ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 316

อันตรายต่างคืบคลานเข้ามา ทันใดนั้นเสียงขลุ่ยก็ยิ่งดังขึ้นมาจากหุบเขา มันมิมีท่วงทำนองอันใด ราวกับเสียงผิวปาก

ค้างคาวพิษเหล่านี้ดูเหมือนจะได้ยินคำสั่ง และหยุดกันอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะหันกลับแล้วกรูกันไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือพร้อมกัน

ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยก่อนหน้านี้ก็ดังมาจากทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือด้วย ทั้งสองเสียงประสานกัน ราวกับจะประชัน บิดกลายเป็นเกลียวเชือก ค่อยๆ สูงขึ้น อย่างมิมีใครยอมใคร

งูพิษและค้างคาวเหล่านั้นกลับดูยุ่งเหยิง ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังขับไล่ มิเป็นระเบียบไปโดยสิ้นเชิง

ทุกคนก็ต่างมิเข้าว่ามันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ เมื่อเห็นฝูงงูกระจายออกไป ทหารอารักขาจึงรีบร้อนเร่งเหลิ่งชิงฮวน “พระชายา ถือโอกาสตอนที่มิมีอันตรายรีบถอยออกมาดีหรือไม่ขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนเกิดความลังเลเล็กน้อย ก่อนจะออกคำสั่ง “พวกเจ้าทั้งสองคุ้มกันคุณหนูสี่กลับไปที่หมู่บ้านก่อน ข้าจะอยู่ที่นี่”

ทหารอารักขารู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “อยู่ที่นี่มันอันตรายเกินไปนะขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้าอย่างดื้อดึง “ถ้าข้าสันนิษฐานมิผิด กองกำลังเสริมคงมาถึงแล้ว ข้ารอพวกนางมานาน จะพลาดมิได้”

เมื่อทหารอารักขาได้ยินว่านางมีแผนไว้ในใจแล้ว จึงรับฟังคำสั่ง แล้วทั้งสองก็คุ้มกันชิงฮว่ากลับไปที่ลานบ้าน

ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยที่ดังแผ่วก็เปลี่ยนโทนเสียงเป็นสูงขึ้น ราวกับเสียงร้องไห้ของเด็กทารก มีเสียง “อุแว้ๆ ” ดังขึ้นหลายครั้ง และก้องกังวาน

แต่เสียงขลุ่ยทางทิศตะวันตกกลับดูเหมือนจะได้รับการรบกวนโดยฉับพลัน กลายเป็นยุ่งเหยิง อีกฝ่ายก็รีบใช้โอกาสนี้ข่มนาง เสียงขลุ่ยก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ เพื่อกระตุ้น เหมือนเด็กทารกหลายๆ คนร้องไห้พร้อมๆ กัน เซ็งแซ่ไปหมด แม้แต่เหลิ่งชิงฮวนก็ได้รับผลกระทบนั้น ช่างน่ารำคาญสิ้นดี แต่เสียงขลุ่ยทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือก็ยิ่งพ่ายแพ้ยับเยิน ในที่สุดเสียงดังกังวานนั้นก็หยุดลง

แมลงมีพิษทั้งหลายก็ต่างกระจายออกไป หุบเขาก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

เหลิงชิงฮวนพูดเสียงดังลั่น “ผู้เชี่ยวชาญเก่งกาจที่ช่วยข้าเป็นใครกัน? ปรากฏตัวออกมาสิ”

เมื่อถามไปสามครั้งติด เสียงขลุ่ยก็ค่อยๆ หายไป แต่กลับมิเห็นเงาคน

ในตอนที่เหลิ่งชิงฮวนคิดว่าอีกฝ่ายมิยอมปรากฏตัว ก็มีใครบางคนพูดขึ้นมาอย่างคมชัดจากทางด้านหลัง “น่าจาอี๋นั่วได้พบกับพระชายาแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้าไปเห็นเด็กสาวชุดแดงดวงตาสดใสราวกับแป้งทำขนม จากถนนบนภูเขาด้านหลัง กำลังเดินมาหานาง ชุดคลุมยาวสีแดงเพลิงดูสะดุดตาเป็นอย่างมากในพื้นที่หญ้ารกร้างแห่งนี้

เหลิ่งชิงฮวนหรี่ตาเล็กน้อย นางคิดว่าผู้มาเยือนคงจะอายุไม่ต่ำกว่าสามสิบหรือสี่สิบปี เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วท่าทางมาดขรึม ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะเป็นเพียงเด็ก มองดูแล้วก็อายุสิบสี่สิบห้า ยังไม่ถึงวัย ใบหน้าดูนุ่มอ้วนเหมือนเด็ก รูปร่างหน้าตาก็ยังคงมีความเป็นเด็กอยู่

