ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 587

เหลิ่งชิงฮวนก็คิดได้ขึ้นมา นี่เป็นครรภ์แรกของฉู่รั่วซือ โชคดีที่นางร่างกายแข็งแรง อีกทั้งยังเป็นคนฝึกศิลปะการต่อสู้ ฝีมือว่องไว ไม่เช่นนั้น หกล้มครานี้ จากที่แข็งแรง เปลี่ยนเป็นเปราะบางอ่อนแอ กลัวว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ได้

ฉู่รั่วซือก็ขวัญผวาอยู่เหมือนกัน ยังเคียดแค้นอยู่ “ตอนนั้นข้านั้นปวดหัวมาก ในใจหวาดกลัวเหลือเกิน ก็เลยไม่สนใจพวกคนต่ำช้าที่กลั่นแกล้งข้าด้วย ไม่เช่นนั้น ด้วยฝีมือของข้า เจ้าคนชั่วพวกนั้นหนีไม่พ้นถูกข้าจับเอาไว้ได้แน่”

เหลิ่งชิงเฮ่อมองภรรยาตัวน้อยของตัวเอง สีหน้าจนปัญญา เอาแต่ใจ “ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งกี่หนแล้ว ว่าให้เจ้าระมัดระวังหน่อย เจ้าก็ช่างกล้าหาญ วิ่งไปจับคนร้าย แต่ก็ทำให้พวกข้าตกใจวิญญาณหนีแล้ว ทำให้ท่านพ่อและท่านพ่อตาตำหนิข้ากันหมด”

ฉู่รั่วซือแลบลิ้นออกมา บ่นพึมพำ “ก็นั่นเพราะข้าไม่พอใจไม่ใช่ไง? แกล้งแต่งผีมาหลอกทำให้คนในจวนหวาดกลัว ท่านพ่อก็ยังหลงเชื่อ ทั้งยังเชิญให้คนเข้ามาทำพิธีอีก เกิดมาข้าไม่เชื่อเรื่องภูติผีนี้ จะต้องจับคนๆนี้ให้ได้ ให้ทุกคนได้ดูได้เห็นว่าคนๆนี้คิดอะไรอยู่กันแน่?”

“งั้นท่านเจ้าก็ให้แม่เฒ่าเฝ้าอยู่ที่ประตูด้านนอกก็จบแล้ว หรือให้ผู้ติดตามแอบซุ่มดูเงียบๆก็ได้ จำเป็นต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงภัยด้วยเหรอ?”

“คนผู้นี้จะต้องเป็นคนในจวนแน่นอน หากมีเหตุการณ์อะไรเปลี่ยนแปลงแล้วไม่ออกมาจะทำยังไง?”

เหลิ่งชิงเฮ่อพึมพำ สีหน้าบึ้งตึง “วุ่นวายไร้เหตุผล”

ฉู่รั่วซือเห็นเหลิ่งชิงเฮ่อไม่ได้สนใจ แอบดึงแขนเสื้อเหลิ่งชิงเฮ่อแล้วส่ายไปมาเหมือนเด็กน้อยขี้อ้อน

เหลิ่งชิงเฮ่อเหลือบมองนางอย่างไม่สบอารมณ์ มุมริมฝีปากเต็มไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เหลิ่งชิงฮวนอยู่ด้านข้าง รู้สึกว่าตัวเองนั้นเห็นคู่รักหวานกันจนอิ่มแล้ว น่าเศร้าใจจริงๆ

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ต่อไปก็ระมัดระวังหน่อย ช่วงนี้ก็นอนพักฟื้นซะ อย่าเดินเหินไปไหน ส่วนเรื่องท่านพ่อ ท่านจะทำเรื่องไร้ประโยชน์ยังไงก็ปล่อยท่านไปเถอะ ให้ท่านได้สบายใจ”

ฉู่รั่วซือตอบ “อ้อ” แล้วทำปากจู๋

“หรือว่าพวกท่านไม่อยากสงสัยบ้างเหรอ ว่าใครกันที่เป็นคนวางแผน?”

เหลิ่งชิงเฮ่อทำเสียง “ฮึ่ม” แล้วพูดกับเหลิ่งชิงฮวน “เจ้าดูเอาเถอะ พวกเราพูดอยู่ตั้งนาน นางก็ไม่วางใจ ข้าคงต้องให้คนเอารองเท้าของนางไปซ่อน ดูสิว่านางจะลงจากเตียงยังไง”

ก้มลงหยิบรองเท้าลายปักที่อยู่ตรงเท้า แล้วทำท่าจะโยนทิ้ง

ฉู่รั่วซือรีบคว้ามือของเขา แล้วแย่งรองเท้า “ให้ชิงฮวนได้ดูเรื่องตลก ข้าแค่ไม่ต้องลุกจากเตียง ก็ไม่จำเป็นต้องเอารองเท้าข้าไปซ่อนหรอกนะ?”

เหลิ่งชิงเฮ่อไม่กล้าแย่งนาง รีบปล่อยมือ จากนั้นก้มหน้าลงอย่างสงสัย ลูบปลายนิ้วตัวเอง ทําหน้าเคร่งขรึม “ให้ข้าดูรองเท้าของเจ้าหน่อย”

“แค่รองเท้าเหม็นๆคู่หนึ่งมีอะไรน่าดู?”

