ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 368

หมอหลวงเงียบไปครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงการเคลื่อนไหวเสียดสีดังแซ่กๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงน้ำไหลบางๆ ดังขึ้นมา ก่อนจะมีเสียงถอนหายใจราวกับได้ยกภูเขาออกจากอกดังอยู่ภายใน “ในที่สุดก็เสร็จสักที”

คนผู้นี้ เพียงแค่สวนท่อฉี่เท่านั้นเอง มิได้ทำคลอดเสียหน่อย ดูท่าว่าจะทำให้ท่านเหนื่อยสินะ

ยังมิทันที่เหลิ่งชิงฮวนจะได้ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวใดๆ หมอหลวงก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “สีฉี่นี้มันผิดปกติ เฮ้ย มีหนอนได้เยี่ยงไรกัน!”

ในฉี่มีหนอนงั้นรึ?

นี่มันมิใช่เรื่องแปลกใหม่ทางการแพทย์แต่อย่างใด โดยปกตินั้นจะเกิดจากโรคพยาธิภายในร่างกาย ตัวอ่อนอาจถูกขับผ่านทางไตออกมาพร้อมกับปัสสาวะได้

เห็นได้ชัดว่าหมอหลวงและทูตผู้นั้นมิเคยพบเห็นปรากฏการณ์อันน่าประหลาดเยี่ยงนี้มาก่อน ลืมองค์ชายอันต๋าที่นอนราวกับร่างไร้วิญญาณทิ้งไว้บนเตียง แล้วจุ๊ปากมองสายสวนปัสสาวะ ปรึกษาหารือเรื่องการวิจัย

แม้ว่ากระโถนจะถูกปิดผนึกไว้อย่างดี แต่ท่อสวนนั้นกลับมีความโปร่งใส สามารถมองเห็นปัสสาวะที่อยู่ภายในได้อย่างชัดเจน

เหลิ่งชิงฮวนจึงรีบเร่งรัดอย่างอดรนทนมิไหว “อย่าให้ฉี่เยอะเกินไปในคราแรกสิ ความดันในกระเพาะปัสสาวะจะได้มิลดลงไปอย่างกะทันหันแล้วเสี่ยงต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือด พวกท่านเร่งจัดการให้เรียบร้อยได้แล้ว อยากจะให้เป็นโรคนี้รึ?”

หมอหลวงรีบเปิดมุ้งเตียงขึ้น “เหตุใดจึงมีหนอนตัวเล็กๆ สีแดงอยู่ในฉี่ได้กันเล่า? ยังเคลื่อนไหวอยู่เสียด้วย”

ตัวสีแดงงั้นรึ? เหลิ่งชิงฮวนเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน จึงเร่งศึกษา

ฮ่องเต้ผู้ที่ซึ่งอยู่ในตำแหน่งสูงสุด แน่นอนว่าจะมิสามารถทำเรื่องเด็กๆ เยี่ยงนี้ได้ ทว่าก็น่าสงสัยเสียจริง จึงทำได้เพียงเงี่ยหูฟัง

“เหมือนว่าข้าจะรู้แล้วล่ะ!” มิช้าเหลิ่งชิงฮวนก็เข้าใจได้ทันที “มิแปลกใจที่พิษขององค์ชายอันต๋าจะหายแล้วกลับมากำเริบซ้ำอีก ตัวการที่แท้จริงนั่นก็คือแมลงพวกนี้เยี่ยงไรเล่า พวกมันเป็นแหล่งที่มาของพิษแท้ๆ ยาของพวกท่านขับเพียงพิษที่อยู่ในเลือดหรือไตขององค์ชายอันต๋าเท่านั้น แต่มิสามารถทำกระไรได้กับแมลงพวกนี้ ตราบใดที่ฆ่าพวกมันมิตาย พวกมันก็จะยังสามารถปล่อยพิษออกมาได้เรื่อยๆ และเพิ่มขึ้นได้อย่างรวดเร็วมิหยุดหย่อน”

