สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 801

"เหล้า…เหล้าแบบนี้ดีกรีสูง แรงใช้ได้! ฉันกลัวคุณจะไม่สนใจเหล้าธรรมดาไง ฮ่าฮ่า มามามา พี่หลิน ฉันขอดื่มให้คุณอีกแก้ว!" ลั่วเฉียนฝืนยิ้มเล็กน้อย หลังจากนั้นยกแก้วขึ้นมาชนแก้วของหลินหยาง

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขามองออกว่าลั่วเฉียนมีอะไรบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

ยิ่งไปกว่านั้น…ลั่วเฉียนคอแข็งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เหล้าแบบนี้ สำหรับผู้ใหญ่ทั่วไปเพียงแค่แก้วเดียวก็ถึงที่แล้ว ถ้าเกิดสองแก้วต้องเมาแน่นอน แต่สีหน้าของลั่วเฉียนกลับไม่เปลี่ยนเลยสักนิด!

ยิ่งไปกว่านั้นมีใครบางทีดื่มเหล้าขาวกันแบบนี้?

เธอคิดว่าเป็นเบียร์หรือยังไง?

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ถ้าหากมองผิวเผิน ลั่วเฉียนถือว่าคอแข็งจนน่าตกใจ

แต่ว่า…หลินหยางนึกไม่ออกเลยว่าลั่วเฉียนดื่มเหล้าเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่…

มีปัญหา

มีปัญหาแน่นอน!

คิ้วของหลินหยางขมวดเข้าด้วยกันเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร บนใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ส่วนลั่วเป่ยหมิงก็พาคนของตระกูลลั่วมาดื่มให้หลินหยางไม่หยุด

ผ่านไปเพียงครู่เดียว หลินหยางดื่มไปสิบกว่าแก้วแล้ว

แต่สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม ไม่มีท่าทีที่จะเมาแม้แต่นิดเดียว

อย่างไรก็ตาม สมดุลร่างกายของเขาถูกปรับเปลี่ยนเนื่องจากการใช้สมุนไพรมายาวนาน ไม่ต้องพูดถึงสามารถป้องกันพิษนับร้อย เหล้าที่สามารถทำให้หลินหยางเกิดอาการมึนเมา…มีน้อยมาก

ลั่วเฉียนเห็นสถานการณ์ แอบมองไปทางลั่วเป่ยหมิงแวบหนึ่ง

ลั่วเป่ยหมิงพยักหน้าเล็กน้อย

ลั่วเฉียนรีบเดินเข้ามาดื่มให้หลินหยางอีกแก้ว

หลังจากเหล้าลงท้อง

"โอ๊ย พี่หลิน ดูเหมือนเหล้าแบบนี้หมดแล้ว…หรือไม่พวกเราเปลี่ยนเหล้าอย่างอื่นแทน?" ลั่วเฉียนพูดอย่างช่วยไม่ได้

"ได้!"

หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าตอบตกลงทันที

ลั่วเฉียนสั่งให้คนไปเอาเหล้าไห่ใหญ่มา

เหล้าไห่นี้แตกต่างจากเหล้าก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด

เหล้าถูกเติมจนเต็มแก้ว หลังจากนั้นเริ่มดื่มกันต่อ

เหล้าไห่นี้ยังคงเป็นเหล้าสมุนไพร มีกลิ่นของสมุนไพรฉุนมาก

หลินหยางไม่รู้ว่าลั่วเป่ยหมิงคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่อาศัยเหล้าสมุนไพรอย่างเดียวคิดจะมอมเขาให้เมา มันคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่เพื่อให้ความร่วมมือกับบทบาทของลั่วเป่ยหมิงและลั่วเฉียน หลินหยางตัดสินใจแกล้งเมา

ทว่าหลังจากที่เขาดื่มเหล้าแก้วนี้หมด

ฟู่!

มีความรู้สึกอบอุ่นสายหนึ่งปะทุขึ้นจากตรงช่องท้องของหลินหยาง

อะไรกัน?

หัวใจของหลินหยางเต้นรัว แอบใช้นิ้วมือกดลงบนข้อมืออีกข้างเพื่อตรวจชีพจรของตนเอง

ทันใดนั้น หลินหยางรู้สึกตกตะลึง

ชีพจรของเขาในตอนนี้เกิดความยุ่งเหยิง เลือดพลุ่งพล่าน…

แย่แล้ว!

