สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 808

สถานที่เกิดเหตุเงียบสนิท

สายตาของทุกคนจ้องหลุมตรงหน้าไม่กระพริบตาโดยไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ฝุ่นควันเริ่มจางลง เศษก้อนหินก็เริ่มสงบลง

ภายในหลุม มีร่างของคนคนหนึ่งกำลังลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า

ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก

เขาเป็นชายวัยกลางคนที่ดูแล้วน่าจะมีอายุประมาณสี่สิบปี

ผู้ชายคนนี้ตัดทรงลานบิน ผิวคล้ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดคราว สวมชุดกี่เพ้าสมัยของราชวงศ์หมิง หน้าตาดูเลอะเทอะเล็ก โดยรวมแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เขากระโดดลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ที่บินสูงเหนือพื้นหลายสิบเมตรกลับไม่ตาย…

เรื่องนี้แหละที่แปลกประหลาด

หัวใจของทุกคนเต้นรัว

เลขาถึงกับอุทานกรี๊ดออกมาโดยไม่รู้ตัว

ร่างกายของซูเหยียนสั่นเทา

ตอนนี้แม้กระทั่งกงซีหยุนที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาตั้งมากมาย ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียวสันหลังและหนังศีรษะชาไปหมด

"ยิงเลย! ยิงเลย!"

กงซีหยุนตะโกนเสียงดัง

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

ปืนของทุกคนพ่นประกายไฟออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ลูกกระสุนพุ่งผ่านอากาศ

แต่…ไม่มีลูกกระสุนของใครสัมผัสโดนตัวของผู้ชายคนนั้น

ฝีเท้าของเขาเคลื่อนที่อย่างต่อเนื่องราวกับกระแสลม หลบลูกกระสุนปืนของทุกคนได้อย่างง่ายดาย

จนกระทั่งคนทั้งกลุ่มยิงจนหมดแม็กกาซีน ลูกกระสุนกลับไม่เฉียบผู้ชายคนนั้นแม้แต่ครึ่งนิ้ว…

"ผี…ผี…เขาเป็นผีเหรอ?"

มีคนอุทานด้วยความตกใจ

กงซีหยุนก็รู้สึกตกใจไม่แพ้กัน รีบมองไปทางหลินหยาง

"ลุงเหิง! ฮ่าฮ่าฮ่า ลุงเหิงมาแล้ว! ลุงเหิงมาแล้ว! พวกคุณทุกคนต้องตาย! พวกคุณทุกคนต้องตายอยู่ที่นี่! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

หลินจื่อเยี้ยนที่อยู่บนรถดีใจจนถึงขีดสุด หัวเราะด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่บ้าคลั่ง

หลินหยางเบิกตากว้างเล็กน้อย มองคนที่ขวางอยู่ตรงหน้ารถยนต์อย่างไม่เชื่อสายตา

ลุงเหิง!

หลินจือเหิง…

คนที่เฝ้าดูเขาเติบโตตั้งแต่เด็กจนโต!

เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ตระกูลหลินจะส่งคนคนนี้มาเจียงเฉิน…

หัวใจของหลินหยางเริ่มเต้นรัว

"ประธานหลิน คนคนนี้…เกรงว่าพวกเราคงเอาไม่อยู่…" กงซีหยุนพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

"คุณบอกให้พวกเขาถอยไปเถอะ ผม…รับมือคนคนนี้เอง" หลินหยางพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

"ต้องแจ้งเกาะหวางโยวกับสำนักฉี๋หลินหรือเปล่า?" กงซีหยุนรู้สึกไม่ไว้วางใจ จึงรีบถาม

"ไม่จำเป็น พวกเขามีภารกิจของตัวเองอยู่แล้ว สำนักฉี๋หลินอยู่ในเยี้ยนจินเรียกกลับมาไม่ได้ ส่วนเกาะหวางโยวก็มาไม่ทัน ผมจัดการเองก็แล้วกัน!"

หลินหยางเปิดประตูรถ ก้าวลงไป

ทางด้านของหลินจือเหิงมองหลินหยางแวบหนึ่ง ในแววตาปรากฏให้เห็นความสงสัย แต่ก็ไม่รู้ว่ามันผิดปกติตรงไหน

"คุณก็คือหมอเทวดาหลินใช่หรือเปล่า?" หลินจือเหิงพูด

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

แต่หลินหยางไม่ได้ยินมานานหลายปีแล้ว

"ใช่" เขาพยักหน้า

"เห็นแก่ที่คุณแซ่หลินเหมือนกัน ปล่อยคนของตระกูลหลิน ผมจะไม่ถือสากับคุณ" หลินจือเหิงพูด

หลินหยางไม่พูดอะไร เพียงแค่มองไปทางพื้นที่โล่งกว้างแห่งหนึ่งตรงไหล่เขาแล้วพูด "พวกเราไปจบเรื่องทางโน้นดีกว่า"

"จบเรื่อง?"

หลินจือเหิงรู้สึกอึ้ง "ทำไม? คุณต้องการสู้กับผม?"

"เอาชนะผม คุณก็สามารถพาคนของตระกูลหลินกลับไปได้อย่างปลอดภัย!"