เมื่อพูดเช่นนี้ หมอหลวงก็เข้าใจได้ในทันที “นึกมิถึงเลยว่าจะมีวิธีการวางยาพิษอันชาญฉลาดเช่นนี้! แต่พวกเราจะทำเยี่ยงไรดี จะฆ่าแมลงพวกนี้ให้ตายได้เยี่ยงไรกันเล่า เพราะว่าพวกมันมีพิษในตัวมันเอง แค่ยาสามัญทั่วไปก็คงจะทำกระไรมันมิได้”

อันที่จริงแล้ว สิ่งที่แมลงชนิดนี้กลัวคือการเติบโตด้วยการกินยาพิษ พิษเป็นร้อยก็มิอาจกล้ำกลาย มีนิสัยดื้อยา ทว่า หากเบื่อยาจีนแล้ว เช่นนั้นลองเปลี่ยนเป็นยาตะวันตกดูจะเป็นเยี่ยงไรกันเล่า? บางทีมันอาจจะได้ผลก็เป็นได้

ขับพยาธิลำไส้ อัลเบนดาโซล มีเบนดาโซล พราซิควอนเทล ให้เขาลองชิมดูให้หมด ถ่ายท้องสักสองวันคงจะมิเป็นไรใช่หรือไม่? ถึงเยี่ยงไรก็คงจะมิทำให้ผู้ใดตาย

เหลิ่งชิงฮวนกำลังพินิจพิจารณาประสิทธิภาพของยาเพื่อจับคู่ยาสือเฉวียนต้าปู้วานกับแมลงในร่างกายขององค์ชายน้อยอันต๋า ทำเป็นน้ำผสมกับยาแก้พิษแล้วกรอกลงไปให้เขา

มิช้าหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงในร่างกายของเขาราวกับเปิดกาต้มน้ำ เสียงร้องลั่นกึกก้อง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแก๊ส ออกมาพร้อมกับเสียงตีฆ้องร้องป่าว

ภายในห้องมีกลิ่นฉุนและค่อนข้างเคืองตาเล็กน้อย เหลิ่งชิงฮวนหาข้ออ้างเพื่อเขียนใบสั่งยา ครั้นเมื่อปลีกตัวออกมาได้ หมอหลวงจึงกล่าวว่า “ข้าจะไปช่วยพระชายาปรุงยา”

ฮ่องเต้กล่าวว่า “อะแฮ่ม พวกบ่าวของที่ศาลาพักม้านี้มิรู้จักพระชายาฉี คงมิเต็มใจรับฟังคำสั่งของนาง ข้าจะไปดูเอง”

ใบหน้าของทูตเต็มไปด้วยความกังวลใจ ไล่ถามหาเหตุผลจากฮ่องเต้

“แล้วพระชายาฉีแห่งแคว้นของท่านจะไปหาหมอหรือไม่ หากกรอกยาไปมากมายปานนี้แล้วองค์ชายอันต๋าของข้ารับมิไหวขึ้นมาจะทำเยี่ยงไร คนผู้นี้จะกลายเป็นหมั่นโถวอยู่แล้ว แม้ว่าอำนาจของมั่วเป่ยของข้าจะมิได้แข็งแกร่งเท่าฉางอันของท่าน กษัตริย์ของข้าก็เต็มใจที่จะสานสัมพันธ์ฉันมิตรกับเมืองของท่านด้วยความจริงใจ แต่ท่านฮ่องเต้ พระองค์จะละเลยองค์ชายของข้าเช่นนี้มิได้”

วันนี้ฮ่องเต้ทำตัวไร้เหตุผลไป ดังนั้นจึงอารมณ์ดี “พระชายาฉีเป็นหมอที่มีฝีมือและทักษะสูงมากที่สุดในราชวงศ์ฉางอันของข้า เมื่อครู่ท่านคงได้เห็นประจักษ์ชัดแจ้งกันทั่วแล้ว วางใจเถิด ตราบใดที่พระชายาฉีบอกว่ามิเป็นไร มันก็จะมิเป็นไร”

“แต่องค์ชายของข้าได้รับความเจ็บป่วยมานานโขแล้ว! เดิมทีข้าเคยคิดว่าฉางอันอยู่ภายใต้การปกครองอันชาญฉลาดของพระองค์ ของตกบนถนนก็มิมีผู้ใดมาเก็บ หลับนอนตอนค่ำก็มิต้องใส่กลอน ความสงบเยี่ยงนี้มันควรจะดีเสียด้วยซ้ำ ใครจะไปรู้เล่าว่าเราจะถูกลอบสังหารเอาเสียได้

