สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 952

"คนแซ่หลิน! ฝันไปเถอะ!"

หนานกงโม่เฟยเบิกตากว้าง ตะคอกเสียงดัง พุ่งเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าหนานกงธง คุกเข่าลงพูดอ้อนวอนทั้งน้ำตา "ท่านบรรพชน! พ่อของผมยอมรับความอัปยศคุกเข่าลงขอโทษเขา แต่เขากลับได้คืบจะเอาศอก รังแกกันมากเกินไปแล้ว! ท่านบรรพชนออกหน้าแทนพวกเราด้วย!"

"ท่านบรรพชน!"

คนที่เหลือก็คุกเข่าลงพูดทั้งน้ำตาเช่นกัน

สีหน้าของหนานกงธงมืดมนลงเล็กน้อย กวาดสายตามองทุกคนโดยไม่พูดอะไร

ส่วยหนานกงเมิ้งลุกขึ้นอย่างกะทันหัน กัดฟันแน่นตะคอกใส่หลินหยาง "หมอเทวดาหลิน! วันนี้คุณได้รับความช่วยเหลือจากนิกายตงหวง ตระกูลหนานกงของผมสู้คุณไม่ได้ ครั้งนี้ผมแพ้แล้ว! ผมเคยพูดแล้ว ผมจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง พวกเขาแค่ฟังคำสั่งของผมเท่านั้น! หวังว่าคุณจะไม่นำความแค้นไประบายที่ตัวของพวกเขา! ผมยินดีฆ่าตัวตาย! แค่หวังว่าชีวิตของผมสามารถดับไฟแห่งความโกรธที่อยู่ในใจของคุณ!"

พูดจบ เขาเก็บกระบี่ขึ้นมาเตรียมฆ่าตัวตาย

"พ่อ ไม่!"

"หัวหน้าตระกูล! ไม่!"

หนานกงโม่เฟยและคนอื่นพุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง จับตัวหนานกงเมิ้งไม่ยอมให้เขาฆ่าตัวตาย

หนานกงเมิ้งพยายามดิ้นรนแต่ไม่มีประโยชน์

กระบี่จ่ออยู่ตรงคอเขา แต่กลับไม่ฟันลงไป

ภาพนี้ทำให้บรรยากาศหยุดชะงักไปสักครู่

แต่คนนอกทุกคนสามารถมองออก หนานกงเมิ้งกำลังกดดันหนานกงธง

หนานกงเมิ้งไม่ได้เป็นคนมีความชอบธรรมมากขนาดนั้น

หนานกงธงเป็นลุงของหนานกงเมิ้ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นหัวหน้าตระกูลรุ่นก่อน มีสถานะอยู่เหนือคนอื่น ถ้าหากหนานกงธงยืนกรานประนีประนอมกับหลินหยาง ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่รอดแน่นอน

อันที่จริงถ้าหากคำขอของหมอเทวดาหลินสมเหตุสมผลมากกว่านี้ หนานกงเมิ้งก็เคยคิดจะพิจารณาจบเรื่องนี้เหมือนกัน

แต่หลินหยางต้องการให้เขาตาย และยังต้องการชีวิตของคนที่อยู่ข้างกายเขา เมื่อเป็นแบบนี้ เขาหนานกงเมิ้งจะยอมรับได้อย่างไร?

เพราะเหตุนี้เขาจึงจำเป็นต้องบีบคั้นหนานกงเมิ้งลงมือ จำเป็นต้องลากลุงคนนี้มายืนอยู่ฝั่งเดียวกับตนเอง

ถ้าหากหนานกงทงยินดีช่วยเหลือ อย่างน้อยเขาก็มีต้นทุนในการต่อต้านหลินหยาง!

แต่เขาไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมลุงคนนี้

ดังนั้น เขาจึงใช้คนทั้งตระกูลหนานกงมาช่วยตนเองแทน

เห็นหนานกงเมิ้งโดนหมอเทวดาหลินบีบคั้นจนต้องฆ่าตัวตาย ตกอับราวกับสุนัข ไม่เหลือศักดิ์ศรีของความเป็นหัวหน้าตระกูลแม้แต่นิดเดียว มีหรือที่คนของตระกูลหนานกงซึ่งอยู่เหนือคนอื่นมาโดยตลอดจะยอม?

แต่ทั้งหมดนี้เป็นความต้องการของหนานกงธง พวกเขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืน

เพราะเหตุนี้คนของตระกูลที่อยู่ในเหตุการณ์ทำได้แต่กัดฟันแน่น ในแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ทุกคนรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม

หนานกงธงกวาดสายตามองผู้คนที่อยู่โดยรอบ มีหรือที่เขามองไม่ออกเล่ห์เหลี่ยมของหนานกงเมิ้ง?

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ลูบคราวของตนเอง หันไปพูดกับหลินหยาง "หมอเทวดาหลิน ดูเหมือนเรื่องนี้จะจัดการยากแล้ว"

"ผมก็ไม่เคยคิดให้มันจบลงอย่างง่ายดาย!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นยกแขนขึ้น เตรียมตัวสั่งให้ยอดฝีมือของนิกายตงหวงจู่โจมต่อ

"หมอเทวดาหลิน ช้าก่อน"

"ยังมีอะไรจะพูดอีก?"

"หมอเทวดาหลิน ถ้าหากคุณดึงดันจะสู้ให้ได้ ผลลัพธ์สุดท้ายมีแต่บาดเจ็บล้มตายทั้งสองฝ่าย! ผมยังคงยืนกรานคำเดิม ถ้าหากสามารถทำให้มันกลายเป็นเรื่องเล็กก็ดีที่สุด! ดังนั้น…ผมมีข้อเสนอ หวังว่าหมอเทวดาหลินจะลองพิจารณา!"

