ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 143

เจียงเฉินเฉิน "เอ่อ"

เขารีบวิ่งออกกลับไป

ลู่ลี่เซินหยิบข้อมูลบนโต๊ะขึ้นมาแล้วอ่านดู

เจียงเฉินเฉิน...

เจ้าเด็กน้อยคนนี้มีนามสกุลเจียงด้วยเหรอ?

**

ซือเย่เจ๋วได้ยินว่าเจียงเซิ่นมาพบเจียงเซิง และไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรไปบ้าง เจียงเซิงมีสีหน้าหดหู่ และอยู่ในห้องทำงานตลอด

หรือว่าเจียงเซิ่นมาที่นี่เพื่อหาเรื่องกับเธออีกแล้ว?

เมื่อนึกอย่างนั้น เขาก็ตรงไปที่ชั้นสิบหกทันที

ซือเย่เจ๋วเดินไปถึงนอกห้องทำงานของเธอ เปิดประตู และเห็นเธอนั่งอยู่บนโซฟาโดยงอขาของเธอ ดูโดดเดี่ยวและเศร้าหมองอยู่

แม้ว่าเธอจะเห็นซือเย่เจ๋วเข้า เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองตามปกติ

ผู้หญิงที่มักจะแสดงสีหน้าไม่เป็นมิตรของเธอตอนนี้กลับนั่งเงียบๆ เหมือนแมวที่ถูกทอดทิ้งที่น่าสงสารอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งทำให้ซือเย่เจ๋วทำอะไรไม่ถูกในชั่วขณะ

เขาเดินไปหาเธอ มองลงที่เธอ จากนั้นยื่นมือออกไปลูบหัวของเธอ

ดวงตาของเธอขยับเล็กน้อย และหลังจากที่เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับซือเย่เจ๋ว เธอก็หันหน้าและพึมพำว่า "อย่ามองฉันด้วยสายตานี้... ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากคุณ"

รู้สึกเหมือนเขากำลังมองตัวเองราวกับว่าเธอเป็นคนน่าสงสารอย่างไรอย่างนั้น

ซือเย่เจ๋วหันตัวและนั่งลงข้างๆ เธอ "คุณโดนดุอีกแล้วเหรอ?"

"เปล่า..."

"แล้วเขามาหาคุณทำไม"

"..."

เมื่อเห็นเจียงเซิงไม่ตอบ ซือเย่เจ๋วก็เอาแขนของเขาโอบไหล่ของเธอ และให้เธอนอนบนตักของเขา

เจียงเซิงตกตะลึง

"นี่คุณกำลังทำอะไร?"

"งีบสักหน่อยเถอะ งีบหลับสักหน่อยเดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง"

อาจเป็นเพราะคำพูดที่พ่อของเธอพูดกับเธอในวันนี้ ทำให้สมองของเธอสับสนมากจนเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรจะเชื่ออะไร

ซือเย่เจ๋วมองไปที่ผู้หญิงดพลังนอนบนตักของเขา และยิ้มอย่างเบาๆ ว่า "ดูเหมือนว่าผมคงต้องใช้เวลาอีกสักพักก่อนที่ผมจะเอาชนะใจคนสวยแล้วนะ"

เจียงเซิงลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว "ทำไมคุณถึงไร้ยางอายขนาดนี้?"

เขายิ้มแล้วอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน "ผมต้องการคุณ"

แก้มของเจียงเซิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ และเขาก็ผลักเธอด้วยความโกรธ "แม่งเอ๊ย อย่าคิดจะทำอะไรมั่วซั่วนะ ปล่อยฉันไป..."

เมื่อเห็นเธอกลับมามีความกระปรี้กระเปร่าในอ้อมแขนของเขา ซือเย่เจ๋วก็แค่ยิ้มและไม่พูดอะไร

เขาคิดจะทำอะไรได้อีกล่ะ แค่อยากแต่งงานกับเธออย่างเปิดเผย มันต้องสุดยอดมากทีเดียว?

ถ้าเจียงเซิงรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอคงจะตบหน้าเขาด้วยพื้นรองเท้าแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น

ในที่สุด เจียงเซิงก็ดิ้นรนออกมาจาก "กำมือ" ของเขา เธอจ้องเขม็งเขาแวบหนึ่งแล้วเดินไปเปิดประตู

หลัวเชว่ยืนอยู่นอกประตูและมองไปรอบๆ "ท่านเจ๋วอยู่ข้างในหรือเปล่าครับ"

ซือเย่เจ๋วยืนขึ้นและเดินตามหลังเธอ เหลือบมองคนที่อยู่หน้าประตูอย่างเย็นชา หากสายตามันสามารถฆ่าคนได้ หลัวเชว่คงตายไปแล้วกี่ครั้งก็ไม่รู้