ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 140

เจ๊ป่าวชื่นชมไม่ขาด "ท่านรองฉีมีประสบการณ์มามากจริงๆ รู้แม้กระทั่งเรื่องนี้ คนหยินหยางนั้นเป็นทั้งชายและหญิงในร่างเดียวกัน เป็นได้ทั้งชายและหญิง บ่าวนั้นลงทุนเงินมากมายซื้อมาจากต่างเมืองเลยนะ มีลูกค้าจำนวนมากมาเพราะคำเลื่องลือ ยอมเสียเงินให้มากมาย ท่านฉีนั้นแค่ไม่ได้มาเมืองหลวงนานจึงไม่รู้เท่านั้นเอง"

ฉีจิ่นอวิ๋นยิ่งรู้สึกสนใจขึ้นมา "ข้าเองก็แต่ได้ยินมาบ้าง แต่ยังไม่มีโอกาสได้เห็นเลย วันนี้ข้าจะเปิดโลกสักหน่อย ดูซิว่าเป็นหน้าตายังไง"

เมื่อเจ๊ป่าวได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกลำบากใจ "คงจะต้องให้ท่านฉีรอก่อนนะเพคะ เขามีบริการลูกค้าคนอื่นๆ อยู่"

ฉีจิ่นอวิ๋นทำเสียงไม่พอใจ "ใช้วิธีนี้กับข้าอีกแล้วนะ ก็แค่เงินทองเอง"

เขาเอาเงินออกมาจากในเสื้อแล้ววางลงไปตรงหน้าเสียงดัง "เอาเงินนี่คืนให้ลูกค้าคนนั้นไป แล้วรีบให้คนหยินหยางคนนั้นมานี่"

ตาของเจ๊ป่าวนั้นลุกวาว นางยื่นหน้ามาดู "พูดคุยกันได้ บ่าวไปเจรจาไปลูกค้าคนนั้นเดี๋ยวนี้เลยเพคะ"

นางหันหลังแล้วรีบเดินออกจากห้องแล้วมุ่งตรงไปผลักประตูห้องที่อยู่ตรงข้าม

ฉีจิ่นอวิ๋นยิ้มให้กับเหลิ่งชิงฮวน "ขอโทษที่ให้พี่สะใภ้มาเห็นอะไรแบบนี้ ข้าอยู่ในวงการค้ามานาน ไม่ได้วางมาดขรึมเหมือนกับท่านพี่ฉีอ๋องและหลินเฟิง มีโอกาสก็เล่นสนุกบ้างเป็นครั้งคราวจนชินไปแล้ว วันนี้ถูกดึงดูดความสนใจจริงๆ หากพี่สะใภ้คิดว่าที่นี่มันไม่งามนัก ข้าจะให้คนส่งพี่สะใภ้กลับจวน"

จะงามหรือไม่งาม เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่อยากจะอยู่ต่อไปแล้ว นางไม่ได้คิดไม่ดีอะไรกับฉีจิ่นอวิ๋น ในเมื่ออยู่ในยุคสมัยนี้ การที่ผู้ชายมีเงินนั้นเที่ยวหญิงโสเพณีไม่ใช่เรื่องที่จะต้องตำหนิอะไร

เขาเป็นคนที่เปิดเผยตรงไปตรงมา มีความกระตือลือล้น เพียงแต่มีความกะล่อนและความเป็นพ่อค้าหน้าเลือดเล็กน้อยเท่านั้นเอง

กำลังคิดจะบอกลาฉีจิ่นอวิ๋น เหล่าป่าวสบัดผ้าเช็ดหน้าในมือแล้วออกมาจากห้องตรงข้ามแล้วยิ้มให้พวกเขาสองคน

"วันนี้คงต้องขอโทษท่านฉีด้วยเพคะ อีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เขาไม่ยอมยกให้"

ฉีจิ่นอวิ๋นเอาเงินออกมาอีกสองใบจากเสื้ออย่างไม่อินังขังขอบ แล้ววางลงตรงหน้าอย่างคนร่ำรวยและมีอำนาจ "เอาให้คนที่มันไม่รู้เรื่องราว บอกว่าท่านฉีเลี้ยงหญิงเขา หญิงสาวที่เรือนหลินหลางนี่ยกให้เขาใช้บริการได้หมดเลย ขอแค่เขารับไหวเท่านั้น"

เจ๊ป่าวก็คงจะเป็นเพราะเมื่อกี้นั้นถูกปฏิเสธมา จึงรู้สึกลำบากใจ แต่ก็ทนความล่อลวงไม่ไหว จึงเก็บเงินแล้ววิ่งออกไปอีก

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า "ก็แค่คนหยินหยางเท่านั้นเอง ก็ความผิดปกติทางเพศที่เกิดจากการเจริญเติบโตของตัวอ่อน รู้น้อยเห็นน้อยก็เห็นว่าเรื่องธรรมดาเป็นเรื่องประหลาด มันคุ้มค่าที่จะให้เจ้าลงทุนแบบนี้เลย"

ฉีจิ่นอวิ๋นยกนิ้วให้นาง "พี่สะใภ้นี่เห็นมาเยอะและมีประสบการณ์มากจริงๆ รู้แม้กระทั่งอันนี้ แถมยังอธิบายได้ลึกซึ้งแบบนี้ สมกับเป็นเทพหมอหญิงที่ทุกคนเรียกขานจริงๆ"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นพูดโม้ว่า "หากเจ้าอยากได้ ข้าก็ทำให้เจ้าได้ แต่ไม่เรียกว่าผิดปกติทางเพศ เรียกว่ากะเทย"

