ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 333

เจียงเซิงยิ้มทันที ช่วงที่เธอไปค่ายฝึกอบรม ซือเย่เจ๋วได้พาเด็ก ๆ มาพบกับคุณตาของพวกเขา คิดไม่ถึงว่าเด็ก ๆ อยู่กับคุณตาของพวกเขาได้ไม่เลว แถมยังเลี้ยงสัตว์เลี้ยงด้วย

เด็กน้อยสามคนเดินไปหยอกเล่นกันที่ด้านข้าง เจียงเซิ่นมองดูเจียงเซิงที่ไม่พูดจา: "เซิงเซิง ลูกไม่ต้องใส่ใจกับเรื่องของพ่อมากนัก ถ้าหากลูกกับท่านเจ๋วรักกันจริง ๆ พ่อก็ไม่มีทางแยกพวกลูกออกจากกัน"

เจียงเซิงเลียริมฝีปาก ก้มหน้าพูด "หนูจะจัดการเอง อ่อใช่ หนูคิดจะเอาสตูดิโอโซลรวมเข้าด้วยกันกับไวน์เนอร์ เปลี่ยนเป็นบริษัทจิวเวลรี่โซล พ่อคิดว่าอย่างไร?"

เมื่อเห็นเธอถามความคิดเห็นของเขา เจียงเซิ่นก็หยุดชะงักแล้วพูดขึ้น: "ลูกชอบก็พอแล้ว ไวน์เนอร์เป็นบริษัทที่แม่ของลูกเหลือทิ้งไว้ พ่อก็แค่เอาให้ลูก ลูกอย่างทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น"

หลังจากอยู่กับพ่อได้สักพัก เจียงเซิงถึงได้พาเด็ก ๆ กลับไปที่คฤหาสน์บลูเบย์

ตอนที่รับประธานอาหาร เจียงเฉินเฉินขยับเข้ามาข้างเจียงเซิง: "หม่ามี้ วันนี้แด๊ดดี้ไม่กลับมาทานข้าวเหรอ?"

เจียงนวนนวนก็พูดขึ้น "เมื่อวานแด๊ดดี้ก็ไม่ได้กลับมาทานข้าว"

เจียงเซิงเพียงแค่เงยหน้าขึ้น: "แด๊ดดี้ของพวกลูกยุ่งมาก ต้องเข้าใจหน่อย"

เด็กน้อยทั้งสามไม่ได้พูดอะไรอีก

ตอนที่เข้านอน เจียงเซิงนั่งอยู่ข้างเตียงเล่านิทานให้พวกเขาฟัง เด็กสามคนฟังไปฟังมาก็หลับไป เจียงเซิงปิดหนังสือแล้ววางไว้บนโต๊ะ ห่มผ้าห่มให้พวกเขา ตอนที่ออกไปก็ปิดไฟไปด้วย

เจียงเซิงอาบน้ำเสร็จก็ยังไม่นอน แต่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่และมองออกไปนอกหน้าต่างครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานานมาก

มือคู่หนึ่งโอบรอบเอวของเธอ ดึงเธอเข้ามาใกล้อ้อมกอดอันอบอุ่น เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังมาจากเหนือศีรษะของเธอ: "ทำไมยังไม่หลับอีก?"

เจียงเซิงตกตะลึงและไม่พูดอะไร

"เซิงเซิง?"

“อย่าโกหกฉัน” ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ตาบอดหรือเป็นคนโง่ เรื่องในใจของเธอเขียนไว้บนหน้าแล้วเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร?

เจียงเซิงเงยหน้าขึ้นช้าๆ และมองเข้าไปในรูม่านตาลึกของเขาอย่างสงบ: " ซือเย่เจ๋ว ถ้าฉันบอกว่าพ่อของฉันเข้าโรงพยาบาลเพราะปู่ของคุณต้องการบังคับให้เราแยกจากกัน และพ่อของฉันเป็นเพราะการข่มขู่นี้ถึงได้ถูกทำร้าย คุณจะเชื่อไหม?"

ซือเย่เจ๋วสายตาเคร่งขรึมลงทันที

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ: "เซิงเซิง ถึงแม้ว่าปู่ของฉันจะนิสัยไม่ดี แต่เขาไม่มีทางทำร้ายคนที่ไม่มีความผิดแน่นอน"

“ใช่ไง ฉันก็ไม่อยากเชื่อ เพราะว่าถ้าหากท่านผู้เฒ่าอยากจัดการฉันเขาก็พุ่งมาที่ฉันแล้ว ทำไมต้องเชื่อมโยงผู้ที่ไม่มีความผิดด้วย?”

เจียงเซิงปัดมือของเขาออก สายตาเรียบเฉย: "แันรู้ว่าคุณปู่ของคุณไม่มีทางยอมรับฉัน แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นพ่อได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว ดังนั้นพวกเราแยกกันช่วงหนึ่งเถอะ"

เธอไม่ได้มองสีหน้าของซือเย่เจ๋วอีกต่อไป จากนั้นก็นอนลงบนเตียงตามลำพัง