ผิวพรรณของนางขาวผ่องใส ผมก็เป็นสีทองด้วย ดวงตาปรากฏเป็นสีฟ้าอมดำดูลึกลับ หากมิใช่เพราะโครงหน้ายังมิชัดพอ เหลิ่งชิงฮวนก็คงคิดว่านางมิใช่เชื้อสายจีน

“เมื่อครู่นี้ใช่ฝีมือแม่นางช่วยไว้ใช่หรือไม่”

สาวน้อยยิ้มอย่างอ่อนหวาน เผยให้เห็นลักยิ้มอันน่ารักทั้งสองข้าง “ข้าชื่ออี๋นั่ว น่าจาอี๋นั่ว พระชายาปลอดภัยดีสินะ”

เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้อ้อมค้อมเช่นกัน “เจ้าใช่คนของลัทธินักบุญหญิงหรือไม่?”

น่าจาอี๋นั่วผงะแล้วเอียงศีรษะ “พระชายารู้ได้เยี่ยงไร?”

“เพราะข้าเดาเอาไว้ว่าคนที่โจมตีข้าคงจะเป็นยายหลิงคนทรยศของลัทธินักบุญหญิงน่ะสิ และเจ้ากับนางใช้วิธีไล่สัตว์แมลงได้เหมือนกัน ต้องมาจากสำนักเดียวกันอยู่แล้ว

แม้ว่าเหลิ่งชิงฮวนจะรู้สึกว่าวิธีนี้จะมิได้เป็นไปตามหลักของวิทยาศาสตร์ แต่เมื่อเห็นว่าน่าจาอี๋นั่วมีแผนอยู่ในใจ มีเรื่องบางอย่างที่ผิดปกติขนาดนั้น จะลองดูก็คงมิเสียหาย ดังนั้นนางจึงรีบพยักหน้าตกลงทันที “ได้สิ พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปที่จวน เจ้ามาหาข้าได้ที่จวนท่านอ๋อง”

ทั้งสองคุยกันสองสามประโยค แล้วก็ได้ยินเสียงเกือกม้าดังมาจากทางหุบเขา ตะหลบอบอวลไปด้วยฝุ่น ลงจากหลังม้าตรงไปที่ทางเข้าหมู่บ้านบนภูเขา แล้วบุกเข้าไปข้างในหมู่บ้าน

มู่หรงฉีกลับมาแล้ว เพราะคงจะได้ทราบข่าว

น่าจาอี๋นั่วรีบกล่าวอำลาด้วยสายตา เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้ขัดอะไรเช่นกัน

สำหรับลัทธินักบุญหญิง การประเมินของนางมีเพียงคำเดียวว่า ชั่วร้าย ยายหลิงไม่ใช่สิ่งของ แต่นักสังคีตเดิมจะถูกบังคับให้อยู่ในศีล เข้มงวดจนได้เป็นคนที่ดีขึ้น แต่การทำลายบุพเพสันนิวาสของผู้คน และสังหารเด็กในท้องของยายหลิงอย่างโหดเหี้ยม เห็นได้ชัดว่ามิใช่คนดีเลย

ดังนั้น สำหรับลัทธินักบุญหญิง สามารถร่วมมือกันแบบได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายได้ แต่จะมิคบหากัน เคารพนับถือแต่มิขออยู่ใกล้

มิเช่นนั้น ก็เพียงอาศัยวิธีการที่เลวทรามของพวกนาง มิผิดใจกันก็ดี แต่หากผิดใจกันเมื่อไหร่ ตนจะตายเยี่ยงไรก็มิอาจทราบได้

มู่หรงฉีรีบร้อนวิ่งไปหานางทันที โดยมิสนว่าทหารอารักขาจะยังอยู่หรือไม่ และกอดนางก่อนจะถามขึ้นอย่างร้อนใจ “ชิงฮวน เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง? เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ข้าก็ยังอยู่ตรงหน้าเจ้ามิใช่รึ? ตัวก็อุ่น แต่หายใจมิค่อยออกเพราะใกล้จะถูกเจ้ารัดตายอยู่แล้ว

เหลิ่งชิงฮวนตำหนิในใจ ก่อนจะพูดออกมาเพียงสองคำอย่างเย็นชา “สบายดี”

“แผนชั่วของผู้ใด? ยายหลิงรึ?”