ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 379

เมื่อได้ยินเหลิ่งชิงฮวนพูดดังนั้น สีหน้าของจิ่นอวี๋ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “เหลวไหล!ของแบบนี้เรียกว่าใบสั่งยาได้หรือไง ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!”

เหลิ่งชิงฮวน ยิ้มเล็กน้อย “เดิมทีดวงตาของท่านถูกทำร้ายด้วยคาถาจากยายหลิง ย่อมจำเป็นต้องใช้วิธีการที่ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว ส่วนจะใช้ได้ผลหรือไม่นั้นเพียงแค่ส่งคนไปรับยาจะรู้เอง”

ลองทำดูใช่ว่าจะตั้งครรภ์ ทำไมถึงไม่กล้าลองล่ะ

ฮ่องเต้ตรัสกับคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ทำตามที่พระชายาฉีบอก ส่งคนไปรับยานั่น”

คนในวังรับคำสั่งและออกไปทันที

จิ่นอวี๋รู้สึกสับสน แม้ว่าตอนนี้นางจะไม่เห็นการแสดงออกของเหลิ่งชิงฮวน แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง

ในตอนแรกยายหลิงบอกกับนางว่าสูตรลับในการทำให้ตาพร่าน้ำจากใบหลิวหรือน้ำตาวัว หากระมัดระวังอย่างดีที่สุดแล้ว เช่นนั้นเหลิ่งชิงฮวนจะรู้และเตรียมพร้อมเป็นอย่างดีแบบนี้ได้อย่างไร

ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด หากตาของข้าฟื้นฟูดีขึ้นแล้วฮ่องเต้ทรงเอ่ยปาก งานแต่งงานของข้าจะไม่พังทลายไปต่อหน้าเลยหรือ

บวกกับขันทีที่นางสั่งให้ไปจับแมวในกังหันน้ำตามคำสั่งยังคงไม่มีการเคลื่อนไหว ขออย่าให้มีปัญหาอะไรเลย ลี่ว์อู๋หนีออกจากวังไปจริงๆ นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเป็นคนร้ายในเรื่องนี้เสียเอง

“เพื่อปกป้ององค์หญิงลี่ว์อู๋ไม่ให้ออกจากวัง พระชายาถึงกับต้องทุ่มเทกายใจให้ข้าแต่งงานไปอยู่มั่วเป่ยสถานที่ห่างไกลเช่นนั้นเลยหรือ”

ทันทีที่พูดจบ ทุกคนก็รู้สึกประหลาดใจโดยไม่รู้ว่านางหมายถึงอะไร

พระพักตร์ของฮ่องเต้มืดมนยิ่งขึ้น “เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว”

“จิ่นอวี๋ไม่ได้พูดไร้สาระนะเพคะ” จิ่นอวี๋ตอบพลางหันไปทางเหลิ่งชิงฮวน “เมื่อครู่พระชายาฉีเอาตัวลี่ว์อู่ซ่อนในกังหันน้ำและส่งออกไปนอกพระราชวังแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนเผชิญหน้ากับสายตาของทุกคนอย่างเรียบเฉย “วันนี้หลังจากที่ข้าเข้ามาในวัง ข้าก็อยู่ในวังเยี่ยนชิ่งตลอดไม่ได้ออกไปไหน เหตุใดองค์หญิงจิ่นอวี๋ถึงพูดเช่นนี้”

จิ่นอวี๋ยิ้มอย่างเย็นชา “หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากท่าน แล้วลี่ว์อู๋จะออกจากวังได้อย่างไร ฮ่องเต้รีบส่งคนไปไล่ตามสิเพคะ แล้วพระองค์จะรู้ว่าจิ่นอวี๋พูดจริงหรือไม่ ถึงเวลานั้นจิ่นอวี๋ยอมเผชิญหน้ากับองค์หญิงลี่ว์อู๋ตัวต่อตัวเลยเพคะ”

“ไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้า” มู่หรงฉีพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ทางเข้าบนกังหันน้ำของพระราชวังกว้างเพียงไม่กี่นิ้ว แม้จะเป็นเด็กก็แทบจะซ่อนไม่ได้ แล้วลี่ว์อู่เข้าไปได้อย่างไร นี่มันไร้สาระมาก ทุกวันกังหันน้ำจะออกจากเมืองและจะกลับเข้ามาในวังอีกครั้งเวลาพระอาทิตย์ขึ้น ในเวลานี้ไม่อนุญาตให้ออกจากวัง เว้นแต่จะมีสถานการณ์พิเศษ”

