สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 964

ในใจของคนพวกนี้ ทักษะการแพทย์ของหลินหยางบรรลุถึงระดับปาฏิหาริย์

ถ้าหากแม้แต่เขาก็ช่วยไม่ได้…แสดงว่าบนโลกใบนี้ไม่มีใครสามารถช่วยซูเหยียนได้อีกแล้ว

"อาจารย์ พิษในร่างกายของอาจารย์แม่…ตกลงมันเป็นพิษอะไรกันแน่?" ฉินไป่ซงก้าวออกมาถามด้วยความระมัดระวัง

"พิษชนิดนี้เรียกว่าพิษดอกปลิดชีพ เป็นพิเศษที่ตระกูลหนานกงเพาะปลูกขึ้น พิษของดอกปลิดชีพรุนแรงมาก นอกเหนือจากตระกูลหนานกง ไม่มีใครสามารถผลิตยาถอนพิษ ที่ผมหายไปหลาย ก็เพราะไปขอยาถอนพิษจากพวกเขา เพียงแต่ถึงได้ยาถอนพิษมา…แต่ไม่สามารถขับพิษที่อยู่ในร่างกายของเธอออกมาทั้งหมด…ยาตัวนี้ แค่สามารถช่วยเยื้อชีวิตของเธอไว้ชั่วคราว…"

หลินหยางถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

ลั่วเฉียนได้ยินแล้วน้ำตาคลอเบ้าทันที พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา "งั้นก็เท่ากับว่า…เสี่ยวเหยียนในตอนนี้…"

"เจ้าหญิงนิทรา"

หลินหยางพูดเสียงเบา

ทุกคนเงียบ

"ผมจำเป็นต้องใช้เวลาล้างพิษในสมองของเธอทีละนิด ถ้าหากไม่ล้างพิษพวกนี้ มีความเป็นไปได้น้อยมากที่เธอจะฟื้น…แต่นั่นไม่สำคัญ ครั้งนี้ผมได้อะไรกลับมามากมาย รวมไปถึงข้อมูลทั้งหมดของดอกปลิดชีพ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหนูทดลองพร้อมใช้งาน! เชื่อว่าใช้เวลาอีกไม่นาน เสี่ยวเหยียนต้องฟื้นแน่นอน" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

ลั่วเฉียนมองออก เขากำลังยิ้มอย่างขมขื่น

และดูผิดหวังด้วย

ใช่

หลินหยางกำลังรู้สึกผิดหวัง

เขาคาดหวังหนานกงธงกำลังโกหกเขามาโดยตลอด

ยาถอนพิษที่ได้จากตระกูลหนานกงสามารถขับผิดทั้งหมดออกจากร่างกายของซูเหยียน

แต่หลังจากที่ป้อนให้ซูเหยียนกิน เขาถึงพบว่าคำพูดทั้งหมดของหนานกงธงคือความจริง…

เขาทำได้แต่ประคับประคองรักษาไปทีละนิด

แต่ต้องใช้เวลานานแค่ไหน เขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

"หมอเทวดาหลิน วัตถุดิบที่เรามีอยู่ไม่สามารถล้างพิษในร่างกายของคุณซูเหยียนเหรอ?" ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่สดใสชัดเจนดังขึ้นจากด้านข้าง

"ไม่ได้ แม้แต่สมุนไพรที่ผมนำมาจากสำนักฉี๋หลินก็ไม่มีประโยชน์" หลินหยางส่ายหัว

"สมุนไพรที่ฉันเพาะปลูกล่ะ?" เสียงพูดดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากสิ้นเสียง หลินหยางหันไปมอง

พบว่าคนที่กำลังพูดคือหยานเคอเอ๋อ

ร่างกายของหลินหยางสะดุ้ง เหมือนค้นพบการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ กระโดดลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ใช้สองมือกดลงบนไหล่ของหยานเคอเอ๋อ พูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน "ใช่แล้ว! หมู่บ้านราชาสมุนไพร!"

ทุกคนสะดุ้งตกใจ

หยานเคอเอ๋อก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่เธอกลับพูดด้วยท่าทางที่มึนงง "หมอเทวดาหลิน คุณกำลังพูดอะไร? หมู่บ้านราชาสมุนไพรอะไร?"

"คุณหยาน คุณเป็นคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรไม่ใช่เหรอ?" หลินหยางถาม

หยานเคอเอ๋อทำหน้ามึนงง "หมอเทวดาหลิน คุณลืมไปแล้วเหรอ? ฉันเป็นคนของหมู่บ้านสมุนไพรซิงถิง ไปเป็นคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หลังได้ยินคำพูดประโยคนี้ หลินหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขามองเข้าไปในแววตาของหยานเคอเอ๋อ

เห็นเพียงแววตาของเธอหวั่นไหวเล็กน้อย หลังจากนั้นรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

เห็นภาพนี้ หลินหยางเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ครุ่นคิดสักพักแล้วพูด "คุณหยาน คุณตามผมมาทางนี้หน่อย"

"ได้…ได้…" เหยียนเคอเอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ

ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก

หลินหยางพาหยานเคอเอ๋อเดินไปจนถึงบันไดสุดทาง

"หมอเทวดาหลิน มีอะไรเหรอ?" หยานเคอเอ๋อถามด้วยความระมัดระวัง

"ตอนที่ผมกลับจากตระกูลหนานกง ได้ข่าวมาว่าคนของหมู่ราชาบ้านสมุนไพรส่งคนออกมาตามหาคุณ ยิ่งไปกว่านั้น ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่"

