ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 832

ชิงฮวนเหยียดฝ่ามือออก เสิ่นหลินเฟิงรู้สึกเพียงว่าได้กลิ่นหอมแปลกๆ ลอยมา กว่าจะรู้ตัวจะกลั้นหายใจก็สายไปเสียแล้ว เขารู้สึกเวียนหัว จึงรีบจับราวพยุงตัวไว้

“พี่สะใภ้อย่าทำอะไรโง่ๆ เชียวนะ!”

ชิงฮวนพลิกข้อมือกลับ ใส่ยาสลบในมือกลับเข้าไปในแหวนนาโน จากนั้นดึงกิ๊บออกจากหัวสอดเข้าไปในรูกุญแจ ก่อนที่แม่กุญแจจะคลายตัวออกทันที

เสิ่นหลินเฟิงต้องการที่จะหยุดเธอ แต่เขาไร้เรี่ยวแรงจนในที่สุดก็ล้มพับลงกับพื้น

ชิงฮวนสูดหายใจเข้าพร้อมกับก้าวออกจากคุก พระชายาเฮ่าเท้าคางมองดูจากคุกห้องถัดไป

ชิงฮวนมองนางอย่างเย็นชา พระชายาเฮ่ายักไหล่อย่างไม่สนใจ “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ตะโกนบอกใครหรอก ข้าปล่อยเจ้าไปจะได้มีอะไรสนุกๆ ดูดีกว่า”

ชิงฮวนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “แต่มันคงไม่ยุติธรรมหากข้าจากไปเช่นนี้ หากฮ่องเต้ทรงไต่สวนภายหลัง เจ้าอาจมีโทษในการช่วยในการหลบหนีครั้งนี้ ข้าคิดว่าข้าควรจะช่วยเจ้าด้วยเช่นกัน”

จู่ๆ ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ผุดขึ้นในใจของพระชายาเฮ่า นางสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มชั่วร้ายของเหลิ่งชิงฮวน “หึ เจ้าคิดที่จะทำอะไร”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ตอบ แต่เขย่าแขนเสื้อของตัวเอง มีเสียงหึ่งๆดังขึ้น

จากนั้นฝูงแตนสีดำจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากแขนเสื้อราวกับมีเมฆดำปกคลุมด้านบน และพุ่งตรงไปยังทิศทางของพระชายาเฮ่า

พระชายาเฮ่ารู้ดีว่าเหลิ่งชิงฮวนมีสมบัติล้ำค่าติดตัว ครั้งก่อนที่นางสั่งให้หัวหน้าเหอร่วมมือกับใต้เท้าหลู่จากมั่วเป่ยลักพาตัวเหลิ่งชิงฮวน นางได้เห็นความมหัศจรรย์ของสิ่งที่เรียกว่า “แหวน” ว่ากันว่ามีทองคำและเงินจำนวนมากซ่อนอยู่ในแหวนวงนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ในสองวันที่ผ่านมาเหลิ่งชิงฮวนยังแอบปล่อยตัวกู่ออกมาทดสอบความสามารถของนาง

แต่นางไม่รู้ว่าชิงฮวนสามารถเสกตัวแตนจำนวนมากจากอากาศได้!นางเป็นรังแตนหรืออย่างไรกัน!

นี่มันคาถาอาคมแบบไหนกัน เหลิ่งชิงฮวนไม่ใช่มนุษย์!

พระชายาเฮ่าผงะ นางรีบยกแขนเสื้อขึ้นมาปิดกั้น ทว่าตัวแตนได้ล้อมนางไว้อย่างหนาแน่นแล้ว เสื้อผ้าหน้าร้อนบางๆ จะต้านทานได้อย่างไร

แม้ว่านางจะเชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์คาถา แต่ตัวแตนถือเป็นตัวแทนแห่งโลกแมลง นางรับมือไม่ทันหลังจากถูกโจมตีอย่างกะทันหัน เหลิ่งชิงฮวนสามารถพกพาสิ่งเหล่านี้ติดตัวไปตลอดทั้งวัน พระชายาเฮ่าไม่มีแรงแม้จะต่อสู้ ก่อนจะถูกต่อยจนกรีดร้องเสียงดัง ผู้คุมที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงรีบเข้าดู พวกเขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้าหนี ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสงบ

“วันนี้ข้าจะออกไปพบอ๋องฉี ขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่าหากใครบังอาจขวางข้า ข้าจะฆ่าไม่เว้น”

ผู้คุมมองมาที่นางอย่างกระอักกระอ่วน ก่อนจะหันไปมองผู้คุมหลินที่เพิ่งวิ่งเข้ามาหลังจากได้ยินเสียง

ผู้คุมหลินมองเหลิ่งชิงฮวนก่อนจะเอามือวางมือบนหน้าผาก “ยาสลบทรงพลัง ทุกคนระวัง พระชายากำลังจะวางยา!”

ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปตามราวกั้นห้องขัง

ผู้คุมคนอื่นเห็นว่าหัวหน้าของพวกเขาวิ่งออกไป จึงคิดตามว่ายาสลบของพระชายาอ๋องฉีจะต้องร้ายแรงถึงขั้นไหน

ทันใดนั้นพวกเขาก็นอนลงกับพื้นพร้อมกับ โดยไม่ลืมที่จะเปิดทางเดินให้เหลิ่งชิงฮวน

เหลิ่งชิงเฮ่อนั่งขับรถม้ามาด้วยตนเอง เขามองชิงฮวนอย่างเป็นทุกข์ “ขึ้นรถ ข้าจะพาเจ้ากลับ”

ชิงฮวนหยุดชะงัก หากเธอยอมเข้าไปในรถของเหลิ่งชิงเฮ่อ เขาจะถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องและกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างไม่ต้องสงสัย

เหลิ่งชิงเฮ่อลงจากรถเดินไปหาเธอ พร้อมกับยกมือขึ้นแตะศีรษะของชิงฮวน “ไม่ต้องร้อง เจ้าต้องทำเพื่อลูก พวกเขาคือสิ่งที่อ๋องฉีทิ้งไว้ให้เจ้า”

“ท่านพี่” ชิงฮวนกัดริมฝีปากล่างแน่น จากนั้นจึงปล่อยโฮออกมา

เหลิ่งชิงเฮ่อก้มหน้าลง จับมือของเธอขึ้นมาก่อนจะยัดผ้าเช็ดหน้าสีขาวราวกับหิมะไว้ในฝ่ามือ

เลือดสีแดงสดอาบผ้าผืนนั้นทันทีพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นผ่าน

หัวใจที่เสมือนถูกมีดกรีด ความคาดหวังในโชคชะตาค่อยๆ ก่อตัวขึ้น

เหลิ่งชิงเฮ่อจับมือเธอเดินไปที่รถม้า ก่อนจะพยุงหญิงสาวเข้าไปข้างใน จากนั้นยกแส้ขึ้นและมุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องฉี

หัวหน้าราชองครักษ์โบกมือ “เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องดูแลและปกป้องความปลอดภัยของพระชายา ตามไป”

เหล่าราชองครักษ์วิ่งเหยาะๆ ตามหลังรถม้าไปขณะที่ดาบยังอยู่ในฝัก ทำให้เหลิ่งชิงฮวนซึ่งเป็นนักโทษหลบหนีรู้สึกภาคภูมิใจ

เสิ่นหลินเฟิงที่เพิ่งฟื้นจากอาการหมดสติรีบไล่ตามออกไป เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ขี่ม้าตามไปอย่างเงียบๆ