ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 872

ณ วังใต้ดิน

ด้วยแรงสั่นสะเทือนอย่างหนักทำให้แผ่นดินแยกตัวออก ไฟที่กำลังลุกไหม้แทรกซึมเข้าไปในรอยแตกนั้น ทำให้วังใต้ดินก็สัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผดเผา

เสียงกระทบของดาบในการต่อสู้ดังก้องกังวานส่งผ่านชั้นดินไปยังวังใต้ดินอย่างแผ่วเบา

แม้ว่าชิงฮวนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก แต่เธอก็รู้ว่าต้องเกิดไฟไหม้ที่ปากบ่ออย่างแน่นอน

มีคนอยากสังหารเธอ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือใคร

อันตรายที่ซ่อนอยู่ของสัตว์พิษยังไม่หมดสิ้นไป เมื่อความร้อนเพิ่มขึ้น อันตรายที่อยู่เบื้องหน้าก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน

พระชายาเฮ่าถูกเหลิ่งชิงฮวนลากขึ้นมาจากซากปรักหักพังด้วยลมหายใจรวยริน

นางได้ยินเสียงอ๋องเฮ่าตะโกนเรียก ทันใดนั้นดวงตาของนางก็สว่างเป็นประกาย ก่อนจะตอบรับลมเสียงอันแผ่วเบาอย่างไร้เรี่ยวแรง โดยที่ด้านนอกไม่มีทางจะได้ยินเสียงนั้น

นางรู้ว่าคนรักของตนจะต้องมาช่วยและพานางออกไปจากที่นี่

ความหวังสุดท้ายอันริบหรี่ทำให้นางเข้มแข็งและกลั้นหายใจเฮือกสุดท้าย หวังว่าอ๋องเฮ่าจะได้รับชัยชนะและนางจะปลอดภัย

นางไม่อยากจะมองดูเหลิ่งชิงฮวนตายไปต่อหน้าต่อตา

ก่อนจะหันหน้าหนีและพูดอย่างภาคภูมิใจกับเหลิ่งชิงฮวนว่า “ดูสิ เขามาแล้ว ข้ารู้ว่าเขาจะต้องไม่อยู่เฉยแน่ เหลิ่งชิงฮวน เจ้าแพ้แล้ว”

ชิงฮวนไม่พูดอะไรหากอ๋องเฮ่ามาที่นี่ นั่นแสดงให้เห็นถึงความรักที่เขามีต่อพระชายาเฮ่า อย่างน้อยเขาก็ยังคงมีจิตใต้สำนึกของมนุษย์อยู่บ้าง

ทว่าอ๋องเฮ่าไม่ได้มา... ไม่มีเสียงการเคลื่อนย้ายซากปรักหักพังด้านนอก ความเจ็บปวดในร่างกายของพระชายาเฮ่าค่อยๆ รู้สึกชาและไม่เจ็บปวดอีกต่อไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องดี

เหลิ่งชิงฮวนเงี่ยหูฟังที่ปากบ่อตั้งใจฟังสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอก เธอหันมองพระชายาเฮ่าด้วยความสงสาร

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ข้างนอกนั่น”

พระชายาเฮ่าสัมผัสได้เช่นกันว่าอุณหภูมิในวังใต้ดินค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น ทำให้มีลางสังหรณ์บางอย่างในใจ

เหลิ่งชิงฮวนถามอย่างตรงไปตรงมา ก่อนที่อีกฝ่ายจะฉีกยิ้มอย่างเศร้าหมอง “ข้างนอกไฟไหม้งั้นหรือ”

ชิงฮวนพยักหน้า “อ๋องเฮ่าพาคนมามากมาย ข้าคิดว่าเขาจะมาช่วยเหลือเจ้าออกไป แต่สุดท้ายเขากลับสั่งให้ลูกน้องเทน้ำมันก๊าดรอบๆ แล้วยังจุดไฟโดยไม่ลังเลอีก” แม้ว่าพระชายาเฮ่ากำลังเผชิญกับความตายตรงหน้า แต่นางก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอใดๆ ต่อหน้าเหลิ่งชิงฮวน

คำพูดของชิงฮวนทำให้นางรู้สึกสิ้นหวัง หยดน้ำตาค่อยๆ ไหลรินออกมา

คนฉลาดไม่จำเป็นต้องพูดมาก

เหลิ่งชิงฮวนไม่จำเป็นต้องพูดอะไรโหดร้ายกับนางอีก เพียงเท่านี้เธอก็สัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าของอีกฝ่าย