"หมอเทวดาหลิน ผมเคยได้ยินชื่อเสียงของคุณ อายุแค่นี้แต่กลับมีทักษะการแพทย์ที่ไม่เป็นรองใคร ยิ่งไปกว่านั้นยังมีป้ายเทียนเจียวสองแผ่น ความสามารถน่าทึ่ง ผมชื่นชมคนรุ่นใหม่ที่มีความสามารถอย่างคุณ เพียงแต่ผมไม่คิดว่าคุณเป็นคู่ต่อสู้ของผม ผมคิดว่าคุณน่าจะไม่รู้จักผมดีพอ ถ้าหากคุณสู้กับผม เกรงว่าต้องเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบแน่!" หลินจือเหิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"หลินจือเหิง มังกรดำชั้นยอดของตำหนักมังกรสวรรค์แห่งตระกูลหลิน! เมื่อหลายปีก่อนเคยเป็นผู้พิพากษาของแดนตัดสินแห่งตระกูลหลิน แต่หลังจากพิพากษาคดีหนึ่ง ถูกลิดรอนตำแหน่งจากตระกูลหลิน โดยถูกลงโทษให้ไปทำงานในห้องตัดฟืนห้าปี แต่เนื่องจากมีศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ถูกตระกูลหลินใช้งานอีกครั้ง โดยถูกส่งเข้าไปอยู่ในสังกัดตำหนักมังกรสวรรค์ ทำศึกเพื่อตระกูลหลิน หลายปีมานี้คุณฆ่าศัตรูของตระกูลหลินไปทั้งหมดสามสิบเจ็ดคน ศัตรูพวกนี้ล้วนแต่เป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่ง และคุณกลายเป็นที่รู้จักกันในนามมังกรดำเนื่องจากสถิติผลการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ทันทีที่สิ้นเสียง หลินจือเหิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึ้ง

สถิติการต่อสู้ของเขาไม่ใช่ความลับอะไร แค่ลงมือสืบก็จะรู้ข้อมูลทั้งหมดทันที

แต่เรื่องผู้พิพากษาของแดนตัดสิน…หมอเทวดาหลินคนนี้ไปฟังมาจากไหน?

"คุณมีอายุมากกว่าผม เรียกคุณลุงเหิงถือเป็นการให้เกียรติ เพราะยังไงคุณก็ต่อให้ผมเหมือนกัน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"งั้นเหรอ? ดูเหมือนเด็กรุ่นหลังอย่างคุณก็ทำตัวน่ารักใช้ได้! แต่ผมต้องบอกคุณเอาไว้ก่อน ถึงคุณจะเรียกผมแบบนั้น อีกเดี๋ยวผมก็ไม่ปราณีเหมือนกัน ทางที่ดีคุณควรจะสู้อย่างเต็มกำลัง!" หลินจือเหิงส่งเสียงฮึ่ม ในแววตาเต็มไปด้วยเจตนาแห่งการต่อสู้

"งั้นก็ดูให้ดี!"

หลินหยางกําหมัดแน่น

หึ่มหึ่มหึ่มหึ่มหึ่ม…

เห็นเงินบนแขนของเขาสั่นอย่างกะทันหัน ยิ่งไปกว่านั้นเข็มเงินเริ่มปักลึกลงไปทีละนิด

ราวกับในแขนของหลินหยางมีแม่เหล็ก ทำให้เข็มเงินถูกดูดเข้าไปข้างใน

ผ่านไปสักพัก เข็มเงินฝังลึกลงไปในแขนของหลินหยางจนมิด

หลินจือเหิงรู้สึกหนังศีรษะชาไปหมด

เขาไม่เคยพบไม่เคยเจอวิธีการแบบนี้

ถึงแม้จะเคยได้ยินมาว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้ปราดเปรื่องที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ที่น่าสะพรึงกลัว แต่วันนี้ได้เห็นกับตาตนเอง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ

ฟิ้ว!

ในตอนนั้นเอง หลินหยางที่กำลังเดินตรงเข้าไปหาหลินจือเหิงเปลี่ยนการก้าวเท้า หายตัวไปจากที่เดิมอย่างกะทันหัน

แย่แล้ว!

ลมหายใจของหลินเหิงสั่นสะท้าน ยกแขนขึ้นประสานเป็นรูปกากบาทอย่างกะทันหัน

ทันทีที่แขนทั้งสองประสานกัน มีหมัดพุ่งตรงเข้ามาหาแขนของหลินจือเหิงอย่างแรง

ปัง!

เสียงระเบิดดังก้องไปทั่ว

คลื่นพลังที่น่าสะพรึงกลัวกระจายออกเป็นวงกว้าง

หลินจือเหิงรู้สึกว่าแขนทั้งสองข้างของตนเองชาไปหมดแล้ว พลังที่น่าสะพรึงกลัวไหลผ่านแขนทั้งสองข้างสู่ร่างกายราวกับเป็นลูกคลื่น

ร่างกายถูกสะเทือนจนถอยหลัง บนพื้นมีรอยลากสองสายปรากฏขึ้น

หลังจากที่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง เขาพบว่าตนเองถูกสะเทือนออกมาไกลถึงสิบเมตร ผิวหนังบนแขนทั้งสองข้างที่ใช้ต้านหมัดของหลินหยางแตกหมด

เป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวเพียงใด!

เขาไม่เคยเห็นพลังที่น่าทึ่งแบบนี้จากคู่ต่อสู้มาก่อน!

หัวใจของหลินจือเหิงเต้นรัว รีบมองไปทางข้างหน้า