สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 95

"เม้าเหนียน ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากกมาอวยพรหรอกนะ แต่มีคนบางคนไม่ให้พวกเราเข้าไป" ซูกวงพูด

"ได้ยังไงกัน? พวกคุณเป็นคนตระกูลจางนะ ที่นี่ตระกูลจาง ใครมันกล้าไม่ให้พวกคุณเข้าไป?" จางเม้าเหนียนมีสีหน้าแปลกใจ: "คุณป้า คุณอา พวกคุณบอกผมใครกล้าทำแบบนี้กับพวกคุณ ผมจะจัดการเขาอย่างหนัก!"

"จะเป็นใครได้หล่ะ ถ้าไม่ใช่อาเปียวคนนี้!" จางชิงหยูชี้ไปที่อาเปียวด้วยความโกรธ

"อาเปียว มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ?" จางเม้าเหนียนจ้องอาเปียวและถามด้วยความไม่สบอารมณ์

"คุณชาย จะเป็นไปได้ยังไง? ไม่ใช่วันแรกที่อาเปียวมาดูแลบ้านตระกูลจาง ผมจะไม่เคยเห็นคุณป้าจางหรอ? จะกล้าขวางทางพวกเขาได้ยังไง?" อาเปียวกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า

"พูดก็ถูก ผมจำได้ว่าครั้งที่แล้วตอนที่คุณป้าคุณอาพวกเขามา คุณก็อยู่ ไม่น่าจะไม่รู้จักพวกเขา เข้าใจผิดอะไรกันรึเปล่า?" จ้างเม้าเหนียนพยักหน้า

"เมื่อกี้คุณไม่ได้พูดแบบนี้หนิ" จางชิงหยูโฒโห พูดเสียงแหลม: "เมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าคุณไม่รู้จักพวกเรา ไม่ให้พวกเราเข้าไป! ตอนนี้คุณกลับมาเปลี่ยนคำหรอ? คุณกำลังโกหก! หลอกลวงอะไร!"

"คุณป้าจาง ผมไม่ได้ทำจริงๆ คุณจะกล่าวหาผมไม่ได้!" อาเปียวรีบมองด้วยความกังวลเหมือนจะร้องไห้

จางเม้าเหนียนมีสีหน้าเคร่งขรึม: "คุณป้า อาเปียวเป็นสหายของผม ผมเกษียณจากกองทัพมาพร้อมกับเขา ถ้าคุณบอกว่าอาเปียวไม่ให้คุณเข้าไป งั้นก็ขอให้คุณนำหลักฐานออกมาด้วย!"

"มีคลิป! มีคลิป!" จางชิงหยูรีบพูด: "หลินหยางรีบเอาคลิปให้เขาดู เร็ว!"

"แม่ ไม่ต้องหรอก"

"รีบเอาให้เขาดู!" จางชิงหยูตะโกน

หลินหยางส่ายหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดคลิป

จางเม้าเหนียนเห็นแล้วก็มองจางชิงหยูด้วยสีหน้าเฉยเมย: "คุณป้า นี่มันหลักฐานอะไรกัน?"

จางชิงหยูผงะ รีบเอาโทรศัพท์ไปดู

"เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง?" จางชิงหยูมองตาค้าง

"แม่ เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะบันทึกเมื่อเขาไม่อนุญาตให้เราเข้าไป ตอนที่เขาไม่พูดอะไรแล้วผมเพิ่งเริ่มอัดคลิป ดังนั้นคลิปนี้เลยเป็นหลักฐานอะไรไม่ได้" หลินหยางพูด

"ทำไมไม่บันทกให้เร็วกว่านี้หรอ? คุณนี่มันไม่มีประโยชน์เลย!" จางชิงหยูโกรธตัวสั่น

"แม่ หลินหยางไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จะไปรู้หรอว่าต้องบันทึกไว้ก่อน?" ซูเหยียนอดไม่ได้ที่เห็นหลินหยางโดนตำหนิ

"พวกคุณ..." จางชิงหยูสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"คุณป้า ผมไม่รู้ว่คุณมีอคติอะไรกับอาเปียว แต่ผมบอกคุณไว้ก่อนว่าอาเปียวคงไม่โกหก" จางเม้าเหนียนพูดอย่างจริงจัง

"งั้นคุณหมายความว่าฉันโกหกงั้นหรอ?"

"ผมไม่รู้" จางเม้าเหนียนพูด

"ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ไปถามคนรอบๆ ได้ ทุกคนเห็นกับตา เขาเป็นคนไม่ให้ฉันเข้าไป" จางชิงหยูพูดเสียงแหลมอีกครั้ง

"สหายรอบๆ ท่านให้เห็นบ้างไหม?" จางเม้าเหนียนกวาดสายตามองรอบๆ

แต่...ไม่มีใครเดินออกมารับประกันให้จางชิงหยูเลย

น่าขำ

จางเม้าเหนียนพูดแล้วว่าอาเปียวเป็นสหายของเขา นี่ก็หมายความว่าถ้าใครยื่นหน้าออกมาก็ไม่เท่ากับว่าเป็นศัตรูกับจางเม้าเหนียนหรอ?

ใครจะไปหาเรื่องจางเม้าเหนียนคนนี้เพื่อครอบครัวที่ไม่สำคัญของจางชิงหยู

จางชิงหยูมองคนรอบๆ ที่อยู่นิ่งๆ หน้าของเธอซีดเผือด ใจของเธอเย็น

"แม่ พอเถอะ" ซูเหยียนเห็นทางเข้าประตูอย่างชัดเจน เดินไปด้านหน้า พูดเบาๆ

จางชิงหยูเบิกตากว้าง แต่ไม่นาน เธอก็หลับตา สูดลมหายใจ

"ฉันน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ น่าจะรู้ตั้งแต่แรก.."

"แม่..."

"สบายใจได้ แม่ไม่เป็นอะไร แม่ชินแล้ว..." จางชิงหยูพูดเบาๆ

ซูเหยียนรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินว่าแม่ของตัวเองพูดเช่นนี้

ซูกวงไม่ได้พูดอะไร

"คุณป้า วันนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ มีแขกมาที่บ้านมากมาย คุณเองก็แซ่จาง หรือว่าคุณไม่อยากมีเกียรติ อย่างน้อยก็สร้างเกียรติให้กับตระกูลจางของเราหน่อะเถอะ? หรือว่าต้องสร้างปัญหาถึงจะพอใจ?" จางเม้าเหนียนพูดอย่างเยือกเย็น

จางชิงหยูไม่พูดอะไร สีหน้าของเธอแย่อย่างมาก

"เข้าไปกันเถอะ คนทำตัวน่าอับอายด้านนอกเลย"

จางเม้าเหนียนพูดอย่างเคร่งขรึม หันตัวและเดินออกไป

"แย่จริง! แย่จริงๆ! เห็นอยู่ว่าเขาทำ แต่ตอนนี้กลับมาโทษพวกเรา!" ใบหน้าของซูเหยียนแดงเพราะความโกรธ

"นี่คือตระกูลจาง ไม่ต้อนรับพวกโจร! ช่วยออกไปโดยเร็ว!" คนนั้นพูดด้วยความโมโห

"อ้ายฉี ครอบครัวเดียวกันไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย?" ซูกวงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

คนที่มาก็คือป้าของซูเหยียน จางอ้ายฉี ลูกพี่ลูกน้องของจางชิงหยู

"ครอบครัวเดียวกันหรอ? ครอบครัวเดียวกันก็บ้า? ตระกูลจางของฉันมีขโมยแบบนี้ด้วยหรอ?" จางอ้ายฉีพูดเสียงแหลมขึ้นอีก

"คุณป้า! คุณทำเกินไปแล้ว! แม่ของฉันไม่ได้ขโมยสร้อยข้อมือ ทุกเรื่องต้องมีหลักฐาน ถ้าพวกคุณไม่มีหลักฐาน ก็จะมากล่าวหามั่วๆ ไม่ได้!" ซูเหยียนพูดด้วยความโกรธ

"หลักฐานหรอ? ยังต้องการหลักฐานอะไรกัน? เรื่องที่ทุกคนรู้ ยังต้องการหลักฐานด้วยหรอ?"

"งั้นคุณก็ใส่ร้าย!"

"เด็กโง่ กล้ามาว่าต่อปากต่อคำกับฉันหรอ?" จางอ้ายฉีโมโห ก้าวเข้าไปจะสั่งสอนซูเหยียน

แต่ในเวลานี้ผู้หญิงที่แต่งตัวอย่างมีสไตล์ก็เดินเข้ามา ยิ้ม

"แม่ อย่าสร้างปัญหา วันนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ คุณทำตัวแบบนี้ ไม่ทำให้คนอื่นขำหรอ?"

"ลูกพี่ลูกน้องเฉิงผิงหรอ?" ซูเหยียนอุทาน

"ไง เสี่ยวเหยียน ไม่เจอกันนาน นับว่าคุณยิ่งสวยนะ!" เธอพูดด้วยรอยยิ้ม สายตาของเธอมองไปข้างๆ ของซูเหยียน ยิ้ม: "หลินหยาง ไม่เจอกันนานเหมือนกันนะ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง? หางานได้หรือยัง? น่าจะไม่ต้องเอาแต่อยู่บ้านนั่งกินนอนกินนะ?"

เมื่อสิ้นเสียง ก็เกิดเสียงหัวเราะดังในห้อง

หลินหยางเป็นตัวตลกของตระกูลจางมาเสมอ ตราบใดที่เขามา คนตระกูลจางก็อดไม่ได้ที่จะพูดตลกใส่เขา

ครั้งนี้เช่นกัน

"ผมมีงานแล้ว" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าเช่นเดิม

"งานอะไรกัน?" เฉิงผิงถามด้วยความตกใจ

"ทำงานในคลินิก"

"คลินิกหรอ?" เฉิงผิงและคนอื่นๆ ผงะ: "คุณตรวจคนไข้หรอ?"

"ไม่ใช่ เป็นคนกวาดพื้นหน่ะ" หลินหยางส่ายหน้า

คนในห้องเงียบอีกครั้ง จากนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะที่พอจะเขย่าหลังคาได้ออกมา