ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 706

ชิงฮวนก้มหน้าลง มู่หรงฉีมองไม่เห็นการแสดงออกของเธออย่างชัดเจนนัก เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นจึงนั่งลงข้างๆ พลางโอบเธอไว้ในอ้อมแขนและปล่อยให้เธอพิงไหล่ของเขา

กลิ่นเหล้าที่ทำจาดอกแพร์โชยอยู่ในจมูกของเธอ ชิงฮวนเอนกายพิงเขาด้วยความรู้สึกสบายใจ

“ใต้เท้าหลู่พูดอะไรอีก”

น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาโดยไม่มีความตื่นตระหนก ทว่ากลับเจือปนไปด้วยความวิตกเล็กน้อย

จู่ๆ มู่หรงฉีก็ไม่ต้องการถามอะไรอีกต่อไป ชิงฮวนไม่ยอมบอก นั่นแปลว่านางต้องมีเหตุผล

นางบอกเขาทั้งหมดเกี่ยวกับแหวนนาโน มีอะไรอีกที่นางไม่สามารถพูดได้อีก

“เขาไม่ได้พูดอะไร ข้าแค่ถามบางอย่างเกี่ยวกับมั่วเป่ย”

ชิงฮวนยิ้มเล็กน้อย “เขาบอกท่านว่าเขามาจะที่เดียวกับหม่อมฉัน และหม่อมฉันก็ไม่ใช่เหลิ่งชิงฮวนใช่หรือไม่”

มู่หรงฉีรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่คาดคิดว่าชิงฮวนจะพูดออกมาด้วยตัวเอง

เขาไม่ตอบ ได้แต่ยกมือขึ้นแล้วลูบผมของเธอเบาๆ

“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร จะเป็นผีหรือปีศาจ ข้าก็ชอบเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น”

ชิงฮวนเงยหย้าขึ้นมองเขาอย่างสนุกสนาน “หากหม่อมฉันบอกว่าเป็นผีที่สามารถดูดเลือดเนื้อของมนุษย์ได้ ท่านจะกลัวหรือไม่”

มู่หรงฉีมองชิงฮวนในอ้อมกอดด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าพูดจริงหรือ”

หัวใจของชิงฮวนเต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ฝ่ามือเริ่มมีเหงื่อออกเล็กน้อย เธอพูดต่อหน้าใต้เท้าหลู่อย่างอิสระต่อ ทว่าลึกๆ แล้วเธอกลับรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เธอกลืนน้ำลายก่อนจะตอบอย่างจริงจัง “เป็นความจริง”

มู่หรงฉีก้มลงราวกับจะอุ้มเธอเอาไว้

“ท่านจะทำอะไร”

คงไม่ได้จะอุ้มฉันโยนออกไปใช่ไหม

“เจ้าบอกว่าอยากจะดูดเลือดเนื้อของข้ามิใช่หรือ ข้ามีร่างเป็นมนุษย์และคิดว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ ข้าขอยอมจำนนโดยสมัครใจ เจ้าอยากจะดูดเลือดเนื้อของข้าเท่าไรก็ย่อมได้ ไม่ว่าจะหนึ่งวัน หนึ่งปีหรือชั่วชีวิต ตราบเท่าที่เจ้าต้องการข้าก็ยอม แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม”

ตอนนั้นเองที่ชิงฮวนรู้ว่าตัวเองถูกเขาแกล้ง ก่อนจะซบและกอดเอวเขาเอาไว้ด้วยความชื้นที่หางตา: “ท่านทำให้หม่อมฉันกลัวแทบตาย!”

“เจ้าไม่มีความมั่นใจในตัวข้าเลยหรือ เจ้าควรถูกลงโทษ!”

ชิงฮวนลูบใบหน้านั้นและพูดด้วยเสียงอู้อี้ “ใครบอกให้ท่านกลับมาช้า หม่อมฉันเป็นห่วงมากนะ”

“ตั้งแต่ต้นจนจบข้ารู้จักเพียงแค่เจ้า แต่งงานกับเจ้า ชอบเจ้าและเจ้าคือคนที่ข้าเต็มใจรอถึงห้าปีและตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ เจ้าจะกลัวอะไรอีก”

กลัวว่าท่านจะไม่ต้องการฉันอีกต่อไป!

