ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 315

สายตาของซือเย่เจ๋วที่จ้องมองเธอแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ในใจก็มีความรู้สึกพึงพอใจ แมวป่าของเขาถูกเขา "ใช้ร่างกายสั่งสอน" ออกมานะ

เขาดึงปลายนิ้วมือของเธอมาจูบ สายตาเผยความอันตราย "งั้นต่อไปยังจะกล้าไปบาร์อีกไหม? หืม?"

"ไม่กล้าแล้ว ไม่ไปแล้ว"

"จริง?"

เจียงเซิงชักมือออกแล้วยิ้มอย่างโมโห “จริง ตอนนี้พวกเราทานข้าวได้แล้วยัง?”

ก๊อกก๊อก

ประตูห้องทำงานถูกเคาะ

ซือเย่เจ๋วสายตาเคร่งขรึมเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชา: "เข้ามา"

ซูหลิงโหรวถือเอกสารผลักประตูเข้ามา อยากจะพูดอะไร แต่เห็นเจียงเซิงนั่งอยู่ข้างซือเย่เจ๋วและบนโต๊ะก็มีอาหารเลิศรสวางอยู่ ในดวงตาของเธอมีความเกลียดชังแวบผ่าน

"มีธุระ?"

ท่าทางที่ซือเย่เจ๋วมีต่อเธอยังคงเย็นชามาก

ซูหลิงโหรวระงับความเกลียดชังในใจ ฝืนยิ้มออกมา: "ฉันแค่มารายงานว่าการประชุมโครงการของเยว่ซานกรุ๊ปเริ่มขึ้นแล้ว"

"รู้แล้ว"

ซือเย่เจ๋วหันไปมองเจียงเซิง: "เซิงเซิง เธออยากไปร่วมการประชุมกับฉันไหม?"

เจียงเซิง "???"

ดวงตาซูหลิงโหรวแทบลุกเป็นไฟ เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "เย่เจ๋ว ถึงแม้ว่า คุณเจียงจะเป็นคนที่อยู่ภายใต้ TG แต่เธอก็ไม่ใช่พนักงานของ TG กรุ๊ป ไม่เหมาะสมที่จะไปเข้าร่วมกับคุณไหม?"

"ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม"

ซือเย่เจ๋วยกมือขึ้นแล้วลูบหัวเจียงเซิง เหมือนลูบขนแมว: "เซิงเซิงช่วงนี้ชอบเกาะติดฉัน อยู่ห่างจากฉันไม่ได้ ให้เธอเข้าร่วมกับฉันเพื่อฝึกความกล้า ต่อไปจะได้หลีกเลี่ยงพวกที่ไม่มันสมองไม่รู้สถานะของเธอแล้วรังแกเธอ"

เจียงเซิง: "..."

การสนทนาหยุดลงทันทีหลังจากที่ซูหลิงโหรวปรากฏตัวขึ้น

พวกเขาทุกคนรู้ว่าตอนนี้ซูหลิงโหรวรับตำแหน่งผู้ช่วยพิเศษหลัวเชว่ชั่วคราว ท่าทางไม่ธรรมดา ต่างก็พากันแยกย้ายไป

ดวงตาของซูหลิงโหรวค่อย ๆ เปลี่ยนไปเย็นชา เธอไม่มีทางให้เจียงเซิงลำพองใจได้นานมาก"

“ไอ้สารเลว!”

ท่านผู้เฒ่าซัดหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ

ซูหลิงโหรวเห็นว่าหลังจากที่ท่านผู้เฒ่าเห็น "ข่าว" แล้วก็โมโหอย่างมาก ในดวงตาแฝงไปด้วยความลำพองใจ แต่กลับแสดงท่าที่ที่ยอมช่วยให้สมหวัง: "คุณปู่ เย่เจ๋วตามใจคุณเจียงขนาดนี้ คิดว่าคงจะแคร์คุณเจียงมากจริง ๆ สินะคะ?"

"ต่อให้คนที่คุณปู่พึงพอใจเป็นหนู แต่ถ้าหากหนูฝืนแยกพวกเขาออกคงไม่ดีหรอกนะคะ"

"แคร์?"

ท่านผู้เฒ่าโกรธมาก: "เขาแคร์ใครก็ดีหมด แต่กลับไปแคร์หลานสาวที่มีความเกี่ยวข้องกับไอ้แก่กุงเห้อคนนั้น? ผู้หญิงคนนั้น เป็นบ่อแห่งความซวยจริง ๆ!"