ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 380

“หลีกเลี่ยงการรักษาจากหมอไม่ใช่เรื่องดี” เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้าด้วยท่าทางผ่อนคลาย “ท่านโตขนาดนี้แล้ว เหตุใดยังทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้”

ลี่ว์อู๋ซึ่งกำลังยืนมองจากด้านข้างต่อสู้กับสงครามเย็น พี่สะใภ้สามคนนี้แสดงเก่งเกินไปแล้ว นางมีใบหน้าห่วงใยราวกับเป็นแม่ หากไม่รู้ข้ายังคิดว่าพี่น้องสองคนนี้ ไม่สิ... แม่ลูกสองคนนี้รักกันมาก

แน่นอนว่าเมื่อเหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าลูกของเธอไม่เชื่อฟังจึงเริ่มใช้กำลังแทน

เธอก้าวไปข้างหน้าสองก้าวพลางจับมือของจิ่นอวี๋ที่ปิดตาด้วยมือข้างหนึ่ง ก่อนใช้ปลายนิ้วแตะน้ำในถ้วยชาและเช็ดไปที่เปลือกตาของนางโดยตรง

ความแข็งแกร่งของมือที่ฝึกฝนมาของเหลิ่งชิงฮวนนั้นไม่ใช่สิ่งที่จิ่นอวี๋สามารถต้านทานได้

จิ่นอวี๋ตั้งตัวไม่ทัน นางกรีดร้องพร้อมกับปิดตาทันทีและก้มหน้าลง “เจ็บเหลือเกิน ข้าเจ็บ!”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มอย่างเย็นชา “มีเหตุผลหน่อยสิ ทุกคนรู้ดีว่านี่คือน้ำใบหลิว แม้ว่ามันจะไม่สามารถรักษาโรคตาของท่านได้ แต่มันไม่มีทางระคายเคืองอย่างแน่นอน จะให้ข้าช่วยตรวจตาให้ท่านไหน องค์หญิงจิ่นอวี๋”

จิ่นอวี๋นั่งลงด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับกัดฟันแน่น ไหล่ทั้งสองข้างกระตุกรัวแสร้งทำเป็นราวกับว่าเหลิ่งชิงฮวนเพิ่งควักลูกตาของนางออกมา

เพราะเรื่องของลี่ว์อู๋เมื่อครู่ ทำให้ทุกคนต่างสงสัยเรื่องดวงตาของนางมากกว่ารู้สึกเห็นใจ

ฮ่องเต้ทรงทราบดีเมื่อนานมาแล้วก่อนจะตรัสสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้ม “พยุงองค์หญิงจิ่นอวี๋ขึ้นมา เปิดดวงตาของนางให้พระชายาฉีดู”

จิ่นอวี๋ไม่กล้าฝ่าฝืนเจตจำนงอันศักดิ์สิทธิ์ เหล่าข้าราชบริพารพยุงนางขึ้นจากพื้น นางจึงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าและลืมตาขึ้นอย่างสั่นเทา

ยกขนตายาวสลวยสะบัดขึ้นราวกับมีผีเสื้อหลากสีเกาะอยู่บนกิ่งไม้ค่อยๆ สะบัดปีก ดวงตาเปล่งประกายสดใสเปิดขึ้น ใครก็ตามที่เห็นสามารถยืนยันได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ดวงตามืดบอด

ทันใดนั้นมีเสียงกระซิบของการสนทนาในวังเยี่ยนชิงก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจเกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันนี้ ทุกคนต่างรู้กันดีว่าคนเคยตาบอดในอดีตจะสามารถมองเห็นได้อีกครั้งหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของพระเจ้าเท่านั้น ทว่าเหลิ่งชิงฮวนกลับสามารถรักษาตาได้ น้ำใบหลิวและน้ำตาวัวเพียงไม่กี่หยดสามารถกลั่นตัวเป็นเวทมนตร์ นี่มันวิชาอะไรกันแน่

แม้แต่องค์ชายแห่งมั่วเป่ยยังตกตะลึง

เหลิ่งชิงฮวนใจเต้นระรัว

จิ่นอวี๋ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แม้ว่าดวงตาของเธอจะสวยงาม แต่ไม่ได้ดูเย้ายวนเช่นนี้อย่างแน่นอน สายตานั้นทำให้เหลิ่งชิงฮวนนึกถึงยายหลิงโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนหน้านี้ดวงตาของยายหลิงเต็มไปด้วยพลังแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

ฮ่องเต้กระแอมเบาๆ เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว จิ่นอวี๋มีความผิดอย่างชัดเจน คนแบบนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่เคียงข้างมู่หรงฉี “ดูเหมือนว่ายาของพระชายาฉีจะเหมาะกับอาการของเจ้าจริงๆ ยินดีด้วยที่ดวงตาของเจ้าหายดีแล้ว ช่างเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง”

ผู้คนในห้องโถงต่างพากันแสดงความยินดี

ฮ่องเต้ยังลังเลว่าจะบอกกับองค์ชายอันต๋าอย่างไรเพราะสุดท้ายแล้วตอนแรกเขาอยากจะให้องค์หญิงลี่ว์อู๋แต่งงาน แต่ตอนนี้นางถูกลดขั้นเป็นจวิ้นจู่แล้ว จะจัดการเรื่องนี้อย่างไรไม่ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่

ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานดังขึ้นจากนอกห้องโถง

คนรับใช้คนหนึ่งรีบเข้าไปรายงานฮ่องเต้ “รายงานฝ่าบาท เกิดภาพนิมิตในบ่อปลาคาร์ปตรงข้ามวังเพ่ะย่ะค่ะยนชิง”

“นิมิตอะไร”

ในห้องโถงไม่มีเสียงใดๆ ทุกคนกำลังรอให้เขารายงานต่อ

“ขอให้ฉางอันและมั่วเป่ยเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดไปและมีความสุขจากรุ่นสู่รุ่น”

ฮ่องเต้หัวเราะอย่างดีใจ “ดี ขอให้ฉางอันและมั่วเป่ยสงบสุขชั่วลูกชั่วหลาน และข้าอยากจะมอบไข่มุกเม็ดโปรดของข้าให้กับองค์ชายแห่งมั่วเป่ย”

องค์ชายแห่งมั่วเป่ยมอบของขวัญอันน่าเคารพอย่างยิ่งให้กับฮ่องเต้ “นี่คือปลาทอง (ในภาษาจีนจะพ้องเสียงกับชื่อของจิ่นอวี๋) กระหม่อมองค์ชายอันต๋าหวังว่าจะได้แต่งงานกับองค์หญิงจิ่นอวี๋ กลายมาเป็นพระชายาแห่งมั่วเป่ยขอฮ่องเต้ได้โปรดทรงเมตตาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายอันต๋าเอ่ยปากขอจิ่นอวี๋แต่งงานด้วยตัวเอง นั่นทำให้เหล่าขุนนางทั้งประหลาดใจและไม่ประหลาดใจในคราวเดียวกัน

จากมุมมองของผู้ชาย จิ่นอวี๋ดูสวยงามและอ่อนโยนกว่าลี่ว์อู๋ ใครๆ ก็อยากจะเลือกจิ่นอวี๋เป็นภรรยา

แต่จากมุมมองขององค์ชายแห่งมั่วเป่ย ลี่ว์อู๋มีตำแหน่งและชื่อเสียงที่มั่นคงมากกว่าจิ่นอวี๋ ถือเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมกว่าสำหรับการแต่งงาน

ดังนั้นบางคนจึงแปลกใจที่องค์ชายแห่งมั่วเป่ยขอจิ่นอวี๋แต่งงาน

ฮ่องเต้ดีใจมากและกลัวว่าองค์ชายอันต๋าจะผิดคำพูด ดังนั้นพระองค์จึงรีบตกลง “เอาล่ะ ช่างเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง ข้าขอประกาศตรงนี้ ข้าขอสถาปนาองค์หญิงจิ่นอวี๋เป็นองค์หญิงที่แท้จริง และอภิเษกสมรสกับองค์ชายแห่งมั่วเป่ย มีส่วนส่งเสริมความเจริญรุ่งเรืองและความสงบสุขของฉางอันและมั่วเป่ย”

เมื่อมีการออกพระราชกฤษฎีกาก็เป็นเหมือนตอกตะปูโลงศพ

ใบหน้าของจิ่นอวี๋ซีดเซียวและไร้สีเลือดในทันที ริมฝีปากของนางสั่นระรัว พูดไม่ออกเป็นเวลานาน

ลี่ว์อู๋แอบชำเลืองมองเหลิ่งชิงฮวนอย่างซาบซึ้ง พลางกุมมือตัวเองอย่างแรงเพื่อซ่อนความตื่นเต้นภายใน

เหล่าข้าราชบริพารต่างแสดงความยินดีอย่างพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง โดยยกย่องความปราดเปรื่องของฮ่องเต้