ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 20

"ข้ามีสินเดิมที่ท่านพ่อให้มา มีทั้งที่ดินแปลงนาและร้านค้าต่างๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องการใช้ชีวิตต่อไป กลับเป็นท่านพี่ที่อยู่ในจวนนี่ คนรับใช้ก็กดขี่ผู้ต่ำต้อยแล้วเยินยอผู้สูงส่ง ท่านพี่มีหลายอย่างที่จะทำต้องทำ ขาดเบี้ยเงินไปไม่ได้หรอกนะ"

เหลิ่งชิงเฮ่อยิ้มเศร้า "ร่างกายของข้า ข้ารู้ตัวดี คงจะมีเวลาอีกไม่มาก เบี้ยพวกนี้ข้าก็ไม่ได้ใช้หรอก อีกอย่าง เรื่องการกินอยู่ต่างๆ แม้ว่าจินซื่อจะละเลย แต่ยาที่ต้องกินอยู่ทุกวันนี้ จินซื่อกลับไม่เคยละเลยเลย ไม่เคยให้ขาดยาแม้แต่วันเดียว ขอแค่มียา ชีวิตของพี่ก็จะรักษาไว้ได้"

เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งนึกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้ได้ นางยื่นมือไปหาเหลิ่งชิงเฮ่อ "ท่านพี่ ให้ข้าจับดูชีพจรดูหน่อยนะ"

เหลิ่งชิงเฮ่อยิ้มเบา "ได้ข่าวว่าในงานวันแต่งของน้องนั้น น้องรักษาอาการป่วยเรื่อรังของเหล่าไท่จวินที่จวนอันกั๋วกงได้หรือ เรื่องในวันนั้นแพร่กระจายไปทั่ว แต่พี่ยังไม่ค่อยจะเชื่อนัก น้องจับดูชีพจรเป็นด้วยหรือ"

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า นางได้เตรียมคำพูดเอาไว้แล้ว "วันแต่งงานนั้นข้าอยากจะคิดสั้น ตอนที่หมดสติไปนั้นข้าฝันเห็นท่านแม่ ท่านบอกว่าตอนนี้ท่านกำลังเป็นเทพอยู่บนสวรรค์ จะคุ้มครองให้พวกเราปลอดภัย หลังจากนั้นข้าก็ตื่นมา แล้วอยู่ๆ ก็เข้าใจด้านการแพทย์จนได้"

สายตาที่คมลึกของเหลิ่งชิงเฮ่อจ้องมองไปที่เหลิ่งชิงฮวน แรกเริ่มรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แต่จากนั้นก็ปล่อยวางไปทันที

"งั้นท่านแม่ที่อยู่บนสวรรค์นั้นคงจะเป็นห่วงพวกเรา ให้เจ้าได้มีความสามารถในการรักษาผู้คน"

เหลิ่งชิงฮวนจับชีพจรให้เขา พลางใช้แหวนนาโนตรวจสุขภาพร่างกายอย่างละเอียดให้เขา ผ่านไปนานถึงจะลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็มีความเยือกเย็นแวบผ่าน นางกัดฟันพูดว่า "ตามที่ข้าคิดไว้ไม่มีผิด!"

เป็นยังไงบ้าง" เหลิ่งชิงเฮ่อถามเสียงเรียบ

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นยืนแล้วมองออกไปข้างนอกห้องศาลบรรพบุรุษทางหน้าต่าง เห็นว่าไม่มีใครอยู่ แม้แต่คนรับใช้เองก็ไม่รู้หายไปไหน จึงกดเสียงให้ต่ำแล้วพูดว่า "ท่านพี่ไม่ได้เป็นวัณโรค แต่ถูกวางยาพิษต่างหาก!"

