ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 141

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเบาๆ นางรู้สึกเบื่อหน่ายจึงหันหลังอยากจะจากไป "ชายบริการคุ้มค่าเงิน แต่ถ้าเป็นเจ้าก็ไม่แน่"

"อย่าไปสิ เรื่องเงินพูดคุยกันได้" ชายงามเจ้าเสน่ห์นั้นเอี้ยวตัวมาขวางทางของนาง "ไม่งั้นเจ้าก็เอาเงินนี่ไปหมดเลย ข้าจ่ายให้เพิ่มก็ยังได้"

"ไร้ยางอายสิ้นดี!"

เหลิ่งชิงฮวนจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น หากเขาเป็นชายบริการของเรือนหลินหลาง อย่างน้อยก็เป็นแค่การอ่อยยั่วยวน แต่ถ้าไม่ใช่ ก็ถือว่ากำลังพูดจาแทะโลมตนเองอยู่

ชายงามเจ้าเสน่ห์เอามือเข้าไปในเสื้อแล้วเอาเงินออกมาอีกหลายใบ "ข้าเพิ่งให้อีกพันสอง เป็นยังไง"

ฉีจิ่นอวิ๋นที่อยู่ด้านหลังนั้นหัวเราะขำขันอย่างมาก "ดูเหมือนว่าวันนี้พาคุณเหลิ่งมานั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ไม่ขาดทุนแถมยังมีรับเพิ่มอีก"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นยื่นมือไปเอามีดผ่าตัดออกมาจากอ้อมอก นางยกยิ้มที่มุมปากอย่างเยือกเย็น "หากยังกำเริบเสิบสานอีก เดี๋ยวข้าก็จัดการเจ้าซะเลย!"

ชายงามเจ้าเสน่ห์นั้นตัวสั่นขึ้นมาทันที "คุณชายนี่ช่างอาจหาญจริงเชียว สุดยอดจริงๆ ข้าชอบคนแบบเจ้า"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นเป็นคนที่ชอบใช้กำลังอยู่แล้ว นางสะบัดมืออย่างไม่เกรงใจ ใบมีดที่แหลมคมของมีดผ่าตัดนั้นก็จะกรีดไปที่ใบหน้าที่งดงามราวกับหยก

อีกฝ่ายนั้นไม่ขยับไปไหน และก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีท่าทีอะไร ใบมีดนั้นเฉียดไปที่จมูกของเขา จากนั้นเขาก็จับข้อมือที่นางถือมีดอยู่แล้วขยับเข้ามาใกล้ เขาไม่ได้มองนาง แต่กลับมองไปที่ใบมีดในมือนางแล้วรู้สึกสนใจอย่างมาก

"บนโลกใบนี้มีงานฝีมือที่ประณีตขนาดนี้เชียวหรือ บางเฉียบราวกับปีกจักจั่น เส้นผมนั้นเพียงสัมผัสก็ขาดออกจากกัน แหลมคมอย่างมาก แม้แต่ใบมีดวิลโลว์ที่มีชื่อเสียงในยุทธภพก็คงจะสู้ไม่ได้ คุณชายเสนอราคามาสิ"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นดูออกแล้ว เจ้าหมอนี่คงจะไม่ใช่คนธรรมดา เป็นคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจเช่นกัน แถมฝีมืออย่างว่องไวอีกด้วย ไม่เช่นนั้นจะกล้ามาตื๊อตนเองแบบนี้ได้ยังไงกัน

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นเล่นก็ส่วนเล่น เมื่อเห็นว่าเขานั้นลงไม้ลงมือกับเหลิ่งชิงฮวน เขาจะทำเป็นไม่สนใจได้ยังไงกัน อยู่ๆ เขาก็พุ่งตัวใส่เขาราวกับลูกธนูที่ออกจากคันธนูแล้ว

เขายกพัดในมือขึ้นแล้วชี้ไปที่หน้าของเขา

"ปล่อยมือ!"

ชายงามเจ้าเสน่ห์ปล่อยมือแต่โดยดี และยังถอยหลังไปอย่างรู้ตัว "แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง คุณชายเองก็ชินกับสถานบันเทิงแบบนี้อยู่แล้ว ทำไมถึงได้ใจแคบเหมือนกัน"

ฉีจิ่นอวิ๋นยืนบังอยู่หน้าเหลิ่งชิงฮวน เขาโบกผัดในมือให้มันกางออก "แค่จะให้เจ้ารู้ไว้อย่างหนึ่งว่าควบคุมมือของตนเองให้ดี คนบางคนนั้นไม่ใช่ว่าเจ้าจะเล่นด้วยได้"

ชายเจ้าเสน่ห์หรี่ตาแล้วมองผัดในมือของเขา "พัดกระดูกงดงาม ที่แท้ก็เป็นคุณชายรองฉีของจวนท่านเคาน์นั่นเอง ข้าเองที่เสียมารยาทและละเมิดมากเกินไป"

สีหน้าของฉีจิ่นอวิ๋นนั้นเปลี่ยนไปทันที "ข้าได้พัดกระดูกงดงามนี่มาได้แค่เดือนเดียวเอง เจ้ารู้ฐานะของข้าเพียงเพราะดูจากพัดนี่ เจ้าเป็นคนอะไรกัน"

"เป็นผู้ชาย" ชายงามเจ้าเสน่ห์ตอบอย่างชินปาก

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเยือกเย็น "ก็ไม่แน่หรอก"

ชายงามเจ้าเสน่ห์นั้นมองเหลิ่งชิงฮวนด้วยท่าทางไม่หวังดีอีกครั้ง "หากไม่เชื่อ พวกเราหาห้องแล้วมาตรวจดูได้นะ"

บ้าตัณหา!