ชิงฮวนกัดริมฝีปากล่างของเธอเบาๆ ด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“สำหรับตัวตนที่แท้จริง หม่อมฉันไม่ได้อยากปิดบังเรื่องนี้จากท่าน ที่ไม่ได้บอกอย่างตรงไปตรงมาเพราะท่านเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา อาจรู้สึกผิดจนไม่สามารถก้าวข้ามอุปสรรคนี้ไปได้”

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้าเอง หากตอนนั้นไม่เกิดความผิดพลาด บางที หญิงสาวไร้เดียงสาคนนี้คงไม่เลือกเช่นนั้นด้วยความสิ้นหวัง

แม้ว่าบางทีข้าจะไม่มีวันตกหลุมรักชิงฮวนตัวจริงก็ตาม...

“ในโลกใบเก่า หม่อมฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีแม้แต่ญาติสนิท ทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับการวิจัยทางการแพทย์ รอบตัวมีเพื่อนร่วมงานกับเพื่อนสนิทไม่กี่คน เวลาผ่านไปหม่อมฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะลืมการมีอยู่ของหม่อมฉันไปนานแล้ว ใต้เท้าหลู่บอกว่าแหวนนาโนอาจเป็นหนทางเดียวที่เราจะย้อนกลับไปสู่ยุคปัจจุบันได้ ดังนั้นเขาจึงอยากได้แหวนวงนี้ แต่หม่อมฉันคิดว่าพวกเราคงกลับไปไม่ได้แล้ว อย่างที่นักพรตเทียนอีเคยพูดไว้ ทุกอย่างเกิดจากโชคชะตาและพระประสงค์ของพระเจ้า หม่อมฉันเป็นคนของที่นี่และจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป”

เธอเล่าเรื่องชีวิตยุคปัจจุบันให้มู่หรงฉีฟัง ถนนซึ่งเต็มไปด้วยอาคารสูง เสียดฟ้า อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัย อาวุธและสังคมยุคใหม่แห่งเสรีภาพ ความเสมอภาค ประชาธิปไตย ความเจริญรุ่งเรืองและสันติภาพ

ในขณะที่พูด มู่หรงฉีเห็นความคิดถึงและความปรารถนาจากใบหน้าและน้ำเสียงของเธอ

ก่อนที่เธอจะหลับตาด้วยความคิดถึงและค่อยๆ ผล็อยหลับไป

มู่หรงฉีอุ้มเธอกลับไปที่เตียง

ชิงฮวนลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง กำแขนเสื้อแน่นและพึมพำเบาๆ “เพราะคนคนหนึ่ง ฉันตกหลุมรักเมืองนี้ แม้ว่าที่นี่จะมีเรื่องเลวร้ายมากมาย แต่ที่นี่มีท่านอยู่”

มู่หรงฉีรู้สึกสงสารจับใจ เมื่อนึกถึงเรื่องราวทั้งสองหลังจากงานแต่งงาน หัวใจของเขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

นางอดทนมากกว่าที่เขารู้

นางต้องแข็งแกร่งแค่ไหนจึงจะอยู่รอดในโลกที่ไร้ญาติมิตรและแปลกประหลาดใบนี้ จนกระทั่งได้กลายเป็นชิงฮวนที่ทุกคนชื่นชมอย่างภาคภูมิ

ข้าโชคดีแค่ไหนที่ได้พบนางและตั้งเธอเป็นภรรยา

นางมีค่าควรแก่การปกป้องไปตลอดชีวิต จะไม่มีใครมาทำร้ายนางได้

มู่หรงฉีนั่งลงพร้อมกับจับมือเธอเอาไว้แน่น ฤทธิ์แอลกอฮอล์เหือดหายไป ก่อนที่แผนการบางอย่างจะก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในใจ