สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 923

หลินหยางพาคนไปไม่มาก มีเพียงหลิวหม่าและผู้รับผิดชอบอีกหลายคน แม้กระทั่งเงาทรราชก็หลบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด

คนทั้งกลุ่มขับรถสองคันมุ่งหน้าไปทางบ้านตระกูลหนานกง

ในขณะเดียวกัน ตระกูลและสำนักของเมืองหนานชวนก็เริ่มทยอยกันเดินทางไปที่งานอย่างต่อเนื่อง

เมืองหนานชวนค่อนข้างคึกคัก

แต่ที่ตั้งของตระกูลหนานกงไม่ได้อยู่ในเมืองหนานชวน แต่เป็นบนภูเขาลูกหนึ่งที่อยู่แถวชานเมือง

หลิวหม่าขับรถใช้เส้นทางป่านานสองชั่วโมง ในที่สุดก็มันหยุดลงตรงลำธารที่เชื่อมต่อกับภูเขา

มีปากทางเข้าของถ้ำข้างลำธาร คนของตระกูลหนานกงยืนอยู่หน้าถ้ำสองคน กำลังเฝ้ามองทุกคนที่เข้าใกล้ด้วยความระแวดระวัง

คนบางส่วนที่เป็นตัวแทนของตระกูล หลังจากมาถึงสถานที่แห่งนี้ พวกเขาจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไป

พวกเขาหยิบบัตรเชิญส่งไปให้คนเฝ้าทางเข้า หลังจากนั้นเข้าไปในถ้ำโดยตรง

ด้านหลังของถ้ำก็คือที่ตั้งของตระกูลหนานกง ซึ้งถูกผู้คนภายนอกขนานนามว่าเป็นดินแดนสวรรค์!

และเป็นสถานที่ตั้งของหนึ่งในกองกำลังขนาดใหญ่ของประเทศจีน

ตระกูลหนานกงซ่อนตัวมากขนาดนี้ มันก็ไม่แปลกที่ผู้คนภายนอกไม่ค่อยรู้เรื่องของพวกเขา…

หลินหยางมองแวบหนึ่ง พาหลิวหม่าและคนอื่นเดินเข้าไป

"พวกคุณเป็นใคร? มีบัตรเชิญหรือเปล่า?" คนที่เฝ้าอยู่หน้าถ้ำตะคอกถาม

บัตรเชิญ?

หลินหยางย่อมไม่มีอยู่แล้ว

ในขณะที่เขากำลังจะพูด ปี้เจินที่อยู่ด้านข้างกลับหยิบบัตรเชิญออกมาส่งให้คนเฝ้าทางเข้า

"พวกเราเป็นคนของหุบเขาเมี่ยวโช วันนี้มีธุระมาไหว้วานท่านหัวหน้าตระกูล รบกวนช่วยอำนวยความสะดวกด้วย!"

"หุบเขาเมี่ยวโช?"

คนคนนั้นรู้สึกอึ้ง ก้มหน้ามองบัตรเชิญด้วยสีหน้าที่ไม่กระตือรือร้นเท่าไหร่ "พวกคุณเข้าไปได้"

"ขอบคุณ"

ปี้เจินถอนหายใจอย่างโล่งอก

หลินหยางไม่พูดอะไร

เขามองออก บัตรเชิญก็มีการแบ่งระดับด้วยเช่นกัน บัตรเชิญของบางคนเป็นขอบสีทอง ดูแล้วค่อนข้างหรูหรา ทันทีที่คนพวกนี้เห็น รีบต้อนรับเจ้าของบัตรเชิญอย่างมีมารยาททันที แต่บัตรเชิญของหุบเขาเมี่ยวโชกลับค่อนข้างเรียบง่าย คิดว่าคงไม่ได้รับความสำคัญจากตระกูลหนานกงมากเท่าไหร่

แต่แค่สามารถเข้าไปได้ก็เพียงพอแล้ว

"เจ้านิกาย! พวกเราจะเอายังไงต่อ?" หลิวหม่าเดินเข้าไปใกล้หลินหยาง กระซิบถามเสียงเบา

"ตามพวกเธอเข้าไปก่อน เป้าหมายของพวกเราคือยาถอนพิษ แต่คนของตระกูลหนานกงไม่มีทางมอบยาถอนพิษให้พวกเราแน่นอน ดังนั้นพวกเราจึงต้องใช้กำลังโดยตรง ไม่จำเป็นต้องเจรจากับพวกเขา แบบนั้นมันไม่มีความหมาย!" หลินหยางพูด

"ได้ ผมจะสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันไปก่อน!"

"อืม!"

หลินหยางพยักหน้า

หลังจากที่เดินพ้นถ้ำออกมา ข้างนอกค่อนข้างสว่าง

หลังเขาเรียงรายไปด้วยสิ่งก่อสร้างโบราณที่สวยวิจิตรตระการตา สภาพแวดล้อมโดยรอบเรียบง่าย มีผู้คนแต่งตัวแปลกประหลาดเดินเข้าเดินออกเป็นจำนวนมาก

โดยรอบของสิ่งก่อสร้างพวกนี้รายล้อมไปด้วยภูเขา เรียกได้ว่าเป็นดินแดนสวรรค์บนดินของจริง

ปี้เจินตามหาพ่อบ้านของตระกูลหนานกงจนพบ แสดงเจตนาขอพบหัวหน้าตระกูล ถึงแม้หุบเขาเมี่ยวโชไม่ได้ถือว่าเป็นสำนักใหญ่อะไร แต่คนของตระกูลหนานกงก็ยอมไว้หน้าผู้เฒ่าเมี่ยวโซ เชิญพวกปี้เจินเข้าไปพูดคุยในห้องจัดเลี้ยงหลัก

"พี่หลิน ในเมื่อคุณมาที่นี่เพื่อตามหาหญิงงาม งั้นก็ไปกับฉันเถอะ ไปทำความคุ้นเคยกับหัวหน้าตระกูลก่อน บางทีคุณอาจจะมีโอกาสก็ไม่แน่" ปี้เจินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"ได้" หลินหยางพยักหน้าไม่ได้ปฏิเสธ

ห้องจัดเลี้ยงหลักของตระกูลหนานกง ตอนนี้กำลังมีผู้คนนับร้อยนั่งอยู่ด้านใน

ทุกคนพลางดื่มชาพลางสนทนากับคนที่อยู่ด้านข้าง

คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นบุคคลมีหน้ามีตา ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ถูกจัดให้มานั่งที่นี่ โดยมีหัวหน้าตระกูลหนานกงออกมาต้อนรับด้วยตนเอง

หลินหยาง ปี้เจิน หลิวหม่า อันหยวนถูกจัดให้นั่งตรงตำแหน่งใกล้กับประตู

"ไอ้เวร!"

หลิวหม่าเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าของคนคนนั้นอย่างไม่ลังเลทันที

เพี๊ยะ!

เสียงตบหน้าดังขึ้นอย่างชัดเจน

ผู้ชายพุงโตโดนตบจนล้มลงพื้น บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้น

บทสนทนาของแขกทุกคนเงียบลง ทุกคนหันมามองทางนี้

คนของตระกูลหนานกงที่อยู่ด้านนอกก็วิ่งเข้ามาเช่นกัน

"เกิดอะไรขึ้น?"

พ่อบ้านของตระกูลหนานกงเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ถามด้วยน้ำเสียงที่เพิ่งขึ้น

เห็นเพียงผู้ชายคนนั้นกระโดดลุกขึ้นจากพื้นอย่างกะทันหัน จับมือของพ่อบ้านแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่คร่ำครวญ "พ่อบ้านหนานกง คุณต้องออกหน้าแทนผมด้วย! คนพวกนี้ทำร้ายผมอย่างไร้เหตุผล! ทำร้ายผมต่อหน้าทุกคน!"

"อะไรนะ?"

สีหน้าของพ่อบ้านหนานกงเคร่งขรึมลง มองไปทางหลินหยาง "ใครเป็นคนลงมือ?"

ปี้เจินเห็นสถานการณ์ ตกใจจนเกือบล้มก้นทิ่มลงพื้น

อันหยวนก็ตกตะลึงเช่นกัน ยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก

"ผมเอง! มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

ก่อนที่หลิวหม่าจะได้พูด หลินหยางชิงพูดก่อน

"คุณเป็นคนลงมือ?" พ่อบ้านหนานกงมองไปทางหลินหยาง พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "คุณรู้หรือเปล่าว่าลงไม้ลงมือที่นี่มันหมายความว่ายังไง?"

"หมายความว่ายังไง?"

"มันหมายความว่าไม่เห็นตระกูลหนานกงอยู่ในสายตา!" พ่อบ้านพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"งั้นคุณคงคิดผิดแล้ว!" หลินหยางส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "ผมไว้หน้าตระกูลหนานมามากพอแล้ว! ไม่อย่างนั้น ผมไม่ใช่แค่ตบหน้าเขา แต่ฆ่าเขาตายไปแล้ว เข้าใจหรือเปล่า?"