เหลิ่งชิงฮวนนั้นยิ้มเยือกเย็น "ไม่ชายไม่หญิง เจ้ายังกล้ามาเปลื้องผ้าต่อหน้าข้าหรือ"

ชายงามเจ้าเสน่ห์ที่เมื่อกี้ยังยิ้มแย้มนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที รอบตัวเขานั้นราวกับมีความอาฆาตแรงกล้า นัยน์ตายาวของเขานั้นแดงก่ำ

ฉีจิ่นอวิ๋นตกใจและรับรู้ได้ในทันที เขาจึงรีบปกป้องกันเหลิ่งชิงฮวนไว้ข้างหลัง

ในขณะที่ทั้งสองนั้นกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด ก็ได้ยินมีคนร้องเสียงดังจากด้านนอกเรือนหลินหลาง เสียงที่ตื่นตระหนกตกใจนั้นดังขึ้นไม่หยุด "ฝ่ายราชการส่งคนมาแล้ว! รีบหนีเร็ว!"

ชายงามเจ้าเสน่ห์เมื่อกี้ถอดเสื่อคลุมยาวสีแดงออกแล้วเปลี่ยนเป็นกระโปรงผ้าโรซ่าสีชมพู ผมยาวนั้นรวบขึ้นสูง เขาเดินผ่านหน้าไปอย่างแน่นิ่งราวกับสายลม แถมยังกะพริบตาใส่นางอย่างทะเล้น "คุณชายเหลิ่งใช่ไหม ไว้เจอกันใหม่นะ"

จากนั้นก็เดินลงไปข้างล่างอย่างเปิดเผย

พระเจ้า แบบนี้ก็ได้หรือ

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นตาลุกวาว "เป็นความคิดที่ดี ทหารราชการพวกนี้ตรวจเข้มพวกราชการที่มาเสพสุข หากปลอมตัวเป็นหญิงที่เรือนหลินหลางนี่ พวกเขาก็จะไม่ถามอะไร"

ปลอมตัวเป็นหญิงโสเพณีหรือ เหลิ่งชิงฮวนนั้นรู้สึกต่อต้าน

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นเข้าไปในห้องของเสนาบดีอย่างไว จากนั้นก็เอาชุดกระโปรงสีเขียวดอกบัวออกมาแล้วเอาให้เหลิ่งชิงฮวน "เพิ่งถอดออกมา ยังอุ่นอยู่เลย"

เมื่อเห็นพวกทหารราชการกำลังขึ้นมา อีกนิดเดียวก็จะถึงชั้นสามแล้ว เหลิ่งชิงฮวนนั้นหมดจนทางจริงๆ จึงกัดฟันแล้วถือกระโปรงเข้าห้องไป

ทหารราชการนั้นตรวจทีละห้องอย่างเข้มงวด แถมยังจับเหล่าเหยื่อที่หลบซ่อนอยู่ใต้เตียง ใต้โต๊ะและหลังม่านออกมาจนหมด และตรวจสอบทีละคนๆ

ชั้นสามเป็นที่ที่คนร่ำรวยจะมา มีเงินทองมากมาย ดังนั้นจึงตรวจสอบอย่างละเอียด

เมื่อมาถึงหน้าประตูของเหลิ่งชิงฮวนและฉีจิ่นอวิ๋น ก็เคราะประตูเสียงดัง "เปิดประตู เปิดประตู! เร็วๆ ไม่อย่างนั้นก็ถีบออกแล้วนะ!"

ประตูห้องถูกเปิดจากด้านใน ฉีจิ่นอวิ๋นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "โวยวายอะไรกัน มาหาความสุขหน่อยยังไม่เป็นสุข ที่เรือนหลินหลางนี่มีธุรกิจใหญ่โตแบบนี้ แต่กลับไม่ยอมเสียเงินมาดูแลให้มันดี นี่จะทำให้เสียชื่อเสียงเอานะ"

เมื่อทหารมองดูก็เป็นคนคุ้นเคยที่รู้จักกัน จึงฉีดยิ้มแล้วพูดว่า "แหม นี่มันคุณชายรองฉีไม่ใช่หรือขอรับ ก็มีแค่คุณนี่แหละที่ข้างนอกนั้นวุ่นวายกันขนาดนี้แต่ยังมีความสุขต่อได้อย่างแน่นิ่ง"

ฉีจิ่นอวิ๋นสะบัดเงินให้หนึ่งใบ "ไปกินชาไป อย่ามาพูดไร้สาระรบกวนอารมณ์ของข้า"