ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 337

อันตรายที่แฝงเร้นทุก ๆ อย่าง เหมือนวนเวียนรอบตัวคน ๆ หนึ่ง

เจียงเซิง

เหมือนกับว่าสิ่งเหล่านี้มุ่งเป้ามาที่เธอ

เขาใช้โทรศัพท์มือถือโทรหาหลัวเชว่อีกครั้ง: "ไสหัวกลับมา"

หลัวเชว่ตกตะลึง: "แต่ท่านผู้เฒ่าพูดว่า..."

ซือเย่เจ๋วสายตาเคร่งขรึม: "เขาไม่มีทางรู้ ฉันต้องการให้นายกลับมาสืบเรื่องหนึ่ง"

เจียงเซิงเห็นข่าวถึงได้รับรู้ว่าเจียงเหยียนเหยียนกับเจียงนวนนวนเกิดอุบัติเหตุตอนถ่ายทำโฆษณา

เธอที่เดิมทีควบคุมแผนการตกแต่งบริษัทไวน์เนอร์อยู่รีบออกจากไวน์เนอร์แล้วตามไปที่โรงพยาบาล

เมื่อเห็นเด็กทั้งสองคนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยกับกู้เฉินกวาง เธอค่อย ๆ โล่งอก

"หม่ามี้~"

เจียงนวนนวนวิ่งเข้ามากอดเธอ

เจียงเซิงเห็นรอบดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนกับร้องไห้มา ในใจก็รู้สึกไม่ดี: "นวนนวนกับพี่ชายตกใจมากเลยใช่ไหม?"

"พี่แองเจล่าที่ช่วยหนูไว้" เจียงนวนนวนพูดจบก็เบะปาก: "หนูทำให้พี่แองเจล่าเดือดร้อนใช่ไหม?"

เจียงเซิงหยุดชะงัก สายตามองไปทางคนที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่ได้สติ

แองเจล่าช่วยเหลือลูกของเธอเอาไว้ เธอรู้สึกซาบซึ้งมาก ถ้าหากแองเจล่าฟื้นแล้ว เธอจะต้องขอบคุณแองเจล่าด้วยตัวเองแน่นอน

"เด็กโง่ พี่แองเจล่าเต็มใจช่วยลูก บุญคุณนี้ลูกต้องจำเอาไว้ก็พอ รอลูกโตมา ค่อยตอบแทนเป็นอย่างดี"

เจียงนวนนวนพยักหน้า

เธอจับมือของเจียงนวนนวนเดินมาด้านข้างเจียงเหยียนเหยียน และพูดกับกู้เฉินกวาง: "คุณกู้ ขอบคุณคุณมากนะคะที่ดูแลเด็กสองคนนี้แทนฉัน"

กู้เฉินกวางยิ้ม: "ไม่เป็นไร เด็กสองคนนี้ตกเป็นเป้าหมาย ผมก็ไม่วางใจที่จะให้พวกเขาสองคนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยตามลำพัง"

“ตกเป็นเป้า?”

ซูหลิงโหรวยิ้มอย่างอ่อนโยน: "คุณปู่ อย่าพูดแบบนี้สิคะ หนูดูออกว่าคุณเจียงรักลูกมาก ๆ"

"ถ้ารักจริง ๆ ก็ไม่มีทางให้ลูกเข้าวงการบันเทิง"

ท่านผู้เฒ่าเพิ่งพูดจบ เจียงเหยียนเหยียนกลับหน้าตาบึ้งตึงยืนออกมา: "พวกเรายินยอมเข้าวงการบันเทิงเอง คุณไม่มีสิทธิ์ว่าหม่ามี้!"

ท่านผู้เฒ่าหยุดชะงัก เห็นท่าทางที่เจียงเหยียนเหยียนปกป้องแม่ของตัวเอง ช่างเหมือนกับซือเย่เจ๋วไอ้เด็กคนนั้นที่ต่อต้านตัวเองเพื่อปกป้องเธอ

เจียงเซิงหมดหนทาง เธอยกมือขึ้นวางบนไหล่ของเจียงเหยียนเหยียน: "เหยียนเหยียน เถียงคุณทวดแบบนี้ไม่ได้นะ"

"หึ ผมไม่มีทวดได้ แต่ผมไม่มีหม่ามี้ไม่ได้"

เจียงเหยียนเหยียนน้ำเสียงแน่วแน่ ตอนที่พูดคำนี้ยังถลึงตาใส่ซูหลิงโหรว

ถึงแม้เขาอายุน้อย แต่ในใจของเขา กลับแยกแยะออกว่าสิ่งไหนสำคัญกว่า

ตำแหน่งที่หม่ามี้อยู่ในใจของเขาใครก็แทนที่ไม่ได้