ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 265

ซูหลิงโหรวยืนอยู่ชั้นล่างพร้อมกอดอก เฝ้าดูร่างนั้นที่เข้าไปในอาคาร ดวงตาของเธอฉายแววอำมหิต

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมีลูกสามคนนั้น เธอจะคู่ควรที่อยู่ยืนเคียงข้าง เย่เจ๋วงั้นเหรอ?

"พี่หลิงโหรว คุณรอมานานแล้วหรือยัง?"

วั่งฉีเดินเข้ามาขัดจังหวะความคิดของซูหลิงโหรว แล้วยิ้ม "ไม่คิดว่าคุณจะกลับมาจริงๆ เลย?"

"ใช่ไง่ ช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้างในค่ายฝึก?" สีหน้าของซูหลิงโหรวเปลี่ยนไปทันที

"ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี แค่...สองวันนี้มีคนใหม่มา ฉันไม่ชอบเธอมากนัก" สีหน้าของวั่งฉีดูไม่ค่อยดีนักเมื่อเธอพูดถึงคนใหม่

ซูหลิงโหรวเลิกคิ้วเล็กน้อย "คนใหม่คนไหน?"

"มันชื่อเจียงอะไรสักอย่าง"

"เจียงเซิง?"

ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของซูหลิงโหรว เธอไม่คาดคิดว่าเจียงเซิงเพิ่งมาวันแรกเอง วั่งฉีก็รู้จักเธอแล้ว?

"ใช่ คนนั้นแหละ ฉันไม่ชอบเธอมากนัก เธอเพิ่งมาที่นี่ก็ทำให้คุณชายกู้หลงใหลจนหน้ามืดตามัวแล้ว เป็นนังจิ้งจอกชัดๆ พูดแล้วก็โมโห!"

คำพูดของวั่งฉีทำให้รอยยิ้มบนริมฝีปากของซูหลิงโหรวมีความเลศนัยแอบแฝงไปด้วย วั่งฉีไม่ชอบเจียงเซิง มันจะจัดการได้ง่ายเลย ดูเหมือนว่าเธอไม่จำเป็นออกแรงแต่อย่างใดเพื่อจัดการ กับเจียงเซิงแล้ว

เมื่อตกเย็น ซือเย่เจ๋วพาเด็กสามคนกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลซือ จากตระกูลเจียง ดูจากปฏิสัมพันธ์ของเด็กๆ กับเจียงเซิ่นในเมื่อวานนี้ เห็นได้ว่าพวกเขาต่างยอมรับเจียงเซิ่นเป็นตาของพวกเขา

เมื่อซูหลิงโหรวเห็นเขากลับมา เธอก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม "เย่เจ๋ว คุณกลับมาแล้วเหรอ กินข้าวเย็นหรือยัง ให้ฉันสั่งคนใช้ไป..."

"พ่อจ๋า หนูง่วงแล้ว" เจียงนวนนวนขอกอด โดยจงใจขัดจังหวะคำพูดของซูหลิงโหรว

ซือเย่เจ๋วนั่งนองๆ เพื่ออุ้มเธอขึ้นมา "หนูจะนอนเร็วขนาดนี้เหรอ?"

"จ้า แม่บอกว่าเด็กๆ ควรเข้านอนเร็วและตื่นแต่เช้า แบบนี้จะได้โตไวๆ" เจียงนวนนวนขยี้ตาที่ง่วงนอนของเธอ อันที่จริงเธอไม่ได้ง่วงนอน เธอแค่อยากอยู่กับพ่อของเธอ

เขานำกล่องผ้ากลับไปที่ห้องนอนของเขา

ซูหลิงโหรวลดสายตาลงและยิ้ม และไม่มีใครสังเกตเห็นแสงเย็นในดวงตาของเธอ

**

ในตอนเช้า หมอกควันในภูเขาลึกยังไม่จางลง เมื่อรอจนถึงเวลาประมาณ 10 โมง ผู้ฝึกถึงเริ่มขึ้นภูเขาตามคำสั่งของครูฝึก

แต่ละคนถือสัมภาระหลายกิโลกรัมไว้บนหลัง และสวมเสื้อผ้าปีนเขา และเข้าไปในภูเขาทีละคนภายใต้คำสั่ง

เจียงเซิงนั่งยองๆ เพื่อจัดเก็บกระเป๋า หญิงสาวที่มัดผมหางม้าเดินเข้ามาหาเธอ "ขอโทษที วันนี้เพื่อนร่วมทีมของฉันได้จัดกลุ่มกับคนอื่นๆ ชั่วคราว ถ้าคุณยังไม่ได้ถูกจับกลุ่มหล่ะก็ เราเป็นกลุ่มเดียวกันได้ไหม? "

เจียงเซิงเงยหน้าขึ้นมองเธอ โดยคิดว่าเธอก็ไม่ได้ถูกจัดกลุ่มเลยพยักหน้า "ได้สิ"

"เยี่ยมมากเลย" วั่งฉียิ้ม และพูดกับครูฝึกว่า "ครูคะ เรายังไม่ได้ถูกจัดกลุ่ม เราขอร่วมเป็นทีมเองได้ไหมคะ"