ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 156

ดวงตาของเธอฉายแววความคมชัด

สีหน้าของเจียงเวยซีดเผือด "คุณป้า ฉันรู้ว่าฉันไม่เก่งเท่าแม่ คุณก็รู้ด้วยว่าแม่ของฉันเสียชีวิตตั้งแต่ฉันยังเด็กมาก ฉัน..."

"เอาล่ะ" มีร่องรอยของความหงุดหงิดในสายตาของกุงหลี่หลี่ "ต่อไปให้ทำตัวดีๆ ก็พอ อย่างขายหน้าแม่ของเธอ ด้วยนิสัยขี้คิอเล็กคิดน้อยแบบเธอ ให้ตาของเธอเห็นเข้าเขาก็ไม่ชอบมาก"

"ผู้หญิงในตระกูลกุงของเราเป็นคนใจแข็งมาโดยตลอด อย่างเธอแบบนี้ คงไม่ได้เรื่อง"

"ค่ะ คุณป้าสั่งสอนถูกแล้วค่ะ"

เจียงเวยแอบกำหมัดของเธอไว้

ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ใช่ว่าเธอสนใจตัวตนและสถานะของคุณหนูตระกูลกุง เธอถึงต้องมาฟังคำสั่งสอนจากคนอื่นหรือ?

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วและอยากพักผ่อน"

กุงหลี่หลี่ลุกขึ้นและขึ้นไปชั้นบน

เจียงเวยออกมาจากบ้านของตระกูลลู่ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ทัศนคติของคุณนายลู่ที่มีต่อเธอทำให้เธอไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ขนาดเธอรู้สึกว่าคุณนายลู่ดูเหมือนจะสงสัยเธอด้วยซ้ำ

ไม่ได้การ เธอไม่สามารถนั่งนิ่งรอความตายได้

กว่าจะได้ตัวตนนี้มา เธอต้องกำจัดความสงสัยของคุณนายลู่ที่มีต่อเธอ

เพียงแค่......

ริมฝีปากของเจียงเวยยกขึ้นอย่างเย็นชา

ตราบใดที่เธอได้รับผมของนังเจียงเซิง และริเริ่มขอให้คุณนายลู่ตรวจ DNA ตราบใดที่พิสูจน์ได้ว่าพวกเขาเป็นญาติทางสายเลือดที่แท้จริง ตัวตนนี้ก็อยู่ได้มั่นคงแล้ว!

**

ตกเย็น

ซือเย่เจ๋วจอดรถของเขาไว้ด้านนอกประตูตระกูลเจียง แล้วหันไปมองเจียงเซิงที่ยังลังเลอยู่ "คุณไม่อยากเข้าไปจริงๆ เหรอ?"

"ฉันไม่ได้บอกว่าอยากเข้าไป" หลังจากเลิกงาน เขากลับเป็นคนตัดสินใจเองพาเธอมาตระกูลเจียง

มุมปากของซือเย่เจ๋วยกขึ้นเล็กน้อย "ปากบอกว่าคุณไม่สนใจ แต่วันนี้คุณดูวิดีโอที่เจียงเซิ่นกล่าวขอโทษนั้น ที่จริงแล้ว คุณยังคงมีเขาในฐานะพ่ออยู่ในใจ"

เจียงเซิงไม่ได้พูดอะไร

สีหน้าของเซียวหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทำไมจู่ๆ นังนั่นก็กลับมาล่ะ?

ผู้เฒ่าเจียงและเจียงหลินมองไปที่เจียงเซิง สีหน้าของผู้เฒ่าเจียงเผยความไม่พอใจอย่างไม่ต้องสงสัย "ฮึ ยังรู้ที่จะกลับมาเหรอ"

เจียงหลินรู้สึกประหลาดใจ

หรือว่าเธอก็คือพี่เจียงเซิงเหรอ?

นี่แค่ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปีเอง พี่เจียงเซิงถึงหน้าตาดีขนาดนี้?

"ทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้ล่ะ" เจียงเซิงกอดอกและพูดอย่างใจเย็น

ในเวลานี้ ชายที่เดินเข้ามาจากนอกประตูทำให้สีหน้าของเซียวหลานเปลี่ยนไปอีกครั้ง ท่านเจ๋ว?

ผู้เฒ่าเจียงยิ่งไม่พอใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าเจียงเซิงพาชายคนหนึ่งกลับมา "ตอนนี้ยังรู้เอาผู้ชายมั่วๆ กลับมาด้วยงั้นเหรอ?"

"แม่...เขาคือท่านเจ๋ว" เซียวหลานเตือนด้วยเสียงต่ำอย่างหวาดกลัว เมื่อ ผู้เฒ่าเจียงได้ยินคำว่า ท่านเจ๋ว ใบหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามของเธอก็กลายเป็นความประหลาดใจทันที และเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

ทัศนคติของเธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ "แหม เซิงเซิงเอ๊ย ทำไมเธอไม่บอกเราล่วงหน้าสักหน่อยว่าเธอจะพาท่านเจ๋วกลับมาล่ะ?"

เจียงเซิงระเบิดหัวเราะ "คุณย่า เมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่าเขาเป็นผู้ชายมั่วๆ เหรอ?"