ฮ่องเต้ถูกผู้คนยกสูงขึ้นเหนือหัว นอกจากพระราชมารดาแล้ว จะมีผู้ใดเคยพูดพล่ามฉอดๆ ใต้หูเขาเยี่ยงนี้ได้กันบ้างเล่า? เห็นได้ชัดว่าเหนือกว่าเล็กน้อย

นี่มิใช่การเน้นย้ำในสิ่งข้าเพิ่งพูดไปใช่หรือไม่ รายงานการชันสูตรศพที่ข้าเขียน มิใช่สิ การวินิจฉัยการเจ็บป่วยดูมิน่าเชื่อถือปานนี้เลยงั้นรึ?

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “พูดอีกนัยหนึ่ง ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าองค์ชายอันต๋าสลบไปหลังจากที่ถูกดาบฟัน จากนั้นก็มีคนฉวยโอกาสป้อนไข่หนอนให้แก่เขา”

ฮ่องเต้เรียกสิ่งนี้ว่าความบันเทิง เห็นเยี่ยงนั้นแล้วก็แทบอดใจมิไหวที่จะเต้นยางโกะพร้อมร้องเพลง ‘วันนี้เป็นวันดี’ ด้วยความปลื้มปริ่มยินดี ทว่าในฐานะกษัตริย์ของประเทศ การวางมาดและความสง่างามก็ยังต้องคงอยู่

เขาพยายามอย่างหนักที่จะเก็บซ่อนความกระหยิ่มยิ้มย่องนี้เอาไว้ ก่อนจะกระแอมไอเบาๆ “เหล็กต้องตีในขณะที่มันยังร้อน ใต้เท้าหลู่ควรจะรีบไปตรวจสอบให้เรียบร้อย”

ทูตมิเชื่อ “พวกท่านกำลังจะปัดความรับผิดชอบ!”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะ “ฮิๆ” “จะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ใจท่าน ถึงเยี่ยงไร ครานี้ข้าช่วยองค์ชายอันต๋าไว้ คราหน้าหากถูกวางยาพิษอีก พวกท่านก็มิสามารถบอกได้ว่ามันอยู่ที่ใด ถึงเวลานั้น พวกท่านก็ต้องเป็นหนังหน้าไฟแบกความรับผิดชอบนี้เอาไว้เอง อีกอย่าง ในตอนนี้ผู้ที่ปกป้องที่อยู่ใกล้ตัวนายของท่านจะยังไว้ใจได้หรือไม่”

ทูตรู้สึกเชื่อครึ่งมิเชื่อครึ่ง ทว่ามันควรจะเป็นความมิแน่ใจ จึงรีบหันหลังเดินจากไปทันที มุ่งหน้าตรงไปไต่สวนผู้ที่เคยสัมผัสองค์ชายอันต๋าเมื่อครู่นี้

ฮ่องเต้มุ่งตรงไปใช้ฝ่ามือตบบ่าของเหลิ่งชิงฮวนดัง “แปะ”

ชายชราผู้นี้เองก็เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้เองเช่นกัน ความแข็งแกร่งของมือก็มิใช่น้อย มือนี้ตบเหลิ่งชิงฮวนจนแทบจะกระอักเลือด และยังคิดว่าตนเองนั้นทำอะไรผิดไปหรือไม่

ฮ่องเต้กดเสียงลงอย่างตื่นเต้น “เด็กดี เจ้านี่ฉลาดเฉลียวกว่าเจ้าโง่เด็กฉีนั่นมากเลยนะ”

โง่งั้นรึ?

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม มีที่ไหนมาวิจารณ์ลูกชายตนเองเยี่ยงนี้บ้างเล่า ลูกชายของท่านมิได้โง่เสียหน่อย แน่นอนว่า ยกเว้นต่อหน้าสตรี เขางี่เง่ามากหากอยู่ต่อหน้าสตรี มิใช่สิ กระตือรือร้นต่างหาก