"น้อง ล้อเล่นกันใช่ไหม" เหลิ่งชิงเฮ่อถามแบบยิ้มๆ

"เรื่องจริงเจ้าคะท่านพี่" สีหน้าของเหลิ่งชิงฮวนนั้นตึงเครียด "ยาพิษที่ท่านถูกวางยานั้นถูกหลอมขึ้นมาจากสารปรอทและสารพิษอื่นๆ ที่ปอดนั้นมีเงาที่ไม่เป็นระเบียบมากนัก มีแนวโน้มที่จะเกิดเป็นฝ้า ยังดีที่ไตนั้นยังไม่ถูกทำลายไปมาก เป็นความโชคดีในความโชคร้ายจริงๆ"

รอยยิ้มของเหลิ่งชิงเฮ่อค่อยๆ จางหายไป เขามองไปที่น้องสาว ผ่านไปนานจึงถามออกมาด้วยความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่า "ยังรักษาได้ไหม"

เสียงของเขานั้นมีความกังวล แต่แฝงไปด้วยความหวัง เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า "แน่นอน ต่อไปน้องจะต้องพึ่งอาศัยท่านพี่อีก ท่านพี่จะต้องรีบหายไวๆ นะเจ้าคะ"

สีหน้าที่ขาวซีดของเหลิ่งชิงเฮ่อนั้นแดงเพราะความโกรธ นัยต์ตานั้นระยิบระยับ "อยู่ดีๆ ทำไมถึงถูกวางยาได้ ดีนะที่ถูกวางยาพิษ ถ้าเป็นวัณโรคจริง ต่อให้น้องเป็นเทวดา ก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้"

ตอนนี้วัณโรคนั้นเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้

เหลิ่งชิงฮวนกัดริมฝีปากล่างเบาๆ แม่ลูกจินซื่อนั้นจงใจจะสร้างปัญหาให้ตน แล้วจะปล่อยพี่ไปได้ยังไง เพราะเรื่องก่อนหน้าทำให้ท่านพ่อรู้สึกระแวง จึงไม่ได้ให้ฐานะของภรรยาเอกกับนาง หากท่านพี่ตายไป ลูกชายของจินซื่อก็จะเป็นลูกชายของภรรยาเอกของตระกูลเหลิ่ง จินซื่อนั้นก็จะเชิดหน้าชูคอแล้วก็มีฐานะ

"นอกจากจินซื่อแล้ว ที่ลานหลังจวนมหาเสนาบดียังมีใครกันที่โหดเหี้ยมใจกล้าขนาดนี้! พวกเขาแม่ลูกเกลียดท่านแม่เข้าไส้ ปล่อยพวกเราไว้ไม่ได้อยู่แล้ว แก้ยาพิษให้ท่านพี่นั้นก็ง่ายอยู่หรอก แต่สู้กันซึ่งหน้ารับมือได้ง่ายกว่าการแอบแทงข้างหลัง ใครจะไปรู้ว่าจินซื่อจะทวีความรุนแรงขึ้น ข้างกายท่านพี่นั้นล้วนเป็นตาของจินซื่อ พวกเราจะต้องวางแผนกันใหม่

เหลิ่งชิงเฮ่อเงียบไป "น้องไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก ต่อไปพี่จะระวังเรื่องการกินให้มากขึ้น"

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหัว ยังคงรู้สึกไม่ไว้ใจ "การวางยานั้นมีร้อยพันรูปแบบ หากพี่ไม่รู้ มันก็ยากที่จะป้องกัน ท่านพี่ เอาแบบนี้ไหม พี่ออกจากจวนแล้วลบหลีกไปสักพักไหม"

"หลบหลีกหรือ"

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า "ไม่อย่างนั้น ท่านพี่บอกท่านพ่อว่าตนเองนั้นป่วยหนัก กลัวว่าจะแพร่ให้กับคนในครอบครัวอยากจะออกไปรักษานอกจวน แล้วก็มีลานนี้พอดี ท่านพี่รักษาตัวให้หายดีเงียบๆ ก่อน แล้วพวกเราค่อยมาคิดหาทางออกกัน"

โดยเฉพาะเหลิ่งชิงฮวน แม้นางจะเคยยิ้มกับตนเองมาก่อน แต่รอยยิ้มนั้นมักจะมีความเยาะเย้ยอยู่บ้าง หรือไม่ก็เป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความดื้นรั้น มีความโกรธ แต่นางในตอนนี้ พูดไปทำท่าไป หัวเราะด้วยความดีใจอย่างมาก หางตานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม

มีลมพัดผ่านเข้าไปทางหน้าต่าง หน้าม้าของนางก็มาปรกอยู่ตรงจมูก ผู้ชายที่ผอมซูบและมีอาการป่วยนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วเอาผมของนางทัดหูไว้ ท่าทางนั้นดูสนิทสนมกันอย่างมาก

เหลิ่งชิงฮวนกำลังพูดคุยอย่างสนุกสนาน นางพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ทำไมผู้ชายถึงได้มีภรรยาหลายคนได้ ข้าจะต้องคอยอดทนอดกลั้น วันๆ ได้แต่รอ แล้วก็ทะเลาะกับคนอื่นๆ ไปทั่ว หากสักวันข้ามีเบี้ยพอ ข้าก็จะจ้างคนที่หน้าตาดี ให้พวกเขาสลับล้างเท้าให้ข้าไปเรื่อย ให้พวกเขาหึงเพียงเพราะน้ำล้างเท้า"

เหลิ่งชิงเฮ่อถึงกับอึ้ง "ยิ่งพูดยิ่งคิดไปไกลนะ ถ้าหากท่านอ๋องได้ยินเข้า ระวังชาตินี้จะไม่ได้เจอเบี้ยแม้แต่สตางค์เดียวนะ"

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มแหะแหะ "ตอนนี้ข้ามีสินเดิมอยู่ในมือ อย่างน้อยก็เป็นคนที่มีที่ดินเล็กๆ แล้ว ขั้นตอนต่อไปคือ ข้าจะขยายร้านให้มันใหญ่โต มีเบี้ยเข้าเป็นจำนวนมาก ข้าจะรวยยิ่งกว่าเขา เอาเบี้ยเงินฟาดเขาให้มึนไปเลย แล้วก็จ้างเขาให้มานวดหลังนวดไหล่ให้ข้า"

ความคิดที่ยิ่งใหญ่นี้ยังไม่ทันจะบรรยายจนจบ ประตูของห้องศาลบรรพบุรุษก็ถูกคนถีบออกด้วยความโกรธ

มู่หรงฉีนั้นมีสีหน้าที่อึมครึม เขายืนอยู่หน้าประตู แล้วยิ้มให้นางอย่างเหยียด "มหาเสนาบดีบอกว่าเจ้ากำลังสำนึกผิดอยู่ที่ห้องศาลบรรพบุรุษ ข้ายังรู้สึกแปลก เจ้ามีความคิดดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จนถึงขั้นอดข้าว ที่แท้ก็มีคนอยู่ป็นเพื่อน มีความสุขอย่างมากนี่เอง"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นแอบพูดร้ายลับหลังแล้วถูกจับได้ ก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย และเห็นว่ามู่หรงฉีนั้นเหมือนกับปลาปักเป้าที่มีความโกรธเต็มท้องจนมันป่องไปหมด ตานั้นแทบจะหลุดออกมา ไม่รู้จะพูดคำที่น่าเกลียดอะไรออกมาอีก

หลายใจ ไม่ปฏิบัติตามกฎผู้หญิง ไม่รู้จักยางอาย... ภาพลักษณ์ที่นางสร้างไว้ต่อหน้าพี่ชายก็จะต้องแตกสลาย

นางรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง ราวกับลูกบอลที่เด้งขึ้นมา นางกระโดดโลดเต้นไปอยู่ต่อหน้ามู่หรงฉี แถมยังกอดแขนของเขาเอาไว้ จากนั้นเงยหน้าแล้วยิ้มร่า "สงสารที่หม่อมฉันถูกลงโทษก็เลยมาหาใช่หรือไม่"

ความสนิทสนมที่กะทันหันนี้ทำให้มู่หรงฉีอึ้งไปเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของนาง ราวกับว่ากำลังคิดวางแผนอะไร จึงทำเสียงไม่พอใจแล้วสะบัดแขนออกอย่างแรง "ดีนะที่ข้ามา ไม่อย่างนั้นคงจะดูการแสดงพิเศษนี้ไม่ได้ เหลิ่งชิงฮวน กลางวันแสกๆ นี่เจ้าจะมากเกินไปแล้วนะ! ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาเลยชัดๆ!"