“มีอะไรเปื้อนอยู่ที่พื้นรองเท้า?”

ฉู่รั่วซือโยนรองเท้าลงไปแถวใต้เตียง เหลิ่งชิงเฮ่อหยิบมันขึ้นมา พลิกดูไปมา พูดอย่างมั่นใจ “คือน้ำมัน ที่พื้นรองเท้าของเจ้ามีน้ำมัน ไม่ได้ให้เจ้าเข้าห้องครัวแล้วไม่ใช่เหรอ? พื้นตรงนั้นมันลื่น”

ฉู่รั่วซือส่ายหน้า “สองวันนี้ข้าไม่ได้เข้าห้องครัวเลยนะ?”

เหลิ่งชิงเฮ่อและเหลิ่งชิงฮวนมองหน้ากัน สีหน้าดูไม่ดี

เช่นนั้นน้ำมันนี่ฉู่รั่วซือไปถูมาโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือว่ามีคนจงใจลงมือทำ? ไม่แปลกใจที่ฉู่รั่วซือรีบวิ่งออกจากห้อง แล้วลื่นล้ม

ดังนั้น แรงจูงใจในการแกล้งหลอกเป็นผีของคนนี้ ก็ยิ่งทำให้คนตกใจมากขึ้น

ก็คือมุ่งเป้าไปที่ลูกในท้องของฉู่รั่วซือ!

ถ้าหากฉู่รั่วซือหลงเชื่อ จะต้องตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ แบบนี้ก็จะไม่เป็นผลดีต่อเด็กในท้อง ง่ายต่อการที่จะแท้งได้

เมื่อเปิดประตูเท้าก้าวออกไป เพราะว่ารีบเดิน ไม่ทันได้สนใจที่เท้า เกือบจะเหยียบเข้าที่หางแมวลายสลิดแล้ว

แมวลายสลิดตกใจสะดุ้ง ร้อง “เมี๊ยว” แล้วหนีไป ยังคงแอบมองจากไกลๆ ปล่อยละสายตาไม่ได้

เหลิ่งชิงเฮ่อสั่งกับแม่เฒ่าที่เฝ้าลานบ้านอย่างไม่พอใจ “ปล่อยให้แมวตัวนี้มาเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูได้ยังไง? ถ้าหากเมื่อกี้คนที่ออกมาไม่ใช่ข้า แต่เป็นฮูหยินจะทำยังไง? ตกใจกลัว กลัวว่าจะสะดุดล้มอีก”

แม่เฒ่าสองคนรีบเข้ามาขอโทษ “เมื่อกี้ไล่ไปสองรอบแล้ว ใครจะรู้ว่าไม่ทันได้สนใจก็แอบวิ่งกลับมาอีก เมื่อก่อนยังขี้ขลาด ไม่ค่อยเข้าไปอยู่ใกล้กับคน”

ฉู่รั่วซือเม้มปาก “ดูพี่ชายท่านสิ ทำเป็นกระต่ายตื่นตูมอีกแล้ว ข้าไม่ใช่คนเฒ่าคนแก่ที่เดินเหินไม่คล่องเสียหน่อย ยังจะล้มบ่อยขนาดไหนเลยเหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนมองแล้วรู้สึกเข็ดฟัง นึกถึงช่วงแรกที่เธอตั้งครรภ์ เคยผ่านวันที่ทุกข์ยากลำบาก แม้ว่าต่อมามู่หรงฉีจะยอมรับตัวเอง ยอมรับลูกในท้อง ในใจของตัวเองก็ยังคงเหมือนเป็นแผลหลุม ไม่เคยสบายใจได้เลย

ฉู่รั่วซือต่างหากที่เป็นนางเอกที่ได้รับความรัก ความเอ็นดูที่แท้จริง อยู่บ้านมีพ่อแม่พี่ชายพะเน้าพะนอ แต่งงานสามีรักใคร่ เอ็นดู คนที่ชอบเปรียบเทียบกับใครต่อใคร ช่างน่าโมโหนัก

เหลิ่งชิงฮวนครวญคราง “เป็นฝ่ายได้รับประโยชน์แท้ๆแต่กลับไม่อยากได้ ครั้งหน้าพวกท่านสองคนจะแสดงความรักกัน อย่าลืมบอกล่วงหน้าก่อนล่ะ ข้าจะได้หลีกเลี่ยงได้”

ช่วงที่พูดนั้น แมวตัวนั้นก็เดินสำรวจไปที่ประตูอีก ในมือแม่เฒ่าหยิบไม้กวาด ไล่ให้ออกไปข้างนอก “เหมือนกับเจออาหารสัตว์เลย ทำไมไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป?”

เหลิ่งชิงฮวนนิ่งไป จากนั้นในใจก็ฉุกคิดขึ้นมา ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตู มองสำรวจขึ้นลง

ฉู่รั่วซือแหงนคอมอง “ท่านมองอะไรน่ะ?”

เหลิ่งชิงฮวนยื่นนิ้วชี้ห่อด้วยผ้า ถูเข้าไปในช่องว่างของบานพับประตู จากนั้นวางผ้าคลุมหน้าไว้ที่ปลายจมูกดมเบา ๆ ดูเหมือนพูดพึมพำกับตัวเอง “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่แปลกใจ”