ไม่อย่างนั้นกองทัพอวี้หลินของเขาเป็นอะไร

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของมู่หรงฉี มีใครไม่รู้บ้างว่ารูปร่างขององค์หญิงลี่ว์อู๋นั้นไม่สามารถใช้ถังน้ำในการบรรยายได้

“ลองตรวจดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ” จิ่นอวี๋มั่นใจมากว่าตนเองจะชนะ

ฮ่องเต้ไม่ต้องการให้ลี่ว์อู๋หนีออกจากวัง เขาจึงส่งคนไปที่ประตูวังเพื่อถามว่ากังหันน้ำได้ออกไปจากวังหรือไม่

บรรดาขันทีกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน ก่อนจะรายงานต่อฮ่องเต้ “รายงานฝ่าบาท เมื่อครู่บ่าวไปสอบถามหน้าพระราชวังมาแล้ว ได้ความว่ากังหันน้ำยังไม่ได้ออกไปจากพระราชวัง ส่วนวัวลากเกวียนถูกพาออกไปนานแล้ว ตอนนี้หยุดพักอยู่ที่โรงชาด้านนอกพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเล็กน้อย “เหตุใดองค์หญิงจิ่นอวี๋ถึงใส่ร้ายข้าแบบนี้ ท่านควรจะอธิบายต่อหน้าสาธารณชนหรือไม่”

จิ่นอวี๋ตื่นตระหนกในทันที “เป็นไปได้อย่างไร ข้าเห็นกับตาตัวเองว่าคนของเจ้าให้ความช่วยเหลือลี่ว์อู๋เข้าไปในกังหันนั้นนั่น ไม่ผิดแน่!”

หลังจากหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนที่ลี่ว์อู๋จะเถียงจึงตระหนักได้ทันที “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าได้ยินมาว่าท่านชื่นชมองค์ชายอันต๋ามานาน ท่านกลัวว่าข้าจะฉวยโอกาสนี้แย่งแต่งงานจึงออกอุบายว่าข้าหนีไป แบบนี้เสด็จพ่อจะได้ให้ท่านแต่งงานกับมั่วเป่ย”

ตอนนี้จิ่นอวี๋พูดไม่ออก นางเริ่มเข้าใจแล้วว่าตัวเองกำลังถูกหลอกเข้าให้แล้ว

เหลิ่งชิงฮวนและลี่ว์อู๋ช่วยกันขุดหลุม จากนั้นล่อให้นางหล่นลงไปโดยไม่สามารถปีนขึ้นมาได้

ทุกคนในห้องโถงมองนางด้วยสายตาซับซ้อน

หากวันนี้นางยอมรับว่าสายตาหายเป็นปกติแล้วถือว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด หากไม่ยอมรับนั่นถือเป็นพูดเท็จใส่ความองค์หญิง เปรียบเทียบแล้วอันไหนหนักหนากว่ากัน

ยิ่งไปกว่านั้นหากนางกลับมามองเห็นได้แล้วอย่างไรต่อ การแต่งงานต้องการตำแหน่งสถานะ แม้ว่าลี่ว์อู๋จะอ้วน แต่นางเป็นองค์หญิงโดยเนื้อแท้ ส่วนตัวนางเป็นเพียงองค์หญิงที่ถูกแต่งตั้งขึ้น คนระดับสูงที่ชาญฉลาดทุกคนเข้าใจว่าสถานะของทั้งสองนั้นแตกต่างกันอย่างมาก

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คนรับใช้ในวังก็นำสิ่งที่เหลิ่งชิงฮวนต้องการมาให้ น้ำตาวัวนั้นหาไม่ยาก แต่ใบหลิวสดนั้นถือว่าเป็นของหายากในช่วงเวลานี้ของปี ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาพอสมควร

เหลิ่งชิงฮวนถือไว้ในมือพลางมองไปที่จิ่นอวี๋อย่างมีความหมาย “ข้าคิดว่าองค์หญิงจิ่นอวี๋คงไม่ต้องการใช้สิ่งนี้หรอกกระมัง เกรงว่าข้าจะเอามามากเกินไป...”

จิ่นอวี๋หวาดกลัวจนถอยหลังไปสองก้าวพลางยกมือขึ้นปิดตา ไม่รู้ว่าจะหาข้อข้าอ้างอย่างไรให้ตัวเอง

“สิ่งนี้จะมีประโยชน์ได้อย่างไร ข้าไม่เอา ไม่เอา!”

ยิ่งนางกลัวมากเท่าไร เหลิ่งชิงฮวนก็ยิ่งมั่นใจว่าสิ่งนี้จะได้ผล!