สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 780

ทุกคนมองไปทางหวังคังด้วยใบหน้าตกใจ

จากนั้นหวังคังก็วางสาย หน้าของเขาซีด ไม่มีสีของเลือดแม้แต่นิดเดียว

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เลิ้นกุยจ้องหวังคังและถาม

หวังคังเม้มปากและพูดเสียงสั่น: "เสี่ยวหลิวบอกว่า...เขาไม่สามารถเข้าไปในบริษัทได้"

"อะไรนะ? แม้แต่ประตูยังปิดหรอ? หรือว่าด้านในไม่มีแม้แต่ยามสักคน? ประธานหลินเขาคิดว่าวันนี้เป็นวันปีใหม่หรอ?" จูจือเฉียงพูดอย่างสนใจ

ทุกคนหัวเราะออกมา

แต่หวังคังส่ายหน้า พูดเสียงสั่น: "ไม่ใช่ เพราะเสี่ยวหลิวเขา...ถูกยามขวางเอาไว้ไม่ให้เข้า"

รอยยิ้มของทุกคนแข็ง

"ทำไม?" จูจือเฉียงถามทันที

"เพราะ...เพราะเขาถูกไล่ออกจากหยางหัว!" หวังคังพูดเบาๆ: "ยามบอกว่า ไม่ใช่พนักงานของบริษัทห้ามเข้า"

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็อึ้ง

ผู้เฒ่าหวังเบิกตากว้าง มองหวังคังด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เลิ้นกุยจ้องเขาด้วยความตกใจยิ่งกว่า จู่ๆ เลิ้นกุยก็ตระหนักอะไรได้ ลุกขึ้นมาและกำลังจะพูดบางอย่า

ง

ดิ้งดอง!

ดิ้งดอง!

ดิ้งดอง...

โทรศัพท์มือถือของทุกคนที่อยู่ในนั้นดังขึ้นราวกับว่ามีข้อความมา

โทรศัพท์มือถือของผู้คนจำนวนมากได้รับข้อความพร้อมกันจนทุกคนอดไม่ได้ที่จะสนใจ

พวกเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู

เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว ทุกคนก็ตกตะลึง

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

"อาหนาน คุณได้รับข้อความแล้วหรือยัง?"

"ได้รับแล้ว"

"นี่...ได้ยังไง ทำไมไม่แจ้งให้กับพวกเราล่วงหน้า"

"แผนกเอชอาร์ทำอะไร?"

คนเหล่านี้ไม่เข้าใจ สีหน้าของพวกเขาแย่อย่างมากเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

"เกิดเรื่องอะไร?" ผู้เฒ่าหวังตะโกน

ทุกคนเงียบลง

หนึ่งคนในนั้นมองไปทางผู้เฒ่าหวังและพูดด้วยเสียงสั่นๆ: "ผู้เฒ่า พวกเรา....พวกเราถูกไล่ออกจากหยางหัว!"

"อะไรนะ?"

เลิ้นกุยและคนอื่นๆ ยืนขึ้นมา เบิกตากว้าง

ผู้เฒ่าหวังตกใจเช่นกัน ตาแก่ๆ ของเขาจ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างมึนงง และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตกอยู่ในความเงียบ

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้..." เลิ้นกุยนั่งลงบนโซฟา จุดบุหรี่ แต่มือของเขาที่ถือบุหรี่นั้นสั่นไหว

"มิน่าหล่ะหยางหัวจู่ๆ ถึงให้พนักงานหยุดหนึ่งวัน ที่แท้...หยางหัวก็ต้องการชำระล้างคนเหล่านี้ออกให้หมด!" จูจือเฉียงพูดเสียงสั่น

"เป็นไปไม่ได้!"

หวังคังตะโกนสุดเสียง: "จู่ๆ หยางหัวจะไล่คนจำนวนมากขนาดนี้ออก ประธานหลินเขาบ้าไปแล้วหรอ? หยางหัวจะเกิดความวุ่นวายภายในเพราะสิ่งนี้ เขาอยากจะทำลายหยางหัวหรอ? ?"

