สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 986

ฉินไป่ซงเพิกเฉยต่อคำถากถางของลู่หนงฉาวและตะโกน: "คุณรีบส่งวิดีโอนี้มาให้ผม เร็ว!"

"ได้ ผมจะส่งให้คุณเดี๋ยวนี้ คุณเอาไปให้หมดเทวดาหลินดูและบอกเขา ถ้าเขายอมร่วมมือด้วย งั้นตั้งแต่นี้ไปเขาจะเป็นคนของพรรคโบราณของพวกเราด้วย! จะไม่มีใครสามารถรังแกเขาได้! แต่ถ้าเข้าไม่ต้องการร่วมมือ งั้น...ครั้งนี้คงไม่ใช่หมู่บ้านราชาสมุนไพรที่จะไปชำระบัญชีกับเขา! มีพรรคโบราณของพวกเราด้วย!"

ลู่หนงฉาวยิ้มอย่างเยือกเย็น หลังจากมอบวิดีโอมา เธอก็หันตัวและเดินออกไป

ฉินไป่ซงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและไปหาหลินหยางที่ห้องวิจัย

แม้ว่าการดวลกันระหว่างการแพทย์กำลังจะเริ่มขึ้น แต่หลินหยางยังคงหมกตัวอยู่ในห้องวิจัยตลอดวันตลอดคืน วิเคราะห์และศึกษายาแก้พิษจากดอกปลิดชีพ

ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือการรักษาซูเหยียน

"อาจารย์! อาจารย์! !"

ฉินไป่ซงผลักประตูเปิดเข้ามาและตะโกนเสียงดัง

หลายคนในห้องวิจัยมองมาที่เขา

"มีเรื่องอะไรตื่นตระหนกขนาดนี้? ?" หลินหยางขมวดคิ้ว

เขาไม่ชอบถูกคนอื่นรบกวนในขณะที่ตัวเองกำลังวิจัย

ฉินไปซงไม่ได้ตอบอะไรกลับ เขาเพียงแค่วิ่งเข้าไปและยื่นวิดีโอให้

หลินหยางมองไปบนภาพในวิดีโอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ภาพแสดงเส้นทางหนึ่ง

ตอนดึก

ชายคนหนึ่งสวมหมวกไม้ไผ่และตะกร้ายาเดินช้าๆ ไปตามถนนหลวง

มีคนไม่กี่คนรอบตัว

ไม่นานหลังจากนั้น กลุ่มคนชุดดำก็รวมตัวกันรอบๆ

คนเหล่านี้มีลวดลายกลีบดอกสีดำที่อยู่บนด้านหลังเสื้อผ้าของเขา

นี่คือตราสัญลักษณ์ของนิกายเฮยฮัว

และคนที่ล้อมรอบชายที่สวมหมวกไม้ไผ่ทั้งหมดนั้นเป็นยอดฝีมือของนิกายเฮยฮัว

แค่ว่า

เมื่อยอดฝีมือของนิกายเฮยฮัวที่ล้อมรอบชายหมวกไม้ไผ่กำลังจะลงมือ จู่ๆ ทุกคนก็ล้มลงกับพื้น ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เขาเพียงชำเลืองมองดูผู้คนที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นเหลือบมองกล้องวงจรปิด และจากไปอย่างสงบ

ภาพมันแปลกมาก!

ทำให้รู้สึกหนาววาบ

"ผมได้ยินจากยี่กุ้ยหลินเคยบอกว่าเดือนที่แล้วบนถนนนอกเมืองมีกลุ่มยอดฝีมือของนิกายเฮยฮัวมากกว่าหนึ่งโหลตายอยู่ข้างถนนอย่างลึกลับ การชันสูตรพลิกศพตรวจไม่พบสาเหตุการตายของพวกเขา กลุ่มคนยอดฝีมือเหล่านี้ไม่เป็นที่สองรองใคร การตายที่แปลกประหลาดของพวกเขายังคงเป็นปริศนาที่ยังไม่คลี่คลาย แต่ตอนนี้เกรงว่าพวกเรารู้ความจริงแล้ว!" ฉินไป่ซงพูดเสียงแหม

"คนนี้...ผมจำได้ว่าเมื่อวานเนี่ยนเซิงมาเพื่อมอบหนังสือท้าทาย เขายืนอยู่ด้านซ้ายของเนี่ยนเซิง!" หลินหยางพูด

"ใช่! ดังนั้นคนที่ฆ่ายอดฝีมือจากนิกายเฮยฮัวจำนวนนั้นคือคนจากหมู่บ้านราชาสมุนไพร! แต่...อาจารย์หลิน คุณเห็นเขาลงมือไหม?" ฉินไป่ซงตื่นเต้นเล็กน้อย

"ไม่" หลินหยางพูด

"จัดการคนสิบคนอย่างเงียบๆ วิธีแบบนี้น่ากลัวอย่างยิ่ง! !"

