ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 339

เจียงเซิงเงยหน้าขึ้นมองดูซือเย่เจ๋วที่ถูก "มองข้าม" ที่นั่งหึงหวงอยู่ตรงข้าม จึงตักเนื้อชิ้นหนึ่งใส่ในจานข้าวของเขาด้วยความหวังดี: "เด็กดี พวกเรายังคงเอ็นดูคุณ"

ซือเย่เจ๋ว: "..."

คำพูดนี้คุ้นเคยอย่างหน้าประหลาดใจ

เจียงนวนนวนกินข้าวคำโต ดวงตาใสแป๋วมองดูซือเย่เจ๋ว: "แด๊ดดี้ วันนี้คุณอานักแสดงบอกว่าคุณย่าของพวกเราก็เป็นคนในวงการบันเทิง ทำไมพวกเราไม่เคยเห็นคุณย่าคะ?"

เจียงนวนนวนเพิ่งถามจบ จู่ ๆ บรรยากาศบนโต๊ะเปลี่ยนไปแปลกประหลาด

เจียงเซิงก้มหน้าลง เรื่องแม่ของเขา เขาน่าจะไม่อยากเอ่ยถึงหรอกมั้ง

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือ ซือเย่เจ๋วยังคงตอบนวนนวนว่า "ใช่ แต่คุณย่าของพวกลูกไม่อยู่แล้ว"

เด็กน้อยทั้งสามต่างก็ตกตะลึง

ความหมายของคำว่าไม่อยู่มีสองอย่าง หนึ่งคือคนไม่อยู่ กับอย่างหนึ่งคือคนไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว

หลังทานอาหารเย็นเสร็จ เจียงเซิงล้างจานอยู่ในห้องครัว

ฉันไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ตอนที่วางจานมือลื่น จานตกแตกบนพื้น

ตอนที่เธอนั่งยองเก็บเศษชิ้นส่วน ปลายแหลมคมบาดนิ้วของเธอ มีเลือดออกมาอย่างรวดเร็ว

ซือเย่เจ๋วที่ได้ยินเสียงในครัวก็รีบวางนวนนวนบนโซฟา ลุกขึ้นเดินอย่างเร่งรีบไปที่ห้องครัว

เห็นเจียงเซิงนั่งยองอยู่บนพื้นเหมือนกับถูกบาด เขาขมวดคิ้ว รีบเดินเข้าไปประคองเธอขึ้นมา: "เธอซื่อบื้อเหรอ ให้ฉันดูแผลหน่อย"

"แค่แผลเล็กน้อย"

เจียงเซิงอยากจะดึงมือกลับ แต่กลับถูกซือเย่เจ๋วจับไว้แน่น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเผด็จการ "อย่าขยับ"

เจียงเซิง: "..."

"แด๊ดดี้ กล่องยาเอามาแล้ว" เจียงเหยียนเหยียนรู้เอากล่องยามาอย่างรู้หน้าที่

ซือเย่เจ๋วเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วรับกล่องยามา หยิบพลาสเตอร์ออกมาปิดแผลที่ถูกบาดให้เธอ

เด็กน้อยอีกสองคนยื่นหน้าออกมา "แอบดู" แด๊ดดี้กับหม่ามี้รักกันมากจริง ๆ~

เจียงเซิงเงยหน้ามองซือเย่เจ๋ว พูดให้ถูกคือแอบมอง ท่าทางที่ผู้ชายคนนี้จริงจังขึ้นมา ดึงดูดเธอได้มากจริง ๆ

จู่ ๆ สองเท้าลอยขึ้นจากพื้น

เมื่อเธอรู้สึกตัว เธอก็ถูกอุ้มขึ้นมาแล้ว

เจียงเซิงหยุดชะงัก

ซือเย่เจ๋วไม่เห็นเธอเป็นคนนอกแล้วจริง ๆ เหรอ?

“หรือฉันพูดผิด?”

เธอพึมพำ: "ยังไม่ได้แต่งงานเลย..."

ซือเย่เจ๋วขยับเข้ามาใกล้เธอแล้วหรี่ตาลงยิ้ม: "ตอนนี้อยากแต่งงานกับฉันแล้วเหรอ?"

เจียงเซิงแก้มแดงระเรื่อ ร่างกายหลับไปด้านหลังเล็กน้อย พูดก็พูดอย่างเดียวสิ ยังจะขยับเข้าใกล้ขนาดนี้ เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเธอถึงยังดีใจล่ะ?

"เซิงเซิง" เข่าข้างหนึ่งของซือเย่เจ๋วปีนขึ้นมาบนเตียง โน้มตัวใช้แขนดักเธอไว้: "พรุ่งนี้เป็นฤกษ์งามยามดี เหมาะแก่การจดทะเบียนสมรส"

เจียงเซิง: "คุณดูปฏิทินด้วยเหรอ?"

ซือเย่เจ๋วยิ้มและพูดทีละคำ: "21 มิถุนายน เย่-รัก-เซิง"

หัวใจที่ร้อนแรงเต้นดัง "ตุบตุบ" มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ เธอที่ไม่มีความรู้สึกต่อการแต่งงานใด ๆ มาก่อน จู่ ๆ กลับรู้สึกตั้งหน้าตั้งตาคอย

อาจเป็นเพราะว่าเขา