ หรอ? ตั้งแต่ที่ผมแต่งงานเข้าตระกูลซูมาสามปี ทัศนคติ ท่าทางของพวกคุณเป็นยังไง? ผมจะมองไม่ออกหรอ? ตลอดสามปีที่ผ่านมาผมนอนบนโซฟา ทุกวันผมต้องทนกับคำด่าทอ คำดูถูก ถากถางของพวกคุณ! ตอนนี้ผมได้รางวัลมา พวกคุณก็วิ่งมาถามหาเงินกับผมแต่เช้า! ถ้าคุณมีท่าทางที่ดีหน่อย ผมอาจจะยกให้พวกคุณสักนิดหนึ่งก็ได้ แต่เมื่อผมเปิดประตูออกมา จางชิงหยูนี่เคยพูดดีๆ บ้างไหม? แล้วแบบนี้ผมยังควรเอาเงินให้พวกคุณหรอ? พวกคุณคิดว่าผมเป็นลูกพลับอ่อนๆ ที่จะยอมใครหรอ? เป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่มีกระดูกหรอ?" หลินหยางพูดอย่างเยือกเย็น