เขามองของเหลวที่อยู่ในแก้วของตนเอง หนังศีรษะชาไปหมด

เหล้าที่อยู่ในแก้ว ถ้าหากดื่มเฉพาะเหล้าชนิดนี้อย่างเดียวไม่มีปัญหา แต่เนื่องจากมีฤทธิ์ของสมุนไพรปนอยู่ด้วย มันสามารถทำปฏิกิริยากับเหล้าที่เพิ่งดื่มไปก่อนหน้านี้

หลินหยางย่อมมีความรู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

อันที่จริงส่วนประกอบที่อยู่ในเหล้าก่อนหน้านี้ เขาแค่ดมก็สามารถดมออกแล้ว และเข้าใจว่าไม่มีผลเสียอะไรต่อร่างกาย เพราะแบบนี้เขาจึงดื่มอย่างวางใจ

และเหล้าไห่นี้…ก็เช่นกัน

หลินหยางสามารถวิเคราะห์ส่วนผสมในเหล้าได้อย่างเชี่ยวชาญ ไม่คิดว่ามันมีอันตราย เพราะแบบนี้จึงดื่มพร้อมกับลั่วเฉียน

แต่เขาไม่เคยคิดเลย เพียงแค่แก้วเดียว กลับทำให้ชีพจรของเขาเกิดความยุ่งเหยิง เลือดที่อยู่ในร่างกายพลุ่งพล่าน รู้สึกกระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา

หลินหยางเข้าใจได้ในทันที

ในเหล้าไห่นี้…อันที่จริงมีการผสมสมุนไพรชนิดหนึ่ง สมุนไพรชนิดนี้ไร้สีไร้กลิ่น สามารถซ่อนตัวในเหล้าได้อย่างแยบยล

และก็เพราะสมุนไพรตัวนี้ ทำให้ฤทธิ์ของเหล้าทั้งสองชนิดก่อนหน้านี้ออกฤทธิ์ ส่งผลให้ร่างกายของหลินหยางเกิดความผิดปกติ

ระวังแต่ก็พลาดจนได้!

ตระกูลลั่วมีไพ่ตายแบบนี้ซ่อนอยู่!

ลั่วเฉียนได้ยิน สีหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงจนถึงขีดสุดราวกับสามารถคั้นออกมาเป็นเลือด

เธอลังเลสักพัก เดินไปหยุดอยู่ที่ด้านข้างของหลินหยางด้วยอาการสั่นเทาเล็กน้อย หลังจากนั้นยกมือของเขาขึ้น

"ไปช่วยเสี่ยวเฉียนหน่อย"

"ได้ครับนายท่าน"

คนของตระกูลลั่วรีบเดินเข้ามาช่วยทันที

ผ่านไปสักพัก หลินหยางถูกส่งเข้าไปในห้องเรียบร้อย

ตั้งแต่เริ่มจนจบ หลินหยางคอยเฝ้าสังเกตการณ์โดยรอบตลอดเวลา

เขารู้สึกสงสัยมาก จุดประสงค์ที่ตระกูลลั่วมอมเหล้าเขาคืออะไร?

ทำร้ายเขาเหรอ?

ดูแล้วก็ไม่เหมือน!

ยิ่งไปกว่านั้นลั่วเฉียนไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นต่อเขาแน่นอน

ในเมื่อไม่ใช่ แล้วพวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

หลินหยางรู้สึกสงสัยมาก

ในตอนนั้นเอง ลั่วเฉียนมายืนอยู่ตรงหน้าประตู

"เสี่ยวเฉียน อนาคตของตระกูลลั่วขึ้นอยู่กับเธอแล้ว เธอจะต้องไขว่คว้าโอกาสครั้งนี้ให้ดี!"

ลั่วเป่ยหมิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"ได้ค่ะคุณปู่"

ลั่วเฉียนพูดเสียงสั่น

หลังจากนั้นเธอปิดประตูห้องแล้วล็อค

หลินหยางรู้สึกอึ้ง ลืมตาขึ้นเล็กน้อย

เห็นเพียงลั่วเฉียนยังยืนอยู่ตรงหน้าประตู ใช้ศรีษะพิงประตู ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

นิ้วมือทั้งสิบประสานเข้าด้วยกัน…

ผ่านไปสักพัก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาหลินหยาง

ท่าทางของเธอเหมือนกับเป็นนักรบที่กำลังก้าวเข้าสู่สนามรบ

มองความตายคือการกลับคืน!