"ประธานหลินต้องเตรียมพร้อมไว้แล้วแน่ๆ! ! ผู้เฒ่าหวัง พวกคุณไม่ได้คาดหวังอะไรแบบนี้ล่วงหน้าเหรอ?" เลิ้นกุยกัดฟัน เบิกตากว้างมองผู้เฒ่าหวัง

แต่ในเวลานี้ผู้เฒ่าหวังกำลังครุ่นคิด

คาดเดาหรอ?

ใครจะไปคาดเดาได้?

ต้องรู้ว่า การไล่คนจำนวนมากออกไปในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้บริษัทเป็นอัมพาตได้ในพริบตา!

ถ้าหยางหัวเป็นอัมพาตจริง เขาจะต้านทานการโจมตีของพวกเลิ้นกุยได้ยังไง?

ไม่มีใครจะทำแบบนั้น!

แต่ในมุมมองของเลิ้นกุย จุดประสงค์ของหลินหยางมีมากกว่านั้นมาก

เป้าหมายของเขาคือการยุติเรื่องนี้ภายในห้าวัน

ผ่านไปสามวันแล้ว!

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยภายใต้การกระทำหลายอย่างของหลินหยาง

แม้ว่าดูเหมือนว่าแรงผลักดันของเลิ้นกุยจะแข็งแกร่ง ละหยางหัวกำลังรุดถอย แต่เลิ้นกุยรู้ว่าวิธีการของเขาในปัจจุบันเป็นเช่นนี้ไม่เพียงพอที่จะโจมตีหยางหัวอย่างรุนแรงได้

หากต้องการโค่นล้มหย่างหัวอย่างสมบูรณ์ ต้องจัดการด้วยการโจมตีเดียว

แต่ตอนนี้ เขาหาโอกาสแบบนี้ไม่ได้แล้ว!

ไม่สามารถผัดวันประกันพรุ่งได้อีกต่อไป

ยิ่งยืดเยื้อก็ยิ่งส่งผลเสียต่อเลิ้นกุยมากขึ้น

ดังนั้นเลิ้นกุยจึงพาคนเหล่านี้กลับไปที่เจียงเหิงสาขาเจียงเฉินของเขา จัดประชุมฉุกเฉิน และเปิดใช้งานกองกำลังต่างๆ เพื่อเริ่มการรุกรานหยางหัวรอบใหม่

"ประธานเลิ้น พวกเราจะเริ่มจากตรงไหนดี?"

ในห้องประชุม พนักงานเทียนเหิงถามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

"ประธานหลินเริ่มด้วยการวิจารณ์ของประชาชน งั้นพวกเราก็จะเริ่มจากตรงนั้น! ตอนนี้พื้นฐานของหยางหัวคือยารักษาโรคหลอดเลือดสมองและโรคจมูกอักเสบ ความหวังของพวกเขาคือยารักษาโรคเบาหวานชนิดพิเศษ หากสิ่งนี้ไม่ถูกจัดการออกไป พวกเราก็ไม่มีโอกาสชนะ" เลิ้นกุยพูดอย่างเยือกเย็น

"แผนของเลิ้นกุยคือ..."

"ถ้าสิ่งเหล่านี้มีปัญหา รากของหยางหัวก็จะเน่า ไม่ใช่หรอ?" ดวงตาของเลิ้นกุยเป็นประกาย

"ประธานเลิ้น คุณบ้าไปแล้วหรอ? จะทำแบบนี้? ถ้าถูกจับได้ งั้นก็ไม่จบกันหรอ..."

พนักงานหลายคนยืนขึ้นคัดค้านทันที

พวกเขาไม่มีบรรทัดฐาน และไม่กล้าทำเรื่องตลกเกี่ยวกับชีวิตมนุษย์

"ไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้จะลงมือรุนแรงขนาดนั้น แต่ทุกอย่างและผลิตภัณฑ์ก็มีข้อเสีย และมันก็ไม่สามารถสมบูรณ์แบบได้ พวกเราแค่ต้องหาช่องโหว่ให้ได้เท่านั้น และทำให้มันบกพร่องมากขึ้น จากนั้นก็ลากหยางหัวลงมา!" เลิ้นกุยยิ้ม

"ข้อบกพร่องหรอ?"

"ทุกคนสับสน"

เลิ้นกุยมองไปที่อดีตพนักงานหยางหัวที่พาเข้ามา