ฉินไป่ซงอาจจะไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งของยอดฝีมือจากนิกายเฮยฮัวอยู่ระดับไหน แต่การฆ่าชายสิบกว่าคนโดยไม่แสดงวิธ๊การอะไรถือเป็นทักษะที่ลึกลับและวิเศษจริงๆ

นี่คือสิ่งที่แพทย์ทั่วไปสามารถทำได้หรอ?

เมื่อรวมกับการต่อสู้เพื่อชีวิตที่เนี่ยนเซิงพูดเมื่อวาน ฉินไป่ซงก็เริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เขาคิด

"โอเค ผมเข้าใจแล้ว ไปจัดการเถอะ"

เหมือนหลินหยางจะไม่ได้ใส่ใจ เขาแค่พูดอย่างเรียบเฉยและทำการวิจัยต่อ

นี่เกือบจะทำให้ฉินไป่ซงรีบร้อนอย่างมาก

"อาจารย์! ! คุณจะไปต่อสู้การต่อสู้รอบนี้ไม่ได้!" ฉินไป่ซงตะโกนอย่างเร่งรีบ

"ตอนนี้ยังปฏิเสธได้อีกหรอ?"

"ปฏิเสธได้!" ฉินไป่ซงพูดออกมาทันที: "ตอนนี้พรรคโบราณส่งคนมาเพื่อติดต่อคุณ พวกเขาหวังว่าจะได้ตำราการแพทย์จากคุณ ตราบใดที่คุณเต็มใจ พวกเขาสามารถออกมาเจรจากับหมู่บ้านราชาสมุนไพรได้และหยุดการต่อสู้ทางการแพทย์นี้! !"

"หมู่บ้านราชาสมุนไพรจะไม่ยอมหยุด" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย: "นอกจากพาหยานเคอเอ๋อไป ก็ไม่มีวิธีอะไรทำให้พวกเขาออกไป! ในเมื่อพรรคโบราณเข้าใจหมู่บ้านราชาสมุนไพร งั้นก็ต้องรู้ลักษณะของหมู่บ้านราชาสมุนไพร! ผมไม่คิดว่าเรื่องนี้จะดี อีกทั้งผมยังไม่มีตำรากายแพทย์อะไรนั่นด้วย ถ้าพวกเขาอยากเรียกทักษะการแพทย์ของผม คุณควรบอกพวกเขา ให้พวกเขาไปรายงานตัวกับสถาบันการแพทย์!"

"เอ่อ..." ฉินไป่ซงพูดไม่ออก

ภายในห้องประชุม

ตัวแทนจากตระกูลมากมายอยู่ในที่แห่งนี้ สูบบุหรี่ ดื่มชา นั่งไขว้ขวาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

ห้องเต็มไปด้วยควัน

กึก

ประตูถูกเปิดขึ้น

หลินหยาง ฉินไป่ซง หลงโชและคนอื่นๆ เดินออกมา

เมื่อมองไปที่ห้องประชุมที่เต็มไปด้วยควัน ทุกคนก็ขมวดคิ้ว

เมื่อผู้คนในห้องประชุมเห็นหลินหยางเข้ามา มุมปากของพวกเขาก็ยกขึ้นและแอบมองหน้ากัน

"ฮ่าๆ หมอเทวดาหลิน! ยินดีที่ได้พบ!"

"ว่ากันว่าหมอเทวดาหลินเป็นคนที่มีพรสวรรค์ วันนี้ได้เห็นแล้วก็คิดว่าข่าวลือเป็นจริง!"

"หมอเทวดาหลิน!"

บุคคลใหญ่โตหลายคนยืนขึ้นมา ยิ้มให้หลินหยางและทักทาย

"สวัสดีทุกท่าน!"

หลินหยางยิ้มออกมาอย่างไม่คาดคิด โบกมือให้ทุกคน และเดินไปที่ที่นั่งบนสุดของเจ้าภาพที่โต๊ะในห้องประชุม

แต่ก่อนจะก้าวไปสองสามก้าว เขาก็หยุด

เขาเห็นชายหนุ่มผมเปียนั่งอยู่บนที่นั่งของเขา

ชายหนุ่มวางเท้าข้างหนึ่งบนโต๊ะเอนหลังพิงเก้าอี้

ร่างสูงสองร่างยืนอยู่ข้างเขา

ลมหายใจของทั้งสามนั้นไม่ธรรมดาอย่างมาก

และที่สะดุดตาที่สุดคือลวดลายบนแขนของผู้ชายคนนั้น

มันเป็นรอยสักที่ดูเหมือนแมงป่อง

ที่เหมือนจริงและน่ากลัว!