ฉีจิ่นอวิ๋วเบิกตาขว้างเพราะความตกใจ "ข้าเคยได้ยินแต่ขันทีในวัง แต่ไม่เคยได้ยินคำว่ากระเทยเลย เพศนี้ยังสามารถที่จะสลับกันได้หรือ"

"ได้อยู่แล้ว ผ่านวิธีการผ่าตัดหรือใช้ยาบำรุงปรับร่างกายก็จะสามารถเปลี่ยนได้ และก็คนหยินหยางนี่อีก ตามโครโมโซม การโคมาตอนเพศรวมทั้งสภาพร่างกายของเขามาตัดสินว่าเพศไหนนั้นมีมากกว่า จากนั้นก็ทำการผ่าติดแล้วก็สามารถกลับสู่เพศที่แท้จริงได้ แต่ข้าก็ไม่ค่อยชำนาญนัก อย่างมากก็แค่วางแผนกลยุทธ์ตามตัวหนังสือมีหลักการเรียนรู้ ข้าเองก็ไม่ได้สนใจอะไร เจ้าอยากจะอยู่ศึกษาก็ค่อยๆ ศึกษาไปแล้วกัน ข้าไปก่อน"

เมื่อหันหลังมาก็เกือบจะไปชนคนเข้า

ที่ข้างหลังนั้นไม่รู้ว่ามาคนมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาสะสวยอย่างมาก

ผิวนวลราวกับหยก ผมยาวเงาดำ ฟันขาวปากแดง หางตายกขึ้นเล็กน้อย ทรงคิ้วที่งามประณีตราวกับถูกเขียนขึ้นมาจากช่างฝีมือผู้เชี่ยวชาญ ดวงตาขาวดำที่แบ่งแยกชัดเจน มีความสวยพราวเสน่ห์ ร้ายกาจ หยิ่งยโส และยังมีท่าทีที่สง่างามของหญิงอยู่ด้วย

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นกลัวแต่จะไม่เกิดเรื่อง เขามองทั้งสองคนแล้วพูดว่า "พูดได้ดี ถูกใจข้ายิ่งนัก คือว่าสหายเหลิ่ง หากเจ้าชื่นชอบ ข้าออกเงินเลี้ยงเจ้าเอง แน่นอนว่าข้าไม่ปากโป้ง"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นจ้องเขาอย่างไม่พอใจ "เจ้าเป็นคนที่กล้าหาญที่สุดในบรรดาคนที่ข้ารู้จัก"

คนที่กล้าจัดหาคู่ประเพณีให้กับสะใภ้ราชสำนัก ในเมืองฉางอันนี่คงจะไม่มีใครกล้ามำแบบนี้

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นนั่งไขว่ห้างอย่างเอ้อระเหยลอยชา ยิ้มเจ้าเล่ห์ "ไหนๆ ก็มาแล้ว ก็เหมือนกับก้อนดินเหลืองที่ตกในกางเกง ไม่ใช่ขี้ก็เป็นขี้แล้ว สู้ทำเรื่องที่มันสะเทือนฟ้าดินและเกริกก้องไปเลยจะดีกว่า"

ชายงามเจ้าเสน่ห์เอามือป้องปากแล้วยิ้ม มือที่ยกขึ้นมานั้นเป็นนิ้วดอกกล้วยไม้ แต่กลับไม่มีความขัดกันเลย "ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่คุณชายคนนี้มาที่เรือนหลินหลางนี่ รู้สึกไม่เปิดใจก็เป็นเรื่องธรรมดา ข้าชอบความรู้สึกเขินอายแบบนี้ที่สุดแล้ว"

"ที่ซ่องโรงหญิงนี่มักจะเป็นลูกค้าที่เป็นคนเลือกหญิงสาวเองตามใจชอบ นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเป็นคนเลือกลูกค้าเอง แต่น่าเสียดายที่ข้านั้นมีโรครักความสะอาด ข้าไม่ชอบท่าน"

ชายงามเจ้าเสน่ห์ลุกขึ้นแล้วเดินมาอยู่ต่อหน้านาง

"คุณชายเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ใช่ตัวเอกของเรือนหลินหลาง คนที่คุณชายฉีอยากจะร่วมสุขด้วยนั้นตอนนี้กำลังรอเขาอยู่บนเตียงที่ห้องตรงข้าม"

ไม่ใช่เขาหรือ เหลิ่งชิงฮวนหรี่ตา "งั้นที่เจ้าทำตัวหว่านเสน่ห์คือยั่วยวนใครกัน"

ชายงามเจ้าเสน่ห์โบกเงินในมือให้เขา "คุณชายทั้งสองนั้นใจกว้างมากจริงๆ แค่หาคนขายบริการในซ่องโรงหญิงยังยอมลงทุนขนาดนี้ ดังนั้นข้าจึงยอมยกให้ แล้วก็มาเสนอตนเองด้วย ดูว่าคุณชายนั้นถูกใจหรือไม่ อย่างน้อยก็ได้เงินกินชา

คำตามนี้ทำให้ เหลิ่งชิงฮวนและฉีจิ่นอวิ๋นนั้นตะลึงไป