สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 753

"ผมจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใคร ถ้าพวกคุณรู้สึกไม่ชอบใจ ไม่พอใจก็สามารถมาเซ็นสัญญาได้ ถ้ายังอยากจะร่วมมือกับผมอยู่ ก็นั่งลงดีๆ ฟังอย่างเชื่อฟัง และดูอย่างตั้งใจ! เข้าใจไหม?" หลินหยางพูดอย่างเย็นชา

"คุณ..."

เจ้าของกิจการหลายคนล้วนสั่นเทาด้วยความโกรธ

"บ้า นี่มันบ้าเกินไปแล้ว! พวกเรามาที่นี่ไม่ใช่มาเป็นทาสของคุณนะ! พวกคุณดูท่าทีของเขาสิ! เขาไม่ได้มีความจริงใจที่จะร่วมมือกับพวกเราเลยสักนิด!"

"คนแบบนี้ มันบ้าบิ่นเกินไป เหมือนกับการฝังหลุมศพตัวเอง! พวกคุณรอดูเถอะ หยางหัวไม่ได้พัฒนาไปไหนไกลหรอ!"

"ใช่! สิ่งสำคัญที่สุดในการทำธุรกิจคืออะไร? ร่วมมือและทำเงิน ยิ่งมีคอนเน็กชั่นยิ่งมีลู่ทาง แต่พวกคุณดูท่าทีของหมอเทวดาหลินสิ เหอะ เขาไม่รู้เรื่องธุรกิจเลยสักนิด"

ทุกคนชี้หน้าและต่อว่า

มีเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้นที่นั่งลงและไม่พูดอะไร

คนเหล่านี้เป็นเพียงเจ้าของกิจการตัวเล็กๆ หรือเป็นคนที่เพิ่งเริ่มกิจการมาไม่นาน พวกเขาไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนี้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่สบายใจเช่นกันก็เถอะ

"ทุกท่าน พวกคุณมีความกล้าอย่างมาก เซ็นสัญญายุติความร่วมมือกับหยางหัวเถอะ สบายใจได้ ไม่มีหยางหัวพวกเราใช่ว่าจะอยู่ต่อไปไม่ได้ ผมเลิ้นกุยจะพาพวกคุณทะยานขึ้นฟ้าเอง! เลิ้นกุยตบหน้าอกตัวเองและพูดอย่างภาคภูมิใจ

เลิ้นกุยพูดเช่นนี้ ทุกคนก็มีอารมณ์ขึ้น

"ประธานเลิ้น พวกเราจะไปกับคุณ"

"คนแซ่หลินนี่ไม่รู้จักทำตัวดีๆ พวกเราไม่ต้องไปสนใจเขา ตั้งแต่วันนี้ ผมฮัวเหมขอประกาศเป็นศัตรูกับหยางหัวอย่างเป็นทางการ!"

"โจวกรุ๊ปของผมเช่นกัน ขอประกาศเป็นศัตรูกับหยางหัวอย่างเป็นทางการเช่นกัน"

"ผมเช่นกัน!"

....

บรรดาผู้นำของอุตสาหกรรมต่างๆ ที่อยู่ที่นั่นต่างตะโกนออกมาทีละคน เดินผ่านไปทีละคนด้วยความขุ่นเคืองอันชอบธรรม ลงนามในสัญญายุติความร่วมมือและพูดคำที่ไม่เป็นมิตรออกมา

ไม่นาน หยางหัวก็กลายเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์ในทันที

ตั้งแต่วันนี้ ยักษ์ใหญ่ในอุตสาหกรรมเหล่านี้จะไม่มีความสัมพันธ์กับหยางหัวอีกต่อไปและพวกเขาจะเริ่มปราบปรามอุตสาหกรรมของหยางหัวในด้านต่างๆ อย่างบ้าคลั่ง

ในโลกธุรกิจไม่ว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ เมื่ออยู่ต่อหน้าผลประโยชน์ ก็จะไม่มีคำว่าคนแปลกหน้า

เลิ้นกุยยืนอยู่ใต้เวทีและยิ้มให้หลินหยางอย่างเย็นชา

"หมอเทวดาหลิน นี่คือสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม?" เลิ้นกุยหัวเราะเบาๆ

"ใช่"

หลินหยางตอบอย่างนิ่งสงบ

"พระเจ้ายังรู้ว่ามูลค่าทางตลาดของหยางหัวจะหายไปเท่าไหร่ในเวลาสั้นๆ นี้ ประธานหลิน ผมไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ทำแบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมา? หรือจะบอกว่าคุณแค่ต้องการแสดงให้เห็นว่าคุณมีอำนาจเหนือกว่าเท่านั้นหรอ?" เลิ้นกุยถามอย่างลับๆ

"ไม่ใช่ ถ้าผมต้องการแสดงอำนาจครอบงำและอำนาจของผม ผมจะไม่ใช่วิธีนี้ ผมมีวิธีที่ดีกว่านี้อีก!" หลินหยางส่ายหัว

เห็นได้ชัดว่าเลิ้นกุยไม่เข้าใจความหมายของประโยคนี้

"แล้วจุดประสงค์ของประธานหลินคืออะไร?" เขาเอ่ยปากถาม

"งานเลี้ยง" หลินหยางกล่าวอย่างใจเย็น

"งานเลี้ยงเมื่อคืนหรอ?"