ลมหายใจของหยานเคอเอ๋อสั่นสะท้าน เบิกตากว้าง มองไปทางหลินหยางด้วยความตกตะลึง

ผ่านไปสักพัก เธอถึงตั้งสติได้ ก้าวถอยหลังอย่างไร้เรี่ยวแรงสองก้าว หลังพิงกำแพง พูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น "ฉันหนีออกมาตั้งนาน…คิดไม่ถึง สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยฉัน…"

"คุณเป็นคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรจริงด้วย" หลินหยางพูด

"หมอเทวดาหลิน ดูเหมือนฉันต้องไปจากที่นี่แล้ว"

หยานเคอเอ๋อสูดหายใจเข้า มองไปทางหลินหยาง "หวังว่าคุณจะอนุญาตให้ฉันไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้น…ฉันต้องถูกจับตัวกลับไปที่หมู่บ้านราชาสมุนไพรแน่นอน!"

"ผมสามารถอนุญาตให้คุณไป แต่พูดตามตรง ทันทีที่คุณออกจากสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี จะต้องมีคนมาจับตัวคุณแน่นอน! มีกลุ่มอิทธิพลมากมายที่กำลังจับตาดูคุณ พวกเขาต้องการใช้คุณเพื่อเข้าใกล้หมู่บ้านราชาสมุนไพร! ผมกังวลว่าคุณจะโดนจับก่อนที่จะออกจากเมืองเจียงเฉินด้วยซ้ำ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ผู้ชายคนนี้สวมชุดจงซาน ไว้หนวดเคราเล็กน้อย กำลังนั่งดื่มชาที่เลขานำมาให้

เห็นหลินหยางเดินเข้ามา ตาของทุกคนลุกวาวเป็นประกายพร้อมกัน

ใบหน้าของหลินหยางทำให้ทุกคนรู้สึกทึ่งเสมอ ไม่ว่าชายหรือหญิง

โดยเฉพาะตอนที่เขานั่งลงตรงข้ามของอีกฝ่ายอย่างมั่นใจ ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกนับถือ

"สมกับที่เป็นคนรุ่นใหม่มีพรสวรรค์!"

ชายวัยกลางคนมองด้วยสายตาที่ชื่นชม พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูด

"คุณคือกวนเวยจากตระกูลกวน?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"หมอเทวดาหลินพูดถูกแล้ว ผู้คนในวงการไว้หน้าผม เรียกผมว่านายท่านเวย!" ชายวัยกลางคนพูด

"กวนเวย คุณพูดมาเถอะ ที่มาหาผมเพราะมีธุระอะไร!" หลินหยางยังคงเรียกชื่อของเขาโดยตรง

คนหนุ่มสาวที่อยู่ด้านหลังรู้สึกโกรธทันที ในขณะที่กำลังจะระเบิดอารมณ์ กลับโดนกวนเวยห้ามเอาไว้ก่อน

"หมอเทวดาหลินสมกับที่เป็นหมอเทวดาหลิน อายุแค่นี้แต่ทะนงตนไม่เบา แต่นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ การที่ประสบความสำเร็จมากขนาดนี้ นับประสาอะไรกับความทะนงตนแค่นี้?" กวนเวยหัวเราะเหอะเหอะแล้วพูด

หลินหยางไม่พูดอะไร

"ได้ ในเมื่อหมอเทวดาหลินชอบแบบตรงไปตรงมา ผมก็จะไม่เสียเวลา! บอกตามตรง ที่ผมมาในครั้งนี้เพราะต้องการขอคนคนหนึ่งจากหมอเทวดาหลิน"

"หยานเคอเอ๋อ?"

"ฮ่าฮ่า ดูเหมือนหมอเทวดาหลินจะรู้จุดประสงค์การมาของผมแล้ว! แบบนี้ก็คุยกันง่ายขึ้น" กวนเวยหัวเราะฮ่าฮ่า หลังจากนั้นโบกมือ

คนที่อยู่ด้านหลังรีบหยิบกล่องไม้ที่ประณีตสวยงามออกมาวางลงบนโต๊ะ

หลังเปิดกล่องไม้ พบว่าด้านในเป็นตำราเก่าแก่และสมุนไพรจำนวนหนึ่ง

"ผมรู้ หมอเทวดาหลินไม่ขัดสนเรื่องเงินทอง ดังนั้นจึงไม่นำของพวกนั้นมา ที่ผมนำมาในครั้งนี้คือเคล็ดวิชาโบราณและรวมไปถึงสมุนไพรที่ตระกูลกวนเก็บสะสมมานานหลายปี! ผมคิดว่าหมอเทวดาหลินน่าจะสนใจของพวกนี้อยู่มั้ง?" กวนเวยหัวเราะเหอะเหอะแล้วพูด

ทว่า หลินหยางกลับไม่มองกล่องใบนั้นแม้แต่นิดเดียว พูดด้วยสีหน้าที่เฉยเมย "หยานเคอเอ๋อคุยกับผมก่อนที่จะมาแล้ว เธอไม่ต้องการไปจากสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี เธอต้องการศึกษาวิชาแพทย์กับผม! ดังนั้น กวนเวย คุณพาคนของคุณไปจากที่นี่เถอะ!"

"หมอเทวดาหลิน ความหมายของคุณคือ…ไม่ยอมส่งตัวผู้หญิงคนนี้ให้ผม?" กวนเวยหรี่ตาลง โน้มตัวเข้าไปใกล้หลินหยางแล้วถาม

"คำพูดของผมเข้าใจยากมากเลยเหรอ?" หลินหยางถามกลับ

คำพูดประโยคนี้ กระตุ้นความโกรธของคนตระกูลกวนทุกคนทันที