ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 296

หลัวหยิงเดินมาที่หน้าประตูเหล็บ มองดูวั่งฉีที่สีหน้าตื่นตระหนกนั่งอยู่ด้านหลังประตูในสภาพที่แย่: "จับคนได้แล้ว และก็สารภาพออกมาว่าเธอเป็นคนยุยง เธอยังไม่ยอมรับอีก?"

วั่งฉีนิ่งอี้งและส่ายหน้า: "ฉันไม่รู้จักเขา ฉันไม่รู้จักเขาจริง ๆ นะ!"

ทำไมเป็นแบบนี้ได้?

เธอไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ!

ทำไมถึงไม่เชื่อเธอ!

หลัวหยิงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และรู้สึกเสียดายแทนเธอ: "ตอนนี้ทางที่ดีเธอภาวนะขออย่าให้เจียงเซิงเป็นอะไร เพราะครั้งนี้เธอเตะโดนกระดานเหล็กแล้วจริง ๆ ในเมื่อเจียงเซิงเป็นถึงภรรยาของท่านเจ๋วเชียวนะ"

ภรรยา......ของท่านเจ๋ว?

วั่งฉีตกตะลึงอยู่ที่เดิม เจียงเซิงเป็นภรรยาของท่านเจ๋ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้!

งั้นเรื่องเหล่านั้นที่เธอทำก่อนหน้านี้ ตัวเองกระโดดเข้ากองไฟแล้วยังไม่รู้ตัวอีก?

แต่เรื่องที่ปล่อยงูพิษเธอไม่ได้ทำจริง ๆ นะ!

หลัวหยิงถอนหายใจ: "เอาล่ะ เธออยู่ที่นี่ดี ๆ เถอะ รอการลงโทษของท่านเจ๋วเถอะ"

"ไม่ พี่หลัวหยิง ฉันไม่ได้ทำจริง ๆ นะ ขอร้องพวกคุณเชื่อฉัน......" แต่ต่อให้เธอขอร้องอ้อนวอนอย่างไร สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมหยุดฝีเท้าลงเพื่อเธอ

"เรื่องนี้ ไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ใช่ไหม?" ภายในห้องที่แสงสลัว มีคนสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน

"คุณวางใจได้ ผมให้ลูกน้องจัดการปัญหาแล้ว ไม่มีคนสงสัยมาถึงตัวคุณ"

"งั้นก็ดี"

ผู้หญิงสวมหน้ากากนำกล่องหนังสีเงินวางไว้บนโต๊ะ: "นี่คือเงินสิบห้าล้านบาท ทำเรื่องสุดท้ายให้เสร็จ ภายในเวลาสั้น ๆ อย่าปรากฏตัวที่เมืองหลวงอีก เข้าใจไหม?"

ผู้ชายหยิบกล่องหนังสีเงินขึ้นมา จากนั้นเลียปากแสยะยิ้ม: "เข้าใจครับ"

รอให้ชายหนุ่มถือกระเป๋าหนังลุกเดินออกไป ผู้หญิงจึงค่อย ๆ ถอดหน้ากากออก ใบหน้าที่สวยงามเผยความเย็นชาออกมา

ครั้งนี้ต่อให้เป็นเทวดา ก็ช่วยเธอไม่ได้แล้วสินะ?

คุณท่านซือสวมหมวก ค้ำไม้เท้าสีทองเดินออกไปนอกประตู หลัวหยิงยิ้มแล้วส่งคุณท่านซือไปที่ประตู

เมื่อมองดูคุณท่านซือจากไป หลัวหยิงถึงได้กลับมาในห้องพักผู้ป่วย: "ท่านเจ๋ว วั่งฉีคนนั้นถูกขังอยู่สองวันแล้ว ไม่ว่าใช้วิธีอะไร เธอก็ไม่ยอมรับ"

คุมขังวั่งฉีสองวัน ไม่ให้เธอกินและดื่มน้ำ ข่มขู่หรือหลอกล่อเธออย่างไรก็ไม่ยอมรับว่าเธอเป็นคนทำ

ซือเย่เจ๋วมุมปากเต่งตึง กำลังจะพูดอะไร ก็สังเกตเห็นว่าคนที่อยู่บนเตียงขยับเขยื้อนเล็กน้อย จึงโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย: "เซิงเซิง?"

เจียงเซิงขนตาสั่นสองครั้ง ถึงได้ลืมตาขึ้นช้า ๆ

หลัวหยิงยิ้มขึ้นมา: "พี่สะใภ้ พี่ฟื้นแล้วเหรอ?"

เจียงเซิงรู้สึกวิงเวียนและหนักศรีษะ ริมฝีปากที่แห้งผากขยับเขยื้อน: "ฉัน......หลับไปนานแค่ไหน?"

หลัวหยิงตอบกลับ: "พี่หมดสติไปสองวันแล้ว"

เจียงเซิงนิ่งอึ้ง ห๊ะ เธอนึกขึ้นมาได้ วันนั้นที่ประเมินผลเธอถูกงูพิษกัด