เสียงอึกอักแปลกๆ ในลำคอดังขึ้นโดยไม่รู้ว่าเป็นเสียงหัวเราะหรือร้องไห้

“บทลงโทษ…” นางพูดอย่างหนักแน่น จากนั้นค่อยๆ พยายามพูดออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรง “เป็นข้าเองที่ช่วยพระสนมหลินเฟยบีบบังคับเขามาตลอด ทำให้เกิดความทะเยอทะยานในการขึ้นครองบัลลังก์ แล้วสุดท้ายข้าก็กลายเป็นหนึ่งในทางเดินขึ้นไปสู่บัลลังก์นั้น ข้าตายด้วยมือของข้าเอง”

ชิงฮวนยักไหล่ นอกจากคำว่าสมน้ำหน้า เธอก็ไม่มีอะไรใจพูดกับนางอีก

อุณหภูมิในวังใต้ดินเริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ สามารถจินตนาการได้ว่าสถานการณ์ภายนอกไม่ค่อยดีนัก อ๋องเฮ่ากำลังได้เปรียบอย่างแน่นอน

หากไม่สามารถดับไฟได้จะเป็นอย่างไร เธอจะไม่ถูกนึ่งเป็นซาลาเปาหรอกหรือ

หากเธอเข้าไปในแหวนนาโนได้ก็คงดี

“บางทีเจ้าคิดว่าเพียงแค่ได้ทำเพื่ออ๋องเฮ่า ถึงจะตายก็คุ้มค่า แต่เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าอ๋องเฮ่าจะเห็นใจเจ้าจริงหรือ พิษของสัตว์ร้ายนั่นทำให้ทหารกลายเป็นหุ่นเชิดของเจ้า แต่พวกเขาจะปกครองประเทศทั้งๆ ที่สูญเสียความรู้สึกแบบนั้นได้จริงหรือ

ต่อให้อ๋องเฮ่าจะพิชิตใต้หล้า มีหุ่นเชิดมากมายในราชสำนัก บ้านเมืองจะไม่สามารถดำรงอยู่ได้ แล้วบัลลังก์ของเขาจะปลอดภัยงั้นหรือ เขาจะเกลียดเจ้าตลอดไป”

ด้านนอกวังใต้ดิน ทุกคนกำลังพยายามหนัก แต่จะดับไฟให้เร็วเท่ากับต้อนจุดไฟได้อย่างไร

อ๋องเฮ่ามีพรรคพวกจำนวนมาก เมื่อเห็นไฟลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ได้ ทางถอยกลับกำลังถูกไฟปิดกั้นเช่นกัน

ทหารอารักขาของจวนท่านอ๋องต่อสู้อย่างสิ้นหวัง บรรดาสาวรับใช้พากันแตกตื่นวุ่นวาย ฉีจิ่งอวิ๋นกระโดดข้ามกำแพงไฟที่ลุกโชน ตรงไปยังที่ที่อ๋องเฮ่ายืนอยู่

กลยุทธ์จับโจรเอาหัวโจก มีเขาคนเดียวที่จะจับตัวอ๋องเฮ่าได้ แล้วจึงข่มขู่ให้ออกคำสั่งดับไฟ หากยังล่าช้านี้ต่อไป อุณหภูมิใต้ซากปรักหักพังก็จะสูงขึ้น ผู้คนที่อยู่ข้างในก็จะตายจากภาวะขาดน้ำในไม่ช้า

ทว่าอ๋องเฮ่าได้เตรียมพร้อมแล้ว ทันทีที่ฉีจิ่งอวิ๋นเคลื่อนไหว เขาก็ทำตามแผนการในทันที

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร แต่ดูจากทักษะฝีมือแล้วย่อมไม่ใช่คนธรรมดา

เขาออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด ยิงธนูหลายพันลูกไปในทิศทางของฉีจิ่งอวิ๋น หยางรุ่ยนำกำลังคนไปตั้งกองทัพหน้าอ๋องเฮ่า

นักธนูเตรียมพร้อมอยู่แล้ว จากนั้นลูกธนูระลอกแรกก็พุ่งออกไปทันที บังคับให้การโจมตีระลอกแรกของฉีจิ่งอวิ๋นหยุดชะงัก

นักธนูกลุ่มที่สองยังคงเล็งธนูต่อไป พยายามยิงเขาเข้าใส่ในขณะที่เขายังมีแรงเหลืออยู่

ก่อนที่ลูกศรจะถูกยิงออกไป เสียงคำรามก็ดังขึ้นจากข้างหลังราวกับเสียงฟ้าร้องดังก้องมาจากระยะห่างไกล

ทุกคนตกใจ พวกเขาหันกลับมาและเห็นผู้คนจำนวนมากวิ่งเข้ามาจากด้านนอกสุสานในสวน เขาผู้นั้นสวมชุดธรรมดาทั่วไปแต่ถืออาวุธครบมือเช่นเดียวกับที่ใช้ในค่ายทหาร ทุกการเคลื่อนไหวแสดงให้เห็นว่าเขาได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวด และไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

คนเหล่านี้คือใครกันแน่