เลิ้นกุยตระหนักได้ทันที และตกใจอย่างมาก: "ประธานหลิน งานเลี้ยงเมื่อคืนพวกเราทำอะไรหรอ? พวกเราเชิญคุณและประธานหม่า ทำไมหรอ? หรือว่าคุณคิดว่าผมทำให้ซูเหยียนลำบาก ก็เลยโกรธผม?"

"ถ้าแค่เหตุผลนี้ ผมก็ไม่ต้องทำแบบนี้หรอ!"

หลินหยางส่ายหน้า

"งั้นมีเหตุผลอะไร?" เลิ้นกุยถามด้วยความตกใจ

"ยังมีเหตุผลอะไรอีก ผมยังต้องพูดหรอ?"

หลินหยางโบกมือ หม่าไห่พยักหน้าให้กับคนที่อยู่ข้างๆ เขาทันที คนคนนั้นวิ่งลงมา และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยิบเอกสารกองหนึ่งและแฟลชไดรฟ์ออกมา

ผู้คนเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบร่วมมือกัน แต่ถ้าคุณสามารถควบคุมช่องทางการขายนี้ได้ด้วยตัวเอง จะไม่ดีกว่าหรอ? หม่าไห่ต้องการที่จะใช้วิธีนี้กับฉู่หาวมาโดยตลอด

อย่างไรก็ตามหลินหยางได้ส่งคนไปตรวจภูมิหลังของเจ้าของกิจการเหล่านี้แล้ว...

ผลลัพธ์คือ...แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังตกใจ

ปรากฏว่าเจ้าของกิจการที่มีหน้ามีตาเหล่านี้ แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาใช้วิธีสกปรกขนาดไหน

เขาทำสิ่งที่ด้อยกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก

การบังคับรื้อถอนและการบังคับเวนคืนยังคงเป็นเรื่องเล็กน้อย

การทำกิจการค้าขายอย่างลับๆ เป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขา

และยังมีอีกหลายคนที่กระตือรือร้นที่จะล่วงละเมิดมาเป็นเวลานาน หลังจากการสอบสวนของหม่าไห่ หลายคนถูกทำร้ายโดยพวกเขา และผู้หญิงหลายคนเสียชีวิตด้วยน้ำมือของพวกเขาโดยตรง...

เมื่อดูข้อมูลที่รวบรวมมา การแสดงออกของหลินหยางก็เย็นชาและเขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะระเบิด

บางทีเขาไม่เพียงแต่ต้องการบอกเลิกสัญญากับคนเหล่านี้ แต่ยังให้พวกเขาได้รับผลกรรมที่พวกเขาสมควรได้รับด้วย

"หมอเทวดาหลิน! คุณ...คุณไปเอาของเหล่านี้มาจากไหน? นี่...นี่มันอะไรกัน? นี่...นี่มันเกี่ยวอะไรกับการสัมมนาของพวกเรา?"

เศรษฐีคนหนึ่งชี้ไปที่จอฉายภาพและตะโกนอย่างสั่นเทา

"นี่คืออะไร พวกคุณยังไม่เข้าใจหรอ?"

หลินหยางพูดอย่างเย็นชา

"ผม...ผมไม่เข้าใจ ผมไม่รู้! ผมไม่รู้อะไรเลย! ประธานหลิน คุณรีบปิดภาพสกปรกพวกนี้ซะ! เป็นไปได้ยังไง! มันดูน่าเกลียด! ไร้สาระ!"

"ใช่ๆๆๆ ประธานหลิน คุณรีบปิดมันซะ! เร็ว!"

บุคคลเหล่านั้นปิดตาด้วยการแสดงออกถึงความรังเกียจและตื่นตระหนกที่ขัดแย้งกัน ดูเหมือนจะเกลียดชังสิ่งเหล่านี้

แต่หลินหยางส่ายหัวและพูดเบาๆ: "ทำไม? ทำไมตอนที่คุณทำสิ่งเหล่านี้ไม่รู้สึกขยะแขยงบ้าง ทำไมไม่ขัดแย้งบ้าง? พวกคุณไม่คิดว่ามันโหดร้ายไปหน่อยหรอ?"

"ประธานหลิน ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาของพวกนี้มาจากไหน แต่ผมจะบอกคุณว่า สิ่งเหล่านี้...สิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับผม ผมไม่รู้ว่าคุณใส่อะไรลงไป! ผมไม่รู้อะไรเลย..."