ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 7

"คุณน้าคนฉวย เรามาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์นางแบบนายแบบค่ะ~" เจียงหนวนหนวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเป็นประกายราวกับมีดวงดาวซ่อนอยู่ข้างใน

ดาลิน่าสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบจิตใจ เด็กที่น่ารักขนาดนี้ และอ่อนโยนขนาดนี้ จะเป็นลูกของท่านซือได้ยังไงกัน?

จากความเข้าใจของเธอที่มีต่อท่านซือ เขาคงไม่มีทางให้กำเนิดเด็กที่น่ารักขนาดนี้ได้หรอกนะ

เธอคุกเข่าลงแตะศีรษะเล็กๆของพวกเขา "พวกหนูชื่ออะไรจ๊ะ"

"หนูชื่อเจียงหนวนหนวนค่ะ"

"หนูชื่อเจียงเหยียนเหยียนครับ"

เด็กน้อยทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

ดาลิน่าตะลึงกับความน่ารักของพวกเขา หน้าตาน่ารักก็ถือว่าดีมากแล้ว แต่นี่ยังหน้าตาดีขนาดนี้อีก

ถ้ายืนหน้ากล้อง...

เธอดึงสติกลับมา ยืนขึ้นและตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ที่อยู่รอบตัวเธอ "พวกเธอ รีบพานางแบบนายแบบตัวน้อยสองคนนี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆเข้า!"

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นผลลัพธ์!

ใต้อาคารTG มายบัคที่จอดอยู่ให้บอดี้การ์ดชุดดำรออยู่ที่ประตูเพื่อแยกฝูงชนที่อยู่รอบๆออกไปอย่างรวดเร็ว และยืนเป็นสองแถว

ซือเย่เจ๋วก้าวลงจากรถ และก้าวเข้าไปในล็อบบี้ด้วยขาที่เรียวยาว

อีกด้าน ดาลิน่าซึ่งถ่ายรูปไว้หลายชุด ได้ส่งผลงานของทั้งสองคนไปให้หลัวเชว่โดยที่ไม่ผ่านการตัดแต่ง

หลัวเชว่ชะลอความเร็วลง หยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วดู เขาขยายภาพด้วยความไม่เชื่อ สีหน้าประหลาดใจเอาเสียมากๆ

หลัวเชว่ เดินตามรอยเท้าของซือเย่เจ๋วอย่างรวดเร็ว

"ท่านซือครับ"

"ว่าไง"

ซือเย่เจ๋วเดินไปที่ลิฟต์ส่วนตัว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดกดลิฟต์ เมื่อเขาเดินเข้าไปในลิฟต์ หลัวเชว่ก็ยื่นโทรศัพท์ให้เขา "ท่านดูสิครับ"

ซือเย่เจ๋วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมองดู และดวงตาของเขาก็หม่นลง

หากไม่ใช่เรื่องสำคัญดวงตาของเขาแทบจะไม่ได้อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์เลยแม้แต่นาทีเดียว แต่นี่เขามองที่หน้าจอเป็นเวลาสามนาที

"ดาลิน่าส่งภาพชุดนี้มาครับ แบรนด์แอมบาสเดอร์ตัวน้อยสองคนของ"ถงเหยียน"ดูแล้วค่อนข้างจะคล้ายท่านเลย..."

หากมองให้ละเอียด จะเห็นว่าดวงตาของเด็กชายเหมือนกับท่านซือไม่มีผิดเพี้ยน และหน้าตาของเด็กทั้งสองก็คล้ายกันมาก โดยเฉพาะเด็กผู้ชาย

ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้ว ส่งโทรศัพท์คืนให้เขา "ตอนนี้เด็กสองคนนี้อยู่ที่ไหน?"

"อาจจะยังอยู่ในสตูดิโอครับ"

และซือเย่เจ๋วก็กดลิฟต์ลงไปที่ชั้นถ่ายแบบในทันที

ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงอยากจะพบเด็กสองคนนี้เหลือเกิน

เจียงเฉินเฉินซึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ได้บุกเข้าไปในกล้องวงจรของTG กำลังดูและตรวจสอบกล้องวงจรปิดของอาคารTGทั้งหมด เขาคลิกบนหน้าจอเพื่อซูมเข้าและเห็นซือเย่เจ๋วกำลังเดินไปที่แผนกถ่ายภาพ เขาจึงโทรหาเจียงเหยียนเหยียนทันที

นาฬิกาข้อมืออัจฉริยะที่เจียงเหยียนเหยียนสวมใส่เกิดสั่นขึ้นมา เขาผละตัวออกมาอย่างเงียบๆเพื่อรับสาย "น้องชาย ว่ายังไง?"

"ซือเย่เจ๋วกำลังจะไปหาพวกพี่แล้วนะ ให้หนวนหนวนเข้าใกล้เขา อย่าลืมเอาเส้นผมของเขามาด้วยนะ!"

"ได้เลย!"

หลังจากที่เจียงเหยียนเหยียนวางสาย เขาก็เดินไปหาเจียงหนวนหนวนและกระซิบข้างหูเธอ เจียงหนวนหนวนพยักหน้าเล็กน้อย "หนูเข้าใจแล้ว"

ดวงตาของซือเย่เจ๋วฉายแววระอาออกมา หรือว่าเขาดูดุร้ายเกินไปหรือเปล่า?

เด็กคนนี้คิดว่าเขามีเจตนาไม่ดีต่อพวกเขางั้นเหรอ?

"ฉันเป็นเจ้าของบริษัทนี้ พ่อแม่ของพวกเธออยู่ที่ไหน?" เขาลดทีท่าดุดันลงเล็กน้อย

หลัวเชว่และดาลิน่าตกตะลึง เมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนโยนของท่านซือเป็นครั้งแรก

และเจียงหนวนหนวนก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "มามี้ยุ่งค่ะ แด้ดดี้ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน"

ซือเย่เจ๋วไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

จู่ๆเจียงหนวนหนวนก็เดินเข้าไปหาเขาพร้อมยื่นมือทั้งสองข้างออกมา "อาคนฉวย อุ้ม~"

ทุกคนต่างตกตะลึง เด็กคนนี้ กล้าให้ท่านซืออุ้มงั้นเหรอ?

เจียงเหยียนเหยียนจงใจดึงเจียงหนวนหนวนออกมา "น้อง มามี้บอกว่าเราให้คนแปลกหน้าอุ้มไม่ได้นะ ไม่เช่นนั้นเราจะถูกลักพาตัวไป"

"แต่อาก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนี่นา~"

ทันทีที่เจียงหนวนหนวนพูดจบประโยค ร่างกายอันอ่อนนุ่มตัวน้อยของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมาในอากาศ

และทุกคนก็ตกตะลึงอีกครั้ง

เจียงหนวนหนวนกอดคอเขาด้วยมือเล็กๆ แล้วมองเขาด้วยดวงตากลมโตที่น่ารัก "อาคนฉวย ดวงตาของอาสวยเหมือนพี่ชายของหนูเลยฮะ!"

ซือเย่เจ๋วไม่เคยลองอุ้มเด็กมาก่อน และการอุ้มครั้งนี้ทำให้เขาได้รับประสบการณ์ที่ไม่เคยมีมาก่อน สาวน้อยคนนี้...

รู้สึกว่าหน้าตาคล้ายใครนะ

"มามี้ของหนูชื่ออะไร?"