"ข้อเสนออะไร?"

"ผมสู้กับหมอเทวดาหลิน!"

"คุณสู้กับผม?"

หลินหยางขมวดคิ้ว

"ถ้าหากหมอเทวดาหลินสามารถเอาชนะผม คุณเป็นคนชี้ชะตาคนของตระกูลหนานกงได้ตามใจชอบ! ไม่มีใครต่อต้าน! คุณต้องการฆ่า ทุกคนก็จะน้อมรับ! ถ้าหากผมโชคดีเอาชนะหมอเทวดาหลิน หวังว่าหมอเทวดาหลินจะใจกว้างยอมปล่อยตระกูลหนานกงของเรา!" ชายชราพูด หลังจากนั้นโค้งคำนับให้หลินหยาง

หลินหยางเงียบ

เขามองไปทางคนของนิกายตงหวงที่อยู่ด้านหลัง สังเกตสีหน้าของพวกเขาสักพักแล้วพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ได้! บุญคุณความแค้นครั้งนี้ ปล่อยให้ผลแพ้ชนะของเราตัดสินก็แล้วกัน!"

อันที่จริงเขาไม่อยากตอบตกลง

คำพูดก่อนหน้านี้ของหนานกงธงก็พอฟังดูสมเหตุสมผลอยู่บ้าง

หลินหยางมีวิชาแพทย์ที่ล้ำเลิศ สามารถช่วยคนฟื้นจากความตาย แต่มันไม่สามารถลดความหวาดกลัวของมนุษย์ที่มีต่อความตาย

ในใจของผู้คนส่วนใหญ่ไม่ต้องการสู้ตายกับตระกูลหนานกง

ท้ายที่ สุดหลินหยางเพิ่งขึ้นนั่งตำแหน่งเจ้านิกายได้ไม่นาน คนที่สามารถสู้เพื่อเขาแบบไม่รักตัวไม่กลัวตายมีกี่คน?

จิตใจของมนุษย์ยากที่จะหยั่งถึง

นี่เป็นสิ่งที่หนานกงเมิ้งต้องการถามมาโดยตลอด

เขาไม่เชื่อว่าลุงของตนเองยอมอดทนอดกลั้นโดยไม่มีเหตุผล

เห็นเพียงหนานกงธงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พูดเสียงเบา "คนคนนี้คือ…ร่างวิญญารเทียนเสว่!"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ร่างกายของหนานกงเมิ้งสั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า

"ร่างวิญญารเทียนเสว่…อย่างน้อยก็ต้องรวบรวมเลือดวิญญาณลั่วหลินครบยี่สิบหยดถึงสามารถฝึกสำเร็จ…ความหมายของคุณคือ…คนคนนี้มีเลือดวิญญาณลั่วหลินยี่สิบหยด? เป็นไปได้ยังไง? มัน…มันเป็นไปได้ยังไง…" หนานกงเมิ้งเหมือนทำสติของตนเองหลุด ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด

สมองของเขาหยุดทำงานไปแล้ว…

"รีบไปเถอะ"

หนานกงธงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

ครั้งนี้ หนานกงธงไม่ได้ปฏิเสธ เขาเดินไปคุกเข่าลงด้านข้างของหลินหยาง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบงงเป็นไก่ตาแตก

หนานกงเมิ้งเป็นอะไรไป? ทำไมท่าทางของเขาถึงดูเหมือนกับกำลังกลัวมาก?

ทว่าก่อนที่ผู้คนจะได้คิดเรื่องพวกนี้ ทางด้านของหนานกงธงเอ่ยปากพูด

"หมอเทวดาหลิน…เชิญชี้แนะ!"

ทุกคนเริ่มพากันถอยห่าง

แม้กระทั่งคนจากตระกูลใหญ่ก็เช่นกัน

เรื่องในวันนี้จะเปลี่ยนแปลงรูปแบบของประเทศจีนและส่งผลกระทบทิศทางในอนาคตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่พลาดศึกใหญ่ครั้งนี้อย่างแน่นอน

"ผู้อาวุโสหนานกงสู้กับเจ้านิกายตงหวง? นี่เป็นการต่อสู้ที่ต้องจารึกไว้ในประวัติศาสตร์! ดูเหมือนการมาครั้งนี้คุ้มค่ามาก!" ฟู่หวู่เย่รู้สึกตื่นเต้นจนถูมือของตนเอง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง

"ถ้าหากนิกายตงหวงเป็นฝ่ายชนะ คนของตระกูลหนานกงก็จะไม่มีใครที่สามารถรับมือเจ้านิกายตงหวง เมื่อเป็นแบบนี้ ตระกูลหนานกงคงทำได้แต่ยอมก้มหัว เมื่อไหร่ที่ได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลหนานกง ภายในประเทศยังมีใครสามารถงัดข้อกับนิกายตงหวงอีก? นิกายตงหวงจะผงาดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!" จินซื่อหมิงถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"แต่เจ้านิกายหนุ่มคนนี้คงไม่สามารถเอาชนะหนานกงธงได้ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง? หนานกงธงไม่ใช่คนธรรมดา! เขามีชื่อเสียงตั้งแต่ตอนที่เป็นคนดูแลตระกูลหนานกง เป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้า! จนกระทั่งถึงปัจจุบัน ความแข็งแกร่งของเขาบรรลุถึงระดับไหนไม่มีใครรู้"

"ก็เท่ากับว่าวันนี้ได้เห็นเป็นบุญตาแล้ว"

มีผู้คนไม่น้อยรู้สึกตื่นเต้นมาก

"พ่อ"

ทางด้านของหนานกงหยุนชิวทรุดนั่งลงบนพื้น สายตาเหม่อลอย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด