ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 320

“เหยียนเหยียน วันนี้หนูไม่ได้ไปกับน้องสาวเหรอ?”

เธอยิ้มและพยายามตีสนิทกับเจียงเหยียนเหยียน

แต่ทว่าเจียงเหยียนเหยียนกลับเพียงแค่เหลือบมองเธออย่างเย็นชา ตอนที่เดินผ่านตัวเธอ เขาข่มเสียงต่ำพูดอย่างรังเกียจ: "อย่าเปลืองความคิดเลย ต่อให้คุณยุยงคุณทวด คุณก็แทนที่หม่ามี้ของผมไม่ได้"

ซูหลิงโหรวตัวแข็งทันที มองดูร่างเล็ก ๆ ขึ้นไปชั้นบน สีหน้าของตกตะลึงเล็กน้อย

ไม่ต้องพูดถึงว่าเด็กอายุห้าขวบจะมีสายตาที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ และเขายังรู้ว่าเธอมีความคิดที่ยุยงคุณปู่?

มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่นอย่างอดไม่ได้

ไม่เสียแรงที่เป็นเด็กในท้องของนังผู้หญิงชั้นต่ำ เป็นคนที่ต่อกรได้ยากเหมือนกับเธอ!

และในตอนนี้ โทรศัพท์ของเธอได้รับข้อความเบอร์แปลก

[คุณบอกว่ามีวิธีพาฉันออกไปจากถนนใต้ดินไม่ใช่เหรอ ฉันบอกคุณหมดแล้ว คุณจะทำตามสัญญาตอนไหน?]

ซูหลิงโหรวแค่ดูก็รู้ว่าเป็นข้อความที่เจียงเวยส่งมา

จริงด้วย เธอเกือบลืมว่ายังมีเจียงเวย "มีด" เล่มนี้ที่ใช้งานได้!

หลังจากที่เจียงเวยติดอาวุธครบมือหนี่ออกจากถนนใต้ดินภายใต้การช่วยเหลืของ "ลูกค้า" สองสามคน จากนั้นก็ตามชายสองสามคนนั้นไปที่รถที่จอดอยู่ถนนทางใต้

กระจกรถถูกลดลง ซูหลิงโหรวที่นั่งอยู่ด้านหลังรถยังคงสวมหน้ากาก: "ฉันพาคุณออกมาแล้ว ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะตอบแทนฉันอย่างไร"

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้มีความสามารถจริงๆ เจียงเวยก็ยิ้มอย่างเร่งรีบ: "ไม่ทราบว่าเรียกคุณอย่างไร?"

ซูหลิงโหรวพูดอย่างเรียบเฉิย: "นามสกุลของฉันคือหลิง"

"งั้นได้ค่ะ ถ้าหากต่อไปคุณหลิงมีเรื่องที่ต้องการฉัน ฉันเจียงเวยไปได้ทุกเมื่อ"

“สมเด็จพระราชินี!”

เสียงเด็กน้อยที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้เจียงเซิงตกใจ

เจียงนวนนวนก้าวขาสั้น ๆ วิ่งกระโดดมาตรงหน้าเจียงเซิงแล้วโผกอดเธอ: "ลูกคิดถึงแม่มากเลย~"

เจียงเซิงหัวเราะเบา ๆ คุกเข่าลง ลูบหัวเล็กๆ ของเธอ จูบหน้าผากเธอด้วยใบหน้าอ่อนโยนอย่างมาก: "หม่ามี๊ก็คิดถึงพวกเธอเหมือนกัน"

ตั้งแต่กลับประเทศ เวลาที่ได้อยู่กับลูกเปลี่ยนไปน้อยมาก เธอรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เจียงนวนนวนเม้มปากแล้วดูเศร้าใจ: "หม่ามี๊ เราไม่อยากอยู่กับคุณทวดอีกแล้วคุณทวดจะยุยงผู้หญิงชั่วคนนั้นกับแด๊ดดี้ แถมยังดุพวกเรา พี่ใหญ่บอกว่าผู้หญิงชั่วคนั้นยุยงคุณทวดว่าให้เปลี่ยนหม่ามี๊ออก!"

เจียงเซิงตกตะลึง สีหน